silver knife นักฆ่าสีเงิน

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 หอพักและความเข้าใจผิด

“อูย  ยัยพวกนั้นทำเกินไปแล้วนะ”   เสียงพึมพำพร่ำบ่นด้วยความเจ็บปวดของนักฆ่าตัวแสบ เรย์    โคซาเรฟ

“นายผิดเองนะที่ดันเปิดเข้าไปแบบนั้น อีกอย่างแทนที่นายจะขอโทษเขาไปกลับยืนดูด้วยหน้าตาหื่นขนาดนั้น ไม่ตายก็ดีถมแล้วน่า” เสียงตักเตือนของนักบวชร่างยักษ์ ชิม่อน   คาคาลอฟ  ซึ่งนั่งทายาใส่รอยแผลรูปฝ่ามือของสาวที่พร้อมใจกันประทับบนใบหน้าของเจ้าตัวแสบ

“มันเป็นอุบัติเหตุน่า  อีกอย่างนักบวชที่ถือศีลอย่างนายไม่เข้าใจสวนสวรรค์ของเหล่าเด็กหนุ่มผู้เร่าร้อนหรอก”

พูดเสร็จผ้าพันแผลที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยยาแดง แอลกอฮอล์ และทิงเจอร์ครึ่งขวด ก็ประกบลงบนใบหน้าที่เดิมก็ปวดแสบปวดร้อนอยู่แล้วยิ่งทำให้แสบมากขึ้นไปอีก

“งั้นนายก็จงรับความเร่าร้อนของชั้นไปซะ” นักบุญประกาศความเร่าร้อน

“จ้าก! พอแล้วชั้นเข้าใจความเร่าร้อนของแกแล้วพอได้แล้วว้อยแสบ” เจ้าตัวแสบร้องดังลั่นเพราะความเร่าร้อนของนักบวช

“งั้นชั้นขอร่วมวงด้วยสิ”จอมเวทย์ผู้รอบรู้ก็เข้ามา โดยไม่ว่าเปล่าคว้าทิงเจอร์ขวดใหญ่พิเศษราดลงไปบนใบหน้าของเจ้าตัวแสบทันที

“สุดยอดจริงๆความเร่าร้อนของลูกผู้ชายเนี่ยว่ามั้ยอีกอร์”

อืม ใช่แล้วเร่าร้อนซะจน....เดี้ยงเลยอ่ะ”

บทสนทนาถึงความเร่าร้อนของลูกผู้ชายและสภาพในห้องตอนนี้มีศพของนักฆ่าที่ตายอนาถด้วยความทารุณจากความเร่าร้อนของลูกผู้ชายทั้งสองกองคาที่อยู่ในห้อง

“นักเรียนใหม่หอเทพนักรบทุกคนขอให้มารวมตัวประชุมกันที่ห้องพักรวม”  เสียงของรุ่นพี่ที่ประกาศผ่านทางลำโพงดังขึ้นมา

“ชิม่อน  คาคาลอฟ  อีกอร์  โบนาปาร์ด  นี่พวกเธอแบกศพหมาตายที่ไหนมาเนี่ย” คำถามที่เดาว่าคงหมั่นไส้เจ้าตัวแสบเต็มทนที่จงใจด่าขนาดนี้

“อ๋อว่าจะเอาไปฝังพอดี  เอ้ย พอดีหมอนี่มันเจ็บหนักจากตอนที่ทดสอบน่ะเลยให้ช่วยแบกมา” คำตอบที่เผลอรับมุขไปนิดของนักบวชชิม่อน

“เจ้านี่มัน เจ้าคนที่มันพุ่งมาเตะปากชั้นตอนทดสอบนี่นา ฝีมือร้ายไม่เบาเลยล่ะ  เอาล่ะชั้นจะปลุกเขาเอง” ว่าแล้วก็หยิบถังน้ำขึ้นมาสาดใส่เพื่อเป็นการปลุก

“จ้าก! ร้อนว้อยนี่พวกเอ็งจะเร่าร้อนไปถึงไหนฟะ” เจ้าตัวแสบเด้งผึงขึ้นมาทันทีเพราะน้ำที่สาดใส่นั้นเป็นน้ำร้อนเพิ่งต้ม

“ตื่นแล้วก็ดี ต่อไปนี้จะประกาศรายชื่อรูมเมทที่จะนอนห้องร่วมกัน” รุ่นพี่คนนั้นประกาศต่อโดยไม่สนใจ

“หวังว่าคงไม่ต้องไปอยู่ห้องเดียวกันกับไอ้บ้านั้นนะ”  เสียงเรียบและเย็นชา จากเด็กหนุ่มหน้าตาดี ผมสีทองและนัยน์ตาสีฟ้าที่ดูไร้ซึ่งอารมณ์ ฉายแวว องอาจเข้มแข็งและหยิ่งทรนงอย่างเห็นได้ชัด  แน่นอนทั้งสองเขม่นกันโดยไม่ต้องมองหน้าเลย

