นิยาย : วินโฟลว นิทานย้อนเวลา
ความเห็น :
ชื่อเรื่อง ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นวรรณกรรมเยาวชนของต่างประเทศ คงเพราะเอาวินโฟลวมาเป็นชื่อด้วยล่ะมั้ง ซึ่งธีมจริงๆ มันออกไทย ผจญภัย หม่นเล็กน้อยด้วย ถ้าผมเป็นนักอ่านที่หลงเข้ามาก็คงอุทานว่า....คุณหลอกดาว!
แนะนำเรื่อง ส่วนที่ยาวสี่บรรทัดอ่ะครับ มันเหมือนจะดี แต่อ่านแล้วมึนงง เพราะดันใช้ชายหนุ่ม หญิงสาว แฟนเธอ แฟนเขา อิรุงตุงนังไปหมด ต้องนั่งลำดับความคิดดีๆ อ่านทวนดีๆ ถึงจะพอเข้าใจได้ แนะนำให้ใช้ชายหนุ่มไม่กี่ครั้ง ใช้ชื่อมาแทนบ้างก็ได้ครับ ลดความสับสนของนักอ่านลง
การสลับเนื้อหา แล้วคิดว่าผู้อ่านอาจสับสนได้ ให้เลือกอ่านตามใจชอบ สำหรับผมถือว่าไม่ควรทำ (ถ้าเป็นผมจะไม่ทำแบบนี้) เหตุผลคือเราเป็นนักเขียน ถ้าเราต้องการตีพิมพ์เป็นหนังสือ มันก็ต้องเปิดหน้า 1 ไป 2 ไป 3 อยู่แล้วนี่ครับ เราเป็นคนกำหนดแต่แรกว่าจะให้นักอ่านอ่านอะไรก่อน เขาเลือกไม่ได้หรอกว่าควรจะอ่านอันไหนก่อนจึงเข้าใจ หน้าที่ของเราคือเรียบเรียงให้เขาเข้าใจ ให้เขาสนุกในแต่ละส่วนที่เรานำเสนอร้อยเรียงมา
มาถึงเนื้อเรื่องกัน
ผมเพิ่งจะอ่านจบบทแรกวันนี้ ที่จริงเริ่มอ่านเมื่อวันแรกที่รับเลยแหละ สำนวนภาษาดีนะครับ อ่านลื่นไหล แต่คิดว่าอ่านๆ หยุดๆ มานานส่วนนึงคงเพราะวรรคเริ่ม ส่วนนิทานที่เล่าน่ะครับ สมกับที่พระเอกยังแก้ไม่เสร็จ มันให้ความรู้สึกทื่อมาก ไร้แรงดึงดูด จนอ่านแล้วก็พลอยรู้สึกอืดไปด้วย ถ้าแก้ตรงจุดนี้ได้ เกลาให้มันดีสักหน่อย อ่านแล้วมีความรู้สึกน่าจะดีขึ้น
ส่วนท่อนเก็บดอกบัว ให้ความรู้สึกเรื่อยๆ เอื่อยๆ ดีครับ
จนกระทั่งถึงท่อนที่ ศพลอยน้ำมา คือจะบอกว่าศพจะลอยน้ำเมื่อมันอืดแล้ว คือตายได้หลายวันละ คนจมน้ำใหม่ๆ ยังไม่ตายจะไม่ลอยขึ้นมา
อีกอย่าง ปฐมพยาบาลคนจมน้ำคือ กดหน้าอก ไม่มีเป่าปากนะ (แต่คนมักจะเข้าใจผิดเพราะละครไทยชอบทำ) ไม่จำเป็นต้องจับชีพจรก่อนครับ สำหรับคนทั่วไปที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการฝึกฝนมา
สัญลักษณ์แปลกๆ ครับ พวก “ - -“ ขีดๆ เนี่ยไม่มีใช้ในนิยายไทยนะ มักจะเห็นในนิยายแปล ซึ่งผมว่าถ้าแปลดีๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้อ่ะ แล้ว ! ! ติดกันสองตัวยิ่งไม่ใช้ ไม่ต้องเว้นห่างครับ สนพ. ส่วนใหญ่ที่เห็นจะไม่ต้องเคาะวรรค ซึ่งผมก็ไม่ได้มีความรู้มากนักพวกสัญลักษณ์ภาษาพวกนี้ แค่พูดตามที่เคยเห็นมาเท่านั้นแหละ
ผมต้องขออภัยด้วย ที่นอกจากทำให้ช้ามาก แล้วยังอ่านให้แค่ตอนเดียวอีก สารภาพตามตรงว่าผมไม่ชอบบรรยากาศนิยายเรื่องนี้เท่าไหร่ มันไปไม่สุดสักทาง ก้ำๆ กึ่งๆ จะร่าเริงก็ไม่ใช่ เจอศพแล้วก็สยองก็ไม่เชิงอีก อิหลักอิเหลื่ออยู่ตรงกลางแล้วผมไม่รู้จะบิวท์ตัวเองไปทางไหนดี แต่บางคนก็ชอบความเรื่อยๆ ความกลางแบบนี้นะครับ ลางเนื้อชอบลางยา ผมไม่ออกความเห็นส่วนนี้ดีกว่า
การตีพิมพ์คงต้องบอกว่ายากหน่อยสำหรับนิยายสไตล์ก้ำกึ่งแบบนี้ ถามว่าเป็นไปได้ไหม...ความเห็นผมคือน้อย เว้นเสียแต่จะแก้รูปแบบนำเสนอให้ตื่นเต้นขึ้นในพล็อตเดิม (จริงๆ พล็อตน่าสนใจมากจากที่อ่านแนะนำเรื่องมา) ผมเป็นพวกเริ่มไต่ไปทีละก้าวแล้วรู้สึกว่าไม่ทันกินน่ะครับ ชอบแบบที่เปิดมาแล้วพีคเลย 5555 ดึงดูดได้ในทันที แต่ก็พยายามเข้าแล้วกันนะครับ
สุดท้ายนี้ ขอให้นิยายได้ตีพิมพ์ครับ
ถ้าพลาดจาก สนพ. ยังไงก็มีทางทำมือ หรือขายอีบุ๊กอยู่ อย่ายอมแพ้ง่ายๆ

