คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : chapter20
:: เเก้ไขคำผิด ::
Chapter 20
เช้าวันหยุดของพี่นิชคุณ นี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์เเล้วที่ผมไม่ได้คุยเเล้วก็ไม่ได้เจอกับพี่มาร์ค ตลอดเวลา 14 วัน ผมเข้าบริษัทพี่คุณทุกวัน มีบ้างที่ไปเดินห้างกับยองเเจ เเล้วก็ไปบริษัทพี่ๆคนอื่นๆ ส่วนยูคยอมก็ยังไม่กลับมา อาจจะเพราะรู้ว่า ผมมาอยู่กับพี่คุณมั้ง มันถึงไม่ห่วงเพื่อนคนนี้สักนิด
ส่วนอีกคน คนที่บอกผมว่าฝันดี หลังจากคืนนั้น จนถึงตอนนี้เรายังไม่ได้คุยกันอีกเลย ผมส่งข้อความ โทรไป เขาก็ไม่รับ เเละไม่โทรกลับด้วย เเต่ผมทำเเบบนี้เเค่วันเดียวเท่านั้นเเหละ ในเมื่อเขาไม่สนใจผม ผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจเขานี่เนอะ
วันนี้เราพี่น้องมีนัดกันออกมาซื้อของเข้าบ้าน จริงอยู่ที่บ้านของเราเสร็จเเล้ว เเต่ของใช้บางอย่างรวมไปถึงของตกเเต่งในห้อง ยังไม่ได้ซื้อ
ผมกับพี่นิชคุณเราเดินเเยกกัน เพราะเราจัดห้องคนละสไตล์ ผมเลือกมาเดินในโซนตกเเต่งที่มีเเต่สีขาว สีครีม ส่วนพี่คุณเเยกออกไปเดินดูสีเทา สีดำ
"มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ"
"ขอบคุณมากครับ เเต่ผมกะว่าจะเดินดูเรื่อยๆ ^_^" ผมโค้งเเสดงความขอบคุณให้กับเขา เเล้วไล่สายตาดูโคมไฟที่อยู่ด้านหน้าตัวเอง
"ไม่ให้ช่วยจริงๆหรอครับ"
"ไม่เป็นไรจริงๆครับ ขอบคุณมาก"
"เเต่ผมอยากช่วยนี่ครับ"
"ผมว่ามีลูกค้าอีกหลายคนอยากให้คุณช่วยมากกว่าผมนะครับ"
"เเต่ผมอยากช่วยคุณนี่ครับ"
"เอ๊ะ!! คุณ ผมดูเเลตัวเองได้ครับ"
"เเล้วไม่คิดถึงผมหรอ"
"ห้ะ!!"
"เป็นไงบ้างครับ เเฟนมาร์ค"
"เเฟน เฟินไรกันครับ เเล้วพี่มาอยู่นี่ได้ไง"
"หาอาชีพเสริม"
"พี่มาร์ค บ้านพี่ออกจะรวย ยังต้องทำงานอีกหรอครับ"
"ก็อยากเก็บเงินเอาไว้สร้างอนาคตนะครับ"
"หมายความพี่จะเเต่งงานหรอ"
"ครับ เเต่งงาน"
"เมื่อไหร่??"
"อีกไม่นานหรอกครับ"
ที่เขาหายไปเพราะเเบบนี้รึเปล่า หรือเพราะพี่คุณเเละเพื่อนพี่คุณจะรู้อยู่เเล้ว เขาเลยตัดไฟเเต่ต้นลมให้ผมเลิกยุ่งกับพี่มาร์ค เฮอะ!! ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานเเล้วเนอะ ว่าคนหน้าตาดีอย่างเขา จะมายุ่งกับผมทำไม อย่างมากก็เเค่จีบเล่นๆไม่ได้จริงจังอะไร
"หรอครับ เจ้าสาวพี่คงสวยมากเลยนะครับ"
"สวยครับ เเต่น่ารักมากกว่า"
"ครับ"
"ไม่คิดจะถามหน่อยหรอว่าเขาเป็นใคร"
"จะถามทำไมหล่ะครับ ผมไม่ได้อยากรู้"
"งอนพี่หรอ หรือโกรธ"
"ป่าวครับ ผมจะโกรธพี่เรื่องอะไร"
"ไม่โทรหา ไม่เจอหน้า เเล้วก็พูดเรื่องคู่หมั้น"
"ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมนี่ครับ"
"เกี่ยวสิ"
"ผมขอตัวดีกว่า พี่คุณคงรออยู่"
"พี่คุณยังเลือกไม่เสร็จหรอกครับ ไม่ต้องรีบ"
"พี่มาร์ครู้ได้ไง"
"เก่ง"
"เฮอะ!"