“งั้นก็ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ เจ้าชาย เกลเบรียน  เลโอนาร์ท แห่งเลโอนอร์ท

กับ เรย์   โคซาเรฟ”

“งั้นชั้นขอย้ายห้องใครจะอยากอยู่กับเจ้าบ้านี่กัน” คำตอบพร้อมเหตุผลของเจ้าชายสวนมาทันควัน

“ชั้นต้องเป็นคนพูดคำนั้นต่างหาก อยู่ดีไม่ว่าดีอย่าหาเรื่องเจ็บตัวเลยนะเจ้าชาย” เจ้าตัวแสบวางท่ามาดนักเลงเต็มที่

“งั้นก็เข้ามาได้เลย”

“พอทั้งคู่นั่นแหละสำหรับหอพักของเราการวิวาทถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนฝีมือกันก็จริงแต่ไม่ใช่มาจากเหตุผลที่ไร้สาระ” น้ำเสียงทรงอำนาจดังมาจากบุรุษท่าทางสง่าที่เดินมาจากบันไดจากชั้นสองลงมา เขาคือ เจ้าชายอัลโต้  เซบิวาสแห่งซีลีอุส บุรุษอัจฉริยะที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นร่างแยกของพระเจ้าลงมาเกิด เขาสามารถแก้ปัญหาในช่วงวิกฤตเศรษฐกิจได้เป็นคนแรก และยังสามารถแก้ปัญหาอสูรผีเสื้อกินคนบุกเมืองซีลีอุสได้ด้วยการหลอกวางกับดักและเผาให้หมด

“ถ้าจะวิวาทกันด้วยเรื่องแค่นี้ละก็จะเป็นที่ติฉินนินทาไปทั่วได้นะ” เจ้าชายหัวหน้าหอกล่าว

“ก็ไอ้หมอนี่มันเริ่มก่อน” เจ้าตัวแสบไม่ยอมแพ้

“เข้ามาได้ทุกเมื่อ” เจ้าชายเกลท้าทาย

“พอได้แล้วทั้งคู่เลย  เกลเธออย่าไปสนใจ ตาบ้าโรคจิตนี่เลย”เสียงห้ามมวยขององค์หญิงเมรินที่ได้ผลชะงักนักแลโดยเฉพาะกับเจ้าหนุ่มน้อยนักฆ่าตัวแสบ

“เอาล่ะในเมื่อปะทะคารมกันเสร็จแล้วก็ไปปรับทุกข์ในห้องกันสองคนละกัน” ร่นพี่อัลโต้ตัดบทก่อนจะมีมวยคู่เอกขึ้นมา

ตอนนี้ในห้องที่มีเด็กหนุ่มสองคนอยู่ กำลังอยู่ในบรรยากาศที่มาคุเกินบรรยาย คนหนึ่งนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง อีกคนหนึ่งนั่งจัดสัมภาระของตนเองอยู่

“ชั้นขอโทษนะที่หาว่านายบ้า” คำขอโทษซึ่งไม่น่าจะมีออกมาได้ของเจ้าชายผู้ทรนง

“ชั้นก็ขอโทษเหมือนกันที่คิดจะฆ่านาย”  คำขอโทษที่แสดงว่าให้อภัยแล้วของหนุ่มน้อยนักฆ่า

“นายก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะนายไม่ได้จะชกฉันแต่จะฆ่าชั้นเลยเหรอ”

“ก็แค่ความคิดชั่ววูบน่ะ”

บทสนทนาที่เปลี่ยนจากคู่กัดกลายเป็นเพื่อนสนิท

“นี่ทำไมนายถึงมาเรียนที่นี่เหรอ” เจ้าตัวแสบถามด้วยความอยากรู้

“ชั้นเข้าเรียนที่นี่เพื่อเรียนรู้การบริหารประเทศน่ะ”

“ชั้นเข้าเรียนที่นี่เพราะมีงานว่าจ้างให้คอยคุ้มครอง องค์หญิงเมรินแห่งโปโตลัว”

“งั้นเหรองั้นก็ขอบใจมากนะที่ช่วยคู่หมั้นของชั้นน่ะ”

“หาว่าไงนะองค์หญิงเป็นคู่หมั้นของนายเหรอเนี่ย” นักฆ่าหนุ่มน้อยกำลังช็อคสุดๆ

“ก็ใช่สิ แต่ชั้นก็ไม่ค่อยชอบหรอกนะเพราะมันมาจากการบังคับของพ่อแม่ แถมยัยนั่นน่ะเอาแต่ใจเป็นที่สุดน่ารำคาญจริงๆ” เป็นคำพูดที่ทำให้นักฆ่าหนุ่มน้อยฉุนกึก

“อย่ามาว่าองค์หญิงนะถึงจะเอาแต่ใจนิสัยห้าวๆแบบผู้ชายแต่เธอก็น่ารักในแบบของเธอนะ”นั้นคือคำพูดที่มาจากความรู้สึกโดยขาดความยั้งคิดของนักฆ่าหนุ่มน้อย

