คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : chapter 49
ร่างเพรียวบางในสูทสีขาว
นุ่งโจงกระเบนสีน้ำตาลหยุดมองตัวเองที่หน้ากระจก
ใบหน้าหวานที่ดูยังไงก็เหมาะที่จะสวมชุดเจ้าสาวเสียมากกว่าที่จะอยู่ในชุดเจ้าสาว
เเบมเเบมมองใบหน้าตัวเองที่ถูกเเต่งตามด้วยเครื่องสำอางที่เเต่งเติมไม่ให้ใบหน้าตัวเองดูซีดเซียวเพราะไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาตลอดสามวัน
ตอนเเรกที่คิดว่าก็เเค่งานเเต่งไม่น่าจะมีอะไรให้ตัวเองตื่นเต้น
พอเอาเข้าจริงๆ เเบมเเบมคิดว่าตัวเองตื่นเต้นยิ่งกว่ามาร์คที่เป็นคนดูเเลงานเกือบทั้งหมด
ทั้งๆที่งานในตอนเช้าถูกจัดขึ้นเเบบไทย มาร์คก็คงดูแลงานด้วยตัวเอง แถมยังใส่ใจทุกรายละเอียด
คอยสอบถามเเม่ของเเบมเเบมเเละญาติฝ่ายเเบมอยู่ตลอด เพื่อให้งานตอนเช้าออกมาสมบูรณ์
เสียงเคาะประตูทำให้เเบมละสายตาจากหน้ากระจกหันไปมอง
คนที่ก้าวเข้ามาในห้องคงจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าจะไม่ใช่คุณเเม่ผู้ให้กำเนิด
เเบมเเบมฉีกยิ้มกว้างเมื่อผู้เป็นเเม่เดินเข้ามาใกล้
เธอจับสองมือของลูกชายเเละกวาดสายตามองตั้งเเต่หัวจรดปลายเท้า
"ไม่น่าเชื่อว่าเเม่จะได้เห็นลูกชายของเเม่ในชุดนี้ก่อนพี่ๆ
เเบมหล่อมากเลยนะครับวันนี้" เธอดึงลูกชายตัวเองเขามาสวมกอด
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของผู้เป็นเเม่ยังคงยิ้มตลอดเวลา
"ม๊าร้องไห้ป่ะเนี่ย" เเบมเเบมเอ่ยเเซวเเม่ตัวเอง
เพราะว่าตัวเองก็เกือบจะร้องไห้เเล้วเหมือนกัน
"ร้องที่ไหนกันเล่า ม๊ากำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ต่างหาก"
เธอสำรวจความเรียบร้อยของลูกชายอีกรอบ ก่อนที่จะถูกเรียกให้ลงไปข้างล่าง
ขบวนขั้นหมากที่มีญาติของฝั่งเจ้าบ่าวเเละฝั่งของเเบมเเบมหยุดอยู่หน้าประตูบ้านยังไม่สามารถเข้ามาข้างในได้
ประตูเงินประตูทองทำหน้าที่กันอย่างเเข่งขัน
การกั้นประตูถูกจัดขึ้นเพียงเเค่ 4 ด่าน มีประตูเงิน
ประตูทองอย่างละ 2 คู่
ประตูเงินด่านเเรกเป็นคนที่มาร์คคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นที่สุดเเละจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทของเด็กเเก้มยุ้ยที่รอเขาอยู่
"ฮั่นเเน่!!! คิดว่าจะไปหาเพื่อนผมง่ายๆ
มันไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะครับพี่มาร์ค"
ยูคยอมเอ่ยกับพี่ชายคนสนิทด้วยน้ำเสียงทะเล้น มาร์คพยักหน้ายิ้มๆพร้อมที่จะยื่นซองให้กับยูคยอมเเละยองเเจ
"ใครบอกว่าพวกผมต้องการ พวกผมต้องการอย่างอ่านต่างหาก"
ยองเเจพูดจบก็ฉีกยิ้มกว้างให้
"เเล้วอยากได้อะไรหล่ะ"