ไหน้อย
04/08/2559

ก่อนอื่นต้องขอชื่นชมเรื่องการวางพล็อต การทิ้งปมต่างๆลงตัวสวยงามมากเลยค่ะ เป็นพล็อตที่ไม่อลังการถึงขนาดสะเทือนภพเหมือนอย่างแฟนตาซีเรื่องอื่นๆ แต่ก็โดดเด่นในตัวมันเองอย่างน่าชื่นชมมาก หลายครั้งที่การทิ้งปม พอจะทำให้เดาได้เลือนราง แต่ก็ไม่ทำให้ฟันธงได้เลยว่าใช่แน่ ทำให้ลุ้นระทึกอยู่บ่อยๆว่าจะใช่ที่เดาไว้รึเปล่าหนอ...ทำให้เรื่องนี้มีเสน่ห์ค่ะ
ภาษาการบรรยาย ขออนุญาตพี่เคย์ก่อนนะคะ คือข้าน้อยว่าเป็นจุดหนึ่งที่ทำให้เรื่องนี้ไม่เด่นอย่างที่ควร หลายส่วนที่บรรยายจนเห็นภาพ แต่มันก็เป็นส่วนที่ไม่จำเป็นต้องเห็นภาพขนาดนั้น อย่างเช่นช่วงที่เดินเข้าไปที่ไหนซักที่(จำไม่ได้แล้ว) เป็นบทบรรยายสถานที่รายทางเสียสามย่อหน้าใหญ่ติดกัน นักอ่านบางส่วนในเด็กดี เจอแบบนั้นเข้าไปก็หงายหลังแล้วค่ะ (สารภาพว่าแอบหงายหลังเบาๆ)
ความจริงรู้สึกว่าใช้ภาษาค่อนข้างสวย ถ้าลดทอนปริมาณลง เพิ่มความกระชับ ก็จะเป็นเรื่องที่อ่านได้ง่ายขึ้น อีกอย่างคือมันไม่ค่อยเข้ากับบทพูดน่ะค่ะ เหมือนบทบรรยายภาษาโบราณ แต่พอถึงช่วงตัวละครพูด บางทีเหมือนพลิกไปคนละบรรยากาศกันเลย เลยสลับอารมณ์ไม่ค่อยทัน
ต่อไปนี้จะเริ่มสปอย คำเตือน ผู้ยังไม่อ่านเนื้อเรื่อง อย่าเลื่อนลงมาอ่านนะเออ =w=
ด้านตัวละคร ชอบนางเอกนะคะ เป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน แต่ก็เข้มแข็งในระดับหนึ่ง ในสายตาสายแฟนตาซีล้างผลาญอาจเห็นว่ายังอ่อนแอไปนิด แต่หากพิจารณาตามความเป็นจริงแล้ว เรเดียนถือเป็นหญิงแกร่งมากคนหนึ่งทีเดียว
ซาเวียร์ พระเอกของเรา อืม...แปลกที่ไม่ค่อยประทับใจเท่าที่ควรแฮะ เหมือนมันน่าจะยัง “ได้อีก” อ่ะค่ะ แต่ก็บอกไม่ถูกว่าทำไมเหมือนกัน ^^” เทียบกับผู้ชายคนอื่นในเรื่องแล้ว เขาไม่ค่อยโดดเด่น เด้งสะดุดตาเท่าไหร่เลยในความรู้สึกข้าน้อย (จริงๆก็มีบทเยอะนะเนี่ย)
