จุดเริ่มต้นที่ยังหาไม่พบ#diary

ในวันเสาร์ อาทิตย์ช่างเป็นวันที่จิตใจสดใจไม่ต้องเจอผู้คน ไม่ต้องเจออะไรที่ทำให้จิตใจฉันห่อเ่ยว การพบผู้คนในวันธรรมดาทำให้ฉันหวาดกลัว แต่ฉันก็ต้องฝืนยิ้มทำหน้าที่ต่อไปถึงแม้ในใจอยากจะกรีดร้องดังๆ ฉันเหนื่อย เหนื่อยกับการเข้าไปคุยกับเพื่อน เบือที่ทุกคนสั่งให้เรียน เรียน และ เรียน น่าเบื่อที่สุดพอได้ยินคำนี้น้ำตาของฉันมักจะไหลไม่หยุด ทำไมกันตัวฉันเองก็ไม่รุ้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันเหมือนหุ่นยนต์ที่ต้องถูกสั่งตลอดเวลา เรียนอย่างเดียวก็พอ เคยถามฉันมั้ยอยากทำไรที่ไม่ใช่เรียน ฉันอยากเป็นอิสระ อิสระจากกรอบนี้กรอบที่ทำให้ฉันอึดอัด กรอบที่ตัวฉันและทุกๆคนตีไว้ ฉันอยากวาดรูป อยากวาดเก่ง อยากเรียนภาษาญี่ปุ่น อยากดรียนดนตรี กว่าฉันจะขอเรียนได้ต้องใช้เวลาหลายปี แต่กลับเรื่องเรียนเขาให้เราเรียนแทบจะทันที่ ฉันเหนื่อยกับการเข้าหาเพื่อน ฉันรู้ว่าพื่อนเค้าเป็นคนดีเค้ายินดีจะคุยกับฉัน แต่ฉันอยากให้มีคนอยากคุยกับฉันจริงๆโดยที่ฉันไม่ต้องทัก หรือฉันทักแค่นิดเดียวเค้าก็สามารถจะคุยกับฉันตลอดไม่ใช่เเค่ตอนนั้น แต่คุยกันเมื่อเจอหน้า ทักทายกัน ฉันขอมากไปหรือป่าว..

จุดเริ่มต้นที่ยังหาไม่พบ#diary

ความคิดเห็น