ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 วันเปิดเทอม
วันต่อมา..
Sawada Tsunayushi Mode
"เร็วสิครับ เดี๋ยวก็สายหรอก>o<;;"ผมพูดขณะที่ทุกคนเดินอย่างเรื่อยเฉื่อย เพราะต้องตื่นแต่เช้า(ผมเป็นคนปลุก
พวกเขาเองแหละToT)
"ไม่เป็นไรหรอกน่า...พวกเราเส้นใหญ่จะตาย^o^"แรมโบ้ซังหันมาขยิบตาให้แล้วเดินมาคล้องคอผมและสายตาของ
ผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายหัวทองๆคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะกำลังมองมาทางพวกเราอยู่
"นั่นใครหรอครับ( '')" ผมหันไปถามรีบอร์นซังที่เดินอยู่ข้างๆแรมโบ้ซัง
"อ๋อ...ไอ้นั่นชื่อดีโน่ อยู่หอโนโน่ชั้น9น่ะ-_-"
"ศัตรูคลาสเราแต่ถ้าไม่มีลูกน้อง...^-^"เบียคุรันซังอธิบายพลางยิ้มมีเลศนัย
"ก็แหย ไม่มีที่ติ-_-!"ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน จนดีโน่ถึงกับสะดุ้งเลยอ่ะ>o<!
"นี่พวกนายมองหน้าฉันกันอยู่ได้อยากมีเรื่องรึไง-_-"ดีโน่เข้ามาคว้าคอเสื้อผมด้วยสีหน้าหาเรื่อง อ๊าา หายใจไม่
ออกอ่ะ (>x< )( >x<) แค่กๆๆ
"เฮ้ ปล่อยสึนะเดี๋ยวนี้นะ-_-/"รีบอร์นซัง พูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้และภายในไม่กี่วินาทีทุกคนก็มายืนล้อมหน้าล้อม
หลังดีโน่และแผ่รังสีอำมหิต จนดีโน่ถึงกับตกใจปล่อยมือออกจากคอเสื้อผม
"ฮ...เฮ้ พวกนายคงไม่อยากมีเรื่องกับฉันนะ"ดีโน่ยิ้มอย่างท้าทายแต่รู้สึกน้ำเสียงจะสั่นๆแฮะ
"มีเรื่องแล้วจะทำไม? ชิชิชิ"เบลเฟกอลซังดึงมีดมากมายออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกางมันออกราวกับนัก
มายากล
"โดนไปครั้งที่แล้วคงยังไม่เข็ดสินะครับ-_-?"ฟรานซังถามเนิบๆและมองสีหน้าหวาดๆของดีโน่
ชิ้ง!
"อยากมีเรื่องพอดีเลย^^"ยามาโมโตะซังดึงดาบออกจากฝักแค่นิดเดียวและเก็บเข้าไปใหม่เหมือนกับจะข่มขู่
"นายคงรู้นะว่า...คนที่มาหาเรื่องคลาสเราจะเป็นยังไง^^"เบียคุรันยืนกอดอกและทำถามด้วยรอยยิ้ม
"ฮะ! ไอ้เด็กหน้าจืดนี่น่ะนะเป็นเด็กใหม่ของคลาสพวกนาย?"