เร็กซ์กลับเด่นกว่า ถึงจะเด่นในด้านอื่นแต่ก็ยังดูมีอะไรให้ประทับใจอยู่บ้าง ชวนเหยียบ ชวนตะบันหน้า เหอๆ โดยเฉพาะแพทริกที่เป็นตัวละครโปรดตัวหนึ่ง คงเพราะเขาดูเป็นคนที่ทุ่มเท ต่อให้อยู่ในโซนสีเทาก็ยังทุ่มเทในแบบของตัวเองเพื่อเป้าหมาย แต่พระเอกมันดูมาวินแต่แรกอยู่แล้วล่ะมั้งก็เลยเฉยๆ หลายอย่างที่แพทริกทำ มัน “ได้ใจ” อ่ะค่ะ 555+ ทำนองว่า เอาใจแม่ยกไปเลย กระทั่งฉากที่ลักพาตัวเรเดียนก็ยังรู้สึกไม่เป็นไรเท่าไหร่แฮะ ยิ่งตอนจบยิ่งฟิน (ไม่ใช่ฟินเพราะคาร์ลนะคะ)
ตัวประกอบสำคัญที่ขาดไม่ได้เลยคือ ดยุคดาเรียน (แอร๊ย...โบกป้ายแม่ยกด่วนๆ) เฮียโผล่มาแต่ชื่อตั้งแต่แรก ทำนองว่ารบกับรุ่นพ่อ ตอนแรกเลยจิ้นไว้ว่าเป็นรุ่นพ่อเหมือนกัน พอโผล่มาตัวจริง กรี๊ดเลยค่า ไม่รู้ทำไมที่ข้าน้อยหลงดาเรียนมากกว่าซาเวียร์ แอบเชียร์ให้เขียนเป็นอีกหนึ่งเรื่องไปเลยด้วยซ้ำไป โดยเฉพาะที่คุยผ่านทางจดหมายเท่านั้นนี่ เอาใจไปเลย...เจ็บแบบจุกๆ ดราม่ายิ่งกว่าพระนางตัวจริงซะอีก
ประเด็นตอนจบ เป็นแฮปปี้เอนด์จริงๆ แฮปปี้จนอดรู้สึกว่ามันแฮปปี้เกินไปไหม ?? (เรื่องมากสินะเรา ._. ) คืองี้นะคะ อาจเพราะดราม่ามาตลอดเรื่อง ธีมเรื่องเป็นโทนหนัก การเมือง สู้รบก็เยอะ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีความสูญเสียมากเท่าไหร่เลย คนที่ตายจริงก็แค่ตัวประกอบเบาๆ ที่เหลือก็คืนชีพหมด เทียบกับเริ่มเรื่องแล้วไม่ค่อยรับรู้ว่ามันสูญเสียมากนัก นางเอกได้เกือบทุกอย่างกลับมาหมดเลย กระทั่งแพทริก ถ้าลองตัดให้ซักคนหนึ่งตายตอนจบจริงๆ มันจะทำให้เรื่องนี้กลายเป็นประวัติศาสตร์จริงๆว่า อ๋อ ตอนจบคาร์ลตายนะ(แช่ง? 555) หรือเพิ่มการสูญเสียอะไรซักอย่างเข้าไป มันจะทำให้เข้าถึงมากกว่านี้น่ะค่ะ
ประเด็นด้านความรัก ข้าน้อยคิดว่าทำได้ดีพอควรเลยค่ะ เห็นความผูกพันในด้านของเรเดียนต่อซาเวียร์ที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อย แต่ความซึนของซาเวียร์ทำให้เรามองอะไรในมุมเขาไม่ออกเท่าไหร่ ฮะๆๆ โดยโทนเรื่องแล้วหนักไปทางการเมือง อะไรเทือกนั้นมากกว่าความรักนะเนี่ย
อืม...ที่เหลือก็ไม่น่ามีอะไรแล้ว เขียนวิจารณ์ให้ยาวมาก (1.5 A4 =[]=) เอิ่ม ถือว่าชดเชยที่ไม่ได้คอมเม้นแต่ละตอนละกันนะคะ ^^ ยังไงยอดคอมเม้นก็เกิน 100 แล้ว เหอๆๆ ขอบคุณที่เขียนผลงานดีๆให้อ่านกันนะคะ