"เป็นอะไรไปครับ เรื่องที่พูดพี่เเค่พูดเล่นเฉยๆ คิดถึงพี่บ้างมั้ยครับ"
พูดเล่น!! มันควรเป็นเรื่องล้อเล่นรึเปล่า ทำไมเขาเป็นคนเเบบนี้ ตลกมากมั้ยฮะ ชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่นนักรึไง คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป
"ไม่เลยสักนิด"
"เเน่ใจหรอ"
"ครับ ทำไมผมต้องคิดถึงคนที่พึ่งรู้จักด้วยหล่ะครับ"
"งอนอีกเเล้วน้า พี่เเค่หายไปเพราะติดธุระจริงๆ"
"บอกผมทำไมหล่ะครับ ผมไม่ได้อยากรู้"
"เเต่พี่อยากบอก ที่ๆเเบมยืนอยู่ มันเป็นของพี่เองเเหละ จริงๆมันคือของป๊าอ่ะนะ เเต่ว่าช่วงนี้พี่ไม่รู้จะทำอะไร อยากจะหยอดเด็ก เด็กก็ไม่อยู่ อยากจะดูเเล ก็ไม่กลับมาสักที พี่เลยหาอะไรทำเเก้คิดถึง"
"เเล้วจำเป็นต้องอยู่ใกล้ขนาดนี้ด้วยหรอครับ เเล้วพี่รู้ได้ไงว่าเเบมอยู่เเถวนี้"
"พี่มาร์คนอกจากจะหล่อเเล้ว ก็ยังเก่งด้วยนะครับ เเล้วที่สำคัญคือบ้านรวยมาก"
"เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนขี้อวดสักทีครับ"
"พูดความจริงก็ได้ เเบมเเบมรู้จักยองเเจใช่มั้ย"
"ชเว ยองเเจ เพื่อนผมนี่ครับ เเล้วเขาก็ชอบ..."
"ใช่เขาชอบ เเต่ไม่ใช่พี่หรอกที่เขาชอบ"
"พี่มาร์คเอาอะไรมาพูด ก็ยองเเจเขา..."
"เเบมคิดเองเออเองอยู่คนเดียว เเล้วคิดยังไงเอาเบอร์พี่ไปให้คนอื่น"
"ยองเเจไม่ใช่คนอื่น ยองเเจเป็นเพื่อนเเบม"
"ครับ พี่รู้ครับ งั้นฟังพี่นะ ยองเเจเขาไม่ได้ชอบพี่ ที่เขาขอเบอร์พี่ไปจากเราอ่ะ เพราะเรามีข้อเเลกเปลี่ยนกันนิดหน่อย เเล้วก็เลิกคิดเองเออเองได้เเล้วว่าพี่ไม่สนใจเรา เด็กบ๊อง เอ๊ย"
"ชิ ใครจะไปรู้หล่ะ ว่ายองเเจไม่ได้ชอบ เวลาเเบมพูดถึงพี่มาร์คทีไหร่ ยองเเจเขาก็เขินทุกที"
"เด็กบ้า นี่เราหึงรึเปล่าเนี่ย"
"หึงอะไรเล่า!! ป่าวซะหน่อย อย่ามาคิดเองเออเองนะ"
"เเต่เเบมคิดได้คนเดียวอ่ะดิ่ ^__^ ไปกินติมกัน พี่อยากกิน"
"เเต่ว่า พี่คุณ"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่ให้ยองเเจจัดการให้เเล้ว"
"พวกพี่ร้ายมากเลยนะ ยองเเจก็อีกคน นี่พวกพี่ตกลงอะไรกันเนี่ย"
"เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ไปกินติมกันเถอะครับ เเบม"
"ไปจริงๆหรอ ถ้าพี่คุณจับได้หล่ะ ออกไปข้างนอกถ้าเจอคนรู้จัก เเบมซวยเเน่ เเต่พี่มาร์คอ่ะจะซวยกว่า"
"อย่าไปกลัวสิครับ รู้มั้ยคนที่เราจับมืออยู่คือใคร มาร์ค ต้วนเลยนะครับ ไปกันเถอะ"
ติ๊ง!!
