รักซาดิสส์ของคุณกิมฮวย

ลำดับตอนที่ #34 : ปริศนะพิราพัน

         ย๊ากๆๆๆๆๆๆๆ  อะต๊า ๆๆๆๆๆๆๆๆ



เสียงกรีดร้องของสาวน้อยดังก้องขึ้น         จนชายหนุ่มข้าง ๆ อดไม่ไหว  เบิ๊ดกระโหลกหล่อนไปดอกหนึ่ง



\"เป็นบ้าอะไรอีก  เมื่อกี้ก็นั่งหลับทีนึงแล้ว    ตอนนี้ยังมาแหกปากเหมือนหมาน้อยถูกถอนขนถลกหนังไม่มีผิด\"



\"กรี๊ด  เธอนั่นแหละอีตาบ้า   จะเปรียบเทียบ  ก็เปรียบเทียบให้มันดี ๆ หน่อยสิยะ   ใครร้องเหมือนหมาถูกถลกหนังมิทราบ  เสียงชั้นออกจะหวานใสปานน้ำผึ้งเจือขัณฑสกร**    แล้วอีกอย่าง  ชั้นไม่ได้แอบหลับซักหน่อย    ที่ชั้นปลดปล่อยเสียงหวานใสประดุจสกุณาเริงไพรออกไปน่ะก็เพราะฝันร้ายต่างหากหล่ะตาเซ่อเอ๊ย\"



นิรนามผลักชั้นออกจากไหล่ของเขาทันที



\"อ้าปากหวอ  น้ำลายยืดแบบนี้เนี่ยนะ  เรียกว่าไม่หลับ    เสียไหล่จริง ๆ  ไม่น่าให้ยืมหนุนเล้ย   แถมโดนด่าฟรีอีก\"



\"เฮอะ  ยังกะว่าชั้นอยากพิงนักหล่ะ\"     ชั้นเบ้ปากด้วยความรังเกียจ  และสบัดผมในท่าเชิด   แต่ปฏิเสธหัวใจตนเองไม่ได้ว่าเต้นตึกตักน่าดู



ไม่ได้นะ  ถ่านไฟเก่าอย่าเพิ่งแรงสิ     ชั้นรักแต่พี่ปริศนาคนเดียวนะเว้ยเฮ้ย   ไม่ได้หลายใจแบบนางเอกกระจอก ๆ รายอื่น ๆ นั่น



\"ฝันร้ายเรื่องอะไร?\"



แปลกจริง   คุณชายนิรนามรู้จักเป็นห่วงเรื่องของชั้นด้วยเหรอ



\"เผื่อผมจะเอาไปเป็นพล๊อตเรื่องในงานแสดงต่อ\"



\"ชิชะ  นึกว่าเป็นห่วงซะอีก\"



\"เธอบ่นไรอ่ะ  ไม่รู้เรื่อง  แล้วตกลงจะเล่าไม่เล่า\"



\"เล่าเสะยะ   คืองี้นะ.....***\"





......................................................................

......................................................................

......................................................................

......................................................................







\"นี่นายจะหัวเราะทำไม   \"  ชั้นสาดประกายตาเขียวขุ่นขึ้งไปยังชายหนุ่มที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้น



\"ฮ่าฮ่าฮ่า  เธอเนี่ยนะ   มีลูกกะผม  แล้วลูกของเรายังชื่อปริศนาอีกต่างหาก  เวอร์เกินไปแล้ว\"



\"มันก็แค่ฝันย่ะ   อย่าหวังไปหน่อยเลยว่าดอกฟ้าอย่างชั้นจะโน้มลงมาให้นายเด็ดดม\"



นิรนามพยายามกลั้นหัวเราะสุดขีด  ตอนนี้สีหน้าเขาเหมือนกับกลืนหัวซอมบี้เข้าไปทั้งลูก



\"เฮอะ ๆ  ผมก็พอจะรู้อยู่หรอกว่ามันไม่มีทางเป็นจริง   ไอ้ปริศนาไม่มีตัวตนจริงในอนาคต   ไหนจะซากากิ กับมิยาโมโต้ที่จับเธอยัดลงบ่อน้ำหลังบ้านซึ่งมีแมงมุมยักษ์ดักรออยู่ใต้น้ำอีก   ผมจะสรุปให้ฟังนะ   เธอก็แค่กินมาก  แล้วก็นอนกรนเหมือนหมู  พอหัวว่างจัดก็เพ้อเจ้อ  เอาคนใกล้ตัวมาฝันเป็นตุเป็นตะ  เป็นไง  ผมวิเคราะห์เก่งมั้ย   รู้มะ  ผมยังยอมรับตัวเองเลยนะว่าถ้าผมไปเป็นจิตแพทย์คงรุ่งแหง ๆ\"



