คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การพบเจอที่แสนพิเศษ2
บทที่5
การพบเจอที่แสนพิเศษ(2)
“ครืด” ทันที่ที่ประตูรสบัสเปิด ฉันก็แทบจะกระโจนลงจากรถ เพราะตะกี้ฉันแอบเห็นตัวอะไรก็ไม่รู้วิ่งผ่านตรงแถวๆที่นั่งถัดจากที่นั่งของฉันไม่มากนัก บรื๊อ><! แค่คิดก็สยองแล้ว ถ้าเป็นหนูหรือแมลงสาบล่ะT_T แล้วถ้าปะ...เป็นอะไรที่น่ากลัวกว่านี้ล่ะTT{}TT
ซักพักไม่นานโคทาเกะก็พาร่างตนเองกับกระเป๋าเป้ 2 ใบลงมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เหมือนจะถามว่า รีบลงมาทำไม เอ๋ ว่าแต่กระเป๋าใบนั้น คุ้นๆจัง- -? (ขณะนี้สมองกำลังประมวลผล กรุณารอซักครู่) ติ๊ง ต่อง! (โปรดทราบ ตอนนี้สมองสามารถใช้งานไดตามปกติแล้วค่ะ) ของฉันนี่นา...ก็ว่าทำไมรู้สึกมันเบาๆพิกล
“เอ้า นี่ของเธอ” โคทาเกะพูดพร้อมกับส่งกระเป๋าของฉันมาให้ ก่อนจะพูดส่งท้ายอย่างกวนประสาท “ขี้ลืมจริงๆ ยัยหัวลูกชิ้น วันหลังฉันคงต้องเอากระดาษเขียนที่อยู่มาแปะไว้ตรงหน้าผากเธอแล้วล่ะ เผื่อหลง ฮ่าๆๆๆ” แล้วก็เดินจากไปทิ้งให้ฉันรู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจที่จะพูดขอบคุณ- -*
“โค-ทา-เกะ>O<”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
และแล้วหลังจากนั้นฉันกับหมอนั่นก็วิ่งไล่กันจนมาถึงจุดที่นักเรียนและอาจารย์ ชุน อยู่ อย่างไม่รู้ว่ามาถึงที่นี่ได้อย่างไรแบบไม่หลงทางเลย= =?
“เอาล่ะทีนี้มากันครบแล้วนะ” อาจารย์ชุนพูดขึ้นเมื่อเห็นพวกเราเดินเข้ามา
“ครับ/ค่ะ”
“เดี๋ยวครูจะให้พวกเธอกระจัดกระจายกันไป ดูงานนิทรรศการข้างใน แล้วค่อยออกมาเจอกันที่นี่ตอนบ่าย2โมงครึ่ง ใครเข้าใจแล้วยกมือขึ้น^^”
~พรึบ~
“อย่าลืมล่ะ ห้ามมาสายเหมือนเท็ตสึยะกับฮารุคาเซะล่ะ”
จึก! นึกว่าจะไม่โดนT^T
ว่าแต่ฉันจะไปไหนก่อนดีล่ะ มีตั้งหลายที่ที่อยากไป>_<? อืมมม....เดินไปเรื่อยๆละกัน
“แพร่บ” ฉันกินไอศครีมรสวานิลลาที่ซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อยพลางเดินเล่นไปทั่วๆงานนิทรรศการ
จู่ๆเสียงไวโอลินก็ดังขี้นมา ไม่รู้ว่ามันดังมาจากทางไหน รู้เพียงแต่ว่ามันเพราะมาก ทำให้ฉันหลงเคลิ้มไปโดยง่าย
เมื่อลืมตาขึ้นมาฉันก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในที่ที่คล้ายกับห้องโถง ห้องนี้บรรจุคนไว้มากแต่ไม่ถึงกับอึดอัด คนในนี้กำลังมองไปยังจุดๆเดียวกัน ทุกคนในที่นี้ล้วนดูมีความสุข รอยยิ้มบนหน้าของพวกเค้าทำให้ฉันคิดอย่างนั้น ฉันจึงลองมองตาม ใครกันนะที่สามารถตรึงตาตรึงใจคนจำนวนมากขนาดนี้ได้
ภาพตรงหน้าทำให้ฉันตะลึง ที่บนเวทีกลับเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆบอบบาง เธอมีผมสีหน้าตาลอ่อน ปล่อยหน้ามานิดหน่อยแล้วรวบผม แว่นตากรอบกลมของเธอดูทำให้บุคลิกเธอเหมือนคุณหนูมากขึ้น ท่าทางการบรรเลงที่คล่องแคล่วเหมือนผ่านการฝึกมาดี เมื่อบรรเลงเพลงจบเด็กสาวได้โค้งขอบคุณผู้ชม ก่อนจะยิ้มออกมา เสียงปรบมือดังกระหึ่มไปทั่ว แต่สิ่งที่น่าตกใจมันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ เพราะเด็กสาวที่อยู่บนเวทีนั้นมัน....
“นั่นมัน...ฮะ ฮะ ฮาสึกิจังนี่นา O_O!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาหลังจากหายไปเกือบ 1 เดือน คิดถึงกันบ้างเปล่าเอ่ย ^^ ตอนนี้เป็นตอนที่ยาว
ที่สุดที่เขียนมาเลยนะเนี่ย ยังไงก็ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนคนนี้หน่อยนะจ้ะ
จะได้กลับมาอัพเร็วๆ เพราะ คอมเม้นคือกำลังใจ จ้า แล้วพบกันใหม่คราวหน้านะ
บายจ้า^__^♥
ความคิดเห็น