คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Gentle Park - CHAPTER 12
CHAPTER 12
“ค่ายอาสาครั้งนี้เรามีจุดประสงค์ที่จะให้น้องๆทุกสายชั้นของคณะเราได้ทำประโยชน์ร่วมกัน การไปค่ายครั้งนี้พวกพี่หวังว่าน้องๆจะสนุกกับมันและกรุณาทำตามข้อตกลงที่มีร่วมกันด้วย ห้ามก่อปัญหาสร้างความวุ่นวายจนเสียชื่อสถาบันและคณะของเราเด็ดขาด”
“ถ้าคนไหนฝ่าฝืน....อย่าหาว่าผมไม่เตือน ! ” พี่คริสประธานค่ายในครั้งนี้กล่าวอย่างชัดเจนบวกกับรังสีอำมหิตที่แผ่รัศมีออกไปเป็นบริเวณกว้าง จึงทำให้รุ่นน้องส่วนใหญ่ถึงกับยืนก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา
“เอาล่ะครับขอให้ทุกคนสนุกกับกิจกรรมครั้งนี้ แยกย้ายกันขึ้นรถได้”
“ลู่นั่งคันไหนดี” ผมหันไปถามเพื่อนหน้าหวานที่กำลังง่วนอยู่กับโทรศัพท์
“อะ อ๋อ คันสีส้มล่ะกัน คันสุดท้ายน่ะ”
“โห่ เราก็ไปถึงช้ากว่าคนอื่นเขาอ่ะดิ”
“เอาเถอะน่า เชื่อฉันคันนั้นดีที่สุด รีบไปเร็วแบคเดี๋ยวไม่มีที่นั่งนะ” ลู่หานจับมือผมให้วิ่งตามไปด้วยหน้าตาที่โคตรมีความสุข คันนั้นมันน่านั่งตรงไหนว่ะ?
“ทำไมคนน้อยจังอ่ะ” หลังจากที่วิ่งด้วยความเร็ว100กิโลเมตรต่อชั่วโมง ในที่สุดผมก็มาถึงรถคันสุดท้ายที่จอดอยู่ในมุมมืดไกลสุดลูกหูลูกตาจากคันอื่น
ผมล่ะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องนัดเดินทางตั้งแต่ตี1 ใจคอจะรีบไปช่วยภารโรงเขาเปิดโรงเรียนเลยรึยังไง -__-;
“เดี๋ยวก็มีคนมาเองแหละ รีบๆขึ้นไปหาที่นั่งได้แล้ว” ลู่หานดันผมให้เดินขึ้นไปบนชั้นสองของรถ ผมเลือกนั่งติดกับหน้าต่างเพราะผมชอบมองวิวข้างทางยามรถแล่นไปเรื่อยๆมันทำให้เพลินดี แต่ตอนดึกแบบนี้ผมไม่มีอารมณ์มามองวิวอะไรหรอกครับง่วงจะตายอยู่แล้ว
ตอนนี้คนก็เริ่มทยอยมาขึ้นรถกันมากขึ้นส่วนใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่ปี 3 ที่ผมไม่คุ้นหน้าทุกคนต่างสงยิ้มทักทายพวกผมอย่างเป็นมิตร ว่าแต่พี่ชานยอลจะนั่งกับใครนะ? จะใช่พี่คยองซูรึเปล่า _ _,
แต่ก็ช่างเถอะ!!
“มองหาใครอยู่หรอแบค”
“เปล่า ฉันจะนอนแล้วนะถ้าถึงแล้วปลุกด้วย”
“อืมนอนเถอะ ”
ว่าแล้วก็หยิบหูฟังคู่ใจมาเสียบหูแล้วเปิดเพลงสบายๆแล้วค่อยหลับตาลง ปล่อยให้เสียงเพลงค่อยๆขับกล่อม หลับตาฟังเพลงอยู่ซักพักรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ จนในที่สุดก็เร่งความเร็วสม่ำเสมอ เครื่องปรับอากาศในรถก็ทำงานได้ดีเปลือกตาของผมหนักเกินกว่าจะลืมขึ้นมามองดูวิวนอกหน้าต่างได้
ลู่หานจับผมให้อิงไปกับไหล่ของเขาเพราะคงเห็นผมหัวโขกกับกระจกรถอยู่หลายครั้งพร้อมกับความรู้สึกอุ่นจากเสื้อตัวหนาที่ลู่หานเอามาห่มให้ ว่าแต่ไหล่ลู่หานสูงขึ้นรึเปล่านะ แล้วเสื้อตัวนี้ก็ดูใหญ่จัง ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ง่วงเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมา ฝันดีนะครับทุกคน
ไว้เจอกันเมื่อถึงที่หมายนะครับ.....Zzzz
..........................................................................................................................................
