คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Exo x you] แค้นรัก EP.1 มันก็แค่การเริ่มต้น----- 100%
Ep1. มันก็แค่การเริ่มต้น
ตีสอง.....
"เอาล่ะทุกคน วันนี้ขอบคุณมาก กลับไปพักผ่อนได้" เสียงเมเนเจอร์ตะโกนบอกหนุ่มๆexo ที่นั่งรายล้อมอยู่ภายในห้องแต่งตัวหลังถ่ายรายการ wolf x เสร็จ เรียบร้อย
"วันนี้ฉันต้องได้นั่งหน้านะเว้ย!" เทาที่ฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งเด้งตัวขึ้นอย่างอัตโนมัติ เขายิ้มกว้างแล้วรีบเดินนำทุกคนออกจากห้องเพื่อจะได้ที่นั่งข้างคนขับรถ
"ฉันต่างหาก!" เฉินพูดแล้ววิ่งแข่งกับเทาออกไป
"ไปๆๆๆ" ดีโอกวักมือเรียกทุกคนให้ลุกขึ้น ก่อนจะถูกจงอินคล้องคอแล้วเดินออกไปพร้อมกัน
"เห้ยคริส ไปเร็ว!" ซิ่วหมินสะกิดร่างสูงที่นั่งก้มหน้านิ่ง เขากำลังหลับเพราะเหนื่อยล้าจากงานที่แทบไม่มีเวลาพัก เขาคิดตลอดว่าถ้ามีวันหยุดสักวันสองวัน เขาจะใช้มันนอนให้คุ้มค่า
"เป็นไรป่ะว่ะ? ช่วงนี้นายดูเหนื่อยๆนะ" มินซอกถามเมื่อพวกเขาเดินมาถึงรถ
"เปล่า แค่เพลียๆ อยากนอน" เขาตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วขึ้นไปนั่งข้างเลย์ และเฉิน เบาะข้างคนขับถูกเทายึดเป็นที่เรียบร้อย
พอรถออกปุ๊บคริสก็หลับทันที เขาเหนื่อยเกินกว่าจะคุยเล่นกับเพื่อนๆในรถ และใครจะรู้ว่าช่วงเวลาที่จะได้นอนนั้น เขากำลังทำอะไรอยู่ ก็มีแต่เขาเท่านั้นแระ
"คริสๆ ถึงแล้วๆ" เลย์เขย่าคนตัวสูงที่เอียงหัวพิงไหล่เขาให้ตื่นเพราะรถมาถึงหอเรียบร้อย ทุกคนลงจากรถแล้วทะยอยเข้าหอ ส่วนคริสเดินมาที่รถส่วนตัวของเขา
"ไม่นอนนี้เหรอ?" ลูห่านตะโกนถามเพราะเห็นเพื่อนเดินไปคนละทาง คริสไม่ได้ตอบเขาแค่โบกมือให้
"มันจะไปไหนของมันว่ะ?" มินซอกถามเบาๆ
ลูห่านส่ายหน้าให้เพราะไม่มีใครรู้เลยว่าคริสกำลังจะไปไหน และไปทำอะไร แถมช่วงนี้เขาก็ไม่ได้นอนที่หอมาหลายวันหลายวันแล้วด้วย ถึงทุกคนจะสงสัยแต่ก็ไม่มีใครถาม เพราะถามไปก็เท่านั้น คำตอบที่ได้มาก็คือความเงียบ...
เขาใช่คนทีจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ให้ใครฟังซะที่ไหน...
"ช่างเฮียแกเหอะ มาทำงานทันก็พอ เนาะ" มักเน่ของวงเดินเข้ามากอดคอลูห่าน ปากเล็กๆน่ารักเหยียดยิ้มให้พี่ใหญ่ของวงทั้งสอง วินาทีเดียวหน้าก็กลับมาสภาพเดิมก่อนจะเดินตามดีโอและซูโฮเข้าประตูไป ...
.
.
.
.