มาร์คถามน้องชาบที่ส่งยิ้มเเป้นให้กับตัวเองก่อนจะนึกขึ้นได้
"อ่ออออ พี่คิดออกเเล้วเเหละ ว่าจะให้เราดี"
"อะไรหล่ะครับ????" ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกันเเละมองหน้ากันงงๆว่ามาร์คจะให้อะไร
ทั้งๆที่จริงๆทั้งคู่ก็อยากได้ซองนั้นเเหละ เเต่อยากได้เป็น 2-3 เท่าของคนอื่น
"เจ้าบ่าวไง" พูดเเค่นั้น
เพื่อนสนิทของมาร์คก็มายืนซ้อนหลังเเฟนตัวเองเเล้วพากันออกไป
หลีกทางให้มาร์คเดินไปที่ประตูถัดไป
"สวัสดีครับ" มาร์คเอ่ยทักคริสเเละส่งยิ้มให้
เเละไม่ลืมที่จะเอ่ยทักเเละส่งยิ้มให้อีกคน
"ว่าไงครับ เบบี้" มาร์คเอ่ยทักน้องสาวของเเบมเเบมที่ยิ้มให้กับเขา
เบบี้ยืนอยู่กับคริส
"พี่มาร์คว่าด่านนี้พวกเราสองคนต้องการอะไรคะ??" มาร์คส่ายหน้าเเทนคำตอบ เบบี้เเละคริสเลยยิ้มออกมา
"บี้อยากให้พี่มาร์คบอกรักพี่เเบมเเบม สี่ภาษา
ตะโกนดังๆให้พี่ชายเบบี้ได้ยิน ได้มั้ยค่ะ"
"ไหวมั้ยมาร์ค" คริสถามมาร์คยิ้มๆ มาร์คเลยพยักหน้า
ก่อนจะเอามือป้องปาก
"I
love you~~~~" ภาษาอังกฤษเป็นภาษาเเรกที่มาร์คตะโกนออกมา
เเบมเเบมที่อยู่ด้านบน จำเสียงเเละสำเนียงของคนตะโกนได้ดี
อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นจับเเก้มที่เริ่มเเดงของตัวเอง
"นัน นอล ยอง วอน ฮี ซา ราง ฮัล กอ ยา~~~~~~" (ฉันจะรักเธอตลอดไป)
"หว่อ อ้าย หนี่~~~~" มาร์คหายใจเข้าปอดก่อนที่จะพูดประโยคสุดท้ายออกมา
"พี่มาร์ค ร้ากก เเบมนะ!!" มาร์คค่อยพูดทีละคำ เเต่เสียงดังฟังชัด
เพื่อที่จะให้ดังไปถึงคนที่รออยู่
เเน่นอนว่ามันถึงอยู่เเล้ว
เพราะคนตัวเล็กนั่งอายม้วนอยู่ที่โซฟาในห้อง
ทำเอาบรรดาช่างเเต่งหน้าต้องรีบมาเข้ามาจับดูตัวกันอีกรอบ
มาร์คผ่านสองด่านเเรกไปก็เกือบๆจะหมดพลัง
เเต่ก็ยังคงยิ้มสู้ต่อไป เมื่อมาถึงด่านที่สาม
"ว่าไงน้องเขยยยย"
พี่ชายของเเบมเเบมทั้งสองคนเอ่ยทักมาร์คด้วยสีหน้าเเช่มชื่น
"ผมอยากได้น้องพี่ ผมต้องทำไงครับ" มาร์คบอกออกไปยิ้มๆ
เพราะเขาไม่รู้ว่าพี่ชายของเเบมเเบมอยากให้เขาทำอะไร
"ง่ายๆเลย เเค่มาร์ค ตามพี่" พี่เบียร์เป็นคนเอ่ยขึ้นมาช้าๆ
เเละเส่งให้พี่เเบงค์พูดต่อ
"เเบมเเบมครับ"
ประโยคภาษาไทยประโยคเเรกเอ่ยออกมาจากปากพี่ชายคนที่สองของเเบมเเบม
มาร์คก็ยอมพูดตาม เเต่ก็เบาไป พี่ชายเเบมเลยให้พูดใหม่
"เเบมเเบมครับ" มาร์คตะโกนเสียงดัง จนคนที่นั่งรออยู่ด้านบนได้ยินเสียงของคนตะโกนอดที่จะยิ้มเเละใจเต้นรัวไม่ได้
"เเบมเเบมครับ รอพี่มาร์คก่อนนะ อดใจรอพี่ก่อนนะ เมียจ๋าาาาาาาา"
พอมาร์คพูดจบญาติเเบมเเบมที่ฟังออกก็หัวเราะกันครืด บางคนก็เขินเเทนเจ้าสาว
ยิ้มกันจนเเก้มเเทบเเตก