ด้วยความเคารพ

ว่าจะเขียนในบทวิจารณ์แล้วค่ะ แต่อ่านไม่จบไม่สามารถเอ่ยถึงแก่นเรื่องได้ เลยเอามาลงคำนิยมแทน

Police VS Killer เป็นเรื่องของตำรวจอัจฉริยะที่ไล่ล่ากับนักฆ่าอัจฉริยะ จนกระทั่งหลุดมาอยู่ในอีกมิติหนึ่งที่พวกเขาไม่คุ้นเคย จากคู่อริจึงต้องหันกลับมาจับมือกัน เอาชีวิตรอด...โดยการหางานทำ ต้องขออภัยด้วยค่ะที่อ่านได้ถึงแค่ตอนที่สี่ ซึ่งเป็นช่วงเริ่มเปิดประเด็นความลับของทางร้านเท่านั้น ยอมรับว่าตัวเองเป็นนักอ่านที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าไม่มีแรงดึงดูดสูงก็มักจะอ่านไม่ค่อยได้นาน แต่คิดว่าอ่านเท่านี้ก็พอจะบอกประเด็นสำคัญๆได้หลายส่วนเอาไปปรับแก้แล้วค่ะ

อันดับแรกขอพูดถึงตัวละคร ซึ่งก็คือ เพท และซาคุ หมวดเพทนั้นนอกจากเป็นตำรวจอัจฉริยะแล้วยังมีเชื้อเจ้าเชื้อนาย เป็นคนสำคัญของโลกเก่าด้วย ขณะที่ซาคุเองก็เป็นนักฆ่าเลือด เรียกว่าดีกรีไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ส่วนตัวรู้สึกว่าท่านวางคาแรกเตอร์ของทั้งสองคนไว้ไม่เลวทีเดียว แต่ยังไม่สามารถแสดงเอกลักษณ์ออกมาได้เต็มที่ ทั้งจากวิธีพูด หรือลักษณะท่าทางหลายๆอย่าง เช่นเดียวกับตัวละครอื่นๆที่เปิดตัวได้ไม่เลว สร้างเอกลักษณ์ขึ้นมาได้ แต่ไม่สามารถถ่ายทอดได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย แนะนำว่าควรจินตนาการเข้าถึงตัวละครให้ลึกซึ้งกว่านี้นะคะ :))

เท่าที่อ่านมาไม่กี่ตอน ข้าน้อยไม่สามารถวิจารณ์พล็อตอย่างละเอียดได้ แต่ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีค่ะ สร้างสถานการณ์ที่ดึงดูดใจให้อยากติดตาม คอยลุ้นว่าตัวเอกสองคนจะตีกันต่อไหมนะ จะเอาตัวรอดในมิติอื่นได้รึเปล่า หรือกระทั่งถ้ากลับไปได้จะเกิดอะไรขึ้น ซ้ำยังมีความลับของร้านมาเป็นตัวสร้างความปั่นป่วนอีก นับว่าน่าสนใจค่ะ ต้องติดตามชมกันต่อไป

