เหลี่ยมรักเสน่ห์ร้าย

ลำดับตอนที่ #7 : พบกันที่อำเภอ(3)

จ่อยที่ยืนหน้าเเหยพูดไม่ออกได้แต่เถียงในใจ ‘ใช่สิ! บ่อนนะไม่ชอบ มันไม่เหมือนร้านคาราโอเกะนี่ ลุงหละชอบไปทุกร้าน’

            “ว่าแต่ลุงจะไปวันนี้เลย ฉันว่าเอา...” จ่อยยังพูดไม่ทันจบกำนันแสนก็ขัดขึ้น

            “เออสิ หรือว่ามีปัญหา เอ็งนี่ท่าทางหลุกหลิกมีพิรุธชอบกล”

            “ไม่มี! ฉันไม่กล้ามีปัญหาหรอกลุง คนที่จะมีนะไม่ใช่ฉันหรอกแต่…” 

            ประโยคหลังจ่อยไม่ได้พูดออกมา ในใจกลับคิดถึงลูกพี่ที่บอกจะนอนอยู่ที่บ้าน เพราะเมื่อคืนตอนที่นั่งดูบอลด้วยกัน ดันพลั้งปากว่าวันนี้จะมีบ่อนไก่ที่โรงนาท้ายหมู่บ้าน หวังว่าคนที่ชอบไก่ชนอย่างคุณหนูของเมี้ยนคงไม่ไปจ๊ะเอ๋กันหรอกนะ

แต่คนที่จ่อยกำลังพะวงถึงกำลังเดินลงบันได เสียงฝีเท้าที่ลงน้ำหนักดังตึงๆจนทำให้เมี้ยนต้องวางงานในมือลง

            “คุณหนูขา จะเดินจะเหินก็ให้มันเบาๆหน่อยสิค่ะ เดินลงส้นตึงๆแบบนี้ โบราณเขาถือ ผีบ้านผีเรือนวิ่งหนีกระเจิงกันพอดี”

            “โทษทีจ้ะป้า ฉันกำลังรับไป” หญิงสาวหันบอกอีกฝ่ายพร้อมกับคว้ารองเท้ามาสวมแล้ววิ่งลงบันไดอย่างเร่งรีบ

“คุณหนูไม่นอนพักแล้วหรือคะ”

“ไม่ละ ฉันว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย” หญิงสาวเดินตรงไปโรงรถ โดยมีเมี้ยนตามไปติดๆ ปากคอยถามไม่หยุด

“ให้ป้าไปเป็นเพื่อนไหมคะ”

“ไม่ต้องหรอกป้า ฉันว่าจะไปหาเพื่อนมีธุระนิดหน่อย”

“ธุระอะไร แล้วไปกับเพื่อนคนไหนจะกลับมาสักกี่โมงคะ ป้าว่านอนเล่นอยู่บ้านสบายๆดีกว่า อย่าออกไปเลยค่า...เดี๋ยวป้าทำขนมอร่อยๆ ให้ทาน”คนที่รับปากว่าจะคอยดูแลเป็นอย่างดีพยายามหว่านล้อม

“แหม! ถามยังกับเป็นสปายคอยสอดแนม สงสัยพ่อคงสั่งไว้สิ ไม่ต้องห่วงหรอกป้าเมี้ยน ฉันจะไปทำธุระบ่ายๆก็กลับแล้วน่า”หญิงสาวยิ้มอย่างรู้ทัน ‘โธ่! ป้าเมี้ยนฉันไม่ใช่เด็กที่เอะอะก็เอาขนมล่อ’

“ให้แน่นะ ว่าแต่จะไปกับเพื่อนคนไหน”

“ยัยเนตรไงป้า”

“อ้อ! ลูกสาวตากล้า ถ้าไปกับคนนี้ป้าก็เบาใจหน่อย หนูเนตรเขาเรียบร้อย คงไม่พากันไปสร้างเรื่องหรอกจริงไหมคะ” 

