คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แลกเหรียญ
อ่านๆเม้นๆน่ะค่ะๆๆ ตอนนี้ไรท์ขอตัวไปนอนต่อก่อน
ตอนที่ 8
ตอนนี้ในสนามนี้ดุเดือดมากครับ เวลาก็เหลือน้อยเต็มที แต้มตอนนี้สีผมนำอยู่สองลูกลงมาเล่นครึ่งหลังนี้ ผมไม่ยอมให้ไอ้ดี้มันชนผมอย่างเดียวแล้ว มันเล่นมาอย่างไงผมก็สวนกลับไปแบบนั้นเหมือนกัน
“เฮ้ย! ไอ้ฟาร์ทางนี้ๆ” เสียงไอ้นัทเรียกให้ผมส่งลูกไปให้มัน
ตุ๊บ! ผลัก
“แมร่งสัสไหนชนกูว่ะ!” เสียงผมเอง ล้มลงไปนั่งกับพื้นเลย
“โทดทีว่ะ พอดีกูไม่ตั้งใจ” แล้วมันก็ยื่นมือเหมือนจะให้ผมจับ ผมนี้แค้นมันจริงๆครับ ระวังเหอะมึง!
“ไอ้ฟาร์! เป็นไงมั้ง?? ลุกๆๆ” ไอ้หมูมันเข้ามาถาม แล้วดึงผม
หลังจากนั้นผมก็เล่นมันคืนทันทีครับ ตอนนี้ทั้งผมและมันแข่ง ดักกันทุกทางเพราะเวลาใกล้จะหมดส่วนคะแนนตอนนี้ก็มาเสมอกันอีกพลาดไม่ได้ครับ ตอนนี้ลูกอยู่ที่ผมแล้วตอนแรกผมว่าจะให้นัทเป็นคนชู๊ต แต่ดูจากสภาพมันแล้วนี้ท่าจะยาก เพราะไอ้พวกสีฟ้านี้บังตัวมันมิดเลย ส่วนไอ้หมูนี้ก็ไม่ว่างกันไม่ให้สีฟ้าเข้ามาที่ผม เหลือที่ว่างๆคือผม กับไอ้ดี้สองคน
“หาใครมึง! หึหึ” ไอ้ดี้ครับ
“หาแม่มึงมั้ง” แล้วผมก็เลี้ยงลูกหนีมันครับ แล้วก็ไปชู๊ตเต็มๆเลย แต่ไม่แน่ใจว่าเข้าหรือเปล่า เพราะเหมือนมีคนมากระแทกตอนชู๊ตพอดี
เฮ!!!!!!!!!!!!!!! ปรี๊ด ปี๊ด ปรี๊ดดดดดดดดดดดด!
ผมนี้ยืนนิ่งเลยครับ ลูกลงห่วงพอดีครับ เวลาก็หมดแล้วด้วย งั้นแสดงว่าพวกผมจะชนะแล้ว
“ไอ้ฟาร์!!! มึงทำได้แล้ว พวกเราชนะแล้ว เฮ!!” ไอ้แป้งนี้วิ่งเข้ามากอดผมแน่นเลยครับ ส่วนพวกที่เป็นกองเชียร์ก็วิ่งรอบสนามแล้วก็โบกธงไปรอบๆเลย
“ไงมึง! หายแค้นแล้วใช่ไหม” ไอ้นัทมันเดินเข้ามาขยี้ที่หัวผม
“เฮ้ยๆ สีแดงหยุดดีใจสนามนี้ก่อน ไปเชียร์บอลก่อนเว้ย เร็วๆๆ” อีเปรี้ยวที่เป็นหัวหน้ากองเชียร์ภาคสนามเรียกให้ไอ้พวกนี้ไปที่สนามบอลต่อ ผมกับไอ้นัทนี้มองหน้าแล้วก็วิ่งตามพวกมันไปเลย
