คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : EP 22 100%
22
ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนเดินสวนกันไปมาอย่างพลุกพล่าน ร่างของหญิงสาวร่างสูงเพรียวและชายหนุ่มอีกสองคนเดินไปด้วยกันถือว่าเป็นจุดเด่นเลยก็ว่าได้ เพราะคนที่เดินผ่านไปมาได้แต่มองคนกลุ่มนี้จนเหลียวหลังกับหน้าตาที่ขั้นเทพ (ปีศาจ)
“ทำไมต้องมาซื้อหนังสือจดโน้ตกับหนังสือโน้ตเพลงเปียโนด้วยล่ะ?” หญิงสาวหันมาถามเด็กหนุ่มที่รูปร่างเกือบจะเล็กกว่าเธอเสียแล้ว
“ก็... เออ... ซื้อไปเถอะครับ...”
ร่างบางพูดไม่ออกว่าเมื่อใดก็ตามที่พ่อของหญิงสาวยอมรับเธอแล้ว... เขาและบอร์ดี้การ์ด (สถานภาพปัจจุบัน) ของเขาจะต้องหายไป
“เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “ก็มีนายอยู่แล้วไม่ใช่รึไง? จะไปซื้อทำไมให้เปลืองเงินอีกล่ะ?”
...มันพูดไม่ออก...
ร่างบางยิ้มฝืนๆ ไปให้อีกฝ่าย จริงอยู่ว่าถึงแม้ตอนที่พบกันครั้งแรกจะเกลียดขี้หน้ากันก็ตาม แต่บัดนี้กลับรู้สึกสนิทใจราวกับเป็นคนในครอบครัวจริงๆ
“ซื้อเก็บไว้สักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่ครับ” ว่าจบก็ลากหญิงสาวเข้าร้านเกี่ยวกับดนตรีไปทันทีโดยที่มีสายตาของบอร์ดี้การ์ดมองตามยิ้มๆ
“เพียส! เร็วๆ สิ! เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก!” แวมไพร์หนุ่มถึงกับหัวเราะออกมาอย่างขบขันในคำพูดของอีกฝ่าย...ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าทิ้งข้าหรอก...
คิกคัก~ คิกคัก~
เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของทั้งสองทำให้คนที่ไม่ได้รู้เรื่องเปียโนด้วยอย่างเพียสต้องยิ้มออกมาบางๆ แต่อีกใจหนึ่งก็ชักจะเริ่มหึงคนรักของตนกับผู้หญิงที่มีใบหน้าคล้ายตนขึ้นมาตงิดๆ แล้วสิ
“รู้แล้วน่า” พูดเบาๆ กับตัวเองก่อนจะเดินตามคนรักไปอย่างไม่อิดออด แม้จะมีบ่นบ้างเล็กน้อยก็เถอะนะ “แล้ว... นี่จะซื้ออะไรนักหนาเนี้ย?”
“ก็... น่า~” ร่างบางไม่ตอบคำถามก่อนจะลากร่างสูงให้ไปซื้อของด้วยกันต่อ “อ๊ะ นี่วีนัส ขอไปห้องน้ำหน่อยนะครับ แป๊บเดียวนะครับ”
“อือ งั้นฉันจะดูของพวกนี้รอก็แล้วกันนะ” หญิงสาวยิ้มให้นิดๆ ก่อนจะหันไปสนใจสมุดจดโน้ต
“เพียสๆ” มือบางดึงๆ แขนเสื้อของร่างสูง “ไปด้วยกันมั้ย?”
“คิดว่าข้าจะตอบว่ายังไงล่ะ?” ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนจะจูงมือบางไปเข้าห้องน้ำทันที
“เอ๋? ไม่มีใครเลยแฮะ” เสียงหวานเอ่ยก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อร่างสูงเข้ามาด้วย “อ๊ะ เพียส!”
“อะไร?” ถามกลับหน้าตายก่อนจะลงล็อคประตูห้องน้ำพร้อมกับที่ร่างบางถอยร่นจนขึ้นไปเหยียบบนโถส้วม
“คิดจะทำอะไรน่ะ? เพียส?” ร่างบางถามเสียงสั่น
...เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอน แถมวันนี้ก็เจ็บสะโพกแล้วน้า~ จะ ‘ทำ’ อีกรึไง๊~!
“นั่นสินะ คิดว่าข้าจะทำอะไรล่ะ?” ร่างสูงถามกลับทำเอาใบหน้าหวานแดงก่ำ “อ่า~ สีหน้าแบบนั้นแสดงว่ารู้สินะ ว่าข้าคิดจะทำอะไร”
“มะ... ไม่เอานะเพียส ไม่ใช่ที่นี่” เสียงหวานสั่นจนทำให้ร่างสูงต้องแย้มรอยยิ้มกว้างอย่างถูกใจนักหนา
“ถ้าไม่ใช่ที่นี่... งั้นแสดงว่ากลับไปก็ ‘ทำ’ ได้สินะ” คำถามย้อนกลับมาเล่นเอาขาร่างบางอ่อนยวบ นั่งลงบนโถส้วม (ฝามันปิดอยู่) อย่างช่วยไม่ได้ เรี่ยวแรงอย่างกับโดนสูบออกไปด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า
“บะ... บ้าเหรอ... ที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ” ร่างบางว่าทั้งเบาและสั่น มือบางดันอกร่างสูงเมื่อเพียสขยับเข้าจนร่างแนบชิดกัน “นี่... นะ... นี่!”
