คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 我爱你 ♡ : 03
'คุณครูลู่ฮาน ♡ {hunhan} 我爱你 '
chapter 03 – คุณครูลู่ฮาน
tag #คุณครูลู่ฮาน
“รอสักครู่นะคะ” หญิงสาวเดินวนไปมาภายในห้องปกครองก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครสักคน..
“เขากำลังมาเซ็นรับเอกสารนะคะ” เธอพูดพลางฉีกยิ้มกว้าง ลู่ฮานพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มตอบ
ร่างเล็กทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงบนเก้าอี้สีแดงก่อนจะใช้มือข้างขวาปาดเหงือตามไรผม ปากอิ่มเริ่มยู่เข้าหากันบ่งบอกว่ารอนานเหลือเกิน
แต่แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อมีชายหนุ่มคนนึงวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาเขาราวกับว่ารู้หน้าที่ ลู่ฮานรีบสาวเท้าเดินไปหาทันที คนตัวเล็กไม่รอให้ช้าไปกว่านี้ เขายื่นเอกสารทั้งหมดให้อีกคนก่อนจะยิ้มเบาๆ
“ของคุณครับ อาจารย์ใหญ่ให้ผมเอามาให้”
“ของผม?” เขาทวนคำอีกครั้งก่อนจะใช้นิ้วชี้เข้าหาตัวเอง
“ครับ คุณโอเซฮุน?”
“อ่า..ผมว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ”
เข้าใจผิดอะไร? ลู่ฮานเข้าใจอะไรผิด?
“ผมชื่อคริสครับ..เป็นรองหัวหน้าฝ่ายปกครอง”
“เอ่อ..” ได้แต่ทำปากเหวอและครางยาวอย่างงๆเมื่ออีกคนบอกตัวตนที่แท้จริง
แต่ถ้าคนนี้ไม่ใช่คุณโอเซฮุน แล้วคุณโอเซฮุนอยู่ที่ไหนล่ะ.. ทำไมถึงได้ละเลยหน้าที่ขนาดนี้นะ
“ไมไม่รอผมเลยวะ แฮ่ก..แฮ่ก”
เสียงของบุรุษที่สามแทรกเข้ามาระหว่างบทสนทนา ลู่ฮานเบนสายตามองไปยังผู้ชายที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบอย่างอึ้งๆ ดวงตาคมเผลอมองใบหน้าหวานของอีกคนอย่างไม่ได้ใจแต่หากกลับนิ่งค้างไว้เสียอย่างนั้น
น่ารัก..
“จะเป็นการรบกวนไหมครับ ถ้าผมฝากคุณไปให้เขา?” คนตัวเล็กหันหน้ากลับมาถามพลางกอดเอกสารเอาไว้แน่น คริสยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเมื่อเห็นดวงตากลมใสกระพริบปริบๆ
“คงไม่ต้องฝากแล้วล่ะครับ ยืนอยู่นี่ละ”
คนที่ไม่ได้อยู่ในบทสนทนามาตลอดเอ่ยขึ้นบ้าง.. ลู่ฮานหันหน้าไปหาคนที่พูดขึ้น คิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความงุนงง
“คุณคือโอเซฮุน?”
“อือฮึ”
ลู่ฮานเม้มปากเข้าหากันเมื่ออีกคนตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ของคุณครับ ช่วยเซ็นรับด้วยครับ” คุณครูตัวเล็กยื่นเอกสารให้คนที่ได้รับตัวจริง แต่หากร่างสูงกลับไม่ยอมรับเอกสารสะอย่างนั้น ทำไมกันนะ.. ถ้ารู้ว่ายุ่งยากขนาดนี้เขาไม่มาสะดีกว่า
“ทำไมไม่เซ็นล่ะครับ” ลู่ฮานถามน้ำเสียงเหมือนเด็กถูกขัดใจ ส่วนอีกคนก็ได้แต่ยิ้ม..
“ไม่มีปากกาอ่ะ”
“..นี่ฮะ” มือเล็กหยิบปากกาขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะวางไว้บนกระดาษ
“มีพร้อมทุกอย่างเลยเหรอครับเนี่ย..” เซฮุนฉีกยิ้มกว้าง ยิ่งเขาเห็นอีกคนทำท่าทางเหมือนจะหมดความอดทนมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอยากแกล้ง..
“เดี๋ยวไปรอในห้องละกัน เสร็จละรีบตามมานะไอ้น้อง!” คริสตบบ่าเซฮุนปุๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องปกครอง
“ทำไมเราไม่เคยเจอกัน”
เป็นคำถามที่ค่อนข้างธรรมดา..แต่มันกลับทำให้ลู่ฮานขมวดคิ้วอีกครั้ง
“ผมพึ่งมาใหม่ เซ็นรับเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ” เขาตอบกลับและก็ตั้งคำถามใหม่ให้อีกคนด้วย
“ยังไม่ได้เซ็นครับ ใจร้อนจัง”
“เร็วหน่อยได้มั้ยครับ ผมรีบ”
เป็นครั้งแรกที่ลู่ฮานอยากวีน.. ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้กวนประสาทขนาดนี้นะ มาก็ช้า เซ็นก็ช้า ช้าไปหมด!
“ชื่ออะไร”
คนตัวเล็กถอนหายใจ
“ลู่ฮาน”
“ชื่อน่ารัก..”
“…”
“น่ารักเหมือนหน้าตาเลย”
สาบานเถอะว่าถ้าไม่มีใบตอบรับยืนยันว่าโอเซฮุนได้รับเอกสารไปแล้วลู่ฮานจะเดินออกไปตั้งแต่ตอนที่เขาบอกว่าไม่ได้พกปากกามา
“อยู่นานๆไปเดี๋ยวก็ชิน”
“ครับ?” คนตัวเล็กเลิกคิ้วขึ้นเมื่อจู่ๆอีกคนก็พูดขึ้นมา
“โรงเรียนน่ะ อยู่นานๆไปเดี๋ยวก็ชิน พยายามปรับตัวให้ได้นะครับ” เซฮุนส่งยิ้มให้ลู่ฮาน ทว่าครั้งนี้มันกลับเป็นรอยยิ้มที่จริงใจไม่เจ้าเล่ห์หรือเป็นยิ้มที่กวนประสาทเหมือนครั้งก่อน
“เต็มที่กับงานนะครับ..” ร่างสูงพูดพร้อมกับยัดใบตอบรับยืนยันใส่มืออีกคน นิ้วโป้งของเซฮุนเกลี่ยอยู่บนฝ่ามือของลู่ฮานสองสามที ร่างเล็กชักมือออกพลางกำมือแน่น..
อันตราย.. มากจริงๆ
“ต่อจากนี้เราคงเจอกันบ่อยขึ้นไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม ผมชื่อเซฮุน เป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองของโรงเรียน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ..คุณครูลู่ฮาน”
กริ๊ด ไม่คิดว่าจะแต่งได้ 5555555555555555555 ยังมีคนรออยู่ไหม แฮ่ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะที่ติดตาม สุดท้ายนี้เราขอบอกไว้แค่ว่าเราจะพยายามแต่งให้ดีที่สุด รักมากมายค่ะ จุ๊บบบบบบบบบบ
เรื่องนี้มันไม่ได้เรียบง่ายนุ้ มันอาจจะ.... แต่อยากให้ไว้ใจได้ว่ามันอาจจะไม่มาม่าสักเท่าไหร่ รักนะคะทุกคลลลลลลลล
ความคิดเห็น