เสียงลิฟต์เปิดออกมาที่ชั้น 7 ผมก็พึ่งรู้ว่าที่นี่มีที่พักด้วย ผมเคยนั่งรถผ่าน ไม่คิดว่าจะใหญ่โตขนาดนี้ เเละที่สำคัญเป็นของคนที่เดินจับมือผมอยู่
"มาเเต่เช้าเลยนะคะ คุณมาร์ค เเล้วนี่ใครค่ะ น้องชายคุณมาร์คหรอค่ะ หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว"
"ป่าวครับ เเฟนมาร์คเอง ผมวานพี่เตรียมเอกสารที่จะประชุมตอนบ่ายของป๊าให้ผมด้วยนะครับ"
"ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้เป็นเเฟนเขานะครับ พี่มาร์คทำไมไปพูดเเบบนั้นหล่ะ"
"ไม่เป็นวันนี้ พรุ่งนี้ก็เป็น เข้าห้องกันเถอะ"
"ขอโทษทีค่ะ ไม่คิดว่าจะเป็น..."
ปัง!!
"พี่มาร์คอ่ะ!!! ทำไมพูดเเบบนั้นฮะ!! เเล้วเเบมบอกตอนไหนว่า เเบมจะเป็นเเฟนกับพี่ คิดเองเออเองอยู่คนเดียว >//<"
"ก็พูดความจริงอ่ะ ถ้าไม่จริง ทำไมต้องเขิน หน้าเเดงเเล้วครับ เด็กมาร์ค"
"ไม่ได้เขิน โกรธต่างหากเล่า!!"
ปั่ก!!!
"เขินรุนเเรงนะเราอ่ะ หมอนมันก็อยู่ของมันดีๆ ปามาทำไมครับ หรืออยากนอน ป่ะ ไปนอนกัน ในห้องนี้มีห้องนอนอยู่นะ ไปนอนกันๆ"
ปั่กๆๆๆ
"โอ๊ยยยยย พอเเล้วครับ พอเเล้ว"
"ถ้ายังพูดไรเเบบนี้อีก มันจะไม่ใช่เเค่หมอนนะครับ เเต่จะเป็นหมัด"
"โอ๊ะโอ กลัวจังเลย ตัวเล็กๆเเค่นี้จะทำอะไรพี่ได้ อีกอย่างหน้าพี่หล่อขนาดนี้ ถ้าต่อยมา ไม่กลัวหน้าพี่พังหรอครับ หมดหล่อไป เสียดายเเย่"
"มีเงินก็ไปทำหน้าใหม่สิครับ เผื่อหน้ามันจะบางลงด้วย"
"เจ็บจังเลย โดนคนรักทำร้ายทั้งร่างกาย จิตใจ เเละคำพูด ฮึก"
"ไม่ต้องมาเเกล้งบีบน้ำตาเลยนะครับ เเบมไม่เชื่อพี่หรอก"
"ไม่เเกล้งเเหละ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยสิ นะครับ"
"ไม่!!!! ทำไมเเบมต้องยอมให้พี่กอดเเบมด้วย เเค่นี้เเบมก็รู้สึกตัวเองใจง่ายเกินไปเเล้วนะ โอ้ยยยยย ทำไมเเบมต้องมาเชื่อคำพูดคนเเบบพี่มาร์คด้วย เเล้วนี่อะไรกันว่ะ ทำไมเเบมต้องเดินตามพี่มาด้วย เเบมเเม่งใจง่ายเกิน เพราะพี่คนเดียวเลย ทำให้ผมเป็นเเบบนี้"
