คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
คุณเคยรู้สึกเบื่อ...
คุณเคยรู้สึกเหงา...
คุณเคยรู้สึกเศร้า...
โดยไม่มีเหตุผลไหม?...
พึ่บ ฟึ่บ
เสียงพลิกกระดาษดังขึ้นเมื่อนิ้วเรียวเกี่ยวกระดาษเพื่อเปลี่ยนหน้าที่ตนเองอ่านแล้วออกไป ตัวอักษรหลายร้อยตัวถูกอ่านผ่านสายตาโดยใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที ไม่ใช่เพราะเป็นคนอ่านเร็วอะไร เพียงแต่หนังสือเล่มนี้เขาอ่านหลายรอบจนจำได้แทบทุกตัวอักษรแล้ว แต่ถ้าถามว่าอ่านแล้วจะอ่านอีกทำไม ...ก็แค่ชอบเท่านั้นเอง ชอบ...ทุกๆอย่างของหนังสือเล่มนี้ หนังสือ...ที่อ่านกี่ร้อยรอบก็ไม่เคยเบื่อ หนังสือ...ที่สำคัญที่สุดในชีวิต
“ซิน อ่านหนังสือเล่มนี้อีกแล้วหรอ? เนื้อหามันเป็นยังไงอะ” เสียงแหลมใสเอ่ยถามทันทีหลังจากผลักประตูร้านเข้ามา เมื่อเห็นเพื่อนอ่านหนังสือเล่มเดิม ที่ไม่ว่าจะถามถึงเนื้อหากี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้รับคำตอบเสียที
“แพรถามเราทุกครั้งที่เห็นเราอ่าน แล้วเราเคยตอบแพรไหม?” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ปิดหนังสือเล่มโปรด แล้วเก็บลงลิ้นชักเคาท์เตอร์
“หึ ไม่เคยอ่ะ” สะบัดหัวอย่างแรง พร้อมกับใบหน้ายู่ยี่เล็กน้อย
“เอ้อ แล้วจะถามอีกทำไม” ตอบเสียงหน่ายๆ
“แหม ก็เผื่อฟลุ๊คน่า แล้ววันนี้จะเฝ้าร้านถึงกี่โมง เย็นนี้จะไปสตูฯกับเราป้ะ” เอ่ยชวนถึงสตูดิโอไว้ให้เช่าของตัวเองที่เพิ่งเปิดใหม่ได้ไม่นาน แต่ก็มีลูกค้าเข้าออกมากมาย
“ไม่ไปอ่ะ แพรไปเหอะ เย็นนี้เราว่าจะทำงานให้เสร็จ วันจันทร์นี้ต้องส่งแล้ว”
“โหย ว่าจะพาไปดูนักร้องเสียหน่อย อดเลย” บ่นเสียงหงอย แถมหน้ายังหงอยอีก ซินเห็นแล้วก็เหนื่อยใจ ที่แท้ก็จะให้ไปดูนักร้องเป็นเพื่อนนี่เอง
“ใครล่ะ ถ้าชอบก็จะไป”
“แสตมป์ ...ชอบปะ?” เสียงใสตอบทันควัน ก็ถ้าถามอย่างนี้แสดงว่ามีโอกาสไปสูง
“อืม เพลงเพราะดี รู้จัก ไปก็ได้”
“เยสส ดีมากเพื่อนเลิฟ” เมื่อได้ยินคำตอบ ก็เก็บท่าทางดีใจเอาไว้ไม่อยู่
“แปลกๆนะเนี่ย มีอะไรแอบแฝงรึเปล่า หรือจะไม่ไปดี...”
“พูดแล้วอย่าคืนคำดิ ถือว่าไปแล้วนะ เดี๋ยวเย็นนี้มารับ” ยังไม่ทันได้พูดจบ เพื่อนสาวเสียงแหลมก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน แถมยังรีบหนีออกจากร้านอีก ดูจากความผิดปกติแล้ว คงมีแผนอะไรแน่ เหอะ ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนเขา จะเก็บความลับยังทำไม่เป็นเลย...
.
.