รถสปอร์ตคันหรูแล่นด้วยความเร็วมาตามท้องถนนที่โล่ง ในเวลาแบบนี้แทบไม่มีรถสักคันมาขวางทางให้ล่าช้า หน้าหล่อที่เมื่อครู่เหมือนจะง่วง เปลี่ยนเป็นมาดนิ่ง ตาคมจ้องถนนข้างหน้า เท้าใหญ่เหยียบคันเร่งแทบมิดเมื่อในหัวนึกถึงคุณที่กำลังหลับสบาย ด้วยความเร็วไม่นานรถก็แล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมโซล
คริสโยนกุณแจให้กับพนักงานต้อนรับ ไม่ลืมที่จะสวมแว่นตาดำและดึงฮูดขึ้นปิดใบหน้าก่อนจะตรงมาที่ลิฟต์ เสียบคีย์การ์ดที่ช่องด้านบนสุดสำหรับห้องพัก VIP ลิฟต์ก็ดิ่งขึ้นมายังชั้นที่ไม่มีใครสามารถขึ้นไปได้นอกจากเจ้าของห้องเท่านั้น
ร่างสูงเดินตรงมาที่ห้องนอนใหญ่ เปิดเข้าไปภายในที่มืดสนิท เงาสูงๆเคลื่อนตัวไปตามทางที่เขาเดิน ก่อนจะหยุดที่ขอบเตียง มือหนาวางทาบที่หมอน แรงโน้มท้วงกดหมอนให้ยุบลงตามน้ำหนัก อีกมือแกะปมเนคไทออกให้มือสวยเป็นอิสระ เผยรอยแดงจากการบิดดิ้นให้หลุดจากการผูกมัด แสงสว่างจากด้านนอกส่องลอดผ้าม่านขาวให้พอมองเห็นคนตัวเล็กหลับในท่านั่งงอตัวพิงหัวเตียง ถึวจะเป็นท่าทีไม่สบายนัก แต่ มันก็ดูสบายพอในสายตาเขา
ฉันเกลียดเธอที่สุด คนทรยศ!
คริสกัดฟันมองหน้าสวยที่หลับสนิท เรียวปากบางอ้าออกเล็กน้อย ลมหายใจอุ่นๆเข้าออกสม่ำเสมอ
2ปี ฉันไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักวัน ต่อจากนี้เธอก็จะไม่มีสิทธิ์หลับสนิทเหมือนกัน
มือหนาจับคอเสื้อของคนตัวเล็กก่อนจะออกแรงกระชากจนขาดติดมือ จนคุณที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นอย่างตกใจ
เสื้อตัวที่3ในรอบสัปดาห์ที่เขาฉีกกระชากมัน
"คริส!!" คุณร้องลั่นเมื่ออีกมือของเขากระชากคอเสื้ออีกฝั่งออกตาม ความรุนแรงทำให้เล็บของเขาข่วนเอาไหล่ขาวเป็นรอยถลอก
"คริสอย่า...โอ๊ยยย!!!" มือเล็กปัดป้องร่างกายตัวเองไว้อย่างเคย แต่ก็ถูกมือหนาจับกดไว้ข้างเตียงอย่างเก่า แรงกดเขาทำเอากระดูกเล็กๆของคุณแทบหัก
"ตอนนี้ฉันมีอารมณ์แล้ว บริการฉันดีๆสิ" คริสพูดแล้วก้มลงจะกดจูบปากสวย แต่คุณหันหน้าหนีอย่างไว
"หันมา! อย่าให้บังคับ" คริสสั่งเสียงเข้มแต่คุณก็ยังคงนิ่ง และดึงผ้าห่มปกหน้าอกตัวเองไว้
"ทำไมต้องขัดขืนด้วยไม่เข้าใจ เธอรู้มั้ย? มีผู้หญิงอีกเท่าไหร่ที่พร้อมจะขึ้นเตียงกับฉันน่ะ?"
"นายก็ไปสิ อย่ามายุ่งกะ..."