อนึ่ง การดำเนินเรื่องในบางครั้งดูอืดเอื่อยไปบ้าง ขาดจังหวะจะโคนที่ดี ทำให้พล็อตที่ดีนั้นขาดความน่าสนใจไปค่ะ เรื่องของจังหวะน้ันพูดกันลำบาก บางครั้งเราก็ต้องใช้ความรู้สึกเอาว่า เออนะ ช่วงนี้มันต่อสู้ ควรจะเดินเร็ว(แต่เร็วไปก็ไม่ดีค่ะ) ช่วงที่กำลังซึ้ง ก็ช้าหน่อย...จับความรู้สึกคนอ่านไว้ให้ได้ อย่างตอนเกือบล่าสุดที่หลงอ่านอยู่พักใหญ่ก็ตอนแทรกของท่าน - -" ไม่ทันได้อ่านหัวตอนว่าเป็น Prine#5 อ่านแล้วตึ้บมากเลยค่ะ เพราะบรรยายลักษณะคนละเอียดยิบทุกซอกมุม มาทีเดียวแบบไม่ทันตั้งตัวเล่นเอาเงิบ ของแบบนี้อ่ะ ค่อยๆโพสไปทีละนิด แทรกไปทีล่ะหน่อยค่ะ อย่ายัดตู้ม จำไม่ได้หรอก แล้วประวัติ ตำแหน่ง ความสำคัญ ความฮ็อตของตัวละครก็เหมือนกัน หาจังหวะค่ะ แทรกให้คนอื่นชมก็ได้ ว่านอกจากจะหน้าตาดีแล้ว ยังเก่ง ฉลาด พ่อรวย บลาๆ ก็ว่าไปเนอะ จะได้ไม่น่าเบื่อ

สำคัญอีกอย่างของการยัดข้อมูลคือ สิ่งที่เราอยากให้ผู้อ่านรู้ มาแทรกตรงหมายเหตุ หรือแยกเป็นตอนย่อยมันไม่ดีนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าเป็นข้อมูลสำคัญที่จำเป็นต้องรู้ถ้าจะอ่านนิยายท่านให้รู้เรื่อง ถ้าไม่รู้ก็ไม่กระทบเนี่ย เอาเป็นหมายเหตุได้ค่ะ แต่ถ้าต้องรู้ เราก็ต้องหาวิธีทำให้นักอ่านอ่านได้เพลินๆได้ ไม่รู้สึกสะดุดหรือติดขัด หรือต้องวกกลับมาอ่านแล้วเกาหัวว่าอะไรฟระ ข้อมูลมหาศาล จะโหลดโหดไปแล้วนะ นอกจากนี้ขอกล่าวถึงวงเล็บ ไม่ควรอย่างยิ่งแม้อยากจะเล่นมุก เพราะมันทำให้อ่านสะดุดอย่างจัง

และขอกล่าวถึงตัวละครเพิ่มอีกนิด ในเรื่องอินเนอร์ ช่วงแรกนั้นเพทตามไล่ล่าจับเป็นจับตายกับซาคุ แต่พอสถานการณ์เปลี่ยนปุ๊บ สองคนก็ดีกันปั๊บ ที่อยากถามคือ ความรู้สึกก่อนหน้านี้ของเพทคืออะไร? ที่ตามจับซาคุตอนแรกเป็นแค่เพราะเขาคือนักฆ่า และเพทคือตำรวจ เท่านี้จริงๆก็ไม่น่ามีปัญหา แต่เอาเข้าจริงเราอ่านนิสัยของเพทที่จริงจังในงานแล้ว ก็เกิดความรู้สึกว่า เขาคงมีอินเนอร์ในการทำงาน อยากจับคนทำผิดมาลงโทษ และในกรณีนี้ไม่ว่าจะไปที่ไหน ซาคุก็คือคนผิด และสมควรโดนลงโทษ ก็ไม่น่าดีกันง่ายขนาดนั้น....นี่เป็นมุมมองของเพทที่เรายังรู้สึกขัดแย้งกันค่ะ ซึ่งท่านนักเขียนสามารถขจัดความขัดแย้งของนักอ่าน โดยการแจกแจงบรรยายสักหน่อยก็ได้ว่าทำไมเพทถึงยอมง่ายขนาดนั้น ซึ่งเท่าที่จำได้ตอนนั้นเพทหลงมิติ และยอมร่วมมือเอาตัวรอดง่ายๆ เราก็เลยไม่ค่อยเข้าใจเขาเท่าไหร่

บทสนทนา...ยังไม่นับว่าคล่องนัก ไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มได้ไม่เลวแล้วค่ะ บางจุดนั้นยาวเป็นพืดเหมือนเอาบทยัดปาก ขณะที่บางจุดยังห้วน ลองพยายามอ่านทวนเองดู แล้วจะรู้ว่าบางบทมันห้วนเกิน หรือยาวเกิน ก็น่าจะพอแก้ไขได้

