คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 :: ไร้จิตใจ
------------------------------------------------------------------------
Chapter 9
ไร้จิตใจ
“ฮ้าวว~~”
และวันนี้ผมก็ตื่นมาในช่วงเช้าที่น่าเบื่ออย่างเช่นเคย แต่มีอะไรที่พิเศษกว่าเดิมนิดหน่อย คือ ตื่นมา เจอไอ้เซมินอสนอนกอดผมเพราะคิดว่าเป็นหมอนข้าง ผมจ้องมัน มันไม่รู้สึก ส่งรังสีอำมหิตก็แล้ว มันแน่นิ่ง ผมดีดหน้าผากมัน มันก็ยังไม่ปล่อย...เอ่อ ขอโทษครับ คนที่เป็นแฟนคลับเซมินอสทุกท่าน มาลาเจ้าตัวไว้ก่อนยังไม่สายนะครับ เพราะเดี๋ยวผมจะซัดมันออกหน้าต่างให้กระทบแดดผิวไหม้ไปเลย!! ถ้ามันยังไม่ปล่อยอีกน่ะนะ -_-++ ผมไปอาบน้ำแต่งตัว ออกจากบ้านในเวลา 7.00 โมง เป็นกิจวัตรประจำวันของผม... เดินไปโรงเรียนเอง.. เหตุเพราะผมยังมีเงินไม่พอจะซื้อมอเตอร์ไซต์ขับไปโรงเรียน..(มีใบขับขี่เรอะ?) ทำไมเรื่องมันน่าเบื่อแบบนี้! ไม่มีอะไรใหม่ๆเลยเรอะ!?
หวอออออ หวออออออ
ใหม่ไปแล้ว...
ผมผงะ เสียงรถตำรวจนี่นา มีรถตำรวจล้อมโรงเรียนเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? ไม่รอช้า ผมรีบทำการเบียดเข้าไปในโรงเรียน (คนเยอะมาก ชาวบ้านก็เข้ามาด้วย จึงอัดกลายเป็นปลากระป๋องแบบนี้) มีคนเยอะแบบนี้... ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ๆ เมื่อผมเดินเข้ามาเรื่อยๆ ผมก็เจอกับลูคัสที่เดินโซเซใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หน้าซีดเผือด เอามือจับหน้าอกเหมือนช๊อคอะไรเสียอย่าง ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปทัก
“ลูคัส เกิดอะไรขึ้น?” ผมชักสังหรณ์ไม่ดีแล้วสิ..
“กานต์...พวกกานต์” ลูคัสเอ่ยตะกุกตะกัก อะไร? กานต์ทำอะไรงั้นเหรอ?
“ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้น บอกมาสิ” ผมเขย่าตัวลูคัสที่ตั้งสติไม่ได้อยู่ ลูคัสทำท่าระเอือมแล้วตอบผมด้วยเสียงสั่น
“คือ..กานต์ จิรัช ไตร พีท ถูกฆ่าตาย”
“อะ...อะ..อะไรนะ?” ผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันหล่นตุบลงไปที่พื้นอย่างไรไม่รู้..
“สภาพศพเละจนดูไม่ได้...โดยเฉพาะกานต์ ..” ลูคัสเล่าแบบไม่สบตาผม ก้มหน้ากระสับกระส่าย
“……….” ผมกัดฟัน นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย? ไม่จริง... เมื่อวานมันยังแกล้งผม(โครตแรง)อยู่เลยนี่นา... จู่ๆจะมาตายได้ไง?
“เฮ้อ..เหมือนจะเป็นฝีมือของฆาตกรต่อเนื่อง คนเดียวกับที่ฆ่าพี่ฟอร์นแน่ๆ..”
“...ฉันจะไปดู ที่ไหนเหรอ?” ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ปกติถาม
“ห้องม.5/2 ห้องเรานี่แหละ” ...ไม่รอช้า ผมรีบวิ่งไปในอาคารห้องเรียนของผมทันที
ผมเดินขึ้นไปชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นของห้องผม มีเสียงดังเอ็ดตะโรจ๊อกแจ๊กจนเจ็บหู ดังไปถึงชั้นล่าง เข้าใจว่าเรื่องมันใหญ่ แต่...ถ้าดังขนาดนี้ไปโทรโข่งหน้าเสาธงไม่ดีกว่าเรอะ!! ไอ้พวกกานต์มันจะได้ตายอย่างสงบไหมเนี่ย!!
“หลีกหน่อยครับ.. หลีกหน่อยสิครับ!!” ผมเบียดฝูงชนที่รุมล้อมห้องผมอยู่ ผมอุตส่าห์ขอทาง ไอ้มันไม่มีแม้แต่ขยับ!
จ๊อกแจ๊กกกกกกกกก ชาติก่อนเป็นใบ้เรอะ? ชาตินี้ถึงเสียงดังระฆังแตกแบบนี้
“แอ๊กซิส..ใจเย็น..” ลูคัสจะปรามผม แต่ผมไม่สนใจ.. หายใจลึกๆ.. แล้วตะโกนสุดเสียง
“โว๊ยยยยยยยย บอกว่าหลีกทางหน่อยไง ฟังภาษามนุษย์ไม่เป็นเหรอวะครับ!!!!!”