"อ้อ...แล้วก็อย่าพูดจาเหยียดหยามคลาสเราด้วย"เบลเฟกอลซังโน้มต่ำลงมาและใช้มีดจ่อคอของดีโน่ จนเจ้าตัว
กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก
"นายคงไม่อยากรู้หรอกนะ ว่า...สึนะมาเข้าคลาสของเราเพราะอะไร?"สปาน่าซังถาม ทำเอาดีโน่ถึงกับหน้าซีดเผือด
"หึ...คนอย่างมันรู้มากพออยู่แล้ว"รีบอร์นซังเริ่มสอดนิ้วเข้าไปในโกร่งปืน เด็กนักเรียนรอบข้างทำเป็นเฉไฉมองไม่
เห็นและเดินลิ่วๆเข้าอาคารเรียน
"จำเอาไว้! ทีหลังอย่ามายุ่งกับสึนะอีก!!!"ทุกคนพูดพร้อมกันจนคนแถวนั้นรวมถึงอาจาร์ยด้วยหันมามองพวกเราเป็น
ตาเดียว ทำไมคลาสสิบที่ดูจะไม่ค่อยใส่ใจใคร...กับรักพวกพ้องมากขนาดนี้ ซันซัสซังที่ดึงคอเสื้อดีโน่อยู่ปล่อยออก
เมื่อได้ยินเสียงประกาศ
'โปรดทราบ ขอให้นักเรียนทุกคนมารวมกันที่โถงใหญ'
"ชิ! รอดตัวไปนะแก-_-"โกคุเทระซังเก็บไดนาไมต์เข้ากระเป๋ากางเกงและหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบระบายความ
หงุดหงิด สงสัยจะติดมาจากGซังน่ะ-_-;; คลาสสิบเริ่มทยอยออกจากที่ตรงนั้นและทิ้งดีโน่ไว้คนเดียว( ' ') น่า
สงสารจัง
"หวัดดีคร้าบ-O- ทุกคนสบายดีกันมั้ยเอ่ย? ช่างมันเถอะ! วันนี้ฉันจะมาประกาศว่า...อีกสองสัปดาห์จะมีงาน
โรงเรียน ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมนะ หึหึหึ"จิอ๊อตโต้พูดพลางยิ้มมีเลศนัยก่อนจะเดินลงเวทีไป(พูดสั้นแค่นี้อ่ะนะ-_-
;;)รวมถึงผู้บริหารคนอื่นๆด้วย แล้วที่เตรียวพร้อมนี่คืออะไรอ่ะ(' ')?
"เฮ้ สึนะ เข้าเรียนกันแล้ว^^/"ยามาโมโตะซังโบกมือเรียกผมในขณะที่คนอื่นๆเริ่มทยอยขึ้นตึกกันแล้ว
"อ๊ะ! รอผมด้วยสิ>O<"ผมวิ่งไปตามทางเดิน ทำไมพวกเขาเดินเร็วกันจังเลยอ่ะ ผมตามไม่ทันอ๊าTOT
ในห้องเรียนคลาสสิบ คาบแรกคณิตศาสตอร์
"ยามาโมโตะคุง! หลับอีกแล้วนะ"อาจารย์เคียวโกะหันมาเอ็ดยามาโมโตะซังที่กำลังเคลิ้มหลับ จนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง
ตื่น ทุกคนจึงพากันหัวเราะใหญ่
"ฮาๆๆๆ สมน้ำหน้าว้อย!>_<~"
"นี่~ อาจารย์วันนี้คลาสผมจะทำเนื้อย่างกินกัน อาจารย์สนใจรึเปล่าคร้าบ~"เบียคุรันซังพูดพลางโยกเก้าอี้ไปมา
ทำไมพวกเขาดูสนิทกับอาจารย์เคียวโกะจังนะ
"สึนะจะเป็นคนทำให้พวกเรากินล่ะ ขอบอกว่าอร่อยสุดๆไปเลย~"ผมไปตอบตกลงกับพวกเขาตอนไหนเนี่ย!
"อืม...น่ากินเหมือนกันแฮะ ตกลงก็แล้วกัน^^"
"เย้เฮ~"พวกเขาหันไปแทคมือกันอย่างสนุกสนาน ส่วนอาจารย์เคียวโกะก็ส่ายหัวอย่างเอือมระอา พวกเขาเหมือน
เด็กเลยแฮะ^O^
"แต่ต้องทำงานกับการบ้านก่อนนะ"
"บู่ๆๆ-3-"ทุกคนส่งเสียงประท้วงยกใหญ่
"คิก...อย่าทำหน้าแบบนั่นสิ เดี๋ยวสึนะคุงก็ไม่ทำเนื้อย่างให้พวกนายกินหรอก^^"
"ไม่มีทางร้อก~-^-"ทุกคนทำหน้างอใส่และหันมาหาผม
"นายจะทำให้พวกเรากินใช่มั้ย?"