ยูนทุบอกคนตรงหน้าเบาๆ เหมือนจะบอกให้ปล่อย แต่ดูจะรูปการณ์แล้วคงยาก ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อเม้มปากแน่นอย่างข่มอารมณ์เขินอาย มือหนาของร่างสูงดันกำแพงไว้ ขังร่างบางไว้ตรงกลาง
“เพียส มันไม่ดีนะ...” เสียงหวานหายไปเมื่อเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น “ใครน่ะ...”
“มีคนอยู่งั้นเหรอ? ช่างมันเถอะ” เสียงพูดหายไปแต่กลับมีเสียงคนกำลังทำธุระเข้ามาแทน ทำเอาใบหน้าหวานเหยเกอย่างไม่ชอบใจ
“เพียส...” เสียงหวานกระซิบเรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนจะทุบเบาๆ ที่อกแกร่ง “ปล่อยได้แล้ว อยากออกไปแล้ว”
“หืม?” ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้จนหน้าผากชิดกัน “อะไรล่ะ? ตื่นเต้นดีออกนะ”
“ไม่เอาด้วยแล้วนะ จะออกไปแล้ว” เสียงหวานกระซิบตอบกลับก่อนจะพยายามผลักอีกฝ่ายจนสุดแรงแต่ร่างสูงกลับไม่เขยือนเลยแม้แต่น้อย “เพียส!”
เสียงหวานร้องขึ้นอย่างขัดใจ
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวจะมีคนได้ยินนะ” กระซิบตอบกลับทำเอาร่างบางต้องเม้มริมฝีปากแน่น มือบางทุบหน้าอกแกร่งอีกครั้งอย่างแรง
ปึก!
“โอ๊ะ” เสียงทุ้มร้องขึ้น รู้สึกจุกนิดๆ แต่ก็ไม่มากไปกว่านั้น
แกร๊ก...
ประตูห้องน้ำถูกเปิดอีกครั้งพร้อมกับเสียงฝีเท้าก้าวเดินออกจากห้องน้ำไป ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเจ้าเล่ห์
“ยูน...” ริมฝีปากของเพียสแนบชิดลงบนริมฝีปากบาง บดเบียดอย่างร้อนแรงจนยูนยืนไม่ไหวร่างสูงต้องช่วยพยุงเอาไว้ “รักจังเลย...”
“แฮ่ก... แฮ่ก...” ร่างบางหอบหายใจก่อนจะเงยใบหน้าหวานที่ขึ้นสีมองอีกฝ่ายอย่างงอนๆ “ดูเวลาแล้วก็สถานที่มั้งสิ!”
ร่างบางทำท่าจะก้าวออกไปจากห้องน้ำแต่ร่างสูงกลับโอบกอดคนขี้งอนจากข้างหลังทันที ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงที่ไหล่บาง
“อย่าโกรธสิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกไม่ดี แต่มือบางกลับปลดเอาแขนที่โอลรอบตัวเองออกก่อนที่จะหันมามองอีกฝ่าย
“ก็ไม่ได้โกรธนี่นา” เสียงหวานกลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนจะดึงแขนร่างสูงให้เดินออกนอกห้องน้ำด้วยกัน “ไปกันเถอะ เดี๋ยววีนัสจะรอนานนะ”
พอทั้งคู่ออกมาจากห้องน้ำแล้วมือหนาก็คว้ามือบางเอาไว้ ทำให้ใบหน้าหวานหันกลับมามองอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงเองก็ไม่แน่ใจที่จะพูด
“เจ้า... เปล่า ไม่มีอะไร” ร่างสูงปฏิเสธเรื่องที่ตัวเองจะพูดก่อนจะปล่อยมือบางออก ใบหน้าหวานมองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะดึงร่างสูงให้ไปด้วยกัน
“ไปหาวีนัสกันเถอะนะ”
เพียสมองตามหลังร่างบางที่เดินเข้าห้องเล่นเปียโนไป แววตาของร่างสูงฉายแววน้อยใจอย่างปิดไม่มิด ไม่รู้ว่าร่างบอบบางที่เขารักจะรู้บ้างรึเปล่า... ว่าตอนนี้... เขากำลังหึง... กำลังหวง... ร่างบางกับผู้หญิงคนนั้น...
เธอเขามาในชีวิตคนรักของเขา และสนิทกับคนรักของเขาอย่างรวดเร็วจนร่างสูงชักไม่แน่ใจ... เขากลัว... กลัวว่าร่างบางจะเผลอใจไปให้ผู้หญิงคนนั้น...
ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดหน่อยๆ เพื่อตั้งสติ เขาต้องเชื่อใจยูน... คนรักของเขาที่บัดนี้แทบจะไม่ค่อยอยู่กับเขาเหมือนเคย
เรียวขาลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องฝึกการต่อสู้ไป แม้ว่าร่างกายจะฝึกจนเป็นปกติ หากแต่จิตใจและหัวสมองตอนนี้กลับคิดถึงแต่เพียงเรื่องของร่างบอบบางนั่นเท่านั้น
ความกลัวเริ่มบังเกิดขึ้นอีกครั้ง... สาเหตุก็มาจากร่างบางเหมือนเดิม... ถ้าร่างบางไม่อยากกลับไปอยู่กับเขาแล้วล่ะ? ถ้าร่างบางเกิดอยากอยู่กับผู้หญิงคนนี้แล้วล่ะ? ถ้า...ร่างบางชอบผู้หญิงคนนี้แล้วล่ะ?
ร่างสูงถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ในห้องฝึกเมื่อไร้อารมณ์จะฝึกแล้ว มือหนาบีบหัวของตัวเองเมื่อสมองเริ่มเจ็บจี๊ดๆ
“เพียส” ใบหน้าหวานที่เขากำลังคิดถึงโผล่เข้ามาในห้อง
“อะไรเหรอ?” ร่างสูงฝืนยิ้มกลับไปให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้น ร่างบางเดินเข้ามาในห้องที่มีแค่ร่างสูงและร่างบางที่ยืนยิ้มให้เท่านั้น
“คือว่า...” ใบหน้าหวานยิ้มแหยๆ ให้ร่างสูงนึกกลัวขึ้นมาว่าจะเป็นอย่างที่ตนคิด “อยากให้เพียส...”
“เดี๋ยวนะ ยูน” ร่างสูงขัดขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึง “เจ้า... คิดจะทำแบบนี้จริงๆ งั้นเหรอ?”
“อืม ฉันมั่นใจแล้วล่ะ ก็ฉันอยากจะอยู่กับคนที่ฉันรักที่สุดนี่นา” ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มหวานให้กับร่างสูง “ฉันขอพูดต่อล่ะนะ ฉันอยากให้เพียสช่วยสร้างความทรงจำให้พวกนั้นหน่อยว่าพวกเราตายไปแล้วน่ะ”
“เอ๋?!” ใบหน้าหล่อเหลาแสดงถึงความงงงวยมากถึงมากที่สุด “เจ้า... ไม่ได้จะขออยู่กับวีนัสหรอกเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องอยู่กับวีนัสด้วยล่ะ?” ใบหน้าหวานเอียงนิดๆ อย่างไม่เข้าใจ “วีนัสเป็นเหมือนน้องสาวฉันเท่านั้นเองนะ คนรักของฉันก็อยู่ตรงหน้านี่แล้วไง”
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ คลายความกังวลก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างอดไม่อยู่ รู้สึกสบายใจเหมือนกับเอาภูเขาออกไปจากอกจนหมดโลกเลย
“ยูน~!” เรียกชื่อเสียงดังก่อนจะคว้าเอาร่างบางมากอดหมับอย่างแนบแน่นจนร่างบางอึดอัด... แต่อบอุ่น ยูนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอ้อมแขนนี้เป็นอ้อมแขนแรกและอ้อมแขนเดียวที่ทำให้เขาต้องการได้มากถึงขนาดนี้
“กลัวว่าฉันจะรักคนอื่นมากกว่ารึไง?” ใบหน้าหวานมุ่ยลงเล็กน้อยก่อนจะบีบจมูกโด่งของร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว “จำเอาไว้เลยนะเพียส คนๆ เดียวที่จะเป็นคนรักของฉันคือเพียสเท่านั้น!”
พูดไปใบหน้าหวานก็ขึ้นสีแดงระเรื่อไปอย่างน่ารักน่าฟัดนักหนาจนร่างสูงอดที่จะขโมยจุ๊บที่ริมฝีปากบางเบาๆ ที่หนึ่งไม่ได้
“งั้นกลับบ้านกันเถอะ” เสียงทุ้มว่าแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นเข้าอีก “ข้าอดใจไม่ไหวแล้วนะ ยูน... ที่รักของข้า”
“พอเลยๆ” ใบหน้าหวานแดงก่ำซุกอกร่างสูงอย่างเขินอาย “รีบๆ จัดการแล้วจะได้กลับบ้านกัน เร็วเข้าสิ”
ร่างสูงกลั้นหัวเราะกับน้ำเสียงอู้อี้ของร่างบาง ก่อนจะประคองเอวบางเอาไว้
“พร้อมนะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ทำให้ใบหน้าหวานพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะโดนมือหนาจับให้โอบเอวของร่างสูงไว้ “กลับบ้านกันนะ”
คะ... คนอ่านหายไปไหนอ่า...
หาย! หาย!! หาย!!!
หายไปหมดเลย TTOTT
ความคิดเห็น