“นางเอกเอ็มวีสวยดีเนอะ” เสียงใสแจ๋นเอ่ยชม ทั้งสองยืนมองการถ่ายทำเอ็มวีตัวใหม่ของนักร้องชื่อดังอยู่ด้านหลังถัดจากทีมงานด้วยความสนอกสนใจ แต่ความสนใจที่ว่า...ดูท่าแล้วคนจะเป็นคนละเรื่อง
“อื้ม สวย” ไม่รู้ว่าชมนางเอกเอ็มวีตรงหน้าหรือชมฉากที่ประดับอยู่ด้านหลังกันแน่
“ซิน ไม่สนใจนางเอกบ้างเลยหรอ คนนี้อ่ะเพื่อนเก่าเราตอนม.ต้น เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น ขนาดเพิ่งกลับมาไม่กี่อาทิตย์ยังมีแมวมองมาทาบทามเป็นนางเอกเอ็มวีให้นักร้องดังแล้วอ่ะ น่ารัก แถมยังนิสัยดีอีก ชื่อยูกินะ ยูกิ” เน้นชื่อหลายครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้น จนทำให้ซินต้องยกมือตีปากเพื่อนเสียงใสคนนี้
“เบาๆหน่อย เขาทำงานกันอยู่ แค่เข้ามาดูก็รบกวนมากพอแล้ว”
“โหย ขอโทษ ลืมตัวไปนิดนึง อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ สรุปสนใจบ้างยัง”
“แพร อย่ายัดเยียดใครให้เราเลย ถ้าใจเราตอนนี้มันยังไม่พร้อม อะไรๆเราก็ไม่รับหรอก” ปากพูดไป สายตาก็จับจ้องไปยังการทำงานเบื้องหน้าที่กำลังจะเปลี่ยนฉาก นางเอกเอ็มวีถูกผู้กำกับเรียกไปแนะนำ ส่วนนักร้อง ตั้งแต่เขาเข้ามาดูได้สักพักก็ยังไม่เห็นออกมาจากห้องแต่งตัว
“อืม แต่ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเรานะ เราเห็นซินดูเหงาๆ เลยอยากช่วยอ่ะ”
“ที่ชวนมาวันนี้เพราะอย่างนี้ใช่ไหม ไม่ต้องกังวลหรอก เราโอเค เราอยู่แบบนี้จนชินแล้ว” พูดจบก็ยกยิ้มให้คนข้างๆ รอยยิ้มสวย แต่กลับแฝงไปด้วยกลิ่นอายของความเหงา ก็เหงาจริงๆ อย่างที่แพรบอก แต่ให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อคนที่ไม่ใช่ จะยังไงมันก็ไม่ใช่ เขาเป็นพวกยึดติดกับFirst impression อยู่แล้ว ถ้าเห็นครั้งแรกแล้วไม่ใช่ ครั้งต่อๆไปก็คงไม่...
“เฮ้อ ให้โอเคอย่างที่ว่าแล้วกัน อ๊ะ นั่นไง แสตมป์” เสียงสลดในตอนแรกจางหายไปกลายเป็นเสียงแหลมใสเช่นเดิมเมื่อความสนใจถูกแทนที่ไปให้คนดังตรงหน้าแทน
“น่ารักดีเนอะ ว่าป้ะ”
“...”
“ซิน...เป็นอะไรอ่ะ” ถามอีกครั้ง เมื่อเห็นเพื่อนนิ่งไป
“เปล่า” ตอบด้วยเสียงสั่นๆ
“ไม่เป็นไรแน่นะ” ถามทวนอีกรอบ
“อื้ม ดูต่อเถอะ”
“อ่า...โอเค”
“แบคอัพ... มือกีตาร์คนนั้น หล่อดีเนอะ”
“...”
“ซิน” ถามอีกรอบเมื่อเห็นว่าไร้ปฏิกิริยา
“เรากลับก่อนนะ เพิ่งนึกได้ว่ามีอีกงาน” พูดจบก็เดินออกไปทันที ไม่สนเสียงห้ามของเพื่อนสนิท ไม่สน...สายตาของที่ยืนอยู่ในฉาก สายตา...ของมือกีตาร์คนนั้น
.
.
.
“บ้าเอ๊ย ทำไมคิดไม่ออกนะ” ก้อนกระดาษสีขาวถูกขยำโยนกองรวมกับพวกของมันเป็นก้อนที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ ลมร้อนถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบาง
“เฮ้อ...” ขาเรียวของเจ้าของเสียงลุกจากโต๊ะทำงานเดินไปยังหัวเตียง หนังสือเล่มโปรดถูกหยิบมาอีกครั้ง นิ้วเรียวลูบไล้ตัวอักษรบนหน้าปกแผ่วเบา หลับตานึกย้อนถึงความทรงจำที่เคยเกิดขึ้น ความทรงจำที่ทำให้ผูกพันกับหนังสือเล่มโปรดเล่มนี้ ความทรงจำที่มี ‘เขา’ อยู่ในนั้น
“คิดถึงนะ...”
TBC.
ความคิดเห็น