สรุปแล้ว สร้างพล็อตและเรื่องได้ดีค่ะ แต่การดำเนินเรื่องยังต้องฝึกฝนให้ดึงดูดใจมากกว่านี้ สู้ๆนะคะ :’))

Cupid Writer (นักเขียนกามเทพ) Yaoi #พบรักกับสายลม

- ชื่อเรื่องคำโปรยและแนะนำเรื่อง: ส่วนนี้ทำได้ดี น่าสนใจค่ะ (แต่แอบเห็นนะว่ามีความป๋อจ้าน 555)
- ขอพูดรวมๆ ดีกว่า : ด้วยความที่อ่านได้แค่หนึ่งตอนครึ่ง สำนวนอยู่ในระดับไม่เลว พออ่านได้ แต่ลีลาการเล่าเรื่องก็ยังห่างไกลจากคำว่าดี บทช่วงจบของ มรว. กับปิ่นมุก เราอ่านด้วยความรู้สึกยืดเยื้อ และรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรมชาติโดยเฉพาะส่วนของบทสนทนา คำแนะนำเราคือ ถ้าเป็นแค่บทที่สร้างมาเพื่อโชว์บทหวานของนิยายตอนจบ งั้นก็ตัดให้เหลือไม่กี่วรรคก็พอค่ะ เพราะถ้ามันไม่ได้ส่งผลต่อเนื้อเรื่องก็ไม่ควรยัดเข้ามาเยอะเกินไป บั่นทอนความอดทนของนักอ่าน, ในส่วนการเปิดตัวละครก็ยังเป็นปัญหามาก ปัญหาเดิมๆ ที่เจอในนักเขียนมือใหม่ที่ยัดบทแนะนำมาทั้งดุ้นแบบไม่มีศิลปะ ปัญหานี้แก้ด้วยการเปิดประสบการณ์ตัวเองเอยะๆ หาเรื่องอื่นดีๆ อ่านดู แล้วศึกษาเทคนิกมาพลิกแพลงใช้เอง, โดยตัวธีมและไอเดียของเรื่องดีอยู่แล้ว เป็นสไตล์ของวายวัยรุ่นที่น่าสนใจ ต้นทุนดี ปัญหาอยู่ที่การเขีนและการเล่าเรื่อง

อ่านจนจบเลยเรื่องนี้ 55555+

- ชื่อเรื่องคำโปรยและแนะนำเรื่อง: ดี! 5555+ ในฐานะหมอโสดคนหนึ่ง เป็นพล็อตเรื่องที่โดนใจมาก

- ขอพูดรวมๆ นะคะ: สำนวนใช้ได้เลยนะ ถือว่าอ่านได้ลื่นไหล ไม่สะดุด การบรรยายสิ่งแวดล้อมหรือตัวละครยังน้อยไปนิด แต่ก็ไม่ได้ถือว่าน่าเกลียดอะไร แต่ด้วยความน้อยนี้ทำให้ตัวคาแรกเตอร์พระเอกที่ยังมีบทน้อยค่อนข้างอ่อน เมื่อเทียบกับนางเอกและเพื่อนตัวประกอบ, การตัดฉากในช่วงแรกก็ทำได้ดีนะคะ เป็นช่วงที่กำลังน่าติดตาม ชวนให้กดอ่านต่อไปเรื่อยๆ

- ต่อจากนี้จะเป็นการเดาส่วนตัว 5555+ นข ทำการบ้านมาดีพอสมควร อาจเป็นคนในวงการ สธ. อยู่แล้ว อาจเป็น นศพ. ที่ยังเรียนไม่จบ แต่ไม่น่าใช่แพทย์อินเทิร์นที่เรียนจบแล้ว เพราะดูเหมือนยังไม่ได้สัมผัสชีวิตอินเทิร์นจริงๆ ความสรุปประวัติล่วงหน้าเสมือนตัดสินใจจะรีเฟอร์เองไม่ผ่านสตาฟ ความไม่ได้กินข้าวเที่ยงกินบ่ายแต่สั่งกินจากข้างนอก เอาจริงไม่เมคเซนส์ ถ้ายุ่งจริงอินเทิร์นส่วนใหญ่เลือกกินโรงอาหารใน รพ. แน่นอน รพ.จังหวัดทุกที่มีโรงอาหารจ้า การสั่งจากข้างนอกมากินแสดงให้สะท้อนให้เห็นว่าแม่สาวคนนี้เรื่องมากพอสมควร เลือกกินทั้งที่ไม่สามารถกินแบบดีๆ ได้ แต่จุดนี้แนะนำว่าไม่ต้องแก้นะ เพราะถ้าแก้นี่คือรื้อเรื่องทั้งเรื่องแน่นอน