รถบัสคันใหญ่เคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอบวกกับเป็นเวลากลางดึกจึงทำให้คนบนรถบัสทยอยเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่มีดวงตาคู่โตคู่หนึ่งที่ยังคงจดจ่ออยู่กลับบางสิ่งข้างตัว
ภาพคนตัวเล็กที่อิงไหล่หนาของเขาและสัมผัสอุ่นจากลมหายใจที่ใกล้กันทำให้ปาร์ค ชานยอลไม่อยากจะเสียเวลาที่แสนสุขตอนนี้ไป เขานั่งจ้องมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มแต่ด้วยการที่เครื่องปรับอากาศบนรถทำงานดีเกินไปจึงทำให้แบคฮยอนเบียดตัวเข้าหาเขามากขึ้นเพื่อหาความอบอุ่น ชานยอลจึงกอบกุมไหล่เล็กเอาไว้แล้วค่อยๆดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เขามีความสุขกับการที่มีคนตัวเล็กอยู่ในอกกว้างได้โอบกอด ได้ปกป้อง และอ้อมกอดนี้จะมีให้แบคฮยอนคนเดียวตลอดไป
ภาพของคนสองคนที่อยู่ในทุ่งหญ้ากว้างที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ร่างบางถูกโอบกอดด้วยสัมผัสที่อบอุ่นจากคนตัวโตกว่า มันทั้งอบอุ่นทั้งสุขใจจนอยากหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ ดวงตาคู่สวยหันไปสบตากับดวงตาคู่โตคู่หนึ่ง....ดวงตาที่สะท้อนภาพของเขาเพียงผู้เดียว มันทั้งอบอุ่นและมั่นคงบวกกับรอยยิ้มกว้างที่ไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าของพวกเขาทั้งสอง เหมือนมีแรงดึงดูดทำให้ใบหน้าของพวกเขาเคลื่อนเข้ามาหากันช้าๆและภาพทุกอย่างก็ค่อยๆหายไป เหลือไว้เพียงความสุขของคนตัวเล็กกำลังจะตื่นจากนิทรา....
แบคฮยอนตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืด ดวงตาคู่สวยค่อยๆปรับสายตาให้ชัดเจนขึ้น เขาทอดมองผ่านกระจกฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้สะท้อนภาพท้องฟ้าที่กำลังจะสว่างในไม่ช้าสัมผัสอุ่นจากอ้อมกอดของเพื่อนรักทำให้แบคฮยอนอยากจะหลับตาไปนานๆ บวกกับความฝันที่ทำให้เขารู้สึกสุขใจอย่างประหลาด กอดของลู่หานอุ่นเหมือนพี่ชานยอลเลยนะ คนตัวเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเพื่อนรัก เริ่มจากคางมนที่เรียวได้รูป ขึ้นไปที่ริมฝีปากอิ่มหนาที่แลดูสุขภาพดี เลื่อนขึ้นไปเป็นสันจมูกโด่งที่รับกลับรูปหน้าหล่อเหล่า และหยุดอยู่ที่ดวงตาคู่โตที่กำลังจ้องมองเขาอยู่แววตาสุกใสที่แม้จะอยู่ในความมืดแบคฮยอนก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้น
สัมผัสที่เขาเคยได้รับ...สัมผัสที่อ่อนโยนและอบอุ่นจากคนที่ชื่อปาร์ค ชานยอล
<3
ผมหลับตาลงอีกครั้งหลังจากที่คิดถึงพี่ชานยอลขึ้นมา กอดของลู่หานวันนี้อุ่นกว่าวันไหนๆ ทั้งใบหน้าและดวงตาของลู่หานตอนนี้ช่างเหมือนกับพี่ชานยอลเหลือเกิน.....
เดี๋ยวนะ ! >0<
ผมลืมตาโผล่งขึ้นมาทันที สลัดใบหน้าเพื่อรวบรวมสติ และเงยหน้าขึ้นมองหน้าของลู่หานอีกครั้ง >0<
“อรุณสวัสดิ์หมาน้อย^^” ดวงตา สันจมูก เรียวปากบวกกับรอยยิ้มและน้ำเสียงนั้น! TOT ชัดเลย!!