ตอนนี้สนามบอลมันส์กว่าสนามบาสของผมเมื่อกี้อีก เพราะทุกคนรวมกันอยู่ที่นี้หมดแล้ว ตอนนี้ผมมองหาไอ้กิ๊บครับ เจอแล้วมันอยู่กลางสนามพอดีเลยครับ ผมรู้สึกว่าตอนนี้มันดูเท่มากครับหน้ามันดูจริงจังมาก ขนาดไอ้ดีนที่อารมณ์ดีๆอยู่ตลอดยังดูจริงจังเลย ไอ้พวกที่เชียร์ก็เชียร์กันลั่นสนามเลยครับ ผมกับไอ้นัทยืนเงียบกันมากครับ ไม่มีใครพูดอะไรเลย
“แกๆ ดูพี่กิ๊บกับพี่ดีนดิธรรมดาว่าหล่อแล้วน่ะ ตอนนี้หล่อกว่าอีกฉันอยากได้เป็นแฟนจัง!” ผมกับไอ้นัทได้ยินแบบนั้นก็หันกลับไปมองทันทีเลยครับ พวกน้องที่พูดนี้หน้าเสียกันไปเลยครับ
“แต่แก เมื่อกี้ฉันแอบเห็นหน้าพี่กิ๊บมีรอยแดงๆด้วย ไม่รู้ไปโดนไรมา” พวกน้องพวกนั้นยังไม่หยุดครับ ผมนี้อยากจะหันไปบอกว่าไอ้รอยที่น้องเห็นบนหน้าไอ้กิ๊บมาจากฝีมือผมจริงๆเลย
“อย่าสนใจเลยน่ะมึง น้องเค้าก็พูดไปแบบนั้นแหละ!” ไอ้นัทมันบีบมือแล้วชวนให้ดูบอลต่อ ตอนนี้ผลบอลในสนามมันเสมอกันอยู่ที่ 1-1 ยังไม่มีใครเดาได้ว่าสีไหนจะชนะ เพราะว่าทั้งสีผมและสีน้ำเงินก็มีนักกีฬาโรงเรียนกันทั้งนั้น แต่เมื่อกี้ผมแอบเห็นไอ้ดีนมันมองมาที่สนามแล้วมันก็ไอ้นัทพอดี จากหน้ามันที่นิ่งเมื่อกี้ยิ้มแป้นเลย แถมมียักคิ้วให้ด้วย สาวๆที่อยู่ข้างสนามนี้กรี๊ดลั่นเลยครับ ส่วนไอ้นัทนี้ยืนหน้าแดง
“แกๆๆ เมื่อกี้พี่ดีนยักคิ้วมาให้ด้วยอ่ะ กรี๊ด” ไอ้นัทนี้หน้าบึ้งเลยครับ ผมนี้หัวเราะเลย
“อย่าสนใจเลยน่ะมึง น้องเค้าก็พูดไปแบบนั้นแหละ!” ผมก็อปคำพูดมันเมื่อกี้เลย ตอนนี้ผมหันไปมองไอ้กิ๊บดีกว่า แต่ไอ้หมากิ๊บมันทำผมอารมณ์เสียครับ มันหันมามองหน้าผมแล้วก็เมินผมไปเลยครับ ไม่ยิ้มให้ผมนี้ยิ้มค้างเลยครับ
“แกๆๆ เมื่อกี้พี่กิ๊บหันมามองทางนี้ด้วย น่ารักเป็นบ้าเลยแก”