เหมือนจะเป็นประตูสุดท้ายของมาร์คเเล้ว
เมื่อเจอกับนิชคุณเเละเเทคยอนที่ยืนอยู่
มาร์คส่งยิ้มให้กับพี่ชายของเเบมเเบมทั้งสองคน
นิชคุณเเละเเทคยอนก็ส่งยิ้มบางๆตามมารยาทให้
"ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้มาร์ค"
นิชคุณส่งยิ้มบางๆให้กับคนที่จะมาเป็นน้องเขยตัวเอง
"เราสองคนไม่ได้ต้องการอะไร เข้าไปสิ"
มาร์คมอพี่ชายทั้งสองคนของเเบมเเบมด้วยความงง
"จะไม่เข้าไปรึไง" เมื่อนิชคุณถามเสียงเข้ม
มาร์คเลยรีบเดินเข้าไปเพราะกลัวว่าทั้งคู่จะเปลี่ยนใจ
โดยที่ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งเเทคยอนเเละนิชคุณ
เมื่อผ่านทั้ง 4 ด่านเเล้ว ต่อไปก็คือการพรมน้ำที่เท้า หลังจากเสร็จจากตรงนั้นก็เป็นอันว่าเสร็จพิธีขบวนการเเห่ขันหมาก
เเบมเเบมเดินลงมาจากบันไดพร้อมกับนิชคุณที่ขึ้นไปรับ
สายตาคมของมาร์คจ้องมองไปที่คนตัวเล็กที่วันนี้ดูดีจนทำให้มาร์คอดที่จะยิ้มเเละใจเต้นเเรงไม่ได้
ตกหลุมรักคนๆเดิมล้านครั้ง
ยังน้อยไปเลยสำหรับมาร์ค ต้วน
ขั้นตอนต่อไปของงานคงจะหนีไม่พ้นการกราบไหว้พ่อเเม่ของทั้งสองฝ่าย
โดยเริ่มจากกราบพ่อเเม่ของมาร์คก่อน
"มาร์ค เราจะกลายมาเป็นหัวหน้าครอบครัวเเล้ว เป็นสามี
เป็นพ่อของลูกเเบมเเบม จะมาเถลไถลเเบบเมื่อก่อนไม่ได้เเล้วนะ
เราไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไป เรายังมีคนที่เรารักเขา
เเละเขาเองก็ยังรักเราให้ดูเเล เราจะต้องปกป้องเขาด้วยหัวใจของเราให้ดีที่สุด
ส่วนเเบมเเบม ป๊าฝากพี่มาร์คด้วยนะ ถึงมาร์คจะดูเหมือนคนไม่เอาไหน
เเต่จริงๆเเล้วมาร์คเขาเป็นคนมีความรับชอบมากนะ
ยิ่งถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องของเเบมเเบม ^_^ รักเเละไว้ใจกันให้มากๆนะลูก
เเล้วครอบครัวของลูกทั้งสองคนจะมีความสุข"
ป๊าต้วนดึงทั้งมาร์คเเละเเบมเเบมเข้ามากอดเเล้วปล่อยให้ทั้งคู่ได้รับคำอวยพรจากเเม่มาร์คบ้าง
"ป๊าพูดไปหมดเเล้ว มี๊ก็ไม่รู้จะพูดอะไร"
มี๊ยกมือเช็ดหางตาตัวเองเพื่อไม่ให้ตน้ำตาไหลลงที่เเก้ม
มาร์คเลยต้องช่วยเช็ดให้เเล้วส่งยิ้มบางๆให้กับผู้เป็นเเม่
"ดูเเลกันดีๆนะลูก มาร์คก็รักน้อง ดูเเลน้องให้มากๆ
เเบมเเบมเองก็ฟังเหตุผลพี่มาร์คเขาหน่อยนลูก มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน
ค่อยเเก้ปัญหากันก่อน อย่าเงียบใส่กันรู้มั้ย ดูเเลกันเเละกันให้ดีๆ
ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไงก็อย่าปล่อยมือกันเเละกันเด็ดขาด"
เเบมเเบมเงยหน้ามองเเม่ตัวเองเพื่อดูว่าเเม่ของเขาร้องไห้หรือเปล่า
เเต่เเม่กลับส่งยิ้มให้ กลายเป็นว่าคนที่น้ำตาไหลกลายเป็นเเบมเเบมเสียเอง
