คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 :
เห้อ ตอนนี้ผมได้มานั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ที่แพงที่สุดเท่าที่ผมเคยนั่งมา ฮอนด้าดรีมสีเขียว
“ ไปได้ยัง นั่งบิดอย่างกับรถเท่นัก ”
“ ใช้แล้วยังมาบ่นอีกวะ อะไรกุเท่ไม่ได้แงะ”
ลู่หานหลุดคำหยาบที่สั่งสมไว้ในใจมานาน ฮิ พี่มึงไม่อยู่กุร่าเริงหละ
“ เออ โทษๆ ”
“ พูดเพราะๆหน่อยสิ นี่พี่นะ ”
ลู่หานหันหลังไปส่งยิ้มกวนประสาทให้
ทำให้มินซอกถึงกับชะงัก
.
.
.
.
.
.
นี่อิพี่ลู่มันมีตีนกาหกเส้นแล้วหรอวะ ล่าสุดนี่เห็นสี่
“ ทีพี่ยังพูด ‘กู’ กับผมเลย ”
“ เออๆๆโอเค๊ จะพูดไงก็ได้ งั้นเดินไปเองละกัน ฉันไปหละ ”
พูดจบลู่หานก็ดับเครื่อง ถอดกุญแจ
“ โอเคๆๆคับพี่ จะให้พูดแบบไหนก็ว่ามา ”
มินซอกยอมอย่างจำใจ เพราะตอนนี้นี่คือที่พึ่งสุดท้ายแล้ว
“ ฮิฮิ น่ารักมาก ”
ลู่หานหันกลับไปยีหัวอย่างชอบใจ
ทำให้มินซอกถึงกับชะงักอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
โห เมื่อกี้นี่เอามือหรือกระดาษทรายมาถูหัวกุวะเนี่ย โคตรสาก
“ แล้วพี่จะพาผมไปได้ยัง นี่รีบนะ ต้องเตรียมของไปขาย”
“ แกมีสิทธิหรอ ตอนนี้แกต้องมาอยู่ที่บ้านฉัน ละแกก็มีงานคือต้องดูแลสัส!เลี้ยงของฉัน ”
“ แล้วพี่จะให้ผมอยู่ยังไงถ้าไม่ขาย เงินพี่ก็ไม่ได้ให้ผมซักหน่อย ขอขายแค่ตอนเย็นก็ได้ ”
“ ตอนเย็นยิ่งไม่ได้!!! น้องเหี่ยวฉันชอบ ขัดผิวตอนเย็น ”
“ แล้วตอนเช้า ? ”
“ ตี5ต้องพาออกไปอึกับฉี่ หกโมงต้องอาบน้ำ อาบวันเว้นวันได้ แต่ห้ามเกินหนึ่งวัน นอกจากนั้นถึงเย็นก็ต้องพาไปเดินเล่น ”
“ หะ เดินเล่นตั้งแต่เช้าถึงเย็น? พี่คิดว่าผมว่างมากนักรึไง ”
มินซอกเริ่มหมดความอดทน ทำแบบนี้แล้วเค้าจะอยู่ยังไง ถ้าไม่ได้ขายของแล้วเค้าจะเอาเงินที่ไหนซื้อของกินของแดก
“ ก็แล้วแต่ นี่นายมาพึ่งฉันอยู่นะ ”
ลู่หานทำหน้าเยาะเย้ย
“ ผมว่าพี่รีบพาผมไปเหอะ ดึกมากแล้ว ”
มินซอกเริ่มเข้าสู่โหมดดาร์กแล้ว
“ ตกลงแล้วดิ โอเค๊ ”
ลู่หานเห็นความเปลี่ยนไปของมินซอก จึงสตาทรถแล้วรีบใส่เกียร์ออกไป เพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกหนาวขี้แล้ว หนาวจนปวดขี้อ่ะเข้าใจป่ะ
เมื่อเอารถกลับมาได้แล้ว ซิ่วหมินก็เอารถจอดขวางประตูแล้วเดินตึงตังเข้าบ้านแบบทำให้รู้ว่ากุกำลังโกรธ!!
