คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP 9 100%
9
“อือ...” เสียงหวานดังขึ้นภายใต้ความมืดมิดของยามราตรี ร่างกายของตนถูกกอดรัดอย่างแผ่วเบาแต่กลับแข็งแกร่งจากเพียส
มือเล็กพยายามดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตนให้ได้มากที่สุด
“ว้า... แล้วแบบนี้จะไปหาเด็กคนนั้นได้ยังไงกัน...” ลิ้นเล็กเลียริมฝีปากของตนเองแล้วค่อยๆ กระดื้บๆ ออกจากอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว
มือเล็กพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุดแล้วปิดลงอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้รบกวนร่างสูงที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์
“เดี๋ยวคุยธุระเสร็จจะกลับมานะ เพียส” เสียงหวานแผ่วเบาดังไปในสายลม
“ว้า~ แล้วห้องนั่นมันต้องไปทางไหนล่ะเนี้ย?” ร่างบางยืนหมุนไปหมุนมาอยู่ตรงกลางระหว่างทางสี่แยก “อ๊ะ นั่นเดย์นี่นา”
ร่างบางแอบหลังประตูห้องๆ หนึ่งแล้วแอบมองเดย์ที่เดินผ่านไปพร้อมกับถือถาดอาหารไปด้วย ทำให้ร่างบางมองอย่างไม่เข้าใจ
“ไปไหนของเขานะ” ร่างบางพูดอย่างแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ออกเสียงเลยด้วยซ้ำแต่เดย์กลับหันขวับกลับมาทำเอายูนหดคอหลบแทบไม่ทัน เดย์มองไปรอบๆ จนแน่ใจจึงออกเดินอีกครั้งทำให้ยูนลอบถอนหายใจเบาๆ
ร่างบางค่อยๆ ตามเดย์ไปห่างๆ พอถึงที่ก็ต้องนิ่งค้างไป
“นี่อาหารของเจ้านะ แล้วอย่าไปโวยวายใส่คุณชายอีกล่ะ คุณชายน่ะ ไม่ใจดีกับคนที่ไม่ใช่คุณหนู... ยูนหรอกนะ”
“แล้วเจ้าจะเอาอาหารมาให้ข้าทำอะไรเล่า!”
“เพราะถ้าหากเจ้าตายไปแล้ว แมวน้อยของข้าก็ไม่มีของเล่นน่ะสิ”
แมวน้อยเหรอ...??
“แมวน้อย...”
“อ้อ เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกน่า แต่ว่านะ กินซะ จะได้ไม่ตาย เดี๋ยวแมวน้อยคงจะมาเล่นกับเจ้าแล้วล่ะมั้ง ยังไงฉันก็ไปก่อนล่ะนะ”
หวา! มาแล้ว!
ยูนแทรกร่างเข้าไปในห้องที่อยู่ติดกันแล้วปิดอย่ารวดเร็วแต่แผ่วเบา รอฟังเสียงเดย์จางไปค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันกลับมาดูว่าห้องนี้เป็นห้องอะไรกันแน่
“อุ๊บ!” มือเล็กปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นปีศาจที่ใกล้จะเป็นศพอยู่แล้วนอนกองอยู่กับพื้นราวกับไม่มีแรง
ยูนรีบบึ่งออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วจนแทบจะกลายเป็นวิ่งก่อนจะพุ่งเข้าไปในห้องที่เดย์พึ่งจะออกมาเมื่อสักครู่นี้
“หวาย! น่ากลัวเป็นบ้าเลย เฮ้อ~” มือบางลูบอกตัวเองขึ้นลงเพื่อเรียกขวัญ
“เจ้า...”
“หวา! อ๊ะ เธอนี่เอง จริงสิ ฉันมาตามหาเธอนี่นา” ยูนแย้มรอยยิ้มสดใสให้อีกฝ่ายด้วยความจริงใจ “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อ ยูน น่ะ”
“ยูนเหรอ... ข้าชื่อ มีเนะ เป็นชนเผ่าภูตกา” หญิงสาวพูดก่อนจะเลื่อนให้ถาดอาหารไปข้างหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่กิน “เอ๊ะ เจ้าหน้าคุ้นๆ นะ”
“อ้อ ฉัน... คนที่เป็นลมเมื่อกี้นี้น่ะ แหะๆ” มือบางลูบหัวตัวเองด้วยความกระดากอาย “พอฉันเห็นเธอก็ชอบขึ้นมาทันทีเลยล่ะ”
“หือ?”
“อ๊ะ กุญแจอยู่ไหนน้า??” ยูนเดินหาแถวๆ ประตูก่อนจะหยิบกุญแจห้องขังขึ้นมาจากที่ซ่อน “เจอแล้วล่ะ!”
