ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 ความ(ไม่)ลับของฮิบาริ เคียวยะ
"มันก็เป็นแบบนี้แหละครับ" หลังจากที่มุคุโร่บอกแผนการตัวเองเสร็จ ทุกคนพยักหน้าเข้าใจและเริ่มคลี่ยิ้มชั่วร้าย
"แล้วใครจะเป็นคนปล่อยลมยางล่ะ ชิชิชิ" เบลเฟกอลถามในขณะที่ตนกำลังเล่นเกมPSPที่หยิบติดกระเป๋ามาด้วย
"นั่นสิ ถ้าเราคนใดคนนึงไปก็ไม่ได้ด้วย" ยามาโมโตะที่กำลังเอนหัวตัวเองซบกับไหล่โกคุเทระ
"มันก็อย่างที่พูดนะครับ อ๋อ...!" มุคุโร่ทำท่านึกออก ทุกสายตาจึงกวาดสายตาไปหาเบียคุรันซึ่งกำลังนั่งกินไอติม
ถ้วยขนาดยักษ์ ซึ่งเจ้าตัวพึ่งสั่งให้คนเอามาส่งเมื่อกี้
"เบียคุรัน!!"ทุกคนส่งเสียงเรียกไอ้บ้าที่นั่งลั่นล้ากินไอติดน่าตาเฉย
"ชะอุ้ย" มือเรียวที่กำลังยกช้อนจรดริมฝีปากชะงักค้าง และหันมายิ้มกว้าง "อะไรเหรอ"
"มือถือครับ..." มุคุโร่แบมือขอ ร่างสูงเลิกคิ้วเล็กน้อยและยอมล้วงกระเป๋ากางเกงส่งไอโฟนสีขาวให้ ร่างบางเจ้าของ
เรือนผมสีน้ำเงินเข้มรับมาไว้และกดเลื่อนหารายชื่อที่เบียคุรันพึ่งโทรเมื่ิอกี้
'Kikyo'
[ฮัลโหลครับ ท่านเบียคุรันพึ่งสั่งให้ผมหาไอติมมาให้ไม่ใช่เหรอครับ แล้วไหงโทรมาอีกล่ะ-_-*] เสียงนุ่มทุ้มชวนรื่น
หูกรอกมาตามปลายสายและแฝงความหงุดหงิดไว้เล็กน้อย มุคุโร่กรอกตาหน่ายๆเมื่อได้ยินเสียงบ่นยืดยาวของ
คิเคียว แสดงว่าไอติมนี่เบียคุรันให้คิเคียวไปหามาใช่มั้ยเนี่ย!?
"ผมเองครับ มุคุโร่"
[อ้อ...ครับ มีอะไรเหรอครับ]
"มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยน่ะ อ้อ...เรียกซาคุโร่มาด้วยนะครับ"
[ครับ ซาคุโร่~ อะไรวะ ฉันนอนอยู่ตรงตักแก แล้วจะเรียกเสียงดังทำไมไม่ทราบ หา? ฉันง่วงนอนจะตายแล้วโว้ย
ยย~] ปลายสายเงียบไปซักพัก มุคุโร่ยืนกอดอกรอและแย่งไอติมจากช้อนเบียคุรันเล่นฆ่าเวลา ร่างสูงทำหน้าเซ็ง
เมื่อไอติมมันจะหมดแก้วอยู่แล้ว!