‘เป็นเหี้ยไรของมันวะ’ ลู่หานนึกในใจ หรือโกรธที่เขาแกล้งเบรกบ่อยๆให้พุงนิ่มนั้นมาชนกับหลังของเขา ก็มันนิ่มดีนี่นา เสียวอ่ะ อ๊าส์
เมื่อเดินเข้าไปในบ้านแล้ว ลู่หานก็สังเกตเห็นหัวกลมๆกำลังนั่งอยู่บนโซฟาของเขาแบบ เหี้ยยยย นี่บ้านกุนะเกรงใจนิดนึง นี่นั่งแบบเอาขาพาดไว้บนโต๊ะด้วยเว้ย อีกนิดก็จะเตะแจกันกุตกละ
“ เอาขาลง ”
ลู่หานเดินเข้าไปดุ
ซิ่วหมินเงยหน้ามองนิดหน่อยแล้ว หันกลับไปดูทีวีต่อแบบไม่แครรรรรรรร ทำแมะ กุโกรธเว้ย
“ นี่!! บอกให้เอาขาลง มารยาทน่ะมีมั้ย ทำเหมือนคนไม่ได้รับการศึกษา!!!!!!! ”
ซิ่วหมินชะงักเป็นรอบที่สามของวัน และดอกนี้ทำเขาเจ็บจริงๆ
ใช่ เขาไม่ได้รับการศึกษาตั้งแต่จบมอสาม จริงอยู่ว่าตอนนี้เขาพึ่งสิบหก แต่อีกไม่กี่เดือนก็จะสิบเจ็ดแล้ว เขาควรจะได้เป็นเด็กมอห้าแล้ว แต่ทำยังไงได้ ก็ไม่มีเงินเรียนนี่นา……
เมื่อได้ยินดังนั้นซิ่วหมินก็รีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที เขาไม่มีอะไรจะเถียง แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คนแบบนี้นะ แค่เป็นคนชอบประชด แต่ประเด็นหลักตอนนี้คือกุวิ่งขึ้นมาทำไม วิ่งแล้วไปไหน(?) เมื่อจนปัญญา ถ้าจะเดินกลับลงไปมันต้องเสียฟอร์มแน่ๆ เขาเลยนั่งกอดเข่าร้องไห้ที่ข้างบันไดซะเลย
.
.
.
.
.
ลู่หานตกใจที่เห็นเด็กนี่ร้องไห้ ตั้งแต่รู้จักมา มันก็ปากกล้าขาแข็งแขนแข็งอะไรก็แข็งกับเขาตลอด ไม่คิดว่าจะมีมุมอ่อนไหว ร้องไห้กับเขาด้วย เขารู้ เขารู้ว่าเด็กนี่ไม่มีเงินเรียน แต่มันก็จริงหนิ นี่บ้านของเขา โต๊ะนี่ย่าทวดของเขาก็ซื้อให้ เขาหวง การที่เขาจะหลุดปากพูดออกไปมันเป็นความผิดของเขาตรงไหน ฉุนก็ต้องด่า!
เวลาผ่านไปนานมาก ตั้งแต่กลับมาสามทุ่ม จนตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้วยังไม่เห็นวี่แววว่ามันจะลงมา เขาคิดว่าอีกไม่นานเด็กนี่คงจะลงมาเพราะบนนั้นมีแต่ห้องเก็บของ ห้องนอนห้องน้ำไรก็ไม่มี แถมทุกห้องเขาก็ล็อคหมดแล้ว มันจะไปอยู่ไหนได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นลู่หานจึงย่องขึ้นไปดูว่ามันทำอะไรอยู่ เมื่อเดินขึ้นไปถึงเขาก็เห็นสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าอ้วน กำลังนั่งกอดเข่าแล้วหลับอยู่ข้างบันไดเป๊ะๆ ถ้าขยับแม้แต่เซนเดียวคาดว่าจะกลิ้งตกลงไปได้เลย เขาจึงปลุกโดยการสะกิดเบาๆ
“ นี่ มินซอก ” จิ้มๆ
“ นี่…… ” จิ้มๆๆๆๆ
“ ย๊า!! มินซอก ” จิ้มๆๆๆๆๆๆๆด้วยแรงสั่นสะเทือน3.5 ริกเตอร์
จิ้มจนไหล่เป็นรูก็คงยังนิ่งเฉย เขารู้แล้วแหละ เด็กนี่แกล้งหลับ ถ่อวววว คิดว่าพี่ไม่รู้หรอน้อง มุกเด็กๆ
“ ถ้าไม่ตื่นพรุ่งนี้ไม่ต้องออกไปขายของเลยนะ ”
พูดยังไม่จบ ซิ่วหมินก็ทำเป็นปรือตาขึ้นมาน้อยๆอย่างงัวเงีย “ พี่ว่าไงนะ ” ซิ่วหมินถามด้วยเสียงอ่อย
“ ฉันล้อเล่น5555555555555555555555 ”
“ หนอยยยยยยยยยยยยย!!! ”
พลั่ก!!