“แหม! ก็พี่จูนอยู่ทางนี้เหมือนกันนี้หน่า เค้าก็ต้องหันมามองทางนี้ซิ!” คราวนี้ผมเริ่มไม่ไหวแล้วครับ แล้วยังมีชื่อชู้ไอ้กิ๊บพ่วงมาด้วยผมเลยมองหาน้องจูนเค้า พวกน้องเค้ายืนห่างจากผมไม่มากครับ
“จริงหรือนี้ ที่เค้าบอกว่าพี่จูนคบกับพี่กิ๊บฉันนึกว่าข่าวมั่วๆ” ไอ้นัทนี้มองหน้าผมนิ่ง แล้วบอกว่าใจเย็นๆ
“น้องครับ ขอโทดน่ะครับพวกพี่จะดูบอล กรุณาเงียบหน่อยน่ะครับ” ไอ้นัทหันไปบอกน้องเค้านิ่ง
ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ดูไอ้กิ๊บเล่นบอลแล้วครับ อยากรู้อย่างเดียวว่าทำไมเค้าถึงลือกันได้ว่ามันกับไอ้น้องจูนว่าเป็นแฟนกัน มันแอบไปกิ๊กกันตอนนี้ ทั้งที่มันอยู่กับผมตลอดเวลา คอยดูน่ะถ้าคำตอบไม่ถูกใจน่ะแม่จะข่วนให้หน้าเยิ่นยิ่งกว่าเดิมอีก
ปรี๊ด ปิ๊ด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด! กรรมการเป่าหมดเวลาแล้ว เสมอครับต้องมายิงลูกโทษ ตอนนี้แต่ละคนลุ้นตัวโก่งเลยครับ ตอนนี้นักกีฬามายืนรอข้างสนาม ผมเห็นไอ้กิ๊บเดินมาทางพวกผมแล้ว ผมนี้จะเดินหนีแต่
“จะเดินไปไหน หยุดเลย” ไอ้กิ๊บมันมาดึงผมไว้ก่อน แล้วมันก็เอาผ้าเช็ดหน้าผมไปเช็ดหัวมัน
“เรื่องของกูไม่ต้องมายุ่ง!!”
“ใครทำอะไรให้ไม่พอใจอีกเนี้ย แผลเดิมที่มึงทำบนหน้ากูยังไม่หายเลยน่ะ”
“อยากให้หายก็ไปให้แฟนมึงทายาให้ล่ะกันน่ะ!” คราวนี้มึงทำหน้าบึ้งแล้วครับ
“เดี๋ยวๆ ไปฟังอะไรใครมาเนี้ย ถึงทำตัวแบบนี้อีกล่ะ”
“ฟังใครมึงไม่ต้องรู้ แต่กูอยากรู้ใครเป็นแฟนมึง ฮะ!!” ผมงี้จ้องหน้ามันนิ่งเลยครับ ส่วนมือผมนี้เตรียมพร้อมแล้วครับ ถ้าเกิดไม่ถูกใจขึ้นมา ไอ้กิ๊บโดนแน่!!
“แล้วตอนนี้มึงเป็นแฟนใคร!” ผมนี้สะอึกเลยครับ
“ก็…ก็เป็นแฟนมึง” ผมพูดเสียงอ่อยเลยครับ พูดเองอายเอง
“ก็เออ…งั้นกูก็ต้องเป็นแฟนมึงแล้วมึงเป็นอะไร ก็รู้อยู่” คราวนี้ไอ้กิ๊บมันงอนผมอ่ะ
“ก็มีคนบอกว่ามึงเป็นแฟนกับน้องจูนอ่ะ กูได้ยิน!!”
