คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : EP 23 100%
23
“เป็นยังไงบ้าง? ลูกรัก ไปอยู่โลกมนุษย์ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” คำถามนี้ถูกส่งมาให้ร่างบางผู้เป็นลูกสะใภ้ แทนที่จะส่งให้ลูกชายตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น
“ก็ดีฮะ ไม่มีอะไรมาก งานคราวนี้รู้สึกพระเจ้าจะให้ง่ายเป็นพิเศษฮะ” ร่างบางตอบยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยเสริมขึ้น “ยังไงก็ต้องขอบคุณเพียสด้วยแหละฮะ ผมเลยไม่ต้องใช้เวทย์แทรกความจำที่ไม่ถนัด”
“งั้นเหรอ...” ราชาแห่งความมืดหรือพ่อของเพียสเหล่ตามมองเจ้าลูกชายที่ทำท่ายืดอกซะภูมิใจนักหนาอย่างน่าหมั่นไส้ “แต่คงทำให้ลำบากมากกว่าช่วยล่ะสิ”
“เอ๋?” ใบหน้าหวานงงนิดๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาคิกคัก “ไม่ลำบากหรอกฮะ มีเพียสอยู่ด้วยสบายใจดีออก”
คำพูดดังกล่าวทำเอาร่างสูงแย้มรอยยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ แต่ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ
“เอาเถอะนะ ยังไงก็ทำตัวให้ว่างไว้นะ คืนนี้จะมีปาร์ตี้ต้อนรับยูนกลับบ้านนะ” คนเป็นแม่พูดขึ้นก่อนจะลูบหัวลูกรักเบาๆ “อย่าไปยอมให้เพียสทำอะไรนะลูก เดี๋ยวจะไม่มีแรงเอา”
“อ่า...ฮะ” รับคำด้วยใบหน้าแดงก่ำในความหมายแฝงนั้น แต่ว่าร่างสูงกลับสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ เมื่อโดนแม่ตัวเองสั่งห้ามทำอะไร ‘ลูกรัก’
“เอาล่ะ ไปพักก่อนเถอะ งานจะจัดอีกสองชั่วโมงนะ” หญิงสาวคนเดียวในที่นี้บอกแล้วดันหลังให้ร่างบางก้าวออกจากห้องพร้อมๆ กับร่างสูง “อย่าทำอะไรยูนล่ะ!”
สั่งเสียงเข้มก่อนจะปิดประตูไล่หลัง ทำให้ทั้งสองตนที่ออกมายืนข้างนอกมีสีหน้าต่างกันได้แต่ยืนนิ่ง
“เออ... เพียส กลับห้องดีกว่ามั้ง” ร่างบางพูดเบาๆ พลางใช้มือบางเกาะแขนเสื้อของร่างสูงแล้วก้มหน้างุดๆ อย่างเขินๆ
“อืมๆ” ร่างสูงรับคำเบาๆ ก่อนจะโอบเอวบางแต่ไม่วายหันหลังมามองห้องที่พ่อแม่ตัวเองอยู่เล็กน้อยอย่างไม่ค่อยพอใจ “ชิ”
“อ้า~ คิดถึงเตียงนี้จังเลย~!” ร่างบางตะโกนเสียงดังพลางกระโดดขึ้นบนเตียงแล้วนอนแผ่หลาห้าสลึง “เพียสๆๆๆ มานอนด้วยกันสิ”
เอื้อก~ เชิญชวนชัดๆ (แต่ทำอะไรไม่ได้ TOT)
“อืม” เสียงทุ้มรับคำเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบาง มือหนาอดไม่ได้ที่จะจับให้เรียวขาของร่างบางหุบเข้ามา “ไม่กลัวข้าทำอะไรรึไง?”
“ทำไมต้องกลัวล่ะ?” เสียงหวานถามอย่างสงสัย “ก็เราแต่งงานกันแล้วนี่”
เป็นปลื้ม~!!