"ใจเย็นๆนะเเบม ฮ่าๆๆๆๆ"
"หัวเราะอะไรของพี่"
"ป่าวๆๆ ไม่มีอะไร ^____^ กินติมดีกว่าเนอะ จะได้อารมณ์ดี เอาเค้กด้วยป่าว"
"เอา"
ไอศกรีมเย็นๆกับเค้กรสช็อกโกแลตมันทำให้ผมใจเย็นขึ้นเยอะ จริงๆก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่มาร์คอะไรหรอกนะครับ ผมแค่สับสนในตัวเอง ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนใจง่ายจริงๆนะ ทั้งๆที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมไม่คุยพูดหรือไว้ใจใครง่ายๆจากประสบการณ์ที่ผ่านมา แต่กับคนๆนี้ มันไม่ใช่เลย เขาต้องใส่อะไรให้ผมกินแน่ๆ ผมถึงไปไหนมาไหนกับเขาง่ายแบบนี้
“พี่มาร์คคคคคคค”
“หืม”
เขาเงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะทำงานที่คุณเลขาสุดสวยหน้าห้องเอามาให้ พี่มาร์คบอกว่า เขาแค่เข้ามาดูแลนิดๆหน่อย ส่วนเอกสาร เขาก็แค่มาอ่านเฉยๆ เขายังไม่สิทธิเซ็นหรือเข้าประชุมแทนป๊าเขา ดูเป็นคนขยันเนอะ ถ้าไม่อ่านไป แกล้งผมไปเนี่ย
“อ้า ปากสิครับ มันจะลายแล้ว”
“นึกว่าจะไม่ป้อนซะแล้ว”
“ก็พี่เล่นตักมา แล้วว่างทิ้งไว้ แบมก็เสียดายอ่ะ อ้าปากสิ”
“อ้า อ้า”
“อร่อยมั้ย”
“หวานนนน”
“ไม่เห็นจะหวานเลย แบมว่ารสนี่อร่อยสุดๆเลยนะ”
“หมายถึงคนป้อนอ่ะหวาน”
“รู้ได้ไงว่าคนป้อนหวาน เคยชิมรึไง”
“ไม่เคยหรอก แต่เดาเอา หรืออยากให้ชิม”
“ทะลึ่ง กินเองเลย แบมจะกินของตัวเองบ้าง”
“เดี๋ยวขออ่านอันนี้ก่อน จบบรรทัดนี้เดี๋ยวไปกินด้วย”
“เออ พี่มาร์ค วันนั้นที่เราเจอกัน ที่แบมอยู่กับพี่คริสอ่ะ พี่มาร์คยังไม่เล่าให้แบมฟังเลยนะ”
ปึก!!!
“ปิดเบาๆสิครับ”
“ก็ไม่มีไรมาก พี่แค่ลงมาเดินเล่น แล้วก็เจอแบมอยู่กับคริส พี่ก็แค่บังเอิญเดินไปที่ร้านไอติม แล้วก็นั่งอยู่นอกร้าน แค่นั้น แล้วคริสเขาก็เห็นพี่เอง”
“แค่นี้จริงๆหรอ”
“ก็.....เห็นแบมป้อนคริส เช็ดปากให้ด้วย พี่ก็เดินออกมา แล้วก็เจอแบม แค่นั้น”
“หรอครับ แล้วที่มาร์กเก็ตหล่ะ อย่าบอกว่าบังเอิญเจอ”
“อืม บังเอิญเจอ”
“แน่ใจ???”