[สรุปให้เราไปทำอะไรเหรอครับ คุณมุคุโร่]
"ช่วยไปปล่อยลมยาง รถเลขทะเบียนXXXX ให้หน่อยสิ สิบนาทีทันรึเปล่าครับ"
[ครับ เฮอะ! แค่ห้านาทีก็เหลือแหล่ หยุดเลยครับ ถ้าไม่อยากโดนจูบจนปากแตกอีกรอบ! เชอะ!] น...นี่มัน...การ
ทะเลาะของสามีภรรยากันชัดๆ-_-^^
"ยังไงก็เร็วๆหน่อยนะครับ"
ติ๊ด
มือเรียวกดวางสายและยื่นให้เบียคุรัน
"หึ หึ หึ หึๆๆๆ" ทุกคนยิ้มกริ่ม นี่มัน...ซาตานในร่างเทพบุตรชัดๆเลย!=[]=^^
Sawada TsunaYoshi Mode
ประมาณยี่สิบนาทีผ่านไป
เมื่อผมมาถึง ก็เห็นทุกคนมากันครบแล้ว(นั่งหัวเราะคิกๆกันอยู่ ไม่รู้เป็นอะไร=O=) นี่ผมมาเป็นคู่สุดท้ายเหรอเนี่ย
แต่ว่านะ...คลาส 9 เค้าหายไปไหนน้า~(' ' )( ' ')(' ' )( ' ') สงสัยคงหลงทางมั้ง(คิดในแง่ดีสุดๆต่างจากเพื่อนร่วม
หอ-_-;)
"คลาส 9 ยังไม่มากันเหรอครับ(' ' )" ผมหันไปถามสคอลโล่ซังที่ยืนอยู่ข้างๆ
"อืม...ฉันเห็นว่าดีโน่มาคนเดียว แต่ว่านะ มันคงมาไม่ถึงหรอก...หึ" ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีเทาพูดพลางแสยะยิ้ม
ร้ายกาจ นี่แอบไปทำอะไรมารึเปล่าเนี่ย-_-; และซักพักต่อมา...
เอี๊ยด!!(บ่งบอกว่ารถเบรกแรงมาก-_-^^)
เมื่อประตูเปิดออก ผมก็เห็นดีโน่ก้าวออกมาจากรถด้วยใบหน้าที่แสดงถึงอารมณ์หงุดหงิด และข้างหลังเขาก็มีคลาส
9 ที่เหลือยืนอยู่ แต่ว่ามันสามสิบนาทีแล้วนะเนี่ย
"นี่พวกแก...ทำได้แสบมากนักนะ" ดีโน่พูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นสุดๆ
"พวกเราไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย" สคอลโล่ซัง(ลอยหน้าลอยตาชัดๆ)
"นั่นสิเนอะ-O-" เบียคุรันซัง
"..." ฮิบาริซัง
"เฮอะ...อย่ามากล่าวหาน่ะ-_-" โกคุเทระคุง
"พวก 'ME' ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อยนี่ครับ( ' ')" ฟรานซัง
"นี่พวกนายไปทำอะไรกันมาน่ะ ไอ้พวกชอบก่อปัญหา-_-" สปาน่าซัง
"..." รีบอร์นซัง(แสยะยิ้มร้ายกาจ)
"แต่พวกแกให้คนมาปล่อยลมยางรถฉันนะโว้ย~" ดีโน่โวยวาย แต่ทักคนกลับทำหูทวนลมทำเป็นไม่ยอมรับว่าพวก
เขานั่นแหละที่เป็นคนทำ แต่ผมเชื่อนะว่า...คลาสผมเป็นคนทำจริงๆ-_-;;
"หลักฐานน่ะมีมั้ยครับ" มุคุโร่ซังยิ้มเย็นๆ เมื่อเห็นดีโน่กัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บใจ
"ชิ ถึงไม่มีหลักฐาน ฉันก็รู้ว่าพวกแกเป็นคนทำ-_-"
"ชิชิชิ หลักฐานล่ะหลักฐาน" เบลซังหัวเราะด้วยความสะใจปนโรคจิตอ่อนๆ
"แต่ว่าจะสามสิบนาทีแล้วนะ ไปกันเหอะ" สปาน่าซังพูดพลางพลิกข้อมือดูเวลาที่นาฬิกา