เงียบ... ทุกคนเงียบหมดเลย แล้วจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ทำไมช่วงนี้มีคนหันมาสนใจผมบ่อยจังครับ? (*ตีหน้าซื่อ*)
“พ่อตายเหรอแอ๊กซิส แหกปากเพื่อ?” พ่อฉันตายตั้งนานแล้วเฟ้ย...อยากเถียงแบบนี้จริงๆ ไอ้คุณเพื่อนชายห้องเดียวกับผมด่าพร้อมดีดหน้าผากผม ผมเอามือกุมหน้าผาก เจ็บนะเว้ยครับ!!!
“.... เอ่อ..หลีกหน่อยได้มั้ยครับไอ้คุณผู้ชาย” (ประชดคำพูด) ผมพูดด้วยเสียงประมาณ 3 เดซิเบล เบาพอยัง? ผมผลักไอ้บ้านั่นออก แล้วเบียดไปถึงหน้าห้อง ผมเห็นตำรวจล้อมไม่ให้คนนอกเข้าอยู่ เอ้อ ไม่ให้คนนอกเข้าแต่คนในเข้าได้ใช่ไหม? แต่เมื่อผมจะเข้าไป ไอ้โปลิคตำรวจคนนี้ก็ห้ามไม่ให้ผมไป ผมเป็นคนรักของมันนะเว้ยครับ(!??) จะเป็นคนนอกได้ไง!! เอ่อ... ผมไม่เถียงด้วยคำนี้ดีกว่าเนอะ..
“ขอร้องเถอะครับคุณตำรวจ ขอผมเข้าไปหน่อย” ผมพูดด้วยถ้อยคำสุภาพเต็มที่(?) แต่ตำรวจก็ยังส่ายหน้า
“ไม่ได้” ตำรวจยังยืนยันคำเดิม
“แต่นั่นเพื่อนผมนะครับ” จะให้ผมเข้าดีๆหรือให้ผมถีบครับคุณโปลิค?
“อยู่ในระหว่างการตรวจสอบอยู่ เข้าไปไม่ได้” ไอ้ตำรวจบ้านี่...
“แต่ผมบอกว่าขอเข้าไปไงครับ!!!” ผมพูดอย่างเหลืออด(ใจกล้ามาก) เดินกระแทกตำรวจแล้วเข้าไป เอ่อ..ขอโทษนะครับ อย่าบอกให้ครูหักคะแนนจิตพิสัยนะครับ ผมเข้าไปในห้องม.5/2 ที่ผนังห้อง... เต็มไปด้วยเลือด รู้สึกว่าศพจะอยู่หลังห้อง เพราะมีเลือดติดอยู่ผนังหลังห้องมากกว่าตรงอื่น.. ผมเดินเข้าไปช้าๆ กลิ่นเหม็นเน่าโชยเข้ามาแตะจมูก แหวะ.. เหม็นจริงๆ ศพยังไม่ฉีดฟอร์มาลีนเรอะ? ..มันไม่ใช่เรื่องน่าเป็นห่วงนี่หว่า
เมื่อผมเดินมาถึงหลังห้อง... เหมือนว่าตำรวจข้างในจะไม่ได้ให้ความสนใจกับผมเลย แต่ช่างเหอะ..
“เหวอ!” ผมมัวใจลอยเดินไม่อยู่เลยเหยียบกองเลือดครับ! เกือบลื้น.. เมื่อผมมองจ้องไปที่พื้นที่มีเลือด แล้วมองไปตามรอยเลือดที่ไหลมา... มันไหลออกมาจากร่างใครบางคน... และคาดว่าน่าจะไหลมานานแล้ว... ผมเลื่อนตาไปดูหน้าตาของผู้เคราะห์ร้ายนั้น.. และมันก็ผมช๊อค เพราะมันคือ...
ศพของกานต์!!!
ศพของกานต์มีรอยบาดเจ็บสาหัสมาก... ที่ท้อง.. โดนแหวก!! ไส้มันไหลออกมาบนพื้นเลยอะ... บรื๋อ! แหวะ! มือ..มือซ้ายไม่มีนิ้ว!? ไม่มีเลยเสียนิ้ว เหมือนจะโดนถูกตัดออก ส่วนมือขวา.. เฮ้ย? มือหาย? ไม่ใช่สิ หายไปทั้งแขนต่างหาก!! แขนโดนตัดกระเด็นไปอีกฟาก... โหดร้ายชะมัด ข้างๆมีหัวของจิรัชอยู่..ไม่มีตัว!!!! เฮ้ย! ตัว!? ตัวอยู่ไส เหตุใดทำไมมีแต่หัว! ถ้าให้เดาน่าจะเป็นร่างที่ตำรวจกำลังตรวจสอบอยู่ ส่วนมุมห้อง..มีศพของไตรอยู่... ที่คอหอยมีลอยบาด... โดนแทงคอ!! น่ากลัวชะมัด.. ผมเดินไปที่หน้าต่างข้างโต๊ะผม.. ซึ่งข้างหน้าเป็นโต๊ะไนท์... มีศพของพีทตัวพิงอยู่ที่โต๊ะไนท์ ที่หน้ามีรอบสลักเป็นรูปดาว.. คนฆ่านี่โรคจิตชะมัด ส่วนที่คอ... มีรอยกัด!!!