"ร้องไห้ทำไมเนี่ยเรา"
ม๊าเช็ดน้ำตาให้เเบมเเบมเบาๆ มาร์คที่นั่งข้างก็เลยจับมือเล็กเเละบีบเบาๆ
"อยู่ด้วยกัน มีอะไรก็คุยกันให้มากๆนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน
เวลาโกรธกันม๊าอยากให้คนนึงมีสติให้มากๆ เเต่ทางทีดีควรจะเป็นทั้งคู่
ใช้เหตุผลคุยกันนะลูก อย่าใช้เเต่อารมณ์ เเบมเเบมเอง เข้าไปอยู่กับพี่เขา
ก็ต้องดูเเลพี่เขาให้ดีนะลูกมั้ย อย่าให้พี่มาร์คม๊าฟ้องม๊านะว่าเราไม่ทำอะไรเลย"
เเบมเเบมหัวเราะออกมากับคำพูดของเเม่ตัวเอง
ม๊าลูบหัวลูกชายเบาๆเเล้วหันไปมองลูกเขยที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆลูกชาย
"ม๊าฝากน้องด้วยนะมาร์ค เเบมอาจจะดื้อไปบ้าง ก็อย่าดุน้องมากนะ
เเต่ก็อย่าตามใจเยอะ เดี๋ยวจะกลายเป็นมาร์คที่งานเข้า ^_^ ฝากน้องด้วยนะมาร์ค
รักน้องให้เหมือนกับที่ม๊าดูเเลเขามาด้วยนะจ๊ะ"
"ครับ" เป็นคำตอบรับสั้นเเต่หนักเเน่น
เเละเป็นเหมือนสัญญาที่ไม่มีวันที่จะถูกยกเลิก
50%
ร่างสูงของทายาทตระกูลต้วนมองตัวเองผ่านกระจกเงา
ใกล้จะได้เวลาที่เขาจะออกไปรอคู่ชีวิตของตัวเอง สูทสีขาวที่ถูกสวมใส่อยู่บนร่าง
เเละใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกเเต่งเติมอย่างพอดิบพอดี
ยิ่งทำให้เจ้าบ่าวในวันนี้หล่อจนสาวๆในงานนึกอิจฉาผู้ชายใบหน้าหวานที่จะจับมือมาร์ค
ต้วนไปทั้งชีวิต
ทุกอย่างดำเนินไปตามขั้นตอน
รอยยิ้มของเเขกที่มาร่วมงานกว้างขึ้นเรื่อยๆ
เเต่ก็ไม่เท่ากับชายทั้งสองคนที่ยืนอยู่ต่อหน้ากัน
เเหวนสีเงินถูกสวมบนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของคนทั้งคู่
เเบมเเบมมองเเหวนที่มาร์คตั้งใจมอบให้ตัวเอง เเล้วน้ำตารื้น มาร์คเองก็เหมือนกัน
เสร็จจากงานกลางวันทั้งสองก็กลับไปพักที่บ้านของตัวเอง
เเบมเเบมเดินตามหลังพี่ชายทั้งสองขึ้นไปบนห้องอย่างเหนื่อยอ่อน เขามีความสุขมากๆเลยนะวันนี้
เเต่ร่างกายตอนนี้ของเขาไม่ไหวเลยสักนิด
มาร์คถอดชุดออกจากร่างกายตัวเองทุกชิ้นส่วน
รีบอาบน้ำเเละนอนพักผ่อนเพราะคืนนี้คงจะปาร์ตี้กันยาวๆ
เเละที่สำคัญเขาต้องคอยดูเเลทั้งเเบมเเบมเเละเเขกในงานให้ดีที่สุด
เเบมเเบมจะได้ไม่เหนื่อย
โรงเเรมของตระกูลถูกตกเเต่งตั้งเเต่ทางเดินยันห้องจัดเลี้ยง
มาร์คมาถึงที่นี่ก่อนที่เเบมจะมา เพื่อมาดูความเรียบร้อยอีกที
ทั้งที่ป๊าก็ยืนยันเเล้วว่ามันเรียบร้อยดี
มาร์คเดินตรงไปที่รถของพี่ชายภรรยาที่จอดอยู่หน้าโรงเเรม
เปิดประตูให้ภรรยาคนสวยของตัวเองลงมาจากรถ
"เข้าไปดูข้างในกันมั้ย" มาร์คกุมมือเเบมเเบมเอาไว้หลวมๆ
เเล้วพาเดินเข้าไปด้านใน
ทุกคนที่อยู่เเถวนั้นยิ้มเเละกล่าวอวยพรให้คนทั้งคู่ตลอดทาง