"ครับ แต่พวกคุณต้องทำงานก่อนนะ^O^"
"ทำไมสึนะต้องเป็นไปกับอาจารย์ด้วยอ่ะTOT"
"อย่าห่วงเลยน่า ฉันรู้ว่าพวกนายฉลาดมากพอที่จะไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้ เนอะ สึนะคุง^^
"ไม่ต้องไปหาพรรคพวกเลย-^-"
"ใครจะห้ามฉันได้ล่ะ~"
"นี่...สึนะคุง ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ สบายๆ^^"อิริเอะซังที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จริงสิ! รู้สึกว่าอิริเอะ
ซังกับสปาน่าซังจะเป็นมันสมองของกลุ่มสินะ
"พวกเขาดูสนิทกับอาจารย์เคียวโกะดีนะครับ^^"
"ก็นะ...เธอเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคลาสเราน่ะ แต่กับคนอื่นไม่เป็นแบบนี้นะ"
"แล้วพวกเขาดู..ไม่ค่อยใส่ใจกับการเรียนเลยนะครับ"
"อ๋อ พวกนี้น่ะไม่มีทางที่จะตั้งใจเรียนและเงียบสงบหรอก พวกเขาไม่ชอบเรื่องปวดหัวน่ะ แต่อาจารย์เคียวโกะรู้ข้อนี้ดี
และรู้ว่าพวกเรารู้เรื่องมากพอแต่ขี้เกียจทำนู่นทำนี่ เธอเลยแค่ถามคำถามบางครั้งเพื่อแน่ว่าพวกเราเข้าใจน่ะนะ"
"นี่ อย่าปาจรวดสิ! ยางลบด้วย"เธอดุเมื่อแรมโบ้ปาจรวดไปมารอบห้อง
"แล้วก่อนที่ผมจะมาอยู่ ใครเป็นคนทำความสะอาดเหรอครับ"
"แรมโบ้น่ะ^^"อิริเอะซังพูดพลางหันไปมองแรมโบ้ซังที่นั่งหัวเราะคิกๆกับท่าทางของอาจารย์เคียวโกะ
"ว้า...หมดคาบแล้ว ไว้เจอกันตอนเย็นนะ^^"เธอถือสมุดมาแนบกับอกและเดินออกไปจากห้อง แต่คาบต่อมาผม
อยากจะบ้า!-_-;; พวกเขาดูไม่สนใจอาจาร์ยหน้าห้องเลย มีทั้งนอนบ้าง เล่นเกมบ้าง สูบบุหรี่บ้าง เล่นไพ่บ้าง
บลาๆๆ เอาเป็นว่า...พวกเขาไม่สนใจอาจารย์คนใดทั้งสิ้น-_-!
ตกเย็น....
"ฮ้า~ หลับสบายดีจริงๆ^^"ยามาโมโตะซังพูดพลางบิดขี้เกียจไปมา นี่หลับทุกคาบเลยเหรอเนี่ย-O-
(เหลือเชื่อจริงๆคนๆนี้-_-;;)
"วันนี้มีเนื้อย่าง>_<~"ทุกคนเตรียมลั่นล้าเต็มที่ แต่สิ่งที่พวกเราชะงักและพากันหันหลังหนี(ไม่เว้นกระทั่งอาจาร์ย) ก็
คือ...ยามาโมโตะซังกำลังจูบโกคุเทระซัง อ๊ากๆ>///< มันน่าอายอ่ะ~
"อือ...พอได้แล้วน่า ไอ้บ้า-///-"
"ก็ได้ๆ เฮ้ พวกนายหันกลับมาได้แล้ว^^/
"พูดตามตรงถึงเห็นทุกวันก็ไม่ชินว่ะ-_-^^"ซันซัสซังพูดอย่างหงุดหงิดและพ่นควันบุหรี่สีขาวอมเทาออกมา มือเรียว
ยาวคีบบุหรี่ไว้ด้วยปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลาง
"ทำใจให้ชินสิเพื่อน^^ อาวละ เราไปรออาจารย์ข้างล่างตึกกันดีกว่า~"ยามาโมโตะซังเดินนำคนอื่นไปส่วนผมก็เดิน
ร่วมไปด้วย ว่าแต่...เมื่อกี้หัวใจมันเต้นตึกตักเลยอ่ะ>///<
"อาจารย์~ ทางนี้ๆ"แรมโบ้ซังโบกมือเรียก เมื่อเห็นอาจารย์เคียวโกะเดินออกมาจากอาคารเรียน
"จ้า~ รีบร้อนกันจัง"เธอสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้และเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม
"เดินนำไปหอสิ ฉันจะไปถูกได้ยังไงเล่า!"