\"เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ  และเชอะ    ชั้นก็อยากให้นายไปเป็นอยู่หรอก  จะได้โดนยึดใบประกอบโรคศิลป์แล้วติดคุกหัวโตไว ๆ ข้อหาวิเคราะห์ความฝันของสาวสวยไฮโซรวยสเน่ห์อย่างชั้นแบบผิด ๆ อย่างมาก  ถึงมากที่สุด\"



โดยที่ชั้นไม่ทันหลบนิรนามกระตุกหางเปียชั้นทันที   ซึ่งเป็นนิสัยของเขาเมื่อครั้งเราเคยเป็นแฟนกันใหม่ ๆ  \"เธอนี่น้า   นอกจากเพ้อเจ้อ  พูดมาก  แล้วยังหลงตัวเองอีก    แถมในสถานการณ์แบบนี้ยังมีเวลาแอบงีบ    น่าอิจฉาจริง ๆ\"



\"ผมของชั้น  อย่าเอามือสกปรกของนายมาแตะต้อง!\"



นัยน์ตาของเขาเศร้าลง   มือปล่อยปอยผมชั้นร่วงผลอย  \"โทษที  ลืมไปว่าชั้นไม่มีสิทธิ์\"



\"เอาเถอะ \"    เขาปั้นสีหน้าร่าเริง  และลุกขึ้นจากท่านั่งพิงผนัง   \"ในเมื่อเธอตื่นแล้วก็ไปกันต่อเถอะ\"





  จากห้องอาวุธที่เราเริ่มต้น   ผ่านทางเดินแคบยาวก่อตัวจากซีเมนต์  และผจญฝูงซอมบี้อีกเล็กน้อย   พวกมันกรูจากห้องวิจัย  และไล่งับพวกเราราวกับตายอดตายอยาก  แต่เจอบุปผาพิรุณ พราวนภาของชั้นเข้าไปก็หน้าหล่ากันถ้วนหน้า    พวกเราเตลิดเปิดเปิง   เอ้อ   ไม่ใช่สิ  ถอยเพื่อยุทธศาสตร์มายังทางเชื่อมระหว่างห้องวิจัย  และสวนเรือนกระจกสังเคราะห์ภายในรังปลวก  จนกระทั่งชั้นทนความเหนื่อยไม่ไหว  และม่อยหลับไป....



     ถ้าไม่นับความปาก หมาอย่างร้ายกาจของอีตาบ้านิรนาม    วันนี้เขาก็ค่อนข้างทำตัวดี   ให้ความร่วมมือกับคำสั่งเป็นอย่างดีเช่นเดียวกัน  ยกตัวอย่างเช่น



\"ขอมือซิ  ขอมือ\"      นิรนามยื่นมือให้อย่างว่าง่าย



\"อ่า  เดินสองขาให้ดูหน่อยเร้ว\"    นิรนามลุกขึ้นแล้วเขย่งขาทั้งสองเดินถัด ๆ อย่างน่าขบขัน



\"อ้าว  งั้นลงไปนอนกลิ้งกับพื้นซิลูก\"    



\"จะบ้าเหรอยายโง่  เห็นชั้นเป็นหมารึไงถึงสั่งเอาสั่งเอา\"



\"อะโด่   เกลียดจริงคนรู้ทัน\"



\"ไม่ต้องมาทำปากยื่นปากยาวเลย   แต่ไม่เป็นไร    ผมอภัยให้ได้  เธอคงเข้าใจผิดว่าผมอยู่สปีชี่ส์เดียวกันกับเธอน่ะ   ถึงสั่งให้ผมทำแบบนั้น\"



ดูสิคะท่านผู้ชม   ใครปาก หมากว่ากันคะเนี่ย  





-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





      อุโมงค์แก้วใสสามารถมองทะลุขึ้นไปในน้ำทะเลเบื้องบนได้อย่างชัดเจน  จนเห็นเหล่าปลาและปะการังสีสันต่าง ๆ มากมายราวกับสรวงสวรรค์ใต้สมุทร    หากว่าไม่มีซากของเนื้อบดสีเขียวคล้ำส่งกลิ่นเหม็นเน่ากระจายเกลื่อนบริเวณ