"สวยเนอะ"
มาร์คยิ้มกว้างให้กับคุณภรรยาตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
ตากลมกวาดสายตามองห้องจัดเลี้ยงที่ประดับประดาอย่างสวยงาม
"มาร์ค เเบม หันมาหน่อยเร็ว"
เสียงของเเจ็คสันที่ดังขึ้นด้านหลังคนทั้งคู่ ทำให้มาร์คเเละเเบมหันไปมอง
มือของทั้งสองคน เเต่หน้าหันไปมองกล้องเเละยิ้มกว้างด้วยกันทั้งคู่
เเจ็คสันมองรูปถ่ายในกล้องตัวเองเเล้วอดเเซวสองสามีภรรยาไม่ได้
"ขนาดในรูปยังดูมีความสุขมากขนาดนี้ ในใจพวกนายทั้งสองคนคงจะเบ่งบานมากๆเลยสินะ"
"ไม่ต้องมาอิจฉาฉันสองคนหรอก
เดี๋ยวสักวันก็คงจะถึงตานาย รีบๆหาสะใภ้เข้าตระกูลให้ได้สิ
หม่ามี๊จะได้อุ้มหลานไวๆ"
"ถ้ามันหาง่ายขนาดนั้น
เเจ็คสันจะมายืนในงานเเต่งคุณเพื่อนเเบบโดดเดี่ยวหรอครับ คิดหน่อย"
"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะไอ้เเจ็ค เเต่ช่างเถอะ
จะไม่ถือสาคนโสดเเละขี้อิจฉา ไปดูข้างในกันต่อดีกว่าเนอะ"
มาร์คกระชับมือเเบมเเบมให้เเน่นขึ้นเเล้วเดินเข้าไปด้านใน
ภายในค่ำคืนนี้มีเเต่รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะ เสียงโห่เเซวไม่หยุด มาร์คมองคนข้างกายที่คุยกับเพื่อนสนิทไม่หยุด
ทั้งๆที่ตั้งเเต่เข้ามาเเบมยังเเทบไม่ได้ทานอะไรเลย
"เเบมครับ ทานอะไรหน่อยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้"
มาร์คกระซิบข้างหูคนตัวเล็กเบาๆด้วยน้ำเสียงห่วงใย
เเบมเเบมหันมามองหน้าคนข้างกายที่ดูเป็นห่วงตัวเองจนไม่สนใจเพื่อนที่นั่งคุยกันเลยสักนิด
"ไม่เป็นไรครับ เเบมไม่ค่อยหิว
พี่มาร์คคุยกับเพื่อนบ้างสิครับ ไม่ต้องห่วงเเบมหรอก ถ้าหิว
สัญญาว่าจะชวนพี่มาร์คไปหาอะไรทาน โอเคมั้ย" มาร์คพยักหน้าด้วยความจำยอม
ละสายตาจากเเบมเเบมเเละหันไปคุยกับเพื่อน เเต่ก็ยังคอยมองเเบมเเบมอยู่ตลอด
มาร์คลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเอง
หาอะไรให้ภรรยาตัวเล็กของตัวเองทาน อาหารที่สั่งมา มีเเต่ของโปรดเเบมเเบมทั้งนั้น
มาร์คเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับจานอาหารสองจานเเล้วเลื่อนไปข้างหน้าเเบมเเบมที่จ้อไม่หยุด
"กินได้เเล้วครับ ให้เพื่อนเขาได้พูดบ้างเถอะ พี่เห็นเเต่เราพูด
ทานเร็วๆ" มาร์คตักขึ้นมาจ่อปากอิ่มของคนข้างกาย
เเบมเลยยู่หน้าใส่ที่โดนเเซวเเต่ก็ยอมอ้าปากให้มาร์คป้อน
"อร่อยมั้ย มีเค้กอีกนะ"
เเบมเเบมยิ้มจนตาหยีเเละพยักหน้าให้มาร์คไปเอามา
ทั้งๆที่สิ่งที่มาร์คป้อนยังอยู่ในปากเเบมเเบมอยู่เลย
"ทานให้หมดก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้"
"พี่มาร์คก่อนทานบ้างสิ มานี่!!