“ก็......อยากเข้าไปซื้อของเฉยๆ แล้วก็บังเอิญเจอ”
“ตอนไหน”
“ตอนที่แบม....คุยโทรศัพท์”
“อืมๆ >//<” ก็ไม่ได้อยากจะเขินอะไร แค่รู้สึกว่าใจมันเต้นแรงแบบแปลกๆ มันจะมีเหตุผลอะไรที่เราเดินตามคนๆนึงไปในทุกๆที่ ที่เขาไป ไม่อยากจะคิดไปเองหรอกนะ ว่าพี่มาร์คหวงผมอย่างที่เขาพูดจริงๆ
“แล้วตอนเจอพี่คุณหล่ะครับ ทำพี่กับพี่คุณอยู่ด้วยกันนาน แบมรอตั้งสองชั่วโมง”
“ไม่มีไรหรอก พี่คุณเขาก็แค่ถามว่าชื่ออะไร พ่อแม่ทำงานอะไร เรียนที่ไหน อะไรประมาณนี้”
“แค่นี้จริงๆหรอครับพี่มาร์ค พี่คุณไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่มั้ยครับ”
“อืม สบายใจได้ เราคิดว่าพี่คุณจะทำไรพี่หรอ นี่มาร์ค ต้วนนะครับ แบม พี่ไม่ให้ใครทำไรตัวเองง่ายหรอกน่า เราก็ด้วย พี่ไม่มีทางให้ใครทำไรเราได้หรอก”
“พูดเหมือนรู้ว่าแบมเคยเจอ ไรมา”
“ก็รู้มาบ้าง ถึงได้บอกไง ว่าพี่จะไม่มีทางให้ใครทำไรเราได้”
“ห่วงตัวเองเถอะครับ ถ้าพี่คุณรู้ว่าแบมอยู่กับพี่นะ พี่หัวแตกแน่ พี่มาร์ค แบมว่าแบมกลับดีกว่า”
“จะกลับแล้วหรอ เจอกันแค่แป๊ปเดียวเองนะ”
“แค่นี้ก็นานแล้วครับ”
ก็แค่เป็นห่วงพี่เท่านั้นแหละ ถ้าพี่ชายผมรู้ พี่ได้หัวแตกแน่ๆ เผลอๆได้หยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลด้วย
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ตลกหรอครับพี่มาร์ค พี่ไปส่ง พี่คุณต้องรู้แน่ๆ เดี๋ยวผมโทรบอกให้ที่บ้านมารับดีกว่า”
“ง่ะ อยากไปส่งอ่ะ ให้ไปส่งเถอะนะ”
“ไม่ต้องมาเนียน ปล่อยมือแบมเลย”
“ตอนอยู่ที่ลิฟต์ จับไปนิดเดียวเอง ถ้าไม่ให้ส่ง ไม่ให้กอด จับมือลงไปข้างล่างก็ยังดีนะ นะครับ”
“ม๊า สอนว่าให้แบมรักนวลสงวนตัวประหนึ่งหญิงไทย” ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทันแล้วก็ตามเถอะ
“ก็ได้ๆๆ. พี่มาร์คยอมน้องแบมแล้วครับ งั้นพี่เดินไปส่ง แล้วเดี๋ยวขับรถตาม”
“พี่มาร์ค ทำไมพี่ดื้อแบบนี้อ่ะ ทำแบบนั้นไม่ไปส่งแบมในบ้านเลยหล่ะครับ”
“ทำได้หรอ”
“แบมประชดครับ”
“รู้ว่าประชด ให้พี่ตามไปส่งเถอะนะแบม”
“เฮ้ออออออ แบมเหนื่อยใจกับพี่จริงๆ เลิกทำตาละห้อย น้ำตาคลอได้แล้วครับ อยากตามก็ตามมา ถ้าโดนพี่ชายแบมกระทืบหน้าบ้าน แบมจะไม่ช่วยพี่นะ แบมจะปล่อยให้พี่นอนอยู่ตรงนั้น”
“ถึงจะเป็นคำพูดที่ใจร้าย แต่ก็ยังดีที่ให้พี่ไปส่ง ไปกันเถอะครับ”
ปากว่ามือถึงจริงๆเลยครับ ผู้ชายคนนี้ ถ้าโดนพี่ผมกระทืบจริงๆ ผมจะสมน้ำหน้าให้เลย คอยดู
----------------------------------100%-----------------------------------
มาต่อ chap 20 เเล้วนะเคิ้บบบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น