“มึงน่ะมึง กูเคยบอกให้มึงฟังคนอื่นนอกจากกูหรือไง แล้วอีกอย่างแฟนกูชื่อ ฟาร์ฮัท จำเอาไว้ด้วย” แล้วมันก็เดินลงสนามไปเลยครับ ตอนนี้กลายเป็นผมที่ใจไม่ดีแล้วครับ เพราะถ้ามันโกรธเมื่อไรน่ะ ง้อยากมาก
“ไงมึง พูดกันรู้เรื่องยัง” ไอ้นัทเดินเข้ามาถามผม
“มันโกรธกูแล้วว่ะ แต่แมร่งเอ้ย! ก็กูไม่ชอบให้คนพูดแบบนั้นนี้หว่า”
“เอาน่าเดี๋ยวมันก็หายโกรธมึง”
ตอนนี้การแข่งขันกีฬาสีก็จบลงไปแล้วก็เหลือแต่มอบเหรียญอย่างเดียว แต่ผมนี้จะบ้าแล้วตั้งแต่มันแข่งบอลเสร็จมันยังไม่คุยกับผมเลย ถามไรก็ตอบอืม กับ เออ อย่างเดียว
“เฮ้ย! พวกมึงคืนนี้เจอกันที่ร้าน บารากู่เว้ย ไปเลี้ยงฉลองชัยกันหน่อยเว้ย” ไอ้แป้งเดินเข้ามาบอกพวกผม
“ไงมึง ไปป่ะคืนนี้” ไอ้นัทมันถามผม
“กูไม่ไปน่ะ!!” ไอ้กิ๊บพูดขึ้นมาเล่นเอาเงียบกริบกันเลยครับ ผมนี้ยังหันไปมองเลย
“ทำไมว่ะ มึงมีนัดไปไหนว่ะ” ไอ้แป้งถามนั้นอะดิผมก็อยากรู้เหมือนกัน
“เฮ้ย! กิ๊บมึงไม่ไปจริงอ่ะ มึงเก็บของหมดแล้วไม่ใช่หรอว่ะ” ไอ้ดีนหันไปถามไอ้กิ๊บที่นั่งอยู่ข้างๆผม ผมนี้งงเลยครับว่าไอ้ตัวข้างๆนี้มันจะไปไหน ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“ขี้เกียจว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันอีกอย่างกูยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก” มันหันมามองหน้าผม
“เออๆ งั้นก็แล้วแต่มึงจะทำอะไรก็ระวังด้วยล่ะกัน เพราะพรุ่งนี้เดินทางแต่เช้า” แล้วไอ้ดีนก็ลากไอ้นัทให้เดินไปที่หน้ากองเชียร์ ส่วนคนอื่นๆก็เริ่มจะทยอยไปเหมือนกัน เพราะเดี๋ยวเขาจะให้เหรียญรางวัลแล้ว
“มานั่งใกล้ๆดิ กูไม่กัดหรอกหน่า” มันเรียกผมให้ไปนั่งใกล้ๆมัน
“ก็ไม่แน่ เห็นถามไรก็ไม่ตอบเหมือนไม่อยากคุยกับกู” ผมอดประชดมันไม่ได้
“ปากดีตลอดเลยน่ะมึง! มึงยังมีคดีอยู่น่ะมึงอย่าลืม!!” แล้วมันก็ลากผมไปนั่งบนตักมัน ตอนนี้ไม่มีคนแล้ว
“อะไรคดีไรมึง มึงนั่นแหละ!”
“อะไรกูอะไร ไหนพูดมาดิ” มันทำหน้างงใส่ผม แล้วมันก้มหอมแก้มผมทีนึง
“พรุ่งนี้มึงจะไปไหน ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่อง!!” แล้วก็หลบเพื่อไม่ให้มันหอม
“อยากรู้จริงอ่ะ ไม่บอกได้ไหม?”
“ก็เออดิ!!ไม่อยากรู้แล้วกูจะถามทำไมเล่า!!!” ผมนี้เริ่มคิดไปในทางที่ไม่ดีแล้วครับ
“หน้ามึงตอนนี้โคตรตลกเลยว่ะ ท่าทางจะอยากรู้มากเลยน่ะเนี้ย” แล้วมันก็โยกตัวผมไปมา
“ไอ้กิ๊บ!!! มึงอย่าลีลา บอกมาเดี๋ยวนี้เลย”
“ไรว่ะ อยากรู้เรื่องคนอื่นแต่แมร่งขู่ว่ะ”
“ตกลงมึงจะไม่บอกกูใช่ไหม งั้นก็ปล่อยกูจะไปหาไอ้นัท แล้วมึงจะไปไหนกับใครกูไม่สนใจแล้ว” คราวนี้ผมก็ดิ้นเลยครับ แมร่งถามดีๆไม่ตอบ ยึกยักอยู่นั้นแหละ
“พรุ่งนี้กูจะต้องไปแข่งบอลที่ระนองอาทิตย์นึง” พอมันพูดจบผมนี้นิ่งเลยครับตกใจซิครับ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย
“มึง…มึงพูดจริงๆหรอ มึงอย่าล้อกูเล่นแบบนี้น่ะ!” คราวนี้ผมไม่เล่นแล้วน่ะ ถ้ามันไม่อยู่แล้วใครจะมารับมาส่ง ใครจะทำอันนู้นอันนี้ให้ผม
“กูไม่ได้ล้อเล่น มึงจำวันที่กูไม่ไปรับมึงมาโรงเรียนได้ไหม วันนั้นแหละกูไปรายงานตัวมา”
“แล้วทำไมมึงเพิ่งมาบอกกูวันนี้ หรือถ้ากุไม่ถามมึงตอนนี้มึงจะไม่บอกกุจริงๆใช่ไหม ฮะ!!” ตอนนี้ผมกำเสื้อมันแน่นเลยครับ เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกับมันมา เราเจอหน้ากันทุกวัน
“ไม่ใช่อย่างงั้นกูแค่ไม่อยากให้มึงคิดมาก แล้วอีกอย่างกูว่าจะบอกมึงวันนี้อยู่แล้ว”
“แล้วมึงคิดว่ามึงบอกกูวันนี้กุไม่คิดมากใช่ไหม มึงเห็นกุไม่มีความรู้สึกหรือไง ฮะ!”