พูดจบร่างบางก็ไขกุญแจออกแล้วมุดเข้าไปอยู่ในห้องขังด้วยกันกับมีเนะ แล้วโยนกุญแจไว้ที่ข้างประตูเหมือนเดิม
“เฮ้! นี่เจ้า... แล้วเจ้าจะออกยังไง?” มีเนะถามขึ้นทำเอาร่างบางหน้าซีดเผือดทันที
“หวาๆๆๆ ลืมไปอ่ะ” ยูนหันไปมองกุญแจที่ตกอยู่ข้างนอก “ทำไงดีล่ะ...”
“เจ้า... แปลกชะมัด” มีเนะพูดคำหยาบออกมายาวเหยียดไม่สมกับเป็นหญิงสาว
“ช่างมันเถอะเนอะ ตอนนี้ฉันยังไม่ง่วงเลย คุยเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ” ยูนชวนคุยก่อน “เธอมาทำไมที่นี่ล่ะ?”
“เจ้าเป็นใครกันแน่...”
“เออ... ฉันชื่อ ‘ยูน’ เป็น...” ร่างบางพูดไม่ทันจบประโยคอีกฝ่ายก็ตัดบท
“ถ้ามีชื่อคงไม่ใช่พวกเทพล่ะสิ งั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ” มีเนะปัดๆ มือเหมือนจะบอกว่าช่างมันเถอะ “ว่าแต่... เจ้าเป็นอะไรกับเจ้าคุณชายเพียสขี้เก๊กนั่น”
“เออ... เพียสเหรอ... รู้สึกว่าเขาจะเรียกว่าคู่หมั้นน่ะ” ร่างบางพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่มีเค้าว่าจะเขินอายเพราะไม่รู้ความหมาย
“คู่หมั้น.... หมายถึงคนที่จะแต่งงานด้วยในอนาคตอ่ะนะ”
“หา!” พอได้ยินความหมายของมันปุ๊บใบหน้าหวานราวกับสตรีก็ขึ้นสีระเรื่อจนเกือบจะเรียกได้ว่าแดงก่ำ
“แต่ตามคำทำนายบอกว่า... คนที่จะแต่งงานกับเจ้าคุณชายนั่นก็คือเทพนี่นา...” มีเนะเกาคางตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
“เอ๋ ก็ฉันกำลังจะบอกว่า...”
“เอาเหอะๆ คำทำนายอาจจะผิดล่ะมั้ง?” มีเนะตัดบทอีกครั้งโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากร่างบางเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้อ... ถ้าไม่ฟังแล้วเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วยนะ” ร่างบางแสดงสีหน้างองุ้มเหมือนไม่พอใจ “แล้วขอถามหน่อยเถอะ ถึงจะทำลายที่บันทึกคำทำนายได้ แล้วคำทำนายจะเปลี่ยนแปลงเหรอ?”
“..........”
“ที่ฉันแอบอ่านในหนังสือในห้องของเพียสน่ะนะ เขาบอกว่า ‘ในการทำนายนั้นสำหรับผู้ที่สามารถทำนายได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เสมอ จะต้องจดบันทึกทุกคำทำนายไว้เพื่อเป็นพยานเมื่อคำทำนายเป็นจริง ถึงแม้จะทำลายที่บันทึกไปแต่อนาคตก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงนอกจากเปลี่ยนจากตัวคนเอง’ อย่างนี้อ่ะ”
“หึ... ก็... ข้าแอบหวังไว้เท่านั้นแหละ แอบหวังไว้เพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงได้”
“งั้นฉันจะเปลี่ยนให้เองนะ คำว่า ‘ชำระล้าง’ ในที่นี้ฉันว่ามันไม่ได้หมายความว่า ‘ทำลาย’ แต่หมายความถึง ‘การทำให้สะอาด’ มากกว่านะ”
“นั้นสินะ เฮ้อ~” ใบหน้าหวานผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด “ว่าแต่เจ้าเป็นผู้หญิงสินะ ทำไมถึงมาเป็นคู่หมั้นของเจ้าคุณชายนั่นได้ล่ะ”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ” พอได้ยินคำนี้ดวงตาของหญิงสาวก็เบิกกว้างขึ้นราวกับจะบอกว่าไม่เชื่อ
“จริงง่ะ เจ้าสวยกว่าข้าอีกนะ!”