ผมรีบยันตัวเองออกจากอ้อมกอดของพี่ชานยอลทันทีเมื่อได้สติ แต่ก็ถูกแขนแกร่งล็อกเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“ปะ ปล่อยผมได้แล้ว ”
“ไม่ปล่อยหรอก ถ้าปล่อยไปเดี๋ยวแบคฮยอนก็หายไปอีก” พี่ชานยอลกระชับกอดให้แน่นกว่าเดิม
“...........”
“โทรหาก็ไม่รับ อยากจะเจอหน้าก็ไม่ได้เจอ รู้ไหมพี่คิดถึงหมาตัวนี้แค่ไหน” คำพูดของพี่ชานยอลทำให้ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ถึงแม้จะยังลังเลกับความรู้สึกของพี่ชานยอลแต่ผมก็ชอบมัน! ชอบในเวลาที่มีพี่ชานยอลอยู่ด้วยแบบนี้
“ก็เห็นพี่ยุ่งๆผมเลยไม่อยากกวน”
“อย่ามาอ้างเลยน่า หลบหน้าพี่ทำไมหืม?”
“ปะ เปล่านี่ ใครหลบไม่มี๊><”
“แล้วที่โทรไปไม่รับ ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ ที่ห้องเรียนก็ไม่มีนี่มันเป็นเรื่องบังเอิญหมดเลยหรอ”
“ก็ใช่อ่ะดิ ผมจะหลบหน้าพี่ทำไม”
พี่ชานยอลคลายอ้อมกอดออกแล้วจับตัวผมให้หันหน้ามาสบตากับเขา
“ให้พูดอีกที ถ้าหมาโกหก พี่จะทำโทษในแบบของพี่นะครับ^^” พี่ชานยอลส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ แล้วกับเลื่อนใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้ๆ จนผมจนแบนหน้าหนี
“หยุดเลย เอาหน้าพี่ออกไปห่างๆผมเลย”
“ฮ่าๆ ทำไม? หมาเขินเป็นด้วยหรอ”
“โอยพี่ชานยอล ทำไมกวนแบบ..น่ะ....นี้....” เสียงของผมถูกกลืนหายไปเมื่อผมหันหน้ากลับมา
ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นเหมือนจะทะลุออกมาจากอกผมซะให้ได้
“อย่าหายไปจากพี่เลยนะหมาน้อย” คนตัวสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้อง เข้าสบตากับดวงตาเรียวของแบคฮยอน พยายามถ่ายทอดความรู้สึกผ่านดวงตาคู่นี้ไปให้หวังว่าแบคฮยอนจะได้รับรู้ว่ายามที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้เห็นตาเรียว ไม่ได้เห็นจมูกรั้น ไม่ได้เห็นแก้มแดงๆ แล้วก็ริมฝีปากบางของแบคฮยอนแล้ว มันทำให้เขาคิดถึงมันมากแค่ไหน....
คนตัวเล็กจ้องมองเข้าไปในตาของรุ่นพี่ตัวสูงที่สะท้อนเงาของตัวเขา มันช่างดูอบอุ่นและมั่นคง เหมือนดวงตาคู่สวยที่จ้องมองเขาในความฝันเมื่อคืน ถึงแม้จะเห็นใบหน้าของคนคนนั้นไม่ชัดเจนแต่มันก็ยังคงเหลือความรู้สึกอบอุ่นอุ่นแม้กระทั้งตอนที่เขาตื่นจากนิทรา.....มันช่างให้ความรู้สึกเหมือนในตอนนี้เลยจริงๆ แต่ต่างกันตรงที่ว่าคนตรงหน้านี้มีตัวตนอยู่จริง แล้วก็เป็นคนที่ขโมยหัวใจของแบคฮยอนไปแล้วทั้งดวง
“ผมก็ไปจากพี่ไม่ได้หรอก^^” คำตอบของคนตัวเล็กทำให้ชานยอลยิ้มกว้างเขาดีใจที่อย่างน้อยแบคฮยอนก็คงคิดแบบเดียวกันจริงๆ
ลองตามหาใครซักคนที่เราจะรักเขาได้มาก อย่างที่หัวใจใครสักคนจะรักใครคนหนึ่งได้ เพราะใครคนนั้น........จะเป็นที่ต้องอยู่กับเราตลอดไป
พี่ชานยอลคนนี้จะใช่คนคนนั้นสำหรับแบคฮยอนรึเปล่านะ <3
.........................................................................................
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ^^
แก้คำผิด 25/08/14
#ficGP Twitter @Chan_Chan555
ความคิดเห็น