"อืม~" แล้วทุกคนก็เดินตามสปาน่าซังไป โดยที่ทิ้งดีโน่ให้โหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างหลัง ราวกับไม่แยแสอะไรเลย
ณ ห้องโถงวองโกเล่
"ทุกคลาสมากันครบแล้วใช่มั้ย" จิอ๊อตโต้มองไปยังใบหน้าจ๋อยๆของนักเรียนแต่ละคลาส ยกเว้นคลาสผม(ยิ้มร่า
เชียว)
"ครับ/ค่ะ"
"งั้นฉันสรุปคะแนนวันนี้นะ คลาส 9 11คะแนน คลาส 10 30 คะแนน ที่เหลือ ศูนย์ แต่ว่าพรุ่งนี้มีอีกหนึ่งเกม ไม่
ว่าคะแนนจะศูนย์หรือสามสิบ เกมนี้เป็นเกมตัดสิน" เมื่อจิอ๊อตโต้พูดจบก็เรียกรอยยิ้มของทุกคนได้เป็นอย่างดี แต่
คลาสผมอ่ะดิ-_-^^ อุตส่าห์พยายามแทบตายเป็นแค่เกมอุ่นเครื่องเหรอเนี่ย
"ทุกคนจะไปนอนตรงส่วนไหนของโรงเรียนก็ได้ แต่ห้ามเข้าหอตัวเอง เข้าใจนะ แต่ถึงจะอยากเข้าก็เข้าไม่ได้อยู่ดี
เพราะทำการปิดหอทุกคลาสแล้ว อ๊ะ~ ฉันต้องไปแล้วแหละ บาย~~~" นี่ผมต้องนอนเต้นท์จริงดิ=[]=!?
"แล้วก็...พรุ่งนี้เจอกันที่โถงตอนสิบโมงนะ" ในขณะที่ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีส้มจะลงจากเวทีก็หันมายิ้มใสซื่อให้
และเดินไปโอบรอบคอ G ซัง ก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากลงอย่างดูดดื่ม ช่างเป็นผอ.ที่ไม่เคยรู้สึกอายอะไรจริงๆ
เลย-_-^^
"งั้นเราไปนอนที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียนกันดีกว่า กว้างขวางดีนะ^^" โชอิจิคุงพูดพลางใช้นิ้วเรียวชี้ไปที่สนามหญ้า
"อื้ม น่าจะได้มั้ง^^" ยามาโมโตะคุงพูดยิ้มๆ
"งั้นไปกันเล้ย~" แล้วหลังจากนั้นเราก็ไปปักหลักที่สนามหญ้า
"โชอิจิคุง" ผมพูดพลางใช้นิ้วจิ้มตรงไหล่บาง ใบหน้าหวานเงยขึ้นจากโน๊ตบุ๊คในขณะที่ตามขมับเริ่มชื้นเหงื่อ
อืม...ภาพตรงหน้าคงดูน่ารักสำหรับสปาน่าไม่หยอกเลยล่ะ เมื่อกี้เห็นร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองมองแล้วมองอีกน่ะ
"อ๊ะ สึนะคุง มีอะไรเหรอ^O^" หลังจากที่สปาน่าซังกางเต้นท์เสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงมานั่งเกาะแกะแฟนตัวเองด้วย
การวางคางลงบนเส้นผมสีแดงเพลิง
"คือว่า ผมไม่มีเต้นท์อ่ะ"
"แต่ว่าฉันมีแค่เจ็ดเต้นท์อ่ะ เบียดๆกันนอนได้ม้า~^^"
"แล้วผมจะไปนอนกับใครอ่ะครับ" ขอร้องว่าอย่าให้คนที่นอนร่วมกับผมไล่ไปนอนที่พื้นหญ้าเลยนะ ผมไม่อยากนอน
ตากน้ำค้างอ่ะ!Y-Y
"ไปนอนกับฮิบาริก็แล้วกัน หมอนั่นนอนเต้นท์แค่คนเดียวน่ะ" โชอิจิคุงพูดพลางชี้ไปที่เต้นท์ของฮิบาริซังที่พึ่งกาง
เสร็จ หวา~ นี่ผมต้องนอนกับฮิบาริซังอีกแล้วเหรอเนี่ยTOT (ตอนแรกนึกว่าจะได้นอนคนเดียวซักที ความฝันลมๆ
แล้งๆของผมมันมลายหายไปหมดแล้วT^T)
สองทุ่มครึ่งโดยประมาณ...