\"ได้กี่หัวหล่ะฟูโรเนะ\"    ผมเช็ดมือเปื้อนเลือดสีดำคล้ำกับชายเสื้อของสาวสวยผมแดงโดยไม่ให้หล่อนรู้ตัว



ฟูโรเนะเบี่ยงร่างออกนิดนึง  ชิส์  รู้ตัวจนได้



\"คงน้อยกว่ากัปตันหล่ะค่ะ  เห็นเมื่อกี้คุณเตะทีหัวหลุดไปสามนี่คะ\"



นิ้วเรียวบางของหล่อนแอบแตะลงอย่างแผ่วเบาที่ข้างกางเกงผม หวังจะแก้แค้นคืนเมื่อครู่  แต่ระดับนี้แล้ว  มีหรือจะได้แอ้ม



\"ก็ไม่เท่าไหร่หรอก    เมื่อครู่เธอเตะผ่าหมากพวกมันไปสามศพซ้อนไม่ใช่หรือ\"



\"กัปตันปริศนาตาไวดีนี่คะ   ว่าแต่....เบื่อจังเลย  มีแต่พวกฝีมืออ่อน ๆ นี่มาให้เจี๋ยนอ่ะ\"



\"อยากเล่นของแรงเหรอครับ\"    บุรุษหนวดงามในผ้าคลุมสีดำและหมวกมายากลทรงสูงปรากฏตัวพร้อมกับไม้เท้าของเขา   โดยที่ผมและฟูโรเนะไม่ระแคะระคายถึงการมาของเขาเลยแม้แต่น้อย



\"คุณเป็นใคร\"   ผมกับฟูโรเนะถามเป็นเสียงเดียวกัน  เราหันมามองหน้ากันด้วยความขัดเขิน    ฮีโด่  แค่พูดพร้อมกันทำเป็นอาย เดี๋ยวปั๊ด..



\"หึหึ  ในเมื่อมีผู้ไต่ถาม     เราก็ขอชี้แจงแถลงไข



เพื่อปกป้องโลกนี้มิให้ถูกทำลาย



เพื่อปกป้องสันติภาพของโลก



ตัวโกงผู้แสนน่ารักและทรงเสน่ห์  



ซากากิ.....\"

  เขากระแอมเบา ๆ   \"เอ้อ  มิยาโมโต้ไม่อยู่น่ะ

พวกเรา  สภาสูงแห่งสมาพันธ์คุ้มครองสิทธิ  เสรีภาพ  และภารดรภาพสตรีแห่งจักรวาล   ไวท์โฮล



พรุ่งนี่ที่สดใสรอเราอยู่\"



\"ส่วนชั้นก็ฟูโรเนะไง\"



\"เสนอหน้าจริง ๆ เลยนะสาวน้อย\"    ซากากิตำหนิด้วยวาจาและสายตาเชือดเฉือน



\"เชอะ  เล่นด้วยก็ไม่ได้  อีกอย่างชั้นไม่ใช่สาวน้อยแล้ว   ปีนี้ชั้นอายุ 25 แล้วย่ะ\"



\"โอ๊ะโอ\"   เขาโค้งตัวลงคำนับด้วยมารยาทอันน่าขันของผู้ดีอังกฤษขนานแท้   \"ผมไม่ทราบว่าสุภาพสตรีท่านนี้มีวัยวุฒิในระดับทองคำแล้ว  ถึงเสียมารยาทด้วย   ยกโทษให้ผมนะครับ\"



ฟูโรเนะหน้าตึง  หล่อนเกลียดคำว่าวัยทองที่สุด



ผมยกมือไหว้หล่อนทันที  



\"ไหว้ชั้นทำไมหล่ะคะกัปตัน\"



\"อ้าว  ก็พ่อผมสอนว่าถ้าพบวัตถุโบราณให้ทำความเคารพน่ะครับ\"



ฟูโรเนะยิ้มหวานชนิดอันตรายที่สุด   \"แล้วกัปตันหล่ะอายุสักเท่าไหร่  ถึงว่าชั้นแก่ได้\"



ผมบวกลบคูณหารอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพบว่าผมมีอายุ  \"เอ่อ..18  ปีน่ะครับ\"



