คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Gentle Park - CHAPTER 15
CHAPTER 15
“เป็นไงบ้างที่นี่สวยไหม” จิยองเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับกล้วยไม้ป่าหลากหลายสีสันที่แข่งกันโชว์ความสวยงามอยู่ตลอดแนวลำธาร
“โหหห สวยสุดๆอ่ะเกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นกล้วยไม้เยอะขนาดนี้มาก่อนเลยเสียดายจังที่คนอื่นๆไม่ได้มาเห็น”
“ฮ่าๆ มันสวยใช่ไหมล่ะ ดีใจที่แบคฮยอนชอบมันนะ”
“เป็นใครใครก็ชอบ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจเยอะแฮะ”
“ลึกเข้าไปในนั้นจะมีหน้าผากว้างเวลาพระอาทิตย์ตกดินตรงนั้นจะเห็นชัดที่สุดแบคฮยอนสนใจไหม” จินยองเอ่ยชวน
“แล้วเราจะสายไหมอ่ะ”
“ไม่หรอกรีบไปรีบกลับทันเวลานัดพอดี ไปเถอะนะฉันอยากให้แบคฮยอนได้เห็น”
“อืมงั้นก็รีบไปเถอะเดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันเวลารวมตัว” เมื่อได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างและรีบเดินนำแบคฮยอนไปทันที
เมื่อสองเท้าก้าวหยุดที่หน้าผากว้างทันเวลาพอดี คนตัวเล็กถึงกับตาโตกับภาพที่เห็นตรงหน้า ฝูงนกหลายร้อยชีวิตกำลังบินกลับรังเมื่อแสงสุดท้ายของวันกำลังจะหมดลง ดวงอาทิตย์ยามเย็นกำลังเคลื่อนตัวลงหลังหุบเขา เหมือนเป็นสัญณาณบอกว่าวันที่แสนเหนื่อยล้ากำลังจะสิ้นสุดลงซะที
จินยองลอบมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ยามที่แสงพระอาทิตย์กำลังจะหมดลงแต่เขากับเห็นภาพของแบคฮยอนอย่างชัดเจน เขานึกประหลาดใจกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ไม่น้อยทั้งใบหน้าหวาน เรียวปากบาง และดวงตาคู่นั้นมันทำให้เขาอยากจะปกป้องและอยากเฝ้ามองมันทุกวัน...เรื่องแบบนี้ไม่สมควรเกิดขึ้นกับคนที่พึ่งเคยเจอหรอกจริงไหม?
“ฉ ..ฉันว่าเรากลับกันเถอะ”แบคฮยอนเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจ้องนานเกินไป
...........................................................................................
Chanyeol Part
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ผมนี่อยากจะไปหาหมาของผมใจจะขาดแต่ก็ต้องมาช่วยรุ่นพี่เตรียมอุปกรณ์สำหรับเล่นเกม วันนี้ทั้งวันเราได้เจอกันแค่แปบเดียวเพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบในส่วนของตน ทางผมนี่ก็เห็นขาวยาวเข้าหน่อยโดนใช้ให้ปีนนู้นปีนนี่ตลอด เหนื่อยอ่ะมันเหนื่อยครับแต่พอเห็นหน้าคนบางคนแล้วมันหายเหนื่อยเป็นปริทิ้งเลย ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเป็นเอามากขนาดนี้
แต่นี่ก็ใกล้เวลารวมตัวแล้วยังไม่เห็นแบคฮยอนออกมารวมกลุ่มซักทีวันนี้เรามีกิจกรรมให้เล่นเกมกันในป่าและวันนี้แบคฮยอนจะได้รู้ซักทีว่าพี่รหัสที่ชอบทำตัวลึกลับคนนั้นคือผมเอง
แบคฮยอนจะทำหน้ายังไงนะ เขาจะดีใจไหมหรือเขาจะผิดหวังที่เป็นผมกันแน่
End ChanPart
“ไอ้ยอล โอ้ยย”
“เชี่ยยยมึงตบกูทำไม” จงอินยกมือขึ้นคลำหัวตัวเองเมื่ออยู่ๆเพื่อนรักก็ประทับฝ่ามือขึ้นมาเต็มกระบาน
“ไอ้ห่ากูกำลังคิดอะไรเพลินๆมึงมาแบบนี้ตกใจหมด สีผิวมึงยิ่งกลืนกับความมืดอยู่กูนึกว่าผีหลอก”
“มึงอย่างมาพูด กูเรียกมึงเป็น10รอบแล้วไอ้ยอล มัวแต่เหม่อคิดถึงหมาดิมึงอ่ะ” จงอินเอ่ยพร้อมกับนั่งลงข้างๆเพื่อนตัวสูง
“มึงมัวช้าระวังคนอื่นคาบไปแดกนะโว้ย น้องหมาของมึงมีคนจ้องจะงาบเยอะจะตายไปรู้ไว้ซะ”
“อะไรของมึง กูช้าตรงไหน ชีวิตนี้กูไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครนะโว้ย แบคฮยอนคนแรกเลยจริงๆ”
“กูจะบอกให้นะเพื่อนไอ้ทฤษฎีการกระทำสำคัญกับคำพูดของมึงอ่ะมันใช้ได้แต่ในนิยายโว้ย ที่อีกฝ่ายจะรับรู้ถึงความรู้สึกจริงๆของมึงอ่ะ ส่วนในชีวิตจริงร้อยทั้งร้อยมึงเชื่อกูเขาต้องการความชัดเจน!” ชานยอลนั่งฟังจงอินอย่างใช้ความคิดหลายครั้งที่แบคฮยอนเคยบอกว่าเขาไม่ชัดเจนแต่เขาคิดว่าแบคฮยอนจก็เหมือนจะเข้าใจความตั้งใจของเขาจริงๆแล้วนี่หว่า
“กูว่าแบคอยอนก็เข้าใจจุดประสงค์ของกูนะ”
“มึงเข้าใจไหมไอ้คุณชานยอล การกระทำของมึงบ่งบอกก็จริงว่ามึงชอบน้องเขา แต่คิดดูนะถ้าเป็นมึงมีคนมาทำดีด้วยจนตัวเองใจอ่อนแต่อีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรให้มันชัดเจนเลยมึงจะกล้าคิดเข้าข้างตัวเอง100%ป่ะว่าเขาชอบมึงอ่ะ”
คนตัวสูงเห็นด้วยกับคำพูดของจงอินเพราะในตอนนี้ตัวเขาเองยังไม่กล้ามั่นใจว่าแบคฮยอนก็รู้สึกแบบเดียวกันจริงๆ หรือเปล่า แต่มันก็ไม่ได้บั่นทอนความมั่นใจของเขาได้ เท่าภาพที่คนตัวเล็กเดินออกมาจากป่าพร้อมลูกชายผู้ใหญ่บ้านด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มในเวลานี้หรอก
“แล้วกูต้องทำยังไง”
“ก็ไม่เห็นจะยาก ; )”
.....................................................................................................................................
555 ฟิคเรื่องนี้มันซักจะแปลกๆยังไงไม่รู้ อย่าพึ่งเบื่อนะคะเรากำลังพยายามปรับปรุงอยู่
ฝากฟิคหนึบด้วยเด้อ ปรับปรุงแก้คำผิดแล้ว
ออ แล้วก็ฝากฟิคคิดถึงด้วย เป็นคลังเก็บชอทฟิคของCandyStore เองค่า55 รักทุกคนเด้อขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกท่านที่เข้ามาอ่านจ้า
© themy butter
ความคิดเห็น