“!!!”
“เรื่องกานต์..เดี๋ยวฉันจะแก้แค้นให้นะ”
ไม่จริงน่า.... ไม่จริงใช่ไหม... ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้....ทำไม…
ถึงเขาจะชอบแกล้งผม แต่เขาก็เป็นเพื่อนของผม... แล้วทำไม..ทำไม...ถึงตายแบบนี้.. แล้วคนที่ฆ่าน่ะ...
“มะ...มะ...มะ..” ผมตัวสั่นระริก ดวงตาสั่นคลอ ผมรู้สึกจุกที่หน้าอกแบบไม่ถูก... เรื่องแบบนี้...
ผมมองดวงตาที่เบิกกว้างของกานต์.. และคนอื่น.. แม้จะยังคงเปิดตาอยู่... แต่พวกเขา.. ตายไปแล้ว...
ดวงตา...ที่เบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนตาย...เหมือนกับพี่ฟอร์น....
“หนู!! ออกไปได้แล้ว เราต้องตรวจสอบ หนูไม่ควรมาอยู่ที่นี่ก่อน เรื่องเรียนค่อย...” ตำรวจมาดุผมในขณะที่ผมตัวสั่น .. ผมช๊อค... ตั้งสติไม่ได้
“ซี..ริน?” ..ผมเดินเข้าไปในบ้าน ภาพที่ผมเห็น.. บ้านที่เต็มไปด้วยกองเลือดนี่ บ้านผมเหรอ?..ผมใจกล้าเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนไปเห็น...ศพของน้องสาวที่รักของผม
“กลับมาแล้วเหรอ...แอ๊กซิส?” ร่างชายผมสีรัตติกาลสนิท ดวงตาสีม่วงไร้แววจับจ้องมาที่ผม.. ร่างเต็มไปด้วยเลือด.. ในมือถือมีดสั้น กำลังแทงอยู่ที่อกของชายวัยกลางคน.. ข้างๆมีร่างของหญิงคนหนึ่งที่ผมคุ้นเคย.. เลือด..เลือดเต็มไปหมด…
“มะ...มะ...ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งหลังภาพความทรงจำหนึ่งฉายเข้ามาในสมอง.. ความทรงจำหนึ่ง.. ที่ผมลืมเลือนไปแล้ว... เลือด.. เลือดในตอนนั้น...
ผม..ทรุดล้มลงกองเลือด ผมได้ยินเสียงของลูคัสร้องอุทาน เป็นเสียงสุดท้ายก่อนสติก็หายไป...
“หะ...หือ…” ผมครางขึ้นเบาๆ ก่อนจะลุกตัวขึ้นมากุมหัว ปวดหัวจังเลย...
“แอ๊กซิสฟื้นแล้ว!” เสียงลูคัสทำเอาหัวผมแทบเป็นเสี่ยงๆเนื่องจากเสียงหลายเดซิเบลมันกระทบเอาสมองที่กำลังมึนงงของผม
“? ลูคัส ที่นี่ไหน ฉันเป็นอะไรไป” ผมถามลูคัส แล้วมองรอบๆ...ห้องขาวๆ โล่งๆ มีเตียงเรียงรายกันอยู่แบบนี้... มีตู้ยา และเครื่องหมายบวกสีแดง(?) ... ห้องพยาบาลของโรงเรียน?
“นายมองดูศพพวกกานต์ แล้วอยู่ดีๆนายก็กรีดร้องออกมาแล้วสลบไปน่ะ”... พูดง่ายๆก็คือ ผมกำลังดูศพพวกมันอยู่แล้วจู่ๆอาการบ้าผมก็กำเริบนี่เอง (ว่าตนเองบ้าเนอะ= =;)
“งั้นเหรอ..”
“นายเป็นอะไรมากรึเปล่า?” ลูคัสถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมส่ายหน้าปัดๆไป
“แค่มึนนิดหน่อย ไปเรียนดีกว่า..” เมื่อผมจะลุกขึ้นจากเตียง ลูคัสก็มาห้ามไว้เสียก่อน
“วันนี้ไม่เรียน เพราะมีตำรวจพากันเข้ามาตรวจสอบ และยังมีนักข่าวมาอีก วุ่นวายกันไปใหญ่.. เรียนไม่ได้หรอก ที่สำคัญ ห้องเราก็ไม่รู้จะเรียนกันที่ไหน.. สนามเรอะ?” ...ห้องพักครูไงครับ “นายพักเถอะนะ ฉันรู้ว่านายช๊อค”
เอ...จะว่าไป ผมสลบไปเพราะอะไรนะ? เพราะช๊อคที่เห็นเพื่อนตาย? ไม่ใช่.. ตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก จากนั้นสมองก็ตัดไปทันที.. แปลกชะมัด
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว” ผมถาม เพราะวันนี้ผมดันลืมเอานาฬิกาข้อมือมา
“สามโมงครึ่ง” อื้ม... สามโมงครึ่ง..เฮ้ย!!