ณ หอเดชิโม่
"ว้าว! ทำไมห้องโถงพวกนายถึงสะอาดขนาดนี้เนี่ย เท่าที่ฉันเคยมาครั้งก่อนน่ะมันคนละเรื่องกันเลย"เมื่อเธอหย่อน
สะโพกลงนั่งกับโซฟาก็อุทานด้วยความตกใจและอึ้งจัด
"สึนะทำเองแหละ^O^"ผมยิ้มส่งกลับไปให้อาจารย์เคียวโกะก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว เมื่อเปิดตู้เย็นออกพบ
ว่า...ของไม่มีเหลือเลยซักอย่างT^T
"แงๆๆ ทุกคน~ กับข้าวในตู้เย็นหมดง่ะ เมื่อวานผมลืมไปซุปเปอร์ฯT^T"ลืมไปว่าคลาสนี้เกินข้าวพอที่จะเลี้ยงคนทั้ง
กองทัพได้-..-(เว่อร์)
"จริงดิ!O_o"ทุกคนทำหน้าตื่นตะลึงอย่างไม่เชื่อหูตัวเองรวมถึงอาจารย์ด้วย
"ทำยังไงดีอ่ะครับT^T?"
"ก็ไปซื้อเดี๋ยวนี้เลยสิ-_-;;"รีบอร์นซังให้คำแนะนำพลางคาบบุหรี่ไว้ในปากเตรียมจุดสูบ
"เออเนอะ(' ' ) ปะ!"ทุกคนพึ่งนึกได้รวมถึงผมด้วย
ซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง
"โห มากันหมดเลยเหรอครับO_o"
"อยู่ที่หออย่างเดียวมันเบื่อๆน่ะ=_="อ๋อ...ที่มาเพราะเบื่อนี่เองนึกว่ามีน้ำใจ-_-;;
"แล้วจะซื้ออะไรก่อนดีอ่ะครับ(' ';; )"
"ขนมสิ>O<"แรมโบ้ซังพูดอย่างตื่นเต้น แต่ก็โดนรีบอร์นซังล็อคเอวบางไว้
"ใจเย็น แรมโบ้ ต้องซื้อของสดก่อน-_-;:"
"อะไรอ่ะ-^-"
"-_-^^"
"โธ่~ ก็ได้ อย่าทำหน้าตึงแบบนั้นสิ( ' ')"มือเรียวเล็กยื่นไปหยิกแก้มรีบอร์นซังอย่่างมันเขี้ยว แต่รู้สึกว่าหน้าจะตึง
กว่าเก่าอีกแฮะ
"ไรอ่ะ! ก็ยอมแล้วไง งอนเหรอT^T?"แรมโบ้ซังเปลี่ยนมาใช้ลูกอ้อนแทนแต่ก็ไม่ได้ผล เอิ่ม...อาจจะหนักกว่าเก่า-*-
"มานี่มา ส่วนพวกนาย..."เขาชี้มาทางพวกเรา"ล่วงหน้าไปก่อนเลย ชิ่วๆ-_-/"ไหงงี้อ่ะ! พวกเราสะบัดหน้าหนีไปมา
อย่างหงุดหงิดที่เลือกแฟนมากกว่าเพื่อน-*-
"เชอะ!(-(-^(-^-)^-)-)"จะว่าไปแล่ว...พวกเขาเหมือนเด็กๆเลยแฮะ-_-;;
"สึน้า~ จะซื้อของสดก่อนใช่มั้ย? ไปกันเถอะ^^"ยามาโมโตะซังที่ยิ้มตลอดเวลากำลังลากคอเพื่อนที่กำลังงอนกันอยู่
ไปด้วยและชวนผมไปด้วย
"อ่า...ครับ อาจารย์จะไปด้วยมั้ยครับ^^;;"
"ไปสิ^^"
Rambo mode
หลังจากที่ทุกคนไปกันแล้ว ผมก็ต้องมายืนติดแหง็กยู่ตรงนี้โดยไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนT^T แงๆๆ ไอ้คุณแฟนจอม
โหด ผมเมื่อยจะตายอยู่แล้ว ยังให้มายืนอยู่ได้ ฮึกๆๆ คอยดูนะถ้าผมตายขึ้นมาผมจะหลอกรีบอร์นคนแรกเลยYOY