“แล้วอีกอย่างท่านแม่ของเพียสก็สั่งไว้แล้วว่าห้ามเพียสทำอะไร เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องกลัวหรอก เนอะ!”
อันนี้แหละเศร้า...
“แต่ก็ใช้ว่าจะทำอย่างอื่นไม่ได้นี่นา” แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานที่มองมาอย่างตื่นๆ
“พะ... เพียส!” ใบหน้าหวานแดงก่ำร้องขึ้นอย่างตกใจ “จะทำอะไรน่ะ?!”
“นั่นสินะ เจ้าก็น่ารักซะจนข้าเกือบจะอดใจไม่ไหวซะด้วยสิ” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ข้างหูที่ขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาคมเข้มจ้องมองตาใสที่ตื่นตระหนกของอีกฝ่ายอย่างรู้สึกสนุก
“เพียส!” เสียงหวานร้องลั่นก่อนจะชะงักไปนิด แล้วรอยยิ้มหวานก็ค่อยๆ ปรากฏบนริมฝีปากบาง “เพียส”
เสียงหวานเรียกแผ่วๆ ลมหายใจรดใบหน้าของกันและกันเล่นเอาร่างสูงรู้สึกวูบวาบ อยากจับกดให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ฉันรักเพียสนะ” เสียงหวานพูดขึ้นทำให้ร่างสูงชะงักไป ใบหน้าหวานที่ค่อยๆ แดงก่ำอีกรอบก่อนจะสารภาพเสียงเบา “ก็... ที่ผ่านมาฉันไม่เคยพูดเลยใช่มั้ยล่ะ? ก็ฉันไม่กล้านี่ แต่... ยังไงฉันก็รักเพียสจริงๆ นะ”
“ข้าก็รักเจ้า ยูน” ร่างสูงพูดก่อนจะประทับจุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปากบางแล้วผละออกมาอย่างช้าๆ “รักมากๆ เลย”
“อืม!” มือบางโอบรอบคำร่างสูงก่อนจะกอดแน่น
เพียสรู้สึกได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆ กับความรู้สึกเปียกชื้นตรงไหล่ขวา มือหนาลูบหัวของร่างบางเบาๆ อย่างปลอบโยน
“ยูน?”
“ดีใจจังเลย... ดีใจจังเลย... ฮึก! ดีใจจัง...” ทั้งๆ ที่ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแต่ว่าริมฝีปากยังแย้มรอยยิ้ม
“ยูน” ร่างสูงจูบซับน้ำตาของร่างบางเบาๆ ทั่วใบหน้าหวานก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากบางแนบแน่น
“อือ...” ยูนครางอือในลำคอตอบรับเรียวลิ้นของร่างสูงที่สอดแทรกเข้ามาอย่างเร่าร้อน “แฮ่ก... พอ... พอก่อนนะ”
“ข้าจะอดใจไม่ไหวแล้ว ยูน” ร่างสูงซบลงที่ไหล่บาง ลิ้นร้อนแตะลงที่ลำคอขาวผ่องเล่นเอาร่างบางสะดุ้ง “ข้าต้องการเจ้า”
“ไม่เอานะ คืนนี้น่ะมีงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ? งานเลี้ยงที่ท่านพ่อท่านแม่จัดให้ฉัน ฉันอยากไปนะเพียส” ร่างบางพูดออดอ้อน พยายามให้ร่างสูงหยุดเต็มที่ “นะๆ”
“ก็ได้” ถึงร่างสูงจะพูดอย่างนั้นแต่ยังไม่ยอมออกจากท่าคล่อมร่างบางอยู่ดี “แต่ว่านะ... หลังงานเลี้ยงก็ยังไม่สายสินะ ยูน”
งานเลี้ยงดำเนินไปได้ด้วยดี มีเพียงคนในปราสาทเท่านั้นที่ถูกเชิญมา แน่นอนว่าเหล่าทหารชั้นผู้น้อยยังได้รับเชิญ (เห่อลูกสะใภ้) งานเลี้ยงจึงมีเพียงแวมไพร์และแวมไพร์ แต่ร่างบางก็ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่กินเค้กที่เดย์ทำในงานเลี้ยง
“สนุกมั้ย?” หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่เขยถามทำให้ร่างบางละจากเค้กตรงหน้าได้
“ฮะ!” รับคำพร้อมรอยยิ้มน่าเอ็นดูทำให้หญิงวัยกลางคนต้องแย้มรอยยิ้มอย่างปลื้มใจก่อนจะเหลือบไปมองร่างสูงที่นั่งเก๊กจิบไวน์อย่างไม่สนโลก
“แล้วลูกล่ะ เป็นไงมั้ง?”