“งั้นแสดงว่านายแอบชอบคู่หมั้นของชั้นสินะ”

“ปะ...เปล่าซะหน่อยชั้นน่ะแยกงานกับความรู้สึกออกน่าไม่เอามารวมกันเด็ดขาด”

“ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อย่าหวังเลยว่าชั้นจะยกองค์หญิงให้นักฆ่าบ้าเลือดแบบนายหรอกนะ” เจ้าชายยืนยันแสดงตัวเป็นเจ้าของทันที

“แกว่าไงนะอยากมีเรื่องอีกใช่มั้ย” นักฆ่าบ้าเลือดเริ่มฉุนอีกครั้ง

“งั้นแกก็เข้ามาเลย” ไม่ต้องรอคำตอบเจ้านักฆ่าบ้าเลือดก็พุ่งเข้าไปคลุกวงในกับเจ้าชายโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ซักพักก็มีเสียงเคาะประตูและเสียงคนพูดขึ้นมาว่า

“เกลชั้นขอเข้าไปนะ” เสียงนั้นคือน้องหนูเมรินคนสวยที่ตอนนี้ตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้าเป็นอย่างมาก  เมื่อคู่หมั้นของเธอกำลังนอนคร่อมอยู่บนร่างของนักฆ่าหนุ่มน้อยโดยที่ทั้งสองมีสภาพไม่ต่างกันเลยนั่นคือ เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง

“ขอโทษที่มารบกวน”พูดเสร็จน้องหนูคนงามก็วิ่งหน้าแดงออกจากห้องไป

“พวกนายไม่น่าเลย ถึงผู้หญิงในหอเราจะขาดแคลนแต่ก็ไม่ต้องถึงกับทำแบบนี้ก็ได้นะ”  เสียงอุทานของรุ่นพี่หัวหน้าหอที่ตอนนี้กำลังยืนดูอยู่หน้าห้อง

“เอาล่ะชั้นไม่รบกวนแล้วเชิญพวกนายทำต่อให้เสร็จละกันนะ”  ว่าแล้วก็เดินออกไปทิ้งให้ทั้งสองตกอยู่ในสิ่งที่เรียกว่านรกทั้งเป็น

“ยังไงชั้นก็จะต้องจัดการเรื่องนี้ก่อนล่ะ” เจ้าตัวแสบว่าพร้อมกับลุกออกไปจากห้อง

“จัดการอะไรน่ะ”

“ทำให้องค์หญิงหายเข้าใจผิดยังไงล่ะ”

ว่าแล้วก็วิ่งออกไปหาองค์หญิงที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงอยู่ตรงระเบียงทางเดิน

“เอ่อ องค์หญิงครับ คือว่า”

“อะไรของนาย ตาบ้าโรคจิต”องค์หญิงถามกลับด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อ

น่ารักเป็นบ้าเลย นั้นคือความคิดของเรย์

“คือว่าเรื่องเมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ องค์หญิงอย่าโกรธเลยนะ”

“ชั้นไม่ได้โกรธซะหน่อย”

“นายชื่ออะไรนะ ยุ่งกับชั้นตั้งแต่เมื่อตอนทดสอบแล้ว” องค์หญิงถามด้วยความสงสัย

“ผมชื่อเรย์   โคซาเรฟ คนที่จะคอยปกป้องดูแลองค์หญิงไงล่ะครับ”

“อย่าเรียกชั้นว่าองค์หญิง เรียกชั้นว่าเมริน มันฟังดูสนิทสนมกว่านะ”

คำพูดที่ทำให้หนุ่มน้อยนักฆ่าเรย์   โคซาเรฟ ดีใจแบบสุดๆ จนอยากจะตีลังกาม้วนหลังซักสามตลบ

ไม่ได้ๆ จะเอาความรู้สึกส่วนตัวมารวมกับงานไม่ได้ ใช่แล้วนี่ก็เป็นงานเหมือนกัน

“ครับองค์หญิงเอ้ย เมริน”

“ดีมาก อ้อ! แล้วก็นะ”

ทันใดนั้นองค์หญิงคนงามก็จุมพิตเข้าที่แก้มของหนุ่มน้อยนักฆ่าที่ตอนนี้หัวใจพองโตเต็มที่ แล้วเดินจากไปพร้อมกับหันมาบอกด้วยหน้าแดงระเรื่อว่า

“นี่ตอบแทนที่นายช่วยชั้นไว้แต่อย่าได้ใจไปนักล่ะ ตาบ้า” คำพูดนั้นทำให้หนุ่มน้อยนักฆ่าของเราหัวระเบิดทันที ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากว่า

อย่าเอาความรู้สึกส่วนตัวมารวมกับงาน ใช่แล้วห้ามเด็ดขาด แต่ที่ทำตอนนี้ก็เพื่อผ่อนคลายไม่ให้เครียดกับงานมากไป