คริสฉวยโอกาสที่คุณหันมาพูดจู่โจมกดจูบปากสวยอย่างรุนแรง เขาบดขยี้ริมฝีปากตามความเกลียดชัง ไม่สนใจว่ามือเล็กจะทุบตีเขาแรงขนาดไหน เขาสนแค่อยากให้คนตรงนี้ทนไม่ไหวแล้วขาดใจตายไปเลย
"อ๊ายยยย...คริสอย่า!!!!!" คุณร้องลั่นเมื่อมือหนากระชากเอาชุดชั้นในติดมือออกไป แต่วินาทีต่อมาคือร่างใหญ่ล้มตัวลงนอนทาบทับคุณ เขาหลับตานิ่งพร้อมๆลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ
คริสเหนื่อยมากในตอนนี้ ถึงเขาจะต้องการขัดขว้างการหลับของคุณมากขนาดไหน แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากงานก็ทำให้เขาหลับไปในที่สุด
คุณถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นมือหนาตกลงข้างตัว ก่อนจะออกแรงดันเขาลงไปนอนข้างๆแทน พอจะลุกขึ้นก็ถูกมือหนาคว้าเอวแล้วดึงคุณเข้าไปกอด
"อยู่เฉยๆ ฉันจะนอน" เขาบอกแล้วซบหน้าลงที่หลังคอคุณ
"จะนอนก็ปล่อยฉันสิ!" คุณพยายามดึงมือเขาออก แต่เขาก็ขืนไว้
"บอกให้อยู่เฉยๆไง วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ไว้พรุ่งนี้เช้าจะต่อให้"
"ฉันไม่ได้บ้ากามเหมือนนายนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะใส่เสื้อผ้า!"
"นอนทั้งอย่างนี้แระ แล้วอย่าดิ้นอีก ไม่งั้นฉันต่อตอนนี้ยันเช้าแน่" คริสขู่ก่อนจะรัดวงแขนเข้าอีกให้หลังเล็กๆของคุณแนบชิดแผ่นอกว้างๆของเขา สักพักเสียงกรนเบาๆก็ดังขึ้น
คุณขยับตัวออกจากวงแขนแกร่งที่น่าจะผ่อนแรงแล้ว แต่ยิ่งคุณขยับ เขาก็ยิ่งรัดมากขึ้น
"เตือนครั้งสุดท้ายนะ อย่าให้มีอีกรอบ!"
คุณยอมหยุดนิ่งในที่สุด เพราะคำพูดสุดท้ายของเขาที่ลอดจากไรฟันออกมา มันบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ขู่เล่นๆ และถ้าหากยังดิ้นต่อเขาเอาจริงแน่ๆ
คุณถอนหายใจเบาๆ เพราะทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่ใช้เท้าเขี่ยผ้าห่มขึ้นมาห่มปิดร่างกายตัวเอง คริสขยับตัวเบาๆ และคุณรับรู้ได้ว่าเขาลืมตามองอยู่ พอห่มผ้าได้คุณก็นอนนิ่งๆหลับตาลงทันที
ห้องซ้อม Sm ent. 2ปีก่อน......