"นี่...ฉันไปได้ยัง ฉันเมื่อยแล้วน้า~T-T"ผมรั้งชายเสื้อสูทเอาไว้ เมื่อเห็นร่างสูงๆกำลังเดินไปแล้ว
"ยัง-_- ไม่ต้องมาทำตาจ้องล้างจองผลาญใส่ฉัน"เมื่อเห็นผมจิกตาสีเขียวมรกตใส่ก็ด่าๆๆอยู่นั่นแหละ รู้สึกว่าเขา
เป็นพ่อผมคนที่สองยังไงยังงั้น-_-;;
"ฉันไม่ได้ทำตาแบบนั้น-3-"
"การกระทำของนายมันฟ้อง ถ้าขืนยังดื้อ ฉันจะจัดการทำรอยไว้ ฝังเขี้ยวให้จมไปเลย!"
"ไอ้บ้า! นายไม่อายมั่งหรือไง คนเขามองเราเป็นตาเดียวแล้ว>///<"ผมหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อมีแต่คนจ้องมองผมกับรี
บอร์น เหมือนสามีภรรยากำลังทะเลาะกัน ไอ้บ้า! ไอ้บ้าๆๆTOT
"ไม่อาย-_-"ผมอายนี่!T^T แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ไปซื้อของกับเขาซักที อยากกินลูกอมง่ะTOT
Sawada tsunayoshi mode
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
"ไง พวกนายได้อะไรยัง-_-?"รีบอร์นซังพูดเมื่อมาเจอพวกเรากำลังเลือกผักกันอยู่
"จะเสร็จแล้วล่ะครับ ต่อไปก็ซื้อพวกของแห้งนะครับ^^"ผมตอบแทนทุกคนที่ง่วนกับการเลือกผัก(ไม่มรู้ว่าเลือกเป็น
กันรึเปล่า แต่มีอาจาร์ยเคียวโกะอยู่คงไม่เป็นไรมั้ง)
"งั้น...ฉันช่วย-_-"
"อื้ม ขอบคุณนะครับ^^"
หลังจากที่พวกเราเลือกของสดกันเสร็จแล้ว ก็ต้องซื้อพวกของแห้ง ขนม ลูกอม อะไรประมาณนี้(เดากันเอาเองนะว่า
ใคร)
"งั้น...ผมเอาลูกอมรสองุ่นนะ^^"
"ฉันมาชเมโล่^^"
"ฉันมันฝรั่งทอด^^"
"สลัด-_-"
"อมยิ้ม-o-"
"ราเม็ง- -"
"เอสเปรสโซ่-_-"
ทุกคนต่างแย่งกันเลือก จนขนมแทบจะล้นออกมาจากรถเข็น- -;; มีบางคนที่ซื้อของจำพวกอาหารของสัตว์ อย่างมุคุ
โร่ซังซื้ออาหารสำหรับนกฮูก สคอลโล่ซังซื้ออาหารประเภทเนื้อเห็นบ่นว่าอาโร(ชื่ออาวุธกล่องของสคอลโล่)ไม่มีอะไร
จะกินแล้ว บางคน(เอิ่ม...ความจริงมีแค่สาม-O-)ซื้อบุหรี่ไว้เป็นสิบกล่องเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปจากโลกทั้ง ซัน
ซัสซัง รีบอร์นซัง โกคุเทระซัง ซื้อมาสามยี่ห้อที่แพงสุดๆแบบไม่กลัวกระเป๋าตังค์รั่ว! MILD SEVEN
LIGHTS,Marlboro100',SLIMS LIGHTS 6mg ทุกคนอย่าหาว่าผมบ้านะ! ที่ผมสามารถท่องชื่อพวกนี้ได้
เพราะGซังอีกแล้ว-_-;:
"ทุกคนลืมอะไรไปรึเปล่าครับ:) หึหึหึ"มุคุโร่ซังยิ้มอย่างมีเลศนัย ทุกคนทำท่านึก แต่ก็นึกไม่ออก มีแต่อาจารย์เคียว
โกะที่หัวเราะเบาๆก่อนจะตอบ
"คิก...แอลกอฮอล์ยังไงล่ะ ฉันตอบถูกมั้ย มุคุโร่^^?"
