คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EP 18 100%
18
กึก!
ใบหน้าหวานซีดเผือดมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ มือบางสั่นระริกกำแน่นจนจิกเข้าไปในเนื้อ ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มราวกับจะเยาะเย้ยตัวเอง เท้าบางก้าวเข้าใกล้ร่างของทั้งสามอย่างช้าๆ เพราะเพียงแค่ยืนก็แทบจะไม่มีแรงแล้ว
มือบางสัมผัสกับหัวของหญิงสาวทั้งสอง ดวงตาหวานหลับลงสักครู่ก่อนจะดึงมือออก แววตาเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายบางค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นหญิงสาวตัวเล็กระหงเพื่อไม่ให้โดนประณามว่าเป็นผู้ชายแต่ดันไปทำร้ายผู้หญิง
ดวงหน้าของยูนในร่างหญิงเชิดขึ้นเล็กน้อย กระแทกลมหายใจอย่างเหยียดๆ ก่อนจะตวัดมือลงบนใบหน้าของทั้งสามเรียงตามลำดับการนอนเลย
เมื่อความเจ็บปวดแล่นปราดบนใบหน้า ทั้งสามก็ผงะตื่นขึ้นทันที เพียสมองใบหน้าหวานอย่างงุนงงเล็กน้อยเพราะปกติแล้วตนจะเป็นคนปลุกแต่วันนี้... มีบางอย่างแปลกไป เพราะดวงตาใสที่ปกติจะออดอ้อนตนครั้งนี้แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาสุดจะหยั่งถึง
“ยูน...” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างงุนงงก่อนจะงงมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อร่างกายของตัวเองเปลือยเปล่าแถมยังมีหญิงสาวแวมไพร์ชั้นต่ำมานอนอยู่ข้างกายถึง 2 ตน!
“คุณหนูยูริ!” หญิงสาวแวมไพร์แสร้งทำหน้าตาตกใจได้อย่างแนบเนียน แม้จะเจ็บใจที่ตนโดนตบจนชาไปทั้งหน้า “ข้าขออภัยด้วยค่ะ”
“เฮ้ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย?!” เสียงทุ้มกล่าวขึ้นอย่างตะลึงงัน ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื๊อกเพราะชักจะรู้ตัวว่าตนต้องซวยในเรื่องที่ไม่ได้ก่อไว้ชัดๆ
“พึ่งรู้ตัวรึไง เพียส” เสียงหวานที่เรียบกริบจนน่าขนลุกทำให้หญิงสาวแวมไพร์ทั้งสองที่แสร้งกลัวกลับกลายเป็นหวาดกลัวขึ้นมาจริงๆ
“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ยูน! จริงๆ นะ!” ร่างสูงพูดอย่างรวดเร็วเพื่อปรับความเข้าใจกับร่างบางแต่ดูเหมือนตอนที่คนๆ นี้โกรธขึ้นมาจะไม่ฟังอะไรสักอย่างแล้ว “ยูน! เชื่อข้าเถอะ!”
“พวกเธอคิดจะทำอะไรกันแน่” ร่างบางไม่สนใจเพียสเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ร่างสูงไม่อยู่ในสายตาแล้ว ยูนกลับหันไปถามหญิงสาวทั้งสองแทน “คิดว่าแค่นี้จะทำให้ฉันกลัวได้รึไงกัน? ฮึ!”
รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏบนใบหน้าของร่างบาง สายตาเย็นเฉียบมองทั้งสองตนนิ่งๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหยามเต็มที่
“ต่ำกันจริงนะ! ยอมลงทุนทำถึงขนาดนี้ทั้งๆ ที่สิ่งที่ได้ตอบแทนมีแค่การที่ฉัน ‘อาจจะ’ ออกไปจากชีวิตของเพียสเท่านั้นเอง โดยที่พวกเธอก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรด้วยเลยแท้ๆ” ยูนปรายตามองทั้งสองที่ก้มลงตัวสั่นระริกอย่างหวาดกลัว “แล้ว... คุณหนูอะไรนั่นน่ะ สงสัยว่า... จะหลงใหลในตัวเพียสเอามากๆ เลยสินะ ถึงได้ยอมทำได้ทุกอย่างเนี้ย?! ช่างไร้สมองเสียจริง”
คำด่าที่เรียบแต่ช่างแทงใจดำทำให้ทั้งสองถึงกับตัวสั่นทั้งโกรธทั้งกลัวจนสติแทบแตก สุดท้ายก็ได้แต่วิ่งหนีไปโดยที่ไม่เหลียวหลังแม้แต่น้อย
“หนีงั้นเรอะ?! ฝันไปเถอะ” เสียงหวานพูดขึ้นลอยๆ โดยไม่หันไปมองทางที่หญิงสาวทั้งสองวิ่งหนีไปแม้แต่น้อย
“กรี๊ดดดดดดด~” เสียงกรีดร้องของแวมไพร์สาวทั้งสองดังขึ้นระงมก่อนที่จะเงียบหายไปอีกครั้ง
“การที่ทำให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ต้องหลั่งน้ำตาน่ะ โทษหนักกว่าประหารเสียอีกนะ พระเจ้า... ไม่มีวันให้อภัย” พอพูดขึ้นจบก็มองใบหน้าหล่อเหลาของเพียสที่ยังคงตั้งสติไม่ได้ งงจนจับต้นชนปลายไม่ถูกเรียบๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ก้าวออกจากห้องไปช้าๆ
“..........”