'คริส อ้าาา' คุณเรียกพร้อมยื้นแท่งช๊อคโกแลตที่ทำเองกับมือในห้องเรียนตอนบ่ายใส่ปากคริสที่เพิ่งซ้อมเสร็จแล้วนั่งลงข้างๆคุณ
'อร่อยมั้ย? ฉันทำเองน่ะเนี้ยะ'
'จริงเหรอ? อย่ามาโม้' คริสถามแซว เบิกตากว้างมองคุณอย่างไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างคุณจะทำขนมเป็น
'จริงสิ ฉันทำเองกับมือ มีแต่ขี้เล็บทั้งนั้น5555'
'อี้! เอาคืนไปเลย!' คริสร้องแล้วดึงมือคุณมาใกล้ปากเขาแล้วทำท่าจะคายช็อคโกแลตทิ้งใส่มือคุณ
'อย่านะ!! มันสกปรก!" คุณร้องแล้วดึงมือกลับ แต่เขาก็ดึงไว้ก่อนจะยกขึ้นไปชิดปลายจมูกโด้งๆของเขา คุณหน้าแดงขึ้นมาทันทีตอนเขาหอมมือของคุณ
'หอมจัง'
'บ้า! ฉันเพิ่งไปล้างก้นมาน่ะ เมื่อกี้นี้เอง5555' คุณเขินจนทำอะรไม่ถูกได้แต่หัวเราเบาๆแทน
'โธ่เอ๊ย! ยัยสกปรก!' คริสปัดมือคุณออกก่อนจะหยิบแท่งช็อกโกแลตขึ้นมากินอีกชิ้น
ผ้าม่านสีขาวผืนใหญ่ถูกเลื่อนออกให้แสงส่องเข้ามาในห้องนอน ประตูกระจกเปิดออกรับร่างสูงให้ออกมารับลมที่ระเบียง ลมเย็นพัดอ่อนๆให้ผมพลิวเบาๆ คริสบิดตัวไปมาแล้วเงยหน้ารับลม อย่างไม่ต้องกังวลว่าใครจะสังเกตเห็นหรือถูกแอบถ่ายเพราะความสูง 35 ชั้นแบบนี้ที่นี้จึงเหมาะกับการอยู่อย่างสงบและเหมาะกับการซ่อนใครสักคนจริงๆ
ตาคมจ้องมองร่างเล็กที่หลับสนิทบนเตียงใหญ่ แสงส่องต้องหน้าขาวของคุณให้ดูขาวกว่าเดิม ลมพัดเย็นพัดเข้าไปให้ร่างบางต้องกระชับผ้าห่มขึ้นปิดตัวแล้วนอนต่อ เศษเสื้อยืดที่ถูกกระชากขาดหล่นอยู่่ข้างเตียง และไหล่ขาวโพล่่พ้นผ้าห่มโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ช่างเหมือนเป็นการเชิญชวนเสียจริง
คริสเดินกลับเข้ามานั่งลงข้างเตียงมองหน้าสวยก่อนจะเอื่อมมือไปวางที่แก้มขาว ไล้มือเบาๆลงไปยังลำคอระหงษ์
ทำไมถึงเป็นแบบนี้....ทำไมถึงยังนอนหลับสบายอยู่แบบนี้....นานา...เธอกำลังฝันถึงอะไรอยู่กันแน่...ฝันดีหรือฝันร้าย? ถ้าฝันร้ายฉันจะดีใจที่สุด แต่ถ้าฝันดี...ฉันจะทำให้เธอฝันร้ายเอง....เพราะฉะนั้น...
"อึก..." คุณครางเบาๆเพราะรู้สึกถึงแรงหน่วงๆ ขยับตัวหนีก็แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดไม่หาย
หยุดหายใจซะ!!
"คริส! อึก!" เสียงใสหายไปเพราะมือใหญ่ออกแรงบีบคอจนคุณหายใจไม่ออก ถึงจะตกใจแต่ก้ยังมีสติพยายามดิ้นสุดแรง พร้อมดึงมือหนาออก แต่ไม่เป็นผลสักนิด แรงเขามหาศาล
'....ถึงเวลาที่นายจะต้องออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันสักที...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะว่านายโง่เองนะ...'
คริสกัดฟันแน่นเพราะคำพูดเก่าๆดังอยู่ในหัว เขามองหน้าสวยที่เริ่มแดงก่ำ ปากเรียวอ้ากว้างพยายามสูดอากาศเพื่อหายใจ ตาสวยเหลือถลนขึ้นเหมือนกำลังจะขาดใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังลงแรงบีบมากขึ้น
หยุดหายใจซะ...นานา...บางทีฉันอาจจะเกลียดเธอน้อยลงก็ได้
"คะ...คริส...."