"จ...จริงด้วย! O_O"พูดเหมือนขาดแล้วจะลงแดงตายนะครับเนี่ย-3-(ในตู้เย็นก็มีตั้งเยอะ)
"ไปกันเล้ย!>_<~"สคอลโล่พูดอย่างตื่นเต้นและนำทัพทุกคนไปที่โซนแอลกอฮอล์ ซื้อมาทั้ง ตระกูลบลู ไฮเนเก้น
ดราย์มาตินี่ วิสกี้ ไวน์ ค็อกเทล เตกีล่า บลาๆๆๆ แบบว่า...มันเยอะมากอ่ะ จนผมจำชื่อไม่ออกมากสุดก็ได้แค่นี้
หอเดชิโม่ คลาสสิบ
"โอ๊ยยยย หิวๆๆๆ>_<~"
"สึนะคุงคร้าบ เอาผักมาให้ฉันกินก่อนเท้อ~TOT"
"ไม่ต้องบรรจงมากก็ได้นะ-_-"
เสียงโอดครวญดังมาจากห้องโถง แต่ถึงทุกคนจะหิวยังไงก็ไม่มีใครคิดจะมาช่วยผมกับอาจารย์เคียวโกะซักคนYOY
แง้ๆๆๆ แค่ชั่วโมงเดียวผมกัยอาจารย์สามารถ หั่นผัก สไลด์เนื้อ ทำน้ำจิ้ม บลาๆๆๆ ก็ขั้นเทพมากแล้วนะ
"เสร็จแล้วคร้าบ พวกคุณมาช่วยผมยกหน่อยสิ^^;;"
"คร้าบ~"เสียงวิ่งดังมาแต่ไกล ทำเอาผมยิ้มขำกับท่าทางเด็กๆของพวกเขา
"ยามาโมโตัซัง โกคุเทระซัง เอาผักไปนะครับ^^"ผมยกจานผักที่มีตั้งแต่ ผักกาดขาว กะหล่ำปลี เห็ดเข็มทอง วุ้นเส้น
บลาๆๆ สารพัดผัก
"สคอลโล่ซังเอาน้ำแข็งไปครับ^^"เห็นเมื่อกี้บ่นว่าน้ำแข็งหมดแล้วนี่นา
"เบลเฟกอลซัง ฟรานซัง เอาถาดเนื้อไปนะครับ^^"ผมยกถาดใส่เนื้อที่สไลด์อย่างสวยงามให้กับทั้งคู่
"สปาน่าซังกับอิริเอะซังเอาพวกจานกับส้อมไปนะครับ^^"ผมยกจายมากมายให้แก่ทั้งคู่
"แรมโบ้ซังเอาขนมไปเพิ่มนะครับ^^"
"เบียคุรันซัง มุคุโร่ซัง เอาหม้อน้ำซุปไปก็แล้วกัน^^"
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทก็เดินเข้ามาในห้องครัว
"ซาวาดะ-_-"
"ค...ครับ ฮิบาริซัง>O<"
"มานี่หน่อยซิ-_-"
"หือ?( ' ')"ผมส่งเสียงในลำคออย่างสงสัยแต่ก็ยอมเดินเข้าไปใกล้
"ม...อุ๊บ!O///O"เมื่อผมมายืนอยู่ตรงหน้าฮิบาริซัง มือเรียวก็ผลักผมให้นอนราบลงกับโต๊ะ และก้มลงจูบริมฝีปากผม
เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้ามาเปิดริมฝีปากผมเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสา ฮิบาริซังเริ่มลดแรงเมื่อกี้ลง มือเล็กที่
ดันแผ่นอกแกร่งจึงเลื่อนไปโอบรอบคอแทนอย่างกล้าๆกลัวๆ ร่างสูงบดริมฝีปากแนบแน่นมากขึ้น และกอดผมจนตัว
ลอย ตอนนี้ในหัวสมองผมขาวโพลนไปหมด มึนงงกับรสจูบที่ได้มา ฮิบาริซังกดหนักกดเบาสลับกันจนผมแทบตาม
อารมณ์ไม่ทัน
....รู้สึกแต่เพียงว่า...โลกนี้มีเราเพียงแค่สองคน...