“=[]=!! ถึงห้องเรียนจะใช้ได้ แต่ป่านนี้ใครมันจะไปเรียนอีกครับพ่อคุ๊ณ!!” สามโมงครึ่งนี่ใกล้จบคาบสุดท้ายแล้วนะเฟ้ย ผมสลบไปนานชะมัด ... ผมชำเลืองมองห้อง ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ ลูคัสบอกว่าไปธุระนิดหน่อยเดี๋ยวกลับมา... จะว่าไป ลูคัสมาเฝ้าไข้? มันแปลกๆแฮะ
“…ไนท์ล่ะ?” เจ้าหมอนั่น...น่าจะมาเฝ้าไข้ผมแทนนี่นา?
“วันนี้ไนท์ไม่มาโรงเรียน” ลูคัสบอก “ครูโทร.ไปที่บ้านก็ไม่รับ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น” โธ่เว้ย! กะจะถามเรื่องศพพวกกานต์เสียหน่อย
…ช่างน่าสงสัย
“ระหว่างนี้นายหลับไปก่อนก็ได้ เออ..ใช่ เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าให้แป๊ปนะ” ลูคัสบอก
ปัง!
ผมแทบจะขว้างหมอนใส่มันไป ประตูห้องพยาบาลนะเฟ้ย! ปิดดีๆหน่อยเซ่ ! (ห้องผมไม่รักษาประตูกันทุกคนสินะ) และต่อมาผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆมาว่า... ‘ขอโทษคร้าบบบบ!’ … ครูดุสิท่า ไอ้คัสบื้อ(?)เอ๊ย
“ฮ้าว~” ยังง่วงอยู่เลย หลับต่อจะเป็นไร ลูคัสบอกเองนี่ว่าให้พัก ... ZZzzZZ
โครม
“อะ..เห?” ผมตื่นขึ้น เมื่อเผลอนอนดิ้นไปศอกกับสิ่งของบางอย่างตกเตียง กระเป๋านักเรียนผมนี่เอง แล้วไหนลูคัสล่ะ? ครูห้องพยาบาลล่ะ?... .
ผมลุกขึ้นจากเตียง สพายกระเป๋า แล้วเดินออกไปข้างนอก... ทำไมมันมืดจังเนี่ย? ค่ำแล้วเรอะ!? เมื่อผมจะไป ผมก็เห็นกระดาษบางอย่าง.. อยู่บนเตียงที่ผมนอนเมื่อตะกี๊ .. โน้ตของลูคัสนี่เอง ลูคัสบอกว่า เขามีธุระต้องกลับก่อน ครูห้องพยาบาลก็ดันไปมีเรื่องกับตำรวจอยู่ ระหว่างที่เขากำลังสับสนว่าจะทำอย่างไรดี เขาไม่อยากปลุกผม เขาก็ไปเจอไนท์ ไนท์มาบอกว่า.. ไนท์จะดูแลผมเอง.. อ๋อ แสดงว่านายก็เป็นเพื่อนที่มีความรับผิดชอบเหมือนกันนะ ... แล้วไหนไนท์ล่ะ?? ไร้ความรับผิดชอบสินะ=[]=! ช่างเหอะ รีบกลับดีกว่า
ในระหว่างทางออกอาคาร ผมเดินผ่านนาฬิกาโรงเรียนที่ติดอยู่กับผนังหนึ่ง...
หนึ่งทุ่ม...
หนึ่งทุ่ม... ถึงว่าทำไมเงียบกันจังเลย~~
“ฉิ-บ หาย แล้ว!!!” ผม(พยายาม)รีบวิ่งออกจากอาคาร ยิ่งโรงเรียนนี้เคยเป็นสนามรบ(?)ชองเซมินอสและเพื่อนมันเสียด้วย! จะมีแวมไพร์ที่ไหนมางับคอผมไหมเนี่ย! ตอนแรกผมก็ว่าทำไมโรงเรียนนี้ถึงมีกฎว่า ให้กลับบ้านก่อนเวลาหกโมงเย็น ไม่งั้นโดนลงโทษคาบกระเป๋ากลับบ้าน(?) เพราะแบบนี้นี่เอง! กรรมเอ๊ยยยย แล้วทำไมครูห้องพยาบาลถึงกลับก่อนโดยไม่ไล่ผมออกนี่! ลืมผมแล้วสินะ
ผมวิ่งออกจากอาคาร(กว่าจะออก) กระโดดข้ามสิ่งก่อสร้าง (อาคารสร้างใหม่ดันอยู่หลังอาคารที่ผมเรียน..) ข้ามไปสนามบาส วิ่งเอาเป็นเอาตาย สุดใจขาดดิ้น ช่วงนี้ผมกลัวแวมไพร์จริงๆนะ ถึงแม้จะไม่เคยเจอแบบทำร้ายผมก็ตาม (แน่นอนว่าเว้นเซมิล) แต่เห็นสภาพเซมินอสตอนต่อสู้กลับมาแต่ละที(สองครั้งมิใช่เรอะ?) มันน่ากลัวจริงจริ๊งงงงงง
เอี๊ยดดดด โครม!!!