“ก็ดีครับ” ร่างสูงตอบอย่างไม่ยีหระพลางยักไหล่ก่อนจะหันไปจิบไวน์แล้วจ้องหน้าหวานๆ ของคนรักไปพลาง
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ” หญิงวัยกลางคนว่าก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งกับลูกชาย “อ้อ เพียส คืนนี้ก็ห้ามทำอะไรยูนนะ เพราะ ‘เดี๋ยว’ ต้องไปงานแต่งงานของทางฝั่งปราสาทใต้เขา”
“เอ๋?” ร่างสูงหันมามองอย่างสนใจ “ใครแต่งฮะ พี่เซเรน่าเหรอ?”
เพียสพูดถึงหญิงสาวที่เป็นพี่สาวของเพื่อนของเขาไลน์ ที่ขึ้นคานมาหลายต่อหลายปี ไม่ยอมประกาศแต่งงานสักที
“เปล่า ไลน์กับฟอกซ์จะแต่งงานน่ะ” คำพูดนั้นเล่นเอาแก้วไวน์ในมือหนาเกือบตกแตก โชคยังดีที่คว้าไว้ได้ทัน
“ห๊า~!” เสียงทุ้มร้องดังลั่น “นี่ไอ้สองตนนั่นจะแต่งงานกับไอ้เด็กที่เป็นเทพที่ชื่อชิพอะไรนั่นใช่ป่าว?”
“ใช่ รู้แล้วเหรอ?” คนเป็นแม่ถามย้อนกลับทำให้เพียสส่ายหน้าตอบเบาๆ “แล้วทำไม?”
“คราวที่แล้วชิพหนีพวกมันไปไหนก็ไม่รู้น่ะสิ ก็เลยมาให้ข้ากับยูนช่วยเล็กน้อย แต่นึกไม่ถึงว่าจะไวไฟขนาดนี้”
...พวกเราไวไฟกว่าอีก แต่งก่อนเพื่อนเลยนะ...
ร่างบางคิดอย่างไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ แต่มันดันเข้าหูเองซะอย่างนั้น ก่อนจะตักเค้กเข้าปากเล็กน้อย ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มหวานๆ ประดับเพราะดีใจที่พ่อเทพใสซื่อจะแต่งงานกับเขาแล้ว
...มีความสุขมากๆ นะ...
“เอาล่ะๆ” เสียงพ่อของเพียสและพ่อเขยของยูนประกาศขึ้นเสียงดัง “งานเลี้ยงเลิกแล้ว! เร็วเข้า! เก็บโต๊ะ! เก็บของเร็วๆ!”