ทั้งสองเงียบ... ไม่กล่าว... ไม่พูด... ไม่เอ่ย... ไม่กระทำสิ่งใดๆ...
ร่างบอบบางที่ก้าวถอยหลังจนถึงประตูหยุดนิ่งมองร่างสูง... ภาพที่พร่ามัวจากการที่น้ำตาใกล้จะเอ่อล้น... ยูนค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ ตั้งสติเล็กน้อย... มองสภาพห้องที่ปกติ... ยกเว้นบนเตียง... ที่ไม่ปกติ
ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอบาง มือเล็กพยายามปาดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีวันหมดเพราะแม้จะปาดทิ้งแค่ไหนมันก็กลับไหลรินอาบแก้มเนียนอย่างเดิมไปเรื่อยๆ
“ยูน...” เสียงทุ้มเรียกเบาๆ เท้าก็ค่อยๆ ก้าวเข้าใกล้ร่างบางเพื่อเหนี่ยวรั้งให้อยู่กับตน เพื่อไม่ให้จากไปไหน เพื่อไม่ให้เข้าใจอะไรผิดไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“ฮึก!” เท้าบางก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังบางชิดประตู เสียงสะอื้นจากริมฝีปากบางทำให้หัวใจของร่างสูงเต้นแรงอย่างหวาดกลัว...
กลัวว่าร่างบอบบางนี้จะก้าวจากตนไปจริงๆ...
“ยูน” เรียกเสียงสั่นก่อนจะก้าวเข้าใกล้จนห่างเพียงไม่กี่เซ็นต์
“..........” ดวงตาใสช้อนขึ้นมองใบหน้าของร่างสูงช้าๆ โดยที่ไม่พูดอะไรก่อนจะก้าวขาเข้าไปยืนตรงหน้าร่างสูงอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังไม่แน่ใจ
“ยูน...” เสียงทุ้มสั่นตรงปลายเสียงก่อนจะชะงักเมื่อร่างกายต้องแบกรับน้ำหนักของร่างบอบบางที่แปรเปลี่ยนเป็นร่างของเด็กหนุ่มร่างบอบบางของคนตรงหน้าที่โผเข้าหาแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“แง~ เพียส~ กระซิกๆ ฮือ~” เสียงหวานสะอึ้นฮักอย่างหนักทำให้อ้อมแขนแกร่งโอบรัดแน่น เสียงทุ้มกล่าวคำปลอบโยนส่วนมือหนาก็ลูบหลังบางอย่างปลอบใจ
“ไม่เป็นไรนะ... เป็นอะไรไป... โกรธข้ารึเปล่า...” เพียสพูดเสียงสั่นโอบร่างบางแน่น
“ฮึก! เพียส~ แสบตาง่า~!!” ร่างบางสั่นระริกกอดคอเพียสแน่นแต่คำพูดนั้นทำเอาร่างสูงชะงักกึก
“หา...”
แสบตา...?
“สงสัยจะใช้ยาหม่องมากไปหน่อยอ่า~!” เสียงหวานยังติดจะสะอื้นอยู่หน่อยๆ แต่ร่างสูงกลับไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
ยาหม่อง...??
“แต่ก็เนียนดีเหมือนกันนะ ฮึก! แต่เมื่อไหร่จะหายแสบตาอ๊า~!”
เนียน...???
“นี่มัน... เรื่องอะไรกัน?” เสียงทุ้มถามทำให้ร่างบางที่ชะงักกึกยกมือตัวเองขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลพรากไม่ยอมหยุดช้าๆ
“ก็แค่ไม่พอใจที่เจ๊พวกนั้นคิดจะกันฉันออกไปเท่านั้นแหละ” ดวงหน้าสวยแม้จะยังมีหยาดน้ำตาแต่กลับมีสีแดงระเรื่อขึ้นจางๆ “พวกนั้นตั้งใจจะให้ฉันกับเพียสเลิกกัน ที่ฉันไม่ชอบใจมันก็แค่นั้นแหละ ถึงสิ่งที่ฉันทำจะทำให้เพียสโกรธที่ฉันเอาแต่ใจก็เถอะ”
“ยูน...” เสียงร่างสูงเรียกเบาๆ ก่อนจะทันได้รู้ตัวร่างสูงก็ได้ทาบทับริมฝีปากนุ่มนิ่มของร่างบางเรียบร้อยแล้วก่อนจะค่อยๆ ผละออกมาช้าๆ “แค่เจ้าไม่โกรธ... แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว...”