ผมเบรกเท้าแทบไม่ทัน เมื่อเห็นว่ามีคนยืนอยู่ข้างหน้าผม! และผมกำลังจะชนเขา! ผมจึงรีบเบรกจนไฟขึ้นเท้า(!?) แล้วสะดุดหัวเหม่งพื้นอีกจนได้ โธ่ อาเมน ราเมง อร๊อย อร่อย
“อูย..” ...วิ่งจนกระทั่งธนูปักเข่า
“แอ๊กซิส? ระวังหน่อยสิ เจ็บรึเปล่า” เสียงอ่อนโยนปนเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นข้างๆผม ผมเห็นเท้าของใครบางคนอยู่ตรงหน้าผม มือหนึ่งยื่นมาตรงหน้าผม.. “ลุกขึ้นสิ”
ผมจับมือเขา ลุกขึ้น ปัดทรายที่ติดตามตัว... ไม่ได้สนใจเขาเลย จนกระทั่ง.. เขาทักขึ้นอีกครั้ง “ว่าไงแอ๊กซิส? ผลงานของฉันดังไปทั่วแล้วเห็นมั้ย”
“ไนท์...” ผมเอ่ยชื่อเสียงแผ่ว ผลงาน...ผลงานของไนท์? ฮึๆ ผลงานของไนท์...
“พวกกานต์มันคงดีใจ ที่ได้เป็นศิลปะอันงดงามของฉัน.. ฉันเชื่อว่านายเห็นแล้ว ชอบมั้ยล่ะ? เลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากบาดแผล...ชิ้นส่วนของร่างกายที่หลุดออกมา.. ฮึๆ ตอนที่มือฉันเปื้อนเลือด.. มันรู้สึกดีจริง ๆนะ.. ถ้านายลองนายต้องชอบแน่ๆ ภาพศพที่ถูกฆ่า..มันงดงามทีเดียว” ชายผมสีเหลืองเงางาม นัยน์ตาสีมรกตเงยมองท้องฟ้ายามวิกาล ในมือถือมีดสั้นเล่มโปรดไว้อยู่ พลางนึกถึงศพของพวกนั้น... อือ ผมดีใจมากเลยล่ะ ดีใจมาก... ดีใจมากๆเลย…
“ทำไมนายทำแบบนี้!!!” ผมผลักไนท์ออกแล้วตวาดใส่... ทำไม..ทำไม!?
“แก้แค้น..ให้นายไง..” ไนท์เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ
“ไม่!! ฉันไม่ต้องการให้นายแก้แค้นแบบนี้!! ทำไมนายต้องฆ่าเขา..นายฆ่าเขา!!!!!!!!” ไนท์มองผมนิ่งๆ เขาคงสำนึกผิดบ้างนะ.. แต่ไม่.. เขายิ้มมุมปาก หัวเราะในลำคอ
“หึๆ...ทำไมล่ะ? พวกนั้นมันแกล้งนาย นายไม่เคยคิดอยากฆ่าพวกมันเหรอ?” ไนท์เดินเข้าประชิดผม ผมรีบถอยหลังหนีด้วยความระแวง มันจะฆ่าผมไหมเนี่ย? ผมรู้ความลับที่มันฆ่าคนแล้ว... อาจจะฆ่าผมเป็นรายต่อไปเพื่อปิดปาก!! ม่ายย เอ้อ.. เหตุการณ์มันซีเรียสอยู่นะเฟ้ย
“ไม่..อย่างไรเขาก็คือเพื่อน...” ผมเถียง (กลับมาซีเรียส)
“ยังจะเรียกว่าเพื่อนอีกเหรอ? มันน่ะ” ไนท์เลิกคิ้วไม่เข้าใจ
“ถ้าแกล้งแค่นั้นไม่เรียกว่าเพื่อน แล้วนายล่ะ? ยังเรียกว่าเพื่อนของฉันได้อีกเหรอ” ผมบอกกล้าๆกลัวๆ(ว่ามันจะกระซวกผมไหม) ทันใดนั้น มีดสั้นโปรดได้ล่วงลงจากมือเขาโดยไม่ตั้งใจ ไนท์สบตาผมด้วยความตะลึง
“...ว่าไงนะ?”
“นาย..นายคงจะเคยฆ่าคนโดยไร้ประโยชน์มาก่อนแล้วสินะ..” ‘ไร้ประโยชน์’ ที่ว่าคือ ไม่ได้ฆ่าเพราะจะกินเลือดน่ะครับ.. ไนท์เป็นแวมไพร์นี่ เลือดคือชีวิตของแวมไพร์ เพราะงั้น..มันเหตุจำเป็น แต่..ถ้าฆ่าแบบไร้ประโยชน์..
“ใช่ เออ จริงสิ พี่ฟอร์นของนาย ฉันก็เป็นคนฆ่านะ?.. ขอโทษที่ไม่ได้บอก” ไนท์สารภาพแล้วยิ้มแหะๆกับผมราวมันเป็นเรื่องเล่นๆ.. ผมไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆเลย
“นาย..นาย...ฆ่าทำไม?”
“ฉันอิจฉา” ไนท์บอกตามตรง “ฟอร์นสนิทกับนายเกินไป ฉันกลัวว่าปล่อยไว้ต่อไป มันจะยิ่งกว่าคำว่าพี่รหัส..”
“ทำไมนายเป็นคนแบบนี้!!!!!!!!” ไม่ทันให้ได้พูดต่อ ผมก็ตวาดใส่ไนท์ ใช้มือตีมันอย่างแรงด้วยความโกรธ ไนท์จึงเอาแขนป้องไว้ “ห๊ะ?? อะไรๆๆ!?”
