คนในความทรงจำ

คนที่เคยอยู่ในความทรงจำ เมื่อวันหนึ่งวันใดที่เราเดินห่างกันไปตามเวลาที่เคลื่อนไป และต่างแยกย้ายไปตามเส้นทางของชีวิต

ฉันไม่รู้เหมือนกันทำไมระหว่างเราถึงไม่เหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ เราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนะ แต่ความสัมพันธ์ที่ก้ำกึ่ง ไม่ชัดเจน มันทำให้เราเดินจากกันไปได้อย่างง่ายดาย เราไม่เคยคุยกันอย่างจริงจังด้วยซ้ำว่าเราคุยกันในฐานะอะไร หรือตกลงเราเป็นแค่เพื่อนหรืออะไร เหมือนเธออยากเดินเข้ามาในพื้นที่ของฉัน แต่บางครั้งก็เหมือนพยายามถอยห่าง

ส่วนฉันคนนี้ คนที่ง้อใครไม่เป็น พูดจาอ่อนหวานไม่ค่อยชินปาก จะให้ถามออกไปตรงๆ ก็ไม่กล้า หากฉันจะบอกความในใจออกไปก็รู้สึกว่าไม่ควร มันเลยเป็นความรู้สึกหน่วงๆ ไม่ถึงไหนสักทีแบบนี้สินะ

ส่วนตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราก็ห่างจนหาจุดต่อไม่ติด ห่างจนไม่รู้ว่ามันจะกลับมายังไง

ความจริงจะว่าไปแล้วความไม่ชัดเจนและคลุมเครือนี้แหละมันคือความชัดเจน ว่าเราไม่ได้อยากมีกันและกันในชีวิตมากไปกว่านี้

ขอบคุณเวลาที่ช่วยทำให้อะไรๆ มันชัดเจน...