"สึนะคุง มากินเนื้อย่างได้แล้ว รออะไรอยู่^^?"อิริเอะซังเดินเข้ามาในห้องครัว ดีที่ผละออกมาทัน ไม่งั้น...T^T
"อ๊ะ...ไม่มีอะไรเหรอครับ ไปกันเถอะ-///-"ผมพูดพลางดุนหลังอิริเอะซังให้เดินออกมาจากห้องครัว
"เห~ สึนะคุง ไม่สบายเหรอน่าแดงเชียวน่ะ^^/"เบียคุรันซังสังเกตเห็นด้วยอ่ะ ผมอุตส่าห์ก้มหน้าก้มตากินแล้ว
นะT///T ยังจะมาเห็นอีก
"อ...เอ่อ อากาศมันคงร้อนน่ะครับ^^;;"ผมพูดขณะแกล้งพัดมือไปมา ทั้งๆที่อากาศภายนอกหนาวจะตายT^T
"จะบ้าเหรอ นี่มันหน้าหนาว-_-"
"อ...อ่า นั่นสิครับ^^;;"รีบอร์นซังจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจับผิดสุดๆไปเลยอ่ะY-Y
"ผ...ผมอิ่มแล้วครับ ขอตัวก่อนนะครับ"ผมพูดพลางลุกจากเก้าอี้ ไปยังห้องครัวแต่มีคนเรียกผมก่อน
"สึนะไม่หิวเหรอ กินไปได้นิดเดียวเองนี่นา^^"ยามาโมโตะซังพูดพลางชี้มาที่จานของผม
"ม...ไม่หิวครับ ผมขอตัวนะครับ"ผมพูดก่อนจะเดินไปเก็บจานของทุกคนเพราะกินเสร็จแล้วและรีบวิ่งเข้าไปในห้อง
ครัว เมื่อผมล้างเสร็จ ยามาโมโตะซังที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่!?!
"สึนะ เล่นเกมมั้ย^^?"ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทเอ่ยชวนผมด้วยรอยยิ้ม แต่...ไอ้เกมสุดสยองเนี่ยจะเป็นอะไร
ก็ไม่รู้ ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ- -;;(อาจารย์เคียวโกะขอตัวกลับตั้งแต่ตอนกินเนื้อย่างเสร็จน่ะ)
"ม...ไม่เป็นไรครับ^^;;"ผมปฏิเสธคนชวนก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องอย่างว่องไว
ในห้อง...
แย้กๆ ทำไมผมถึงคิดแต่เรื่องจูบอ่ะT///T พอจะคิดเรื่องอื่นมันก็วกกลับมาเรื่องเดิม ผมเป็นคนลามกตั้งแต่เมื่อไหร่
เนี่ย! แง้ๆ พรุ่งนี้จะไปมองหน้าฮิบาริซังยังไง หา! ไอ้ห่วย(ห๊วย ห่วย ห่วยๆๆ) วันๆเอาแต่คิดเรื่องแบบนี้ จะมีหน้าไป
พบใครได้ บอกคำเดียวว่ากลุ้มอ่ะT^T เฮ้อ~ นอนดีกว่า-3- ผมคิดและเริ่มไถลตัวลงไปนอนบนเตียงหนานุ่มอย่าง
เหนื่อยอ่อน เฮ้ยO_o...อะไรอยู่ข้างๆผมอ่ะ หมอนข้างมั้ง ม...ไม่ใช่ๆ>O< มันไม่ได้นุ่มอย่างเดียว แต่แข็งๆด้วย
อ่ะTOT ผมปิดเปลือกตาแน่นและคลำไปมา ตั้งแต่ข้างบน อ๊ะ! เส้นผม หน้าตา ผีเหรอ! ไม่น่า...เพราะผีมันจับไม่ได้
อืม...หรือว่า ค...คนO_O
"นายจะจับหน้าฉันอีกนานมั้ย-_-?"เสียงเย็นยะเยือกดังมาจากบนเตียง ผมลืมตาข้างเดียว(เพื่อความแน่ใจ-^-)ก่อน
จะเจอ...ฮ...ฮิบาริซังOoO มาทำอะไรที่นี่คร้าบ ไม่ใช่ว่ามาฆ่าผมหรอกน้า~ ข้อหาคิดแต่เรื่องหื่นๆกับตัว
เขาT^T(กำลังอยู่ในโลกส่วนตัวที่เป็นไปไม่ได้อย่างสูง -_-)
"ฮ...ฮิบาริซังO_o"ผมพูดอย่างตกใจแล้วเขาเข้ามาตอนไหนอ่ะTOT?