“ยังมีหน้ามาพูดอีก!! ฉันไม่นึกเลยนะ.. ว่านายจะทำแบบนี้! ฉันเป็นเพื่อนกับนายมาได้ยังไงเนี่ย? คนแย่ๆแบบนาย.. ฉันอยู่กับนายมาได้ไง!!!!!!” น้ำตาที่ผมอั้นไว้มันได้ไหลมาอย่างไม่ขาดสาย เพื่อน..? ผมมีเพื่อนเป็นฆาตกร..? บ้าที่สุด ไนท์คงไม่รู้สึกอะไรหรอก นั่นสินะ.. แวมไพร์อย่างเขาจะรู้ได้ไง.. แม้คำว่าเพื่อนยังไม่รู้จัก ..ไนท์ผละตัวจากผมที่ตีเขาอยู่ ผมทรุดลงร้องไห้อย่างห้ามตนเองไม่ได้ ไนท์เบิกตากว้าง มองผมอย่างตกใจ..ตกใจที่เห็นผมร้องไห้เพราะเขา “ซิส..”
“แอ๊กซิส!!”
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของไนท์... เซมินอสวิ่งมาเรียกผมแบบไม่รู้สถานการณ์ “อยู่ที่นี่นี่เอง กลับบ้านช้า.. เฮ้ย?” เซมินอสเดินมาเห็นผมทรุดร้องไห้อยู่ เขาจึงมองไนท์สลับกับผมอย่างงุนงง “เกิด..อะไรขึ้น?”
“.....” ไนท์เงียบ เมื่อเห็นผู้มาใหม่ จึงปรับจากแววตาสั่นคลอ เปลี่ยนเป็นแววตานิ่งเยือกเย็นแทน .. จนเซมินอสเดาอารมณ์เขาไม่ถูกว่า เขากำลังรู้สึกอย่างไร เขา..จะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น.. เกือบลืมไปเลย
“ไนท์..ฆ่า...ไนท์.. ฆ่า...” ผมพูดไม่เป็นภาษา เซมิลกระดิกหู สบตาผมก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อวานได้ เขาเดินมาหยุดข้างหน้าผม “หยุดร้อง ผู้ชายเสียเปล่า เข้มแข็งบ้างสิ..ก็แค่(ตั้ง)..”
“จะไม่ให้ฉันเสียใจได้ไง!! คิดดูบ้าง ฉันมีเพื่อนแบบนี้!? เพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้น ... ที่ฉันคิดว่าเขาดีมาตลอด.. ไม่คิดเลย.. ว่าเขาจะโรคจิตเป็นฆาตกรแบบนี้ได้!! แวมไพร์เลือดเย็น!! ฉันไม่เคยมีเพื่อนแบบนี้!!” ผมร้องไห้ .. “ฉันเกลียดนาย!!! ไนท์ ฉันเกลียดฆาตกรบ้าเลือดแบบนาย!!!”
“จะเกลียด..ก็เกลียดไปสิ..” จู่ๆไนท์ก็พูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา ผมกับเซมิลหันไปมองเขาพร้อมกัน ไนท์ก้มหน้าเหมือนไม่ยากให้ใครเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ “..หึๆ..อย่างไรในชีวิตนี้ก็ไม่มีใครชอบฉันเลยนี่นา..”
“..ฮึก นายแค่เลิกฆ่าคนก็พอแล้วล่ะ” ผมพยายามพูดให้ไม่มีเสียงสะอื้น โว๊ย ชักรำคาญแล้วนะ เลิกร้องเสียทีสิไอ้แอ๊กซิส!! โฮ้ย! ยังจะสะอื้นอีก ผมอยากตบหน้าตนเองจริงๆ (สรุปคือในเรื่องนี้ไม่มีการซีเรียสในฉากสินะ?)
“หึ..” เขาแสยะยิ้ม “ทำไม่ได้หรอก.. เพราะฉันคือ..”
ฉับพลัน ร่างของไนท์ก็เปลี่ยนไป มีแสงอ่อนๆที่ตัวของเขา ผมสีเหลืองอร่ามได้ค่อยๆกลายเป็นผมสีรัตติกาลทีละน้อย.. เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกต ที่บัดนี้กลายเป็นสีม่วงเข้มลึกลับ ผมมองเขาอย่างตกตะลึง แวมไพร์.. ผมสีดำ ตาสีม่วง ใบหน้าดูออกไปทางเด็ก(เฮี้ยม)แบบนี้... เอเรส!?
“..เอ..เรส” ผมเอ่ยเบาๆ เซมินอสก็ยังนิ่งอยู่ ไม่ตกใจอะไรเลย.. เขาคงรู้แต่แรกแล้วสินะ! แย่..ชะมัด ปล่อยให้ผมตกใจทีหลังคนเดียว
“ปราบใดที่ข้ายังเป็นเอเรส..ข้าก็ยังคงฆ่าคนต่อไป...ประชดกับโชคชะตาอันบัดซบที่ทำให้ข้าเกิดมาเป็นแบบนี้” เอเรสกล่าวน้ำเสียงเย็นเยือกปนเจ็บปวด “ถ้ายังไม่มีใครฆ่าข้า.. ข้าก็ขอฆ่าเขาต่อไป”
ผมชักสับสนแล้วเนี่ย!?!.... ไอ้หมอนี่กำลังพูดเรื่องอะไร!? โชคชะตาอะไร? ชีวิตมันบัดซบถึงขนาดประชดโดยการฆ่าคนระบายอารมณ์หรืออะไร!?