หลังจากที่ทุกคนอาบน้ำเสร็จและกินข้าว(ที่ผมทำ)เรียบร้อยแล้ว ก็รีบแยกย้ายเข้านอนทันที เพราะวันนี้เหนื่อยมา
มากแล้ว(มั้ง) ส่วนผมก็ต้องนอนกับฮิบาริซังอ่ะ
"ฮ...ฮิบาริซังครับ"
"มีอะไร-_-" โหย เย็นชาอ่ะ-^-
"ผ...ผมขอนอนด้วยได้มั้ยครับ พอดีผมไม่มีเต้นท์อ่ะ" ฮิบาริซังมองผมด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ(มาก) อะไรอ่ะ! ผมก็
แค่ขอมานอนด้วย
"อืม...ก็ได้ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ" เฮ้ยO_O เตรียมตัวอะไรอ่ะ เตรียมตัวอาร้ายยย(ฟุ้งซ่านอย่างหนัก-.-) จะตีผม
หรือเปล่าอ้ะTOT
"งั้น...ผมเข้าไปนอนแล้วนะครับ" ผมพูดจบรีบมุดหัวฟูๆเข้าไปในเต้นท์ทันทีและซักพักฮิบาริซังก็ย่อตัวเข้ามา และ
แทนที่จะกอดผมไว้อย่างทุกวัน แต่วันนี้กลับคร่อมเหนือกายผมไว้
"ท...ทำอะไรน่ะครับ" ผมเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ผมจะโดนตีมั้ยอ่ะ แง้~TOT ฮิบาริซังไม่ตอบอะไรผมเลย แต่
กลับก้มลงซุกซอกคอและขบย้ำๆตรงจุดเดิม จนเกิดรอยแดงเด่นชัดที่ซอกคอแน่ๆ(เดาว่างั้น) และที่น่าอายมากที่สุด
ผมกลับครางตอบซะงั้นT^T
"อ้า...อื้อ" คงไม่ต้องบอกว่าเป็นของเสียงใคร
Hibari kyoya mode
"อื้ม...อื้ม" คนตัวเล็กที่อยู่ข้างใต้ผมครางเสียงหวาน เมื่อผมแกล้งพ่นลมหายใจใส่ใบหูที่ขึ้นสีแดงจางๆและใช้ลิ้นเลีย
เบาๆ ก่อนจะย้ายไปที่ซอกคอขาวๆข้างซ้าย
"อ่ะ...อื้อ...ปล่อยผมนะ" มือบางที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามจะดันแผ่นอกผม เมื่อแผ่นอกเราแนบชิดกัน ผมรำคาญเล็กๆ
จึงรวบข้อมือให้ชูเหนือหัวและกดไว้กับหมอน มือเรียวยาวอีกข้างที่ยังว่างเริ่มเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง
และไล้อยู่ตรงบริเวณต้นขาด้านใน เสียงหอบหนักๆที่ดังข้างๆหูผม ทำเอาสติผมแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"อา...เดี๋ยวคนได้ยิน...อื้ม" ใบหน้าหวานขึ้นสีจัดๆราวกับลูกแอปเปิ้ล ริมฝีปากอิ่มแดงช้ำที่เกิดจากการบดขยี้เมื่อครู่
ส่งเสียงร้องห้ามและครางหวานๆไปพร้อมกัน แผ่นอกบางขยับขึ้นลงถี่เมื่อผมเริ่มรุกรานเขามากขึ้น ผมจึงก้มลง
ประกบริมฝีปากและกดหนักกดเบาสลับกัน จนสึนะเกิดอาการเก้ๆกังๆ ผมลอบยิ้มเล็กน้อย และยอมถอนริมฝีปากตัว
เองออก และข้อมือเล็กๆก็พยายามสะบัดไปมาอีกครั้ง ผมเห็นว่าร่างบางเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง จึงยอมละริม
ฝีปากตัวเองออกมาหลายเซนต์
"อ่า...ความจริงแล้ว...ทุกครั้งที่ฮิบาริซังเข้าใกล้ผมจะใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เวลาที่ฮิบาริซังสัมผัสผม ผมจะตื่นเต้น