"เงียบน่า หนวกหู-_-"
"อ๊ะ! ครับๆ ว่าแต่ฮิบาริซังเข้ามาทำไมเหรอครับ(' ' )"
"ฉันนอนไม่หลับ ไม่มีผ้าห่ม ห้องอื่นไม่มีเลยมาขอยื้มห้องนาย-_-"นั่นทำให้ผมจำได้ ผมซักผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม เสื้อผ้า
บลาๆๆ ตากไว้คงยังไม่แห้งมั้งเลยต้องเอาของสำรองมาใช้ เดี๋ยวนี้ผมทำทุกอย่างแหละ ทำอาหาร ทำความสะอาด
ห้องและโถง ซักผ้า ทุกอย่างที่เรียกว่า...งานบ้าน- -;;
"ผมก็ใช้ผ้าผืนสำรองเหมือนกันอ่ะครับ^^;;"เพราะทุกคนมีผืนสำรองคนละผืน ทุกคนยกเว้นฮิบาริซังมั้ง(' ' )?
"งั้น...ฉันนอนนี่แล้วกัน-_-"พูดจบก็ดึงผ้าห่มขึ้นมา และปิดเปลือกตาทันที เฮ้ย! แล้วผมจะนอนไหนอ่ะ ไม่เอาพื้นกับ
โซฟานะTOT
"อ...เอ่อ ฮ...ฮิบาริซังครับ ล...แล้วผมจะไปนอนที่ไหนอ่ะครับT^T"ผมสะกิดไหล่เขาเบาๆ ซึ่งเจ้าตัวก็หันมามอง
ด้วยสีหน้าตายๆ
"นอนนี่สิ-_-"ฮิบาริซังว่าก่อนจะเขยิบตัวให้ ผมจึงเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนกับอีกฝั่ง ซักพักมือเรียวยาวที่
ร้อนราวกับมีประกายไฟก็ตวัดโอบรอบเอวผมและออกแรงรั้งให้เข้าไปใกล้ และเอาหน้าซุกลงกับซอกคอผมอ่ะ ว...หวา~ ร้อนชะมัดเลย~T///T
"ฟี้...ฟี้...อืม~"ฮิบาริซังขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าลงมามากกว่าเก่าและกระชับวงแขนให้แน่นมากขึ้น จนตัวผม
จะไปเกยกับตัวของร่างสูงอยู่แล้วอ่ะ แถมริมฝีปากบางร้อนๆนั่นยังระรานอยู่แถวซอกคอด้วยอ่ะT///T
"ฮ...ฮิบาริซัง ปล่อยผมได้แล้ว"ผมพูดขณะพยายามดันตัวเองออกห่างจากร่างกายอุ่นร้อน แต่มันกลับไม่หลุดพ้น
สุดท้ายก็ยอมให้คนขี้หนาวกอดอยู่อย่างนั้น
"อืม...ขออีกนิดนึง"ไม่แน่ใจแล้วว่า...เขาเพ้อหรือว่าพูดกับผมอ่ะ วันนี้ผมต้องนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ๆเลย
โฮ~T///T(จะโกรธหรืออายเอาให้แน่ค่ะ สึนะซัง>///<)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น