เสียงใสพยายามเรียกคนตรงหน้าเพื่อเรียกสติเขา น้ำตาใสๆไหลลงจากหางตาทั้งสองข้าง ในหัวตั้งคำถามกับตัวเองว่าเพราะอะไรเขาถึงทำแบบนี้ เธอผิดอะไร...ทำไมเขาถึงดูเหมือนอยากจะฆ่าเธออยู่ตลอดเวลา หรือเป็นเพราะสิ่งที่คุณทำไว้ แต่มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือ...มันเลวร้ายถึงขั้นทำให้เขาอยากที่จะฆ่าคุณเลยหรือ...แล้วคุณควรจะทำยังไง...ในเวลาแบบนี้ใครจะช่วยคุณได้บ้าง...
คริส...ชายหนุ่มที่แสนอ่อนโยนคนนั้นหายไปไหนกัน...
คริสออกแรงบีบมากขึ้นเมื่อมือสวยจิกลงที่แขนเขา ร่างเล็กๆกระตุกเกร็งเพราะไม่มีอากาศเข้าไปหล่อเลี้ยง ตาสวยจ้องมองคนตรงหน้าที่พร่าเรือนเพราะน้ำใสๆคลออยู่เต็มหน่วย ปลายเท้าเล็กงองุ้มเกร็งค้าง จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายมาถึง...
อือรือรอง....อือรือรอง เด....
เสียงโทรศัพท์ดังแรงๆอยู่ข้างเตียง สั่งให้มือใหญ่หยุดค้างนิ่ง คริสกัดฟันอย่างหงุดหงิดที่ไม่สามารถหยุดลมหายใจคุณได้ เขาปล่อยมือแล้วหันหยิบโทรศัพท์
"แฮ่กๆๆ" คุณที่เป็นอิสระหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดพร้อมไอแรงๆ ปากสวยอ้าค้างให้อากาศเข้าร่างกายได้เต็มที่เพราะเหมือนจมูกจะหยุดทำงานไปแล้ว ที่หัวเหมือนถูกฆ้อนป้อนทุบจนปวดราวไปหมด
"มีอะไร?" คริสกรอกเสียงลงไปอย่างลำคาญ เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาลูห่าน
'อยู่ใหนว่ะ? ต้องถ่ายรายการนะเว้ย ยังไม่มาอีก'
"เออๆ เดี๋ยวฉันรีบไป" คริสบอกแล้วตัดสายทิ้งทันที เขาลืมไปเลยว่าต้องไปถ่ายรายการสดที่สตูดิโอE
"หันมา!!" คริสเดินมากระชากตัวคุณอย่างแรงก่อนจะดึงมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาผูดด้วยเนคไทเหมือนเดิม
"ปะ...ปล่อยนะ!!" คุณร้องบอกตอนเขาเดินไปแต่งตัว ทั้งที่เสียงแทบไม่มีแต่ก็ยังพยายามเค้นมันออกมา
"อยู่อย่างนั้นแระ ฉันรู้ว่าเธอแกะออกได้ อย่ามาทำเป็นร้อง" คริสไม่ได้หันมามองคุณสักนิด เขารู้ว่าจริงๆคุณามารถแกะมันออกได้โดยใช้ปากเหมือนทุกครั้งที่เขากลับมาเจอ เพียงแต่คุณหาทางออกไม่ได้เท่านั้นเอง และทางเดียวที่จะออกจากห้องชุดนี้ได้ คือกระโดดจากระเบียงลงไป 35 ชั้น
คุณมองร่างสูงหายไปในห้องแต่งตัวแล้ว ถึงเรี่ยวแรงจะไม่ค่อยมี แต่หลังจากพยายามอยู่สักพัก ปากสวยก้จัดการแกะปมเนคไทออกสำเร็จ สายตาคุณมองไปที่มุมทำความสะอาดด้านนอกห้องนอนที่ประตูเปิดค้างอยู่ ขาเรียวกำลังจะก้าวลงจากเตียงจังหวะเดียวกับที่ร่างสุงเดินออกมาจากห้องแต่งตัวพอี คุณรีบนั่งลงอย่างเก่า แล้วทำท่าทางหอบหายใจ
"หึ!"