“ข้าจะช่วยฆ่า แต่ช่วยเอาร่างข้ากลับมาก่อน” เซมินอสทวง ยังจะมีอารมณ์มาทวงร่างอีกเรอะ.. ร่างเด็กอนุบาลนี่แหละ ดีแล้ว!!
“..อืม” เอเรสชำเลืองมาหาเซมินอส “..ไม่”
เอเรสแลบลิ้นใส่เซมินอสส่งท้ายก่อนจะหายไปกับสายลมโดยไร้ล่องลอย โดยปล่อยให้ผมยืนเอ๋อ และให้เซมินอสแว๊กอยู่คนเดียว...
“เจ้านั่นมันชอบชิ่งหนีอยู่เรื่อย ข้าล่ะเบื่อ” เซมินอสส่ายหาง(แมว)อย่างไม่พอใจ ผมก็อดยิ้มไม่ได้ ไม่รู้ร่างจริงๆมันถ้ามาส่ายหางทำหน้าบึ้งแบบนี้จะเป็นอย่างไร แต่เป็นว่า ในร่างนี้มันน่ารักมากๆเลยล่ะ .. จะว่าไป ผมลืมเช็ดคราบน้ำตา ตาบวมแหงๆเลยแบบนี้
“นี่ เซมิล ไนท์..ไม่สิ เอเรส ชีวิตเขาเป็นยังไง เขาถึงเกลียดถึงขนาดฆ่าคนระบายอารมณ์” ผมถามเซมินอส เซมินอสหูกระตุกอีกรอบ(?) ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“เราสนิทกันขนาดให้เจ้าเรียกข้าว่า เซมิล แล้วเรอะ?” ผมมองเซมินอสที่เตี้ยกว่ายิ้มกรุ่มกริ่ม พร้อมเอียงคอแอ๊บเด็ก (เพราะเห็นว่าตนเองอยู่ในร่างเด็ก)
“มันเรียกง่ายดีนิ..เอ้ย! นอกเรื่องแล้วนะเฟ้ย”
“ข้าไม่รู้เกี่ยวกับตัวเขาหรอก เอเรสไม่เคยเผยประวัติตนเองให้ใครรู้เลย” เซมินอสตอบเรียบๆ ก่อนจะกระโดดขี่คอผม อะไรเนี่ย!? “ลงโทษที่กลับดึก ทำให้ข้าเป็นห่วง ต้องให้ขี่คอไปส่งบ้านให้ด้วย”
ไอ้หมอนี่มันฉวยโอกาสเพราะขี้เกียจเดินกลับมากกว่า เชื่อเถอะ!!
“เจ้าเรียกข้าว่าเซมิล แสดงว่าเจ้ากับข้าสนิทกันมากแล้ว ..สนิทถึงขนาดให้ข้าขี่คอได้แล้วใช่ไหม?”
อร๊ากกกกก! รอไว้เหอะ ไว้นายกลับร่างเดิม ฉันจะขี่คอแกกลับบ้าง! ไอ้เปี๊ยกอายุเป็นร้อยเอ๊ย!
~//ในปราสาทแห่งหนึ่ง//~
“...คุณหนู คุณหนูยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลยนะเจ้าคะ” หญิงสาวใส่ชุดเมดสีดำ ผมสีเงินประกายเป็นเงา ตาสีคราม หน้าตาน่ารักดูจิ้มลิ้ม เคาะประตูห้อง เข้ามาในห้องของคุณหนู ‘เอเรส’ พร้อมกับอาหารเย็นในมือ พบว่าเอเรสกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่อย่างเบื่อหน่าย
“อาหารเย็น…?” เอเรสลุกตัวขึ้นนั่งชันเข่าข้างซ้าย “ไม่กิน”
“ไม่ได้นะเจ้าคะ ถ้าคุณหนูกินแต่เลือด ร่างกายก็ขาดสารอาหารได้เช่นกันนะคะ” ...มันเอาความรู้นี่มาจากไหนฟะ เป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอไง? จะไปรู้ดีกว่าแวมไพร์ได้อย่างไร เอเรสยักไหล่ตีสีหน้าเบื่อ
“งั้น..สนใจมาเป็นอาหารให้ผมแทนได้มั้ยล่ะครับ?” เอเรสแสยะยิ้ม กล่าวภาษามนุษย์ตามที่เคยพูดมา เพราะแม่หญิงนี้เป็นมนุษย์ต้องพูดให้สนิทๆ หล่อนทำหน้าที่เป็นสาวใช้..ไม่ก็ขายบริการนี่แหละ เพราะเขาซื้อมา จึงไม่ต้องสงสัยนะ? ว่าทำไมมนุษย์ถึงมาอยู่ในปราสาทแวมไพร์ของเอเรสได้
“ว้าย!” เอเรสกระชากเมดสาวมาโดยไม่รอฟังคำตอบ ใช้เขี้ยวฝังลงบนลำคอขาวนั่นทันที ฉีกแขนทั้งสองขาดด้วยมือเปล่า หญิงสิ้นลม เลือดได้สาดย้อมเตียงเป็นสีแดง เอเรสหัวเราะในลำคอ เขารู้สึกว่าตนเองเหมือนปีศาจไปทุกที.. ไม่สนหรอก
“เกิดอะไรขึ้น!!” แม่หญิงเมดผมทองซึ่งเป็นพี่สาวของเมดที่เอเรสฆ่าไป เข้ามาในห้องเอเรสโดยไม่ได้รับอนุญาต “กรี๊ดดดดดดดด” เธอกรีดร้องเสียงหลงทันทีเหมือนเห็นศพน้องของตนเอง เอเรสสบถ “หนวกหูน่ะ.. รู้ว่ารักน้อง ก็ไปตามน้องเสียสิ”
ฉึก!!!
