คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I
แก้วกาแฟดำร้อนถูกวางลงพร้อมกับจานบิสกิตเนยรูปตัวอักษร กลิ่นหอมอบอวลของกาแฟดำผสมกลิ่นหวานของเนยจากบิสกิตไม่ได้ทำให้คนที่กำลังนั่งเท้าคางมองผู้คนผ่านไปมาทางกระจกรู้สึกตัวแม้แต่น้อย แม้สายตาจะเหม่อมองออกไปด้านนอกแต่ในหัวกลับว่างเปล่า ดูแล้วเหมือนกำลังถูกจับสตาฟเป็นหุ่นประดับร้านอย่างไหนอย่างนั้น
เป็นเวลานานกว่าซินจะรู้สึกตัว นานจนกาแฟที่เคยร้อนเย็นชืด แต่บิสกิตขนมยอดฮิตของร้านก็ยังคงกรอบพอขบเคี้ยวได้อยู่ มือเรียวควานหาปากกาและสมุดพกประจำตัวจากกระเป๋าใบใหญ่ หยิบบิสกิตจากจานกระเบื้องเคลือบมาหนึ่งชิ้น วางไว้บนโต๊ะสีนวลของร้าน แล้วลงมือสเก็ตภาพ แต่ยังไม่ทันได้เริ่มลงเส้นแรก บิสกิตรูปตัวN ก็ถูกดีดออกไปไกล ริมฝีปากบางเบ้ออก ก่อนจะหยิบบิสกิตชิ้นใหม่แล้วเริ่มลงเส้นแทน
ไอเดียของซินเกิดขึ้นได้หลายสถานที่แล้วแต่อารมณ์ในตอนนั้น แต่ที่ๆสามารถให้ไอเดียกับซินได้เสมอก็คือที่นี่ ร้านกาแฟเจ้าโปรดข้างร้านหนังสือของเขาเอง เขาเปิดร้านหนังสือเป็นของตัวเอง จำพวกหนังสือเกี่ยวกับดนตรี ศิลปะ นวนิยาย วรรณกรรมต่างๆหรือหนังสือหายากที่ต้องควานหาจากต่างประเทศซึ่งล้วนแต่มีเนื้อหาที่จรรโลงใจทั้งนั้น อาจเป็นเพราะความที่สมัยประถมถึงมัธยมต้นซินอยู่ต่างประเทศ ด้วยความรักในการอ่านเข้าขั้นหนอนหนังสือ ทำให้เขาเสพติดวรรณกรรมและหนังสือของชาวต่างชาติ เมื่อย้ายมาอยู่มัธยมปลายที่ไทยหาหนังสือจำพวกนี้ได้ยาก ซินจึงเปิดร้านขายหนังสือประเภทนี้ เผื่อคนที่มีใจรักดนตรีและศิลปะเหมือนเขา แม้ว่าซินจะชอบหนังสือมากแต่ซินก็มีสิ่งที่ชอบมากพอๆกัน คือ การวาดรูป ซินเรียนจบนิเทศศิลป์ ตอนนี้เป็นกราฟฟริกดีไซน์เนอร์ ทำงานฟรีแลนซ์เป็นเจ้านายตัวเองเพราะซินอยากดูแลร้านหนังสือและไม่อยากผจญกับการเป็นมนุษย์ที่ต้องนั่งอยู่แต่ในออฟฟิศเชื่อฟังหัวหน้าที่คอยบอกให้เอาอกเอาใจลูกค้าให้ดี เพราะลูกค้าคือพระเจ้า เขารักอิสระ และไม่ยอมเด็ดขาดที่จะถูกจำกัดอยู่ในกรอบเดิมๆ อย่างที่‘เขา’เคยบอกไว้ ว่าถ้ารักตัวเอง ก็จงให้อิสระกับตัวเอง แล้วเราจะมีความสุขในทุกสิ่งที่ต้องเผชิญ ซินเชื่อและให้อิสระกับตัวเองเสมอ ยกเว้นเรื่องนั้นเรื่องเดียว เรื่องของ...‘เขา’ นั่นแหละ
ซินสเก็ตภาพบิสกิตเสร็จแล้ว แสงและเงาในภาพชวนให้เห็นถึงความอ้างว้าง บิสกิตรูปตัว S วางชิดมุมขอบโต๊ะ แสงตกกระทบกลางโต๊ะอย่างไฟสปอร์ตไลท์ส่องผู้คนที่เจิดจรัสแต่ตัวบิสกิตกลับอยู่ในมุมๆหนึ่งภายใต้เงาดำมืดมิด
แผ่นกระดาษถูกพลิกเปลี่ยนหน้าไป ปากกาเส้นสีดำตวัดเขียนถ้อยคำที่ผุดขึ้นในหัวอย่างลื่นไหล ภาพวาดฆ่าเวลาเป็นส่วนหนึ่งของจินตนาการเล็กๆที่ผุดขึ้นมาให้หัวของเขาเสมอ ถ้อยคำไพเราะเรียงร้อยได้กว่าครึ่งหน้ากระดาษ ดวงตาสวยกวาดมองตั้งแต่ต้น ฮึมฮัมทำนองคลอไปเรื่อย เมื่อนึกได้ว่าที่ตรงนี้ไม่สะดวกเท่าไรนักจึงหยิบแบงค์ร้อยในกระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะ และลุกเดินออกจากร้านไป
กรุ๊ง กริ๊ง