“เป็นผู้ชายจริงๆ นะ ไม่เชื่อพิสูจน์ก็ได้” ว่าแล้วก็จับหมับเข้าที่มือของอีกฝ่ายให้มาแนบที่แผ่นอกบางของตัวเอง
“จริงด้วยแฮะ” หญิงสาวเอนตัวพิงกับพนังแต่ยูนยังไม่ยอมจบเรื่อง ตามติดเข้าไปจนแทบจะคล่อมร่างอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
“ดูความทรงจำของฉันก่อนนะ” ว่าแล้วก็เอาหน้าผากชนกับของอีกฝ่ายแล้วถ่ายถอดความทรงจำตอนอยู่ที่โลกเทพนิดหน่อย ตามด้วยตอนโดนถีบมาที่โลกมนุษย์อีกเล็กน้อย แล้วก็ช่วงที่ได้พบกับเพียส
“แฮ่ก... แฮ่ก...” พอยูนเสร็จสิ้นการถ่ายทอดความทรงจำก็ถอยออกมาให้อีกฝ่ายได้หอบหายใจอย่างคนอื่นๆ ที่โดนก็จะมีสภาพเหมือนกัน
“ฉันไม่ได้ปิดบังนะ แต่เธอไม่ยอมให้พูดเองง่ะ”
“ข้าไม่ได้โกรธสักหน่อย ก็เจ้าพูดเรื่องจริงนี่นา” มีเนะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ครั้งสุดท้ายก่อนจะล้มตัวลงนอน “ข้าไม่หิวเลย ทำไงดีล่ะ”
“แต่เธอต้องกินไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นจะไม่สบายนะ”
“น่าๆ”
โครม... ตุ้บๆๆๆ
“ค้นหาตัวคุณหนูอย่างด่วนเลย! คุณหนูหายตัวไป!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มีเนะหันมามองหน้าคนที่กำลังโดนตามหาอยู่ที่ทำสีหน้าไม่เข้าใจ
“นี่เพียสมีน้องสาวด้วยเหรอเนี้ย อยากรู้จักจังเลย” ยูนมีสีหน้าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหนูนั่นน่ะ... ข้าว่า... หมายถึงเจ้านะ ยูน” มีเนะปรายตามองเหมือนจะบอกว่าเป็นเรื่องจริงไม่ล้อเล่น
“อ๊า!?” ร่างบางร้องลั่นทันที “งั้นก็แย่ล่ะสิ ต้องถูกดุแน่เลย”
“แล้วจะเอาไงล่ะ ออกก็ไม่ได้ซะด้วยสิ” มีเนะถอนหายใจหน่ายๆ กับเพื่อนใหม่ที่ดูเหมือนจะ... มีนิสัยประหลาดๆ ไปซะทุกเรื่อง
แกร๊ก...
ประตูห้องขังค่อยๆ เปิดออกช้าๆ ก่อนที่จะมีใครบางคนก้าวเข้ามา
ชายหนุ่มร่างบางแต่สูงกว่ายูนนิดหน่อยเดินเข้ามาในห้อง บนใบหน้ามีสัญลักษณ์สีแดงบริเวณแก้มทั้งสองข้าง ผมสีส้มประบ่า ดวงตาที่เหมือนแมวทำให้ทั้งสองคนในห้องขังพอจะรู้ว่านี่คือ ‘แมวน้อยของเดย์’
“สวัสดี พวกเจ้า... อ๊ะๆ ข้านึกออกแล้วล่ะ พวกเรามาเป็นเพื่อนกันนะ คุณหนู แล้วก็ คุณนักโทษ ฉันแคทิสนะ” ผู้มาใหม่ชวนด้วยสีหน้าอารมณ์ดี
ยูนมองอีกฝ่ายอย่างมีพอใจเล็กน้อย
“อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูได้มั้ยล่ะ เรียกว่ายูนดีกว่านะ”
“ได้ๆ งั้นยูน กับ อืม... จริงสิ มีเนะ มาเล่นกันดีกว่านะ” ผู้มาใหม่พูดด้วยน้ำเสียงที่คงเส้นคงวา ร่าเริงเหมือนเดิมเด๊ะ
“นี่ๆ แคทิส ไขกุญแจให้หน่อยสิ” ยูนพูด
“อ๊ะ ได้ๆ” แคทิสหยิบกุญแจที่ข้างบานประตูมาไขกุญแจแล้วยัดตัวเองเข้ามาในห้องขังเสร็จเรียบร้อยก็ขว้างกุญแจไว้ที่เดิม
“แล้วทีนี้พวกเจ้าจะออกยังไงล่ะ” มีเนะพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายอย่างถึงที่สุด
“อ๊ะ ลืมไปเลย”
สีหน้าเดียวกับยูนเป๊ะเลย
“งั้นก็ช่างเถอะ เล่นกันก่อนล่ะกันนะ” ยูนชวนด้วยสีหน้าระรื่นเหมือนลืมเสียงดังโครมครามข้างนอกไปเรียบร้อยทำให้แคทิสเองก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย มีเนะได้แต่ถอนหายใจหน่ายๆ ว่า เธออยู่ท่ามกลางพวกจิตไม่ปกติรึเปล่าเนี้ย!
“อืม... ข้าอยากเล่นซ่อนแอบจังเลย” แคทิสพูดด้วยสีหน้าเสียดาย
“แต่มันไม่มีที่ซ่อน…” ก่อนยูนจะพูดจบเสียงประตูกระแทกก็ดังเข้ามาอย่างรุนแรง
ปัง!!
กำลังรีบ
ไม่มีอะไรมากนะ
บายๆ
ความคิดเห็น