- จุดที่น่าสนใจอีกอย่างคือ ฐานะที่แตกต่างระหว่างแมส กับ หมอ ถ้าไม่มีจุดพลิกผันของอาชีพพระเอก บอกได้แค่ว่า ขัดความเป็นจริงมากนะ พญ. เป็นสิ่งมีชีวิตที่โสด แต่ก็คิดเยอะ ปากบอกไม่เลือก แต่จริงๆ ก็เลือกมาก 5555+ ความแตกต่างของรายได้ สร้างความแตกต่างของไลฟ์สไตล์เช่นกัน อย่าคิดง่ายๆ ว่าเป็นคนง่ายๆ ติดดินแล้วจะอยู่กันได้จริง ในส่วนการตัดสินใจหลายอย่างแตกต่างกันแน่นอนโดยเฉพาะเรื่องใหญ่ๆ การลงทุนเอย การเก็บออมเงิน ของกินของใช้ อย่าว่าแต่ตัว พญ เองเลย ครอบครัวจะต้องดราม่า บลาๆ...etc. นี่เป็นอีกจุดหนึ่งที่น่าติดตามว่านักเขียนจะทำออกมายังไง

- ไปค่ะ แอดเฟบ อยากรู้ตอนจบ เป็นกำลังใจให้!

เขียนคำโปรยได้น่าสนใจทีเดียว พล็อตเทพเซียน กับมาร พลัดพราก

แต่บทนำคลิกเข้าไปแล้วงง เหมือนไม่ใช่บทนำ แต่เป็นส่วนแนะนำตัวละครมากกว่า? อันนี้ไม่แน่ใจเจตนา นข เท่าไหร่นะคะ

อนึ่ง...ตัวเล็กไปหน่อย เราเปิดอ่านในแม็คบุ๊ก ไม่รู้ว่าในวินโดว์เป็นยังไงนะ ก็กดเพิ่มขนาดได้ล่ะค่ะ ไม่ได้เป็นปัญหามากมายอะไร แต่โดยส่วนตัวแล้วปกติลงด้วย ฟอนต์ 18

อ่านจบตอนแรกแล้ว ความรู้สึกคือ เขียนได้ไม่เลว ไอเดียเรื่องก็ไม่เลวเลย

ภาษาอยู่ในระดับอ่านเข้าใจได้ไม่ยาก ใช้คำสละสลวย แต่ไม่ได้ช่วยให้ตัวเรื่องสนุกมากขึ้น ระดับการใช้ภาษาสำนวนสำหรับเราจะเหนือกว่าแค่อ่านเข้าใจ คือการที่เขียนให้คนอ่านจมไปกับเหตุการณ์ และสนุกได้ทั้งที่เนื้อหาไม่มีอะไร

ซึ่งสำหรับเรื่องนี้นั้น เนื้อเรื่องดูน่าสนุกไม่เลว แต่การเล่าเรื่องยังไม่ถึงขั้นนั้น จุดที่เห็นได้ชัดคือช่วงเปลี่ยนฉากเก้าหมื่นปีถัดจากนั้น จุดนี้จริงๆ ควรจะมีการบรรยายบางอย่าง ที่ทำให้คนอ่านอินกับความรู้สึกว่ามันผ่านไปเก้าหมื่นปีแล้วนะ ไม่ใช่แค่ผ่านไปสองสามบรรทัด เซ็ตติ้งโลกก็ยังเห็นไม่ชัดเจน ตอนเห็นตัวเอกเกิดใหม่แล้วเลยไม่สัมผัสถึงความยาวนานเท่าไหร่

พารากราฟที่สอง บรรยายเรื่องทั้งหมดเหมือนยังเรียบเรียงไม่ค่อยดี อ่านแล้ววกวนอยู่บ้าง กระโดดไปมา

ย่อหน้า "โอ๊ย! หญ้านี้คมชะมัด" แล้วตามด้วยการบรรยายตัวเอกยาวพรืดใหญ่ แนะนำว่าควรเคาะแยกบรรทัด