เสียงถีบในตำนานดังขึ้น เมื่อซิ่วหมินได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึง แต่หารู้ไม่ ว่าตัวเองนั่งอยู่ริมบันได และแรงถีบขนาดนี้ทำให้ซิ่วหมินหงายหลังตกบันได
ลู่หานตกใจมาก ด้วยที่ว่าเขาเป็นคนแข็ง……….แรง พอสมควร ทำให้เขาที่นอนหงายหลัง เด้งตัวขึ้นมารับได้ทัน แต่ก็ทันแค่ขาน่ะนะ
“ โอ้ย!! ”
ซิ่วหมินร้องออกมา เมื่อหัวฟาดกับบันไดขึ้นที่ 5
ผมใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับขาเอื้อมไปจับแขนของมินซอกแล้วดึงขึ้นมา แต่มันไม่ขึ้นอ่ะอิอ้วน คิดได้ดังนั้นผมจึงดึงด้วยความแรงเท่าช้างลากท่อนซุง และสำเร็จผมดึงขึ้นมาได้ แต่ด้วยความแรงที่มากเกินไปทำให้ผมล้มโดยนอนอยู่ใต้ร่างของไอ้เด็กมินซอกนี่!!!!!!!!!!
คิดเอาละกัน นอนจ้องตาสภาพแบบพระเอกนางเอกหนังทุกเรื่องต้องมี แต่ว่ามินซอกนั้นไม่คงคอนเซปต์ของหนังซักเท่าไหร่
จึงกลิ้งหลุนๆออกมาด้วยความเร็ว และโบ้มม หัวไปชนกับกำแพงอีกรอบ แต่รอบนี้เป็นรอบของหน้าผาก
“ โอ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!! ”
ตอนนี้ผมกับไอ้เด็กมินซอกกำลังนั่งอยู่ห้องรับแขก โดยที่ผมกำลังปฐมพยาบาลแบบชีวิตนี้ไม่เคยทำ เอาจริงๆกุไม่เคยทำ ขนาดยาแดงยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นสีอะไร ตอนแรกมันก็ขอร้องให้ตัวเองทำเองดีกว่า ก็ได้ครับ ทำได้แค่ข้างหน้า แต่ข้างหลังนี่มันคงทำไม่ไหวจริงๆ ละข้างหน้านี่แค่หัวโน แต่ข้างหลังนี่เลือดซิบ ด้วยความที่กุไม่รู้ว่าใส่ยาอะไรลงไปดี เลยจบด้วยการแปะเทปลงไปซะเลย ไม่ทงไม่ทำมันละ
ผมยิ้มให้แบบเขินๆ แล้วมันก็มองตอบผมด้วยหน้าเซ็งๆแบบไอ้นี่ไม่ได้เรื่อง แล้วก็ทิ้งตัวลงไปบนโซฟาอย่างรวดเร็ว โดยลืมไปว่า ………….. หัวมึงมีแผล
“ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! ”
ผมเห็นแล้วรู้สึกอนาจใจ จึงเสนอไปว่า “ ไปนอนห้องฉันก่อนก็ได้”
เอาจริงก็ไม่ค่อยอยากให้ไปหรอก แต่ทำไงได้ห้องพักคนงานก็แท้แต่ฟูกแข็งๆ ในบ้านมีแค่เตียงเขาเท่านั้นที่นุ่มเพราะทำมาจากสำลีที่อิมพอร์ตมาจากสวิต
“ หู้ย ไม่เอาด้วยหรอก นอนหันข้างเอาก็ได้ ”
ซิ่วหมินตอบอย่างรวดเร็ว และรีบข่มตาหลับ
“ จะไปไม่ไป …………. พี่นายฝากฉันไว้นะ ฉันต้องทำให้ถึงที่สุดดิ ”
ผมอ้าง
ซิ่วหมินลืมตาขึ้นมาแต่ซิ่วหมินไม่เคยลืมยายนะ ก็กตัญญูมาตลอด ไม่เคยปล่อยให้ยายลำบาก พอๆๆๆนอกเรื่อง
“ ที่ทำเพราะพี่ผมแค่นั้นใช่มั้ย ………..