\"อุ๊ยตาย   แทบไม่เชื่อเลยนะคะ  ว่าอายุขนาดคุณ  จะร้อนแรงขนาดนี้\"   นิ้วเคลือบยาทาเล็บสีสด ระลูบที่เรียวริมฝีปากผม



\"และมหึมาขนาดนี้\"    มือของหล่อนลากลงสู่เบื้องใต้เข็มขัด  และกุมกำก้อนอะไรบางอย่างในบริเวณนั้น  ส่งผลให้สิ่งนั้น  ซึ่งไวต่อการกระตุ้น  ทำการสู้มือหล่อนขึ้นมา



\"ถัดไปจากนี้สามร้อยเมตรมีห้องมิดชิดและเตียงสปริงนะครับ    คงไม่ถึงกับต้องกระทำกันกลางแจ้ง  โดยเฉพาะต่อหน้าผมหรอกนะ\"



ผมรีบรูดซิบคืนทันที  และกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ทที่หลุดลุ่ย



\"แล้วคุณมีอะไรหล่ะครับ   รีบ ๆ พูดมาหน่อย  คนแก่นี่อืดอาดแบบนี้หมดเลยรึป่าว\"



เส้นเลือดโปนขึ้นมาข้างขมับของซากากิชั่วครู่  ฟ้องว่าเขาก็เกลียดคำว่าแก่ไม่แพ้ฟูโรเนะเลยทีเดียว



\"ถ้าคุณชอบอะไรที่มันตื่นเต้นกว่านี้    ลองไปที่โซน 13B ดูสิครับ\"



\"คุณลุงคะ   ชั้นจะไปรู้เหรอคะว่าโซน  13B  คืออะไร   ถ้าจะกรุณาอธิบายง่าย ๆ ให้พวกเราฟังหน่อยก็ดีนะคะ\"



\"ครับ  ความจริงผมก็คาดอยู่แล้วว่าพวกโง่ ๆ อย่างคุณคงจะฟังไม่รู้เรื่อง   ผมถึงเตรียมแผนที่ของรังปลวกมาให้คุณ   รวมทั้งจุดหลบหนีที่จะนำคุณไปพบกับรถไฟใต้ดินด้วย   เป็นไง   ผมใจดีใช่มั้ย\"



\"เป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อมเลยหล่ะค่ะ    แต่ทีหลังไม่ต้อง\"  



ผมฟังแล้วรู้สึกสงสัยตหงิด ๆ     \"ทำไมคุณถึงต้องช่วยพวกเราด้วย   ในเมื่อพวกคุณเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้\"



ซากากิบิดหนวดหมุนเล่นและตอบออกไปทันทีโดยแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด     \"ไอ้หนู   ถ้าเกมส์ไหน  ผู้ล่าเหนือกว่าผู้ถูกล่ามาก ๆ จะสนุกหรือ    ผมเห็นว่าพวกคุณน่ะอ่อนด้อย  ไร้การพัฒนา   และอับจนปัญญาหรอก  ถึงยื่นมือช่วยน่ะ



ทางฝั่งของกิมฮวยกับนิรนาม  เพื่อน ๆ ของคุณน่ะ  ผมให้การสนับสนุนยิ่งกว่านี้อีก\"



\"กิมฮวย  กับ  กับนิรนามยังอยู่เหรอ\"     ผมใจเต้นระทึกเมื่อทราบว่าสองคนที่ผมเป็นห่วงถูกลากลงมาที่นี่ด้วย



\"หึหึ  เอาเป็นว่า   ผมขอมอบแผนที่นี่ให้หล่ะกัน  หมดหน้าที่ของผมหล่ะ  บาย\"



ร่างของซากากิจางหายไปในอากาศพร้อม ๆ กับกระดาษแผ่นหนึ่งร่อนลงมาช้า ๆ จากเบื้องหน้าที่ซากากิอยู่เมื่อครู่



ฟูโรเนะก้มเก็บทันที    \"เอาหล่ะ  เราก็มีแผนที่แล้ว   ไปกันเถอะค่ะ\"



ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย   \"เอ๊ะ  แล้วเธอไม่ระแวงตาลุงพิลึกกับแผนที่ประหลาดนั่นเลยหรือไง\"



\"อะ..อ๋อ  ก็เขาท่าทางเป็นมิตรดีนี่คะ\"     สีหน้าของหล่อนถูกซ่อนไว้เบื้องหลังแผ่นหลังที่ก้มลงเก็บแผนที่นั่น