คริสเห็นท่าทางแบบนั้นของคุณแล้วก็รู้สึกสะใจ จริงๆเขาแทบอยากหักคอคุณเลยด้วยซ้ำ แต่ถือว่าเป็นโชคที่ลูห่านช่วยเอาไว้ แต่สำหรับคุณแล้ว....มันไม่ได้โชคดีอะไรเลย ในเมื่อคุณยังอยู่ที่นี้
คริสแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปจากห้องนอน เขาไม่ทันสังเกตุด้วยว่าคุณแกะเนคไทออกแล้ว และมีแผนที่จะหนีอยู่ในหัวเรียบร้อย พอเขาเดินมาถึงหน้าประตู ด้ามไม้กวาดก็ฟาดเข้าหัวเขาเต็มแรง แต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรเขาได้
คุณเบิกตามองร่างสูงกว่าที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู คุณเคยเห็นในละครที่ถูกฟาดหัวด้วยไม้แล้วคนถูกตีจะสลบ คุณเลยทำบ้างและออกแรงสุดเหวี่ยงเท่าที่มี แต่คุณลืมไปว่ามันคือละคร นี้ชีวิตจริง แล้วมันก็ไม่ระคายผิวคนตรงหน้าสักนิด
ด้ามไม้กวาดถูกกระชากด้วยมือใหญ่ก่อนจะปลิวลงพื้น คุณสะดุ้งสุดตัวตอนหน้าหล่อหันมาจ้องเขม่งมอง
"อยากตายจริงๆใช่มั้ย?"
เสียงเข้มถามก่อนจะก้าวเข้าหา มือใหญ่จะคว้าแขนเรียวของคุณแต่ด้วยความที่ตัวเล็กและความเร็วเฉพาะตัวที่บางครั้งเขาก็ตามไม่ทัน คุณรีบวิ่งกลับเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูล็อกทันที
"เปิดประตู!!" คริสแหกปากสั่งพร้อมทุบประตูรัวๆ
คุณไม่สนใจเสียงทุบประตูแรงๆ สักนิด ตอนนี้คุณวิ่งมานั่งอยู่บนเตียงใหญ่แล้ว พลางคิดในใจว่าทำไมเขาถึงไม่สลบเหมือนในหนังที่เคยดู แล้วอย่างนี้คุณจะหนีออกไปได้ยังไง เพราะทางเดียวที่จะหนีลงลิฟต์ไปได้คือคีย์การ์ดใบนั้น หรืออีกทางคือโดดลงไป
"งั้นก็อยู่ไป ไม่ต้องออกมา! ฉันเสร็จงานเธอโดนดีแน่!!"
เสียงทุบประตูหยุดลงพร้อมเสียงลิฟต์ดังอยู่ด้านนอก คุณถอนหายใจอย่างโล่งอก ถึงจะเกือบตายที่ถูกบีบคอกับหนีไม่ได้ แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่ถูกเขาทำsexแบบรุนแรงเหมือนครั้งก่อนๆ และถ้าให้เลือก...คุณยอมที่จะถูกฆ่าดีกว่า
ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้ได้...ทำไมนายต้องทำร้ายฉันแบบนี้
************************100%***********************
นางเอกทุกคนค่ะ สังเกตเห็นอะไรแปลกๆป่ะ?
แป้นพิมบ้านไรท์ตัวไม้เองมันค้างล่ะ
ไม่ต้องแปลกใจที่เห็นมันยาวเป็นเสาไฟนะค่ะ555555555555555
หวังว่าคงไม่ทำให้เรื่องสะดุดหรอกเนาะ
ขออภัยมา ณ ที่นี้เด้อค่ะ 555555
อย่าลืมนะ เม้น + โหวต + FAV.
คุยกันต่อในทวิตฯ ติดแท็ก #ฟิคแค้นรักkrisyou
ความคิดเห็น