เพราะ...เพราะ" ร่างเล็กข้างใต้สะดุดไปชั่วอึดใจหนึ่ง ผมจึงจูบเบาๆที่ริมฝีปาก สึนะจึงยอมเปิดปากอีกครั้ง
"เพราะ...ผมชอบฮิบาริซัง" ผมอึ้งไปเล็กน้อยและยังไม่ได้ตอบอะไรกลับ
"ถ...ถูกสารภาพแบบนี้คงไม่ชอบสินะ ผมมันเป็นไปห่วยนี่...ฮึก" ทำไมกัน...ทำไม น้ำตาของร่างเล็กเริ่มรื้นที่ขอบตา
แถมยังไม่หยุดไหลอีก ผมใจกระตุกวูบ ไม่ได้...มันควรจะสงสารสิ แต่นี่...รู้สีกอยากกอดเป็นบ้า ยิ่งร้องไห้หนักสึนะก็
ยิ่งหน้ารัก ร่างเล็กจึงลุกขึ้นและทำท่าจะออกจากเต้นท์ ผมจึงรั้งข้อมือบางไว้และกระชากสึนะให้นั่งลงกับตักตัวเอง
"ปล่อยผมนะ...รังเกียจผมไม่ใช่หรือไง...ผมไปขอจิอ๊อตโต้นอนด้วยก็ได้...ฮือ" ร่างเล็กร้องไห้ไป สะอื้นไป พูดไปจง
ขฟังแทบไม่ได้ศัพท์ แต่ผมก็ฟังรู้เรื่อง แขนเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเนียนใส แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไหลออกมา
อยู่ดี จนแขนเสื้อเริ่มชื้น
"ใครบอกว่าฉันรังเกียจนาย..." ผมลูบเส้นผมสีน้ำตาลไหม้เบาๆอย่างอ่อนโยน ยิ่งทำให้สึนะร้องไห้หนักกว่าเก่า
"ก็...ฮึก...คุณไม่ค่อยสนใจผมนี่ แถมยังชอบตีตัวออกห่าง และจะให้ผมคิดยังไงเล่า ฮือ..."
"นั่นมันนิสัยของฉัน" ผมถอนหายใจอย่างเอือมระอา
"งั้นฮิบาริซังไม่ได้รังเกียจผมใช่มั้ย" ร่างบางปาดน้ำตาอย่างลวกๆ และมองใบหน้าผม กัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่าง
ลุ้นระทึกกับคำตอบที่ผมจะพูด
"อืม..."
"แล้วฮิบาริซังชอบผมหรือเปล่า" ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงอีกครั้ง ผมยิ้มในใจ ก่อนจะเริ่มแกล้งสึนะอีกครั้ง
"ไม่...ฉันไม่ชอบนาย" คำตอบของผมทำเอาร่างบางน้ำตาเริ่มรื้น
"ฮือ...ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่...ฮึก...ฮิบาริซังไม่รังเกียจผมก็พอ"
"ฉันรักนายไม่ได้ชอบนาย" ผมพูดแทรกสึนะ ร่างบางทำหน้าตกตะลึงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ความจริงแล้วมันเป็น
'ความลับ' ของผมเลยแหละ ตั้งแต่สึนะเข้ามาวันแรกแล้ว ผมรู้สึกหลงรักคนตัวเล็กยังไม่รู้-///-(เฮ้! อย่ามองด้วย
สายตาแบบนั้นสิ-_-//)
"จ...จริงเหรครับ" ผมพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงใช่
"งั้นตอนนี้นายเป็นของฉัน 'คนเดียว' เท่านั้น" ผมพูดพลางก้มลงใช้ริมฝีปากตัวเองคลอเคลีนกับซอกคอขาว และมือ
ผมก็เริ่มซนไปตามร่างกายบางๆของสึนะ
"อื้อ...ผมเป็นของฮิบาริซังคนเดียวเท่านั้น..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น