\"อืม ๆ   ก็เป็นมิตรดีนะ     ว่าแต่ฟูโรเนะ  เธอรู้จักนางพญาปลวกมั้ย\"



หล่อนสะดุ้งเหมือนโดนหวดด้วยแส้     \"ไม่รู้ค่ะ  ใครหรือคะ\"



\"อ้าวเมื่อกี้ไม่ได้ฟังที่ซากากิประกาศเหรอครับ   ว่าอาจจะมีนางพญาปลวกแฝงตัวมากับพวกเรา  ซึ่งในหัวใจของเขาหรือเธอ  ฝังไมโครชิพควบคุมเหล่าชีวสังหารอยู่    ผมกำลังสงสัยว่า  ซากากิจะล้อเล่นรึเปล่า    เพราะเขานั่นแหละ  ที่อาจจะเป็นนางพญา  และพยายามแฝงตัวมาเข้ากับพวกเรา\"



\"อ๋อ  ถ้างั้นคราวหน้าเราก็ต้องระมัดระวังหน่อยหล่ะกันค่ะ\"     เธอพูดโดยไม่เงยหน้าจากแผนที่ที่เธอพิจารณาอยู่ในมือ



\"ไปทางนี้ค่ะ  ตามชั้นมา\"     ฟูโรเนะกวักมือเรียก  และเดินตัวปลิว  นำผม  ซึ่งมองตามเธอด้วยความรู้สึกลังเล



\"ครับ\"







-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



  \"อุว้าว    นี่เหรอเขต 13B\"   ฟูโรเนะครางด้วยแววตาชวนฝัน  กับสภาพของสุสานมืดทึม   ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก   หลุมศพและป้ายปักที่เก่าคร่ำคร่า  และปรักหักพังไปบางส่วน



หมอกจาง ๆ ปกคลุมไปทั่วบริเวณ  เมื่อผสานกับเสียงนกราตรีที่กู่ร้องนาน ๆ ครั้ง  ทำให้ผมหนาวจับใจ



\"ดีนะ  ไม่มีหมาหอนด้วย  ถ้ามีหล่ะครบสูตร\"



ฟูโรเนะทำสีหน้าแปลก ๆ   \"หมาน่ะมีอยู่ค่ะ    แต่ไม่รู้จะหอนได้รึป่าว\"   ปืนในมือหล่อนพลันกัมปนาทปลิดสุนัขซอมบี้ที่กระโจนเข้าจู่โจมผมจนร่วงลงจากอากาศ      ผมต้องรีบตื่นตัวทันที  และซัดระเบิดมือลงไปกลางฝูงที่เหลือของมัน



ตูม!!!    ความสงบในโซน 13B ถูกทำลายลงทันทีที่ระเบิดชนิดเดียวกับ

ครั้งเมื่อถล่มศูนย์วิจัยแถบไนจีเรียราบเป็นหน้ากลองมาแล้ว  ถูกหย่อนลง



\"ไม่เห็นจะตื่นเต้นเลย    ไหนตาลุงหนวดซูซูกินั่นบอกให้มาแถวนี้แล้วจะได้ลุ้นระทึกไง\"



ผมยืนมองผลงานของตนเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  ทว่าเจือความผิดหวังเสียสามส่วน



\"เขาชื่อซากากิค่ะ    แต่ไหนใจหรือว่า  พวกมันจะมีอยู่แค่นี้\"



\"แน่ใจสิ  ไม่มีอะไรจะทนอำนาจระเบิดผมได้หรอกนะ   อุ๊บส์\"   ทันใดผมรู้สึกเจ็บที่ต้นคอเหมือนถูกเข็มแทง



ฟูโรเนะตวัดปืนมาทางผมทันที หล่อนเล็งที่ต้นคอผมอย่างบรรจง  ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ  และไม่เชื่อถือ  หรือว่าสิ่งที่ผมสงสัยกำลังจะเป็นจริง





เปรี้ยง!!!