กระดิ่งพวงเล็กติดประตูร้านดังขึ้นเมื่อมีคนผลักประตู เพียงแค่ร่างบางของหนุ่มผมยาวเดินพ้นมุมออกไป ชายหนุ่มหุ่นสมส่วน ผิวขาวเหลืองก็เดินสะพายกีตาร์เข้ามา ขายาวก้าวฉับไปยังเคาท์เตอร์พร้อมกับสั่งคาปูชิโน่เย็นแก้วโปรดและหันหลังเดินกลับมานั่งบริเวณโต๊ะว่างริมกระจก ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าแต่เหมือนได้กลิ่นบางอย่าง กลิ่นบางอย่างที่ไม่ได้มาจากร้านกาแฟ
กลิ่นหอมอ่อนๆที่เหมือนคุ้น...เคย
แต่...จำไม่ได้
แก้วกาแฟดำถูกยกออก บริกรรีบเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอย่างรวดเร็ว ผ้าสีขาวตวัดแรงจนบิสกิตที่อยู่มุมโต๊ะตกลงมาที่พื้น กระเด็นลงมาโดนรองเท้าหนังคู่ใจของเขา
“ขะ...ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเก็บแล้วครับ”
“คะ ครับ ขอประทานโทษอีกครั้งนะครับ”
ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าลงเบาๆ รองเท้าคู่ใจขยับเปลี่ยนท่า บิสกิตรูปตัวSบิ่นๆถูกเหยียบซ้ำจนเละ โดยที่คนทำไม่รู้สึกตัว มือหนาหยิบแก้วคาปูชิโน่เย็นขึ้นมาดูดเมื่อบริกรมาเสิร์ฟ สายตาเรียวมองสำรวจไปนอกร้าน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่มีธุระแถวนี้สักหน่อยเพราะเอ็มวีที่มาช่วยเป็นแบ็คอัพให้รุ่นพี่ถ่ายเสร็จไปสามวันก่อนแล้ว แต่ก็ยังคงมาตระเวนเดินที่นี่ทุกครั้งเมื่อว่าง เพราะอะไร...
เพราะแผ่นหลังบางที่ปกคลุมด้วยผมดำสลวยนั่นเหรอ ดูยังไงก็ผู้ชาย ต่อให้บอบบางแค่ไหนก็เถอะ เขาสลัดหัวเบาๆให้กับความคิดของตัวเอง แต่ทว่า... ใบหน้าเรียวรูปไข่ ล้อมกรอบด้วยเส้นผมยาวสีดำ คิ้วเรียวสวย จมูกโด่ง ริมฝีปากบางสีชมพูธรรมชาติ ผิวขาวอมชมพูเป็นผลให้แก้มสีขาวมีเลือดฝาดน้อยๆ
สวย...จริงๆ โดยที่คนมองไม่รู้ตัว คงไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการหยิบเงินในกระเป๋าและแบกกีตาร์ออกมา ขายาวสาวเท้าเร่งตามคนข้างหน้าให้ทัน โชคชะตาทำให้เราพบกันอีกครั้ง...
ตืดด ตืดด ด ด
แต่โชคชะตา...คงยังไม่อยากให้เราได้คุยกันในเวลานี้สินะ
“ครับ พี่โอ๊ต”
(แกรีบกลับมาเลยนะ ไอ้วินมันท้องเสียกะทันหัน ไม่มีใครว่างสอนน้องปาล์ม ภายใน20นาทีนะแก ให้ไวเลย ไอ้วินนี่ก็จริงๆ..................) ประโยคสนทนายาวยืดไม่ได้เข้าหูเขาแม้แต่น้อย เมื่อร่างบอบบางใช้มือเรียวเสยผมที่ปลิวสยายมาทัดหูขณะกำลังข้ามถนน ริมฝีปากสวยพรูลมออกช้าๆ มองซ้ายมองขวา กระชับกระเป๋าสะพายข้างข้างตัว... ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มน้อยๆเมื่อมีคนหยุดรถให้ เพียงแค่นั้น เพียงแค่รอยยิ้มมุมปาก
ก็ทำให้เขา...แทบลืมหายใจ
(ไอ้สัส!!!!!!!!!! มึงยังหายใจอยู่ไหม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
.
.
.
เชี่ยพี่โอ๊ตแม่ง...ขัดฟินกูจริงโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
TBC.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้องขอโทษจริงๆที่มาต่อช้านะคะ ผ่านพ้นช่วงชีวิตวุ่นวายแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะหมดช่วงเรียนพิเศษแล้ว คงจะมีเวลาแต่งมากขึ้น (ถ้ายังมีคนผ่านมาอ่านอยู่บ้างเราก็ยังแต่งต่อนะคะ)
และก็...อย่าได้ข้องใจไปว่าทำไม่ตอนนี้มันสั้นนัก เนื้อหาตอนนี้ยังอยากให้มีแค่นี้อยู่ อยากให้อะไรๆมันกระดึ๊บออกมาทีละนิด แหะๆ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ .////.
ความคิดเห็น