ได้ ไปดิ ”
ทั้งสองเดินขึ้นห้องด้วยความเงียบ
“ ฉันขอไปอาบน้ำก่อนหละ แกค่อยอาบต่อฉัน ”
ซิ่วหมินไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าส่งๆ
“ พี่ครับ ผมเหนื่อยแล้วนะ นี่ขนาดยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย ผมจะอยู่ได้ไหมครับพี่ ” ซิ่วหมินบ่นพึมพำกับตัวเอง
เวลาผ่านไป 2 ชม.กับอีก 23 นาที ผมอาบน้ำเสร็จซักที หลังจากเผลอหลับตอนขี้
“ เห้ย ฉัน……….”
ผมวิ่งออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วแต่ก็พบว่า มันนอนหลับบนเตียงผมไปแล้ว แถมยังขดตัวอย่างกับกิ้งกือ หึ หนาวสินะ แหงดิ ผมเป็นคนชอบเปิดแอร์ แม้จะเป็นหน้าหนาวก็ตาม ผมจัดการลากมันไปไว้ที่หมอนแล้วห่มผ้าให้ หู้ย นี่ผมทำเพราะคริสฝากไว้ล้วนๆเลยนะเจรงๆๆๆๆๆๆ
ตอนแรกก็กะว่าจะไปนอนด้วยอยู่หรอก แต่พอเห็นว่ามึงนอนแผ่ซะขนาดนี้ จะให้กุไปเสียบตรงไหนหรือ เห็นว่ามีผ้าห่มแล้วมึงก็ครองเชีย
เมื่อหมดปัญญาผมจึงไปขนที่นอนหมอนมุ้งที่เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้ามาปูให้ตัวเอง โห่ นี่บ้านกุหรือบ้านใคร แต่ก็เอาเหอะ นอนดีกว่า ผมเหนื่อยเหลือเกินวันนี้
“ ฝันดีนะครับพี่ ”
ซิ่วหมินละเมอออกมา
เมื่อลู่หานได้ยินก็เขายิ้มกับตัวเอง รู้น่า ว่ามันไม่ได้หมายถึงเขาแต่ก็นะ มันไม่ได้บอกหนิว่าพี่ที่ไหน ถ้าจะคิดว่าเป็นตัวเองคงไม่ผิดเนอะ อ้าว แล้วกุจะคิดทำไมเนี่ย นอนๆๆๆๆ
_______________________________________________________________________________________________
รู้สึกชาปสองจะยาวกว่าชาปแรกป่ะ ก็ไม่รู้ดิกะไม่ออก
หลายคนคงจะสงสัยเอ๊ะ เดะก็ซิ่วหมินเดะก็มินซอก จะเอายังไงคะ
คือเซงอ่ะ พิมแต่มินซอกๆๆ มาสองตอนละ เลยเปลี่ยนแนวมั่ง ไม่งงนะ คนเดียวกัน
สำหรับคนที่รอไคฮุน ก็แปปนึง ยังไม่ถึงเวลา5555555555 ขอบคุณค่าาาาาาสำหรับคอมเมนท์ งือออ กำลังใจจริงๆเลย
ความคิดเห็น