ลูกกระสุนถากผิวหนังผมไปเส้นยาแดงผ่าแปด    พร้อม ๆ กับที่ผมรู้สึกว่ามีวัตถุเล็ก ๆ บางอย่างถูกกระชากออกจากต้นคอ



\"เห็บหมาซอมบี้ค่ะ  กัปตันถูกมันกัดเข้าเสียแล้ว\"   หล่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้   ราวกับว่าหล่อนถูกกัดเสียเอง



\"แล้วเป็นอะไรมากรึป่าว  ถ้าโดนมันกัด??\"



สาวผมแดงปาดน้ำตาจากดวงตาสีเขียวครามของหล่อน   \"เชื่อไวรัสหนึ่งในสามชนิดจะเข้าสู่ร่างของคุณ   และจะใช้เวลาสี่สิบแปดชั่วโมงเปลี่ยนให้คุณกลายเป็นซอมบี้\"



ผมใจหายวาบด้วยไม่นึกว่ามันจะร้ายแรงขนาดนั้น    ที่แท้   สายตาในการประเมินความร้ายกาจของซากากิอยู่เหนือกว่าผมมาก



สิ่งที่ไม่อาจเห็นตัวตนได้ง่ายย่อมอันตรายกว่าสิ่งที่เห็นอย่างชัดเจน   เช่นเดียวกับผู้ซ่อนคมในฝักย่อมอันตรายกว่าผู้ที่เที่ยวโอ้อวดว่าตนเองเก่งกาจ



\"แล้วมีวิธีแก้ไขมั้ย\"    ผมยังพอมีความหวังอยู่



\"มีค่ะ   เซรุ่มต่อต้านไวรัสถูกเก็บไว้ที่คลังอาวุธในโซน  32C  ถ้าพวกเราไปถึงที่นั่นภายในสองวัน   เราน่าจะรอดน่ะค่ะ\"



\"เดี๋ยวสิ..\"  ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย   \"เธอรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร\"



ฟูโรเนะอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง   \"ฟูโระจะรู้มาจากไหนมันไม่สำคัญหรอกค่ะ   ชีวิตของกัปตันสำคัญที่สุดสำหรับชั้น  เพราะฉะนั้นกัปตันละวางความไม่ไว้ใจลงเถอะ เชื่อใจชั้นสักครั้ง\"



ผมสบตาที่แน่แน่วของเธอ   ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวว่า    \"ตกลง  ผมจะเชื่อใจคุณ   พาผมไปที่โซน 32C  หน่อยครับ\"



ทันใดนั้น     หลุมศพที่ใหญ่ที่สุดก็ระเบิดออก  พร้อม ๆ กับ  เงาดำทะมึนของสุนัขเฝ้านรกสามหัวที่กระโจนออกมาจากในหลุมนั้น



โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว  มันกระโดดข้ามหัวผมและคว้างับเอาฟูโรเนะไว้ในปากของมัน      



ฟูโรเนะน้ำตาคลอเบ้า  และปล่อยแผนที่ปลิวลงพื้นทันที



\"ชั้นคงติดตามกัปตันไปไม่ได้แล้วหล่ะค่ะ    ขอให้กัปตันฟันฝ่าอุปสรรคไปจนถึงจุดหมายให้ได้นะคะ\"



เซอบีรัสกระชากร่างของหล่อนลงไปในหลุมทันที



\"เดี๋ยวสิ  ทำไมสัตว์เลี้ยงเธอ  หันมาทำร้ายเธอเองหล่ะ  โธ่ว้อย..\"   ทำไมผมมัวแต่ถามคำถามไร้สาระอย่างนี้อยู่นะ  ในเมื่อผิวดินที่เซอบีรัสใช้ขึ้นมาบนพื้นเบื้องบนผสานสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน  จนทำให้ผมติดตามมันไปไม่ทัน



ผมกำแผนที่ในมือแน่นด้วยความเจ็บใจ  ที่มัวแต่ตกตะลึงจนไม่ได้ทำอะไรเลย

ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ   ผมอยู่คนเดียวในโลกได้  ใครจะอยู่ใครจะไปก็ช่างหัวมัน   แต่ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ



\"ฟูโรเนะ  ผมขอสาบาน   จนกว่าชีวิตจะหาไม่  ผมจะต้องติดตามเอาตัวเธอกลับมาให้จงได้     เพราะฉะนั้น.......อย่าตาย  ก็แล้วกันนะ\"   น้ำหยดใส ๆ คลอที่หางตา  จนผมต้องปาดทิ้ง



ผมจะพยายามในส่วนที่เหลือของเธอหล่ะกัน   ระหว่างที่เธอยังไม่กลับมา   ผมชูกำปั้นให้หลุมศพนั้น  แล้วหันหลังจากสุสานซึ่งราบเป็นหน้ากลองนั่น    



เป้าหมายต่อไป  32C









-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ส่วนที่เหลือพรุ่งนี้ครับ  พรุ่งนี้