การขึ้นย่อหน้าใหม่ ช่วยเว้นจังหวะอารมณ์ให้นักอ่านอย่างหนึ่ง ถ้าใช้ดีๆ ก็ส่งผลมากนะ

แนะนำอีกอย่างคือควรมีย่อหน้าด้วยค่ะ

อันที่จริง เรื่องแนวสืบสวนฆาตกรรมนี้มักจะมีความน่าสนใจในตัวเองมากอยู่แล้ว ขึ้นกับว่านักเขียนสามารถถ่ายทอดความน่าสนใจนี้ออกมาได้รึเปล่า

สำหรับเราคำโปรยสองบรรทัด ทำได้ไม่เลว แต่สำหรับบางคนอาจจะยังไม่น่าดึงดูดพอให้คลิกเข้ามาอ่าน เพราะมันคือเห็นสโคปแค่ฆาตกรรมทั่วไป ซึ่งส่วนอื่นที่โดดเด่นกว่านี้ยังนำเสนอไม่ได้

ข้อมูลเบื้องต้น เสียสามสี่บรรทัดแรกไปกับ ประกาศ พรบ.
อืม...
อันนี้ คหสต. เลยนะ ถ้าอยากแปะจริงๆ ก็เอาไปแปะล่างสุดดีกว่า
สมมติคนเข้ามาอ่านด้วยความอยากรู้ แต่เจอข้อความนี้ตูมม...ตั้งแต่บรรทัดแรก
คิดว่าจะเหลือความอยากอ่านสักกี่เปอร์เซ็นต์?
สำหรับเราหน้านี้ต้องทำให้เขาอยากอ่านเพิ่มขึ้น
ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมีมันเลยก็ยังได้นะ ให้คลิกอ่านบทแรกไปเลย

ในส่วนเนื้อหาบทแรก เป็นบทพูดล้วน ไม่มีบรรยายเลย
พอบทจะบรรยาย ก็กลายเป็นความคิดวกวนวุ่นวายของนางเอกแทน
สไตล์นี้เข้าใจว่าเป็นการเขียนสไตล์แจ่มใสวัยรุ่น แต่ควรตั้งอยู่บนความพอดีนะคะ ร่าเริงได้เวิ่นเว้อได้ แต่อย่าหลายบรรทัดเกิน เพราะนอกจากขบขันบ้างแล้ว ยังเป็นการบั่นทอนความอดทนนักอ่านเช่นกัน

การเปิดตัวละครใหม่ก็ยังคงเป็นปัญหาเดิมๆ ที่นักเขียนใหม่ข้ามไปไม่ได้ เปิดตัวละครทีเดียวเป็นพรืดไม่ได้นะคะ ถึงเปิดไปคนอ่านก็จำไม่ได้ ถ้าจำไม่ได้แล้วคุณหยิบมาพูดถึงอีก คิดว่าเขาจะกลับไปอ่านอีกรอบเหรอ ไม่หรอก เขาจำไม่ได้เขาก็ปิดทิ้ง นี่นิยายไม่ใช่หนังสือเรียน 5555 ต้องมีสกิลค่อยๆ เปิด ค่อยๆ แนะนำ ทำให้เขาจดจำไปนะ

คุ้นๆ ว่าตอนแรกคุณอยากให้วิจารณ์เนื้อเรื่องใช่รึเปล่า ต้องขออภัยจริงๆ ที่ทำให้ไม่ได้ เพราะความอดทนมีไม่มากพอ จะบอกว่าเรามองแค่มุมนักอ่านทั่วไปก็ได้ ไม่มีใครเขาทนจนอ่านถึงตอนที่คุณคิดว่าเป็นจุดพีคของเรื่องหรอก ถ้าสำนวนไม่ดี เขียนเรื่อยเปื่อยไปตั้งแต่ต้นเรื่อง เพื่อจะเข้มข้นในตอนท้าย ไม่นานมานี้ยังมีคนตั้งกระทู้เลยว่าเรื่องควรจะดึงดูดนักอ่านได้ตั้งแต่ตอนท่ี่เท่าไหร่ เรายังคงยืนยันว่า ตอนแรกก็ต้องตกนักอ่านได้แล้วค่ะ อันที่จริงต้องดึงดูดได้ตั้งแต่คำโปรย แนะนำ ชื่อเรื่องด้วยซ้ำ การแข่งขันมันสูงจริงๆ นะ