แม้จะเบาใจแต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้ เพราะเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ทำให้หญิงสาวดูทะมัดทะแมง ลองแบบนี้คงไม่ได้คิดจะไปเดินเล่นตามห้างในเมืองแน่

“โธ่! ป้าพูดซะยังกับฉันเป็นตัวปัญหาชอบก่อเรื่อง ใครมาได้ยินฉันเสียหายหมด”คนอ่อนวัยกว่าแกล้งทำปั้นปึ่ง

“ใครจะกล้าคิดแบบนั้นอย่างคุณหนูไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอกค่ะ เดี๋ยวเรื่องก็มาหาเองว่าแต่...รับปากกับป้าก่อนนะ ว่าจะไม่ก่อเรื่องอะไรอีก ไม่งั้นป้าถูกกำนันดุแย่เลย”

แม้คำพูดของเมี้ยนจะฟังทะแม่งชอบกล แต่หญิงสาวก็ตกปากรับคำอย่างง่ายดาย“รับรองน่า”

การมาสำรวจพื้นที่ของกำนันแสนถือว่าได้ผลดีเกินคาด เมื่อพบว่ามีการลักลอบตั้งบ่อนไก่ชนขึ้นจริงในหมู่บ้าน

“เอายังไงดีคุณปลัด เห็นกันจะจะคาหนังคาเขาแบบนี้”กำนันแสนหันไปถามปลัดหนุ่มหลังจากแอบซุ่มดูอยู่นาน

“จับเลยสิครับ กำนันละว่าไง”

“จับก็จับเลยสิ ว่าไงก็ว่าตามกันอยู่แล้ว ผมจะได้แจ้งไปที่โรงพักขอกำลังตำรวจมาสนับสนุน ได้สนุกละทีนี้”

กำนันหนุ่มใหญ่ยกโทรศัพท์กดโทรออกอย่างหมายมั่น ส่วนจ่อยที่เงียบมาตลอดทางกำลังเป็นทุกข์ใจ ตาขวากระตุกเหมือนเป็นลางทำให้นึกเป็นห่วงใครบางคนที่บ่นอยากดูไก่ชนเมื่อคืน 

เพราะบ่อนถูกกวาดล้างทำให้อดดูมานาน แต่เมื่อคืนพอตนเองเผลอหลุดปากออกไปว่าจะมีบ่อนไก่ตั้งชั่วคราวที่นี่ พี่กุ้งนางของจ่อยถึงกลับดีใจจนออกนอกหน้า มือกำลังล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาหวังจะโทรไปเตือนภัยคนที่นึกห่วง

ส่วนกำนันแสนยกโทรศัพท์ของตัวเองกดโทรออกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะติด 

“ปัดโธ่! ถึงว่าสิทำให้โทรไม่ติดสักที ดันลืมเติมเงินนี่เอง คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย” 

กำนันแสนนึกโมโหอยากจะปาโทรศัพท์ของตัวเองทิ้ง แต่เมื่อมองเห็นโทรศัพท์ในมือของจ่อย เขาจึงคว้ามันไปใช้อย่างถือวิสาสะ“ไอ้จ่อยเอาโทรศัพท์ของเอ็งมายืมหน่อยสิ”

จ่อยได้แต่ยืนอ้าปากค้างจะห้ามก็ไม่ทัน เพราะโทรศัพท์ของตนได้ตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายทั้งที่ยังไม่ทันได้โทรออกด้วยซ้ำ

            ฝ่ายกำนันแสนเมื่อได้โทรศัพท์ก็โทรติดได้ในทันที  ทำให้จ่อยต้องทำหูกางแอบฟังกำนันแสนสนทนากับคนทางปลายสาย และยิ่งทำให้ทวีความกังวล แถมหนังตาข้างขวาก็กระตุกหยิกๆเหมือนจะบอกเหตุอะไรสักอย่าง

‘เพี้ยง! ขออย่าให้สิ่งที่จ่อยคิดเป็นจริงเลย’