“ไม่ใช่แบบนั่น เนี้ยพอกูบอก มึงก็จะเป็นแบบนี้ กูถึงถามไงว่ามึงอยู่ได้ใช่ไหมถ้าไม่มีกู กูไปแค่อาทิตย์เดียวเอง” มันกอดผมแน่นมากครับ
“กูอยู่ได้น่า ไม่ใช่เด็กๆแล้วน่ะ ห่วงไม่เข้าเรื่อง!”
“ถ้ามันจริงอย่างที่ปากมึงพูดก็ดี กูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“แล้วมึงจะไปพรุ่งนี้ตอนกี่โมง”
“ตอนตีห้ามึงไปส่งกูน่ะ เพราะคืนนี้กูจะไปนอนที่บ้านมึง” ทำไมมันเช้าแบบนี้ว่ะ นึกว่าจะแปดเช้าก็ยังดี
“มันเช้าอ่ะ แล้วอีกอย่างมึงให้กูขับมอไซค์แล้วใช่ไหม” แล้วผมก็ส่งสายตาแบบอ้อนสุดๆให้มันเลยน่ะ
“ไม่ต้องมาทำตาแบบนั้น เพราะไอ้นัทก็ไปด้วยไม่ต้องคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เลย”
“อ้าว! ไอ้ดีนไปด้วยหรอ??”มันพยักหน้าเป็นคำตอบ
“แล้วไอ้นัทรู้เรื่องยังอ่ะ” ผมต้องชวนมันคุยหน่อยครับ เริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มอีกแล้ว
“พูดมากว่ะตุ๊ด! นั่งเฉยๆดิ” ดูมันดิให้ผมนั่งเฉยๆเพื่อมันจะได้ลวนลามผมง่ายๆอ่ะดิ ผมหน้ามันคลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอผม
“อือ ไม่เอาโรงเรียนน่ะมึง ไปๆ ปล่อยกุเลยไปที่หน้ากองเชียร์เค้าแจกเหรียญกันแล้ว” ผมพยายามใช้มือนี้ดันหัวมันให้เงยหน้า
“ช่างมันดิ เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันก็เอามาให้เองนั่นแหละ”
“ไม่ได้!! ปล่อยยยยยยยยยยย”ผมตะโกนใส่หูมันครับ มันนื้ทำหน้าบึ้งใส่เลย
“จำไว้เลยน่ะมึง! คืนนี้โดนแน่”
จะว่าไปแต่ละสีนี่ได้ถ้วยกันไปเยอะเหมือนกันน่ะเนี้ย ที่รู้ได้เพราะหน้าสีแต่ละสีจะมีโต๊ะยาวๆมาตั้งหน้าสี กีฬาไหนได้ถ้วยก็วางโชว์กันหน้าสีเลย สีผมนี้ก็ใช่ย่อยครับเพราะ บาส บอล แฮนด์บอล ม.ปลายพวกผมคว้าเรียบ ตอนนี้กรรมการกำลังประกาศผลบาสม.ปลายซึ่งเป็นพวกผมที่ชนะ
“การแข่งขันบาสม.ปลายสีที่ชนะได้แก่!!!” เสียงกรรมการที่เป็นพิธีกร “สีแดงครับ!!!”