“ขอร้าบบบบ~!” ทุกคนรับคำอย่างรวดเร็ว และผ่านไปเพียงไม่ถึงสิบนาทีดีทุกอย่างก็กลับเป็นปกติราวกับไม่เคยมีงานเลี้ยงมาก่อน
และสิ่งที่ทำให้ร่างบางเสียดายมากที่สุดก็คือเค้กทั้งหลายทั้งแหล่ก็ถูกเก็บไปด้วย โดยให้เหตุผลไว้ว่าจะกินพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย
ดวงตาใสจ้องมองที่จุดๆ หนึ่งซึ่งเคยมีโต๊ะและมีเค้กวางเอาไว้อย่างแสนเสียดาย
“เพียส~” ร่างบางส่งเสียงออดอ้อนพลางกอดแขนของร่างสูงเอาไว้แน่นทำเอาร่างสูงเกือบจะเผลอส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับไอ้ความชอบเค้กนั่น “ยูนอยากกินเค้กง่า~ เพียส~ เค้กอยู่ที่ไหนอ่า~ ยูนจะไปเอา~”
ใช้ชื่อตัวเองแทนคำว่าฉันอย่างที่เคยเป็นเพื่ออ้อนร่างสูงเต็มที่ ทำให้ร่างสูงลูบหัวของยูนเบาๆ ทำให้ร่างบางเริ่มดีใจขึ้นมานิดๆ เมื่อคาดว่ามันน่าจะได้ผล
“เอาไว้กินพรุ่งนี้นะ”
ป๋อย~
ใบหน้าหวานมุ่ยลงอย่างขัดใจก่อนจะพยักหน้ายอมรับอย่างเสียไม่ได้ ยูนชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่มือบางค่อยๆ ปล่อยแขนของร่างสูงช้าๆ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบงัน
...ซวยแล้ว... ลืม... ดันลืมไปซะได้... ต้องรีบไปแล้ว...
ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างขัดใจในตัวเอง แรงขาที่เริ่มอ่อนลงถูกเร่งให้ใช้อย่างรวดเร็ว หัวสมองที่เริ่มคิดออก แต่ก็หายวูบไปอีกทำให้ร่างบางรู้สึกหงุดหงิด ปล่อยให้ร่างสูงมองตามร่างบางไป
งอน... ไม่ใช่... โกรธงั้นเหรอ... ก็ไม่น่าจะใช่อยู่ดี... แล้วร่างบอบบางนั้นเป็นอะไรไป...
“ขอตัวก่อนนะครับ” ร่างสูงรีบลาผู้ใหญ่สองคนที่ยืนมองร่างบางไปจนลับสายตาเช่นเดียวกับเขาอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึงเร่งความเร็วในก้าวเดินให้มากขึ้น มากขึ้น จนเรียกได้ว่าแทบจะเป็นวิ่งไปแล้ว
ปึง!
มือหนาเปิดประตูห้องนอนเสียงดัง ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบๆ ห้องกลับไม่พบร่างบอบบางที่ควรจะงอนแล้วกลับห้องเลย และไม่มีส่วนไหนของห้องที่จะทำให้เขาคิดว่าร่างบางกลับมาที่นี่ก่อนที่จะออกไปอีกต่างหาก
แล้ว...ยูนอยู่ที่ไหน?
ร่างสูงรีบออกจากห้องแล้วตามหาร่างบางในที่ๆ คิดว่าจะไป ไม่ว่าจะเป็นห้องสมุด ห้องขัง (?) แล้วก็ห้องของเดย์ที่คิดว่าร่างบางคงจะไปเล่นกับแมวน้อยแก้เซ็ง แต่ก็ไม่มี... ไม่มีแม้แต่เงาเลย...
“เดย์ เจ้าเห็นยูนบ้างมั้ย!?” น้ำเสียงตะคอกถามทำให้ร่างโปร่งที่กำลังเดินอยู่ (และกำลังจะกลับห้อง) ชะงัก
“ไม่ครับ” ใบหน้าของเดย์เริ่มสงสัย “ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอครับ?”
“ไม่รู้โว้ย!” น้ำเสียงทุ้มเริ่มน่ากลัวขึ้นไปทุกทีก่อนจะเดินสวนผ่านอย่างอารมณ์เสียและไม่ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ
ความคิดเห็น