“แสบตา...” เสียงหวานพูดก่อนจะขยี้ตาแรงๆ เพื่อให้หยุดไหลแต่มือหนากลับจับหมับที่ข้อมือบาง “จะทำอะไรน่ะ... อ๊ะ!”
ดวงตาใสเบิกกว้างนิดๆ อย่างน่ารัก ใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างเขินอายเมื่อร่างสูงทำการจูบซับน้ำตาให้ใบหน้าสวยนั้น
“อยู่ในสภาพแบบนี้เหมือนยั่วกันเลยนะ ยูน” เสียงทุ้มพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะต้องหลบมือบางที่ทุบหน้าอกแกร่งอย่างรุนแรงด้วยความเขินอาย
“บ้าๆๆๆ” ร่างบางทุบร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตายโดยที่เพียสก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระทั่งชินขอบเตียง
ตุ้บ~
ไม่รู้จงใจรึเปล่าร่างบอบบางถึงได้ล้มลงไปนอนทับร่างสูงยูนนิ่งอึ้งไปทันทีทำให้เพียสถึงกับหัวเราะอย่างได้ใจแล้วเปลี่ยนท่าเป็นคล่อมร่างบอบบางแทน
“ทำแบบนี้แสดงว่ายั่วกันจริงๆ สินะ” พูดจบก็บดเบียดริมฝีปากอิ่มอย่างได้ใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เคยเบื่อ
ลิ้นร้อนควานหาความหวานในโพรงปากบางแล้วหยอกล้อกับลิ้นเล็กต่อ
“อือ~ อืม...” ร่างบางครางอืออย่างหลงใหล มือเล็กที่คอยทุบอีกฝ่ายแปรเปลี่ยนเป็นกำเสื้ออีกฝ่ายแน่นเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจแต่ก็ไม่อยากจะละจากความหวานนี้เลย
“ชอบมากขนาดนั้นเลยรึไง... หือ?” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเล็กก่อนจะมองหน้าอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างเหนื่อยหอบ แล้วค่อยหันไปมองดวงหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อไม่รู้จากความเหนื่อยหรือความอาย
“บ้า... เหรอ...” เสียงหวานตอบกลับระคนหอบนิดๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาแตะลงที่เอวเล็กบอบบาง “จะทำอะไรน่ะ?!”
“ฮะๆ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะไม่รู้หรอกนะ ยูน” เสียงทุ้มที่กระซิบตอบกลับมาทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำจนลามไปถึงคอและหูเล็ก
“นี่! จะทำอะไรน่ะ! ไม่เอาด้วยหรอกนะ!” เสียงหวานว่าพลางทุบอกแกร่งที่ดูจะไม่สะเทือนเลยสักนิด
“น่า... สักหน่อยจะเป็นอะไรไป” รอยยิ้มของร่างสูงที่ส่งมาให้ทำเอาคนตัวเล็กกว่าถึงกับขนลุกวูบอย่างหวาดเสียว
“จะบ้าเรอะ!”
เสียงหัวเราะของคนสองคน (?) ดังออกไปถึงข้างนอกห้องทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปขัดจังหวะดีหรือไม่ แต่มันเป็นเรื่องด่วน... ช่วยไม่ได้
“ยูนจ้า~!” แม่ของเพียสเรียกเสียงดังพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปดังพลั้วทำให้คนเข้ามาได้ยินเสียงพลั้วอีกเสียงจากที่เตียง
หญิงวัยกลางคนเห็นลูกชายคนเดียวของตนกำลังนอนกุมท้องอยู่ที่ข้างเตียงโดยมีร่างบอบบางที่ตนเรียกเมื่อครู่นั่งอย่างสงบเสงี่ยมบนเตียง
“อะ... อะไรเหรอฮะ?” เสียงของร่างบางติดจะสั่นนิดๆ
“อ๋อ พระเจ้าพึ่งแจ้งข่าวใหม่มาน่ะจ๊ะ” คิ้วของร่างบางกระตุกนิดๆ เมื่อรู้สึกอย่างกับว่าจะโดนแยกจาก... “ได้เวลาไปจุติแล้วจ๊ะ”
ความคิดเห็น