“เฮ้ย!ไอ้ฟาร์มึงไปเอาเหรียญดิ แข่งครั้งนี้ชนะเพราะมึงเลยน่ะเว้ย!” ไอ้หมูบอก
“ใครว่าเป็นเพราะกูคนเดียว ทุกคนต่างหาก เฮ!!”ส่วนแฮนด์ไอ้หมูมันเป็นคนไปรับเหรียญ บอลตามคาดไอ้กิ๊บครับมันก็เดินหน้าหล่อๆมันไปรับนั้นแหละ สาวๆนี้กรี๊ดแบบไม่เกรงใจกันเลยครับ
“ไอ้ฟาร์! มีผัวหล่อสัสๆ แบบนี้ก็ต้องทำใจหน่อยน่ะมึง สาวกรี๊ดเป็นธรรมดา” ไอ้แป้งครับไอ้พวกนี้ล้ออย่างเดียว
“อะตุ๊ด! กูให้” ไอ้กิ๊บ แล้วมันก็เอาเหรียญมาใส่คอผม เล่นเอาคนที่อยู่แถวนั้นนี้อิจฉาไปตามๆกัน
“แล้วทำไมมึงไม่เก็บไว้อ่ะ”
“ไม่ต้องถามมาก กูอยากให้ก็ให้ เก็บไว้ดีๆด้วยน่ะมึงหายเมื่อไรมีเรื่องแน่!”
“รู้แล้วแหละน่า อะกูให้!” ผมยื่นเหรียญที่ได้จากแข่งบาสให้มัน
“อะไร ไม่ต้องให้คืนกูหรอกน่ามึงเก็บไว้เหอะ!” นี้มันทำผมหน้าแตกน่ะเนี้ย เพราะเหรียญนี้ผมตั้งใจจะเอาให้มันอยู่แล้ว
“แมร่ง! เหี้ยไม่อยากได้นักใช่ไหม งั้นกูเอาไปให้คนที่อยากได้ก็ได้!” ผมก็กลับหลังหันเลยครับ
“เฮ้ย!ๆ อย่านะมึง มีเรื่องแน่” มันรีบดึงผมกลับมาเลย
“ก็เห็นไม่อยากได้ ไม่ใช่หรือไง” ผมงอลมันจริงๆแล้วน่ะ
“กูบอกตอนไหนว่าไม่อยากได้ แล้วอีกอย่างถ้ากูไม่ได้คนอื่นกูไม่มีสิทธ์!!”
“แล้วตอนแรกมึงพูดแบบนั้นทำไม อะ!เอาไป!!” ผมยื่นให้มันแต่มันไม่รับครับ ยื่นยิ้มอยู่นั้นแหละผู้หญิงนี้มองเต็มหมดแล้ว
“ไม่เอา เมื่อกี้กูให้มึงแบบไหน ทำแบบที่กูทำให้มึงเมื่อกี้!” ผมมองค้อนมันทีนึง ผมค่อยๆเขย่งเท้าเพื่อเอาเหรียญเนี้ยไปห้อยคอมัน แต่ด้วยความที่ตัวผมกับมันส่วนสูงห่างกันมากครับ เลยยากหน่อยมันก็ไม่ก้มหัวให้ผมเลยครับยืนตัวตรงเลย แล้วไอ้กิ๊บมันก็เล่นบ้าๆครับมันเอามือมาอวบที่เอวผม แล้วก็ก้มลงจูบผม ทำเอาคนทั้งสนามนี้โฮ่ลั่นเลยไอ้หมากิ๊บเล่นไรมึงเนี้ย!!!!”
“
TBC.
ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยากที่สุด เพราะคีย์บอร์ดที่ใช้อยู่ไม่มีแป้นภาษาไทย = =!
ความคิดเห็น