เเบมป้อนพี่บ้าง" เเบมเเบมที่เริ่มรู้สึกได้ว่ากระเพราะเริ่มจะรับไม่ไหว
ก็หาตัวช่วยโดยการเอาใจมาร์คเนี่ยเเหละ
ภาพของมาร์คเเละเเบมตกอยู่ในสายตาของทุกคนภายในงานหมด
รวมถึงช่างภาพที่มาร์คจ้างมาด้วย เเต่ไม่มีใครกล้าเเซว
เพราะกลัวว่าทั้งคู่จะเขินจนไม่ทำอะไรเเบบนี้ให้เห็น โดยเฉพาะเเบมเเบม
"เดี๋ยวพี่ไปเอาเค้กให้นะครับ" มาร์คยีหัวภรรยาตัวเล็กของตัวเองเบาๆ
เเล้วลุกขึ้นไปหยิบเค้ก พอจะกลับมาที่โต๊ะ ไฟทั้งานก็ดับลง
เสียงของคนภายในงานดูเเตกตื่น รวมไปถึงเเบมเเบมที่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับด้วย
เเรงสวมกอดของใครสักคนที่เเบมเเบมรับรู้ได้ถึงความปลอดภัยเเละอบอุ่นเวลาอยู่ในอ้อมกอดนี้
เสียงกระซิบข้างหูทำให้เเบมรู้ดีว่า เขาเป็นใคร
"ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไร พี่อยู่ข้างๆเรา"
เเบมยกเเขนขึ้นกอดอีกคนเเละซุกหน้าลงที่อก
เสียงเพลงปาร์ตี้ในค่ำคืนนี้ดังขึ้น
จากเสียงของเเขกในงานที่พากันตกใจ เปลี่ยนเป็นเสียงโห่ร้องสนุกสนานเเทน
"ไปเต้นกัน" มาร์คดึงเเบมเเบมเข้าไปร่วมวงกับเพื่อนๆ
จนเข้าไปยืนกันอยู่ตรงกลาง
รอยยิ้มกว้างๆของคนตรงหน้าทำให้มาร์คหลงเเล้วหลงอีก
เพลงจังหวะเร็วๆถูกเปลี่ยนเป็นเพลงหวานๆซึ้งๆเเทนเมื่อทั้งคู่มาอยู่ตรงกลาง
เเบมเเบมซบหน้าลงกับบ่ากว้างของมาร์ค
มาร์คเองก็กระชับกอดให้เเน่นขึ้นอีก ขยับไปตามจังหวะของเพลงที่เปิดอยู่
"พี่รักเเบมนะครับ ขอบคุณมากนะ ที่แบมเลือกพี่"
น้ำเสียงของมาร์คกระซิบข้างๆหูของเเบมเเบม ถึงเสียงของมาร์คจจะบางเบา
เเต่เเบมก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
มาร์คค่อยดึงตัวเเบมเเบมออกมาจ้องตากัน
มาร์คมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่สะท้อนใบหน้าตัวเองอยู่
"ตาของเเบมตอนนี้กำลังสะท้อนให้พี่ได้เห็น เห็นว่าตอนนี้ในดวงตาของเเบมเเบมมีเพียงแค่พี่มาร์ค
เพียงคนเดียว พี่อยากจะบอกเเบมว่า ดวงตาของพี่ก็สะท้อนให้เเบมเห็นเพียงเเค่เเบมเพียงคนเดียวเหมือนกัน
นับตั้งเเต่วันนี้เเละตลอดไป"
ปากสวยของมาร์คก้มลงกดจูบลงบนปากอิ่มของเเบมเเบมเนิ่นนานเเต่ไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปด้านในเเต่อย่างใด
"ขอบคุณนะพี่มาร์ค ที่ทำอะไรหลายๆอย่าง เพื่อเเบม ขอบคุณที่รักเด็กอย่างเเบมนะครับ เเบมรักพี่มาร์คนะ"
ฝากคอมเม้นท์และติดแท็ก #ฟิคพี่มาร์คขี้อ่อย กันด้วย อย่าให้ต้องบังคับและขู่เข็ญกันเลยนะ 5555555
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น