เอเรสใช้มีดแทงท้องหญิงสาวจนทะลุ หญิงสาวเบิกตากว้างแล้วตายคามือของเอเรส แล้วล้มไปข้างๆศพน้องสาว เอเรสมองสองร่างนั้นอย่างเย็นชา “ตายอีกแล้วเรอะ...”
ในชีวิตของเอเรสเห็นแต่คนอื่นตาย และตาย แต่.. ทำไมเขาถึงไม่เห็นตนเองตายเสียทีล่ะ?
เขาชักไม่เข้าใจ.. อิแค่เสียงกรี๊ดของผู้หญิง ทำไมมันถึงทำให้ทุกคนต้องวิ่งเข้ามาในห้องเขาด้วย!? แต่ดีแล้วล่ะ... เขาจัดการระบายอารมณ์ ฆ่าคนใช้ของเขาไปทีละคน..ทีละคน.. คนที่เข้ามาก็มีแต่พวกงี่เง่าเรื่องตายเท่านั้น น่าเบื่อชะมัด นิสัยของมนุษย์นี่ เอเรสโยนไส้คนที่อยู่ในมือไปให้ศพผู้โชคร้ายอีกคน เขาเลียเลือดในมือด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
“สีแดง..” เขาเอ่ยเบาๆ “หวาน..”
มันหวาน.. มันรู้สึกดี… เขาอยากฆ่าให้มากกว่านี้... มันสนุก..มันสนุกมาก!
ว่าแล้วเอเรสก็ออกจากห้อง.. ไปพร้อมมีดสั้นโปรด...เตรียมฆ่าเหยื่อสีแดงทันที
“คุณหนู..?” นัยน์ตาสีอำพันของชายพ่อบ้านที่เพิ่งเข้ามา จับจ้องร่างที่เต็มไปด้วยเลือด และกำลังฆ่าแวมไพร์ที่รับใช้ตนอยู่.. (รายนี้เป็นแวมไพร์จึงฆ่านานหน่อยสินะ? )
“สีแดง...หวาน… มันหวาน… ข้าอยากได้สีแดงอีก!!” เอเรสพุ่งเสียบมีดเข้าใส่แวมไพร์ในห้องอีกคน ตายไปต่อหน้าต่อตาเฮสเทีย เฮสเทียมองอย่างไม่เข้าใจ...
ห้องรับแขกอยู่ย้อมด้วยสีเลือด ทางเดิน.. และทางเดินจากห้องเอเรสเต็มไปด้วยศพและเลือดสีแดงสด เฮสเทียทำขนมที่ซื้อมาในมือตกพื้น ทำไมเป็นแบบนี้.. เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของเขา?.... แอ๊กซิส..สินะ
“คุณหนู…หยุดนะขอรับ” เฮสเทียเอ่ย ในขณะที่เอเรสยังฆ่าคนที่พากันหนีอีก.. เอเรสวิ่งผ่านเฮสเทียไปโดยไม่สนใจ กระซวกร่างหญิงเมดอีกคน
เฮสเทียยืนมองเอเรสที่ฆ่าคนของพวกตนเองไปเรื่อยๆอยู่ เขาจะทำอย่างไรดี...
เขาต้องหยุดเอเรส!
“คุณหนู...!” เฮสเทียวิ่งผ่านศพทุกคนมาที่เอเรส เจ้าตัวมองอย่างุนงง เฮสเทียกระชากเอเรสมาอย่างแรงจนทำให้ศพที่เขาจับอยู่ตก
“อ้ะ!” เฮสเทียประกบปากเข้ากับเอเรสในขณะที่เขาตกตะลึงอยู่ แต่ทันทีที่เฮสเทียถอนริมฝีปากออกมา ร่างของเอเรสก็ทรุดฮวบนอนหมดสติในอ้อมมือของเฮสเทียทันที
“ขอโทษนะ..ที่ข้ามาช้าไป” เฮสเทียกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย มองแวมไพร์ที่สลายกลายเป็นทราย และร่างศพของมนุษย์ “คาร์ท เจ้าช่วยจัดการศพพวกนี้ที ข้าจะพาเอเรสไปนอน”
“ขอรับ..” คาร์ท ปีศาจสายลม ที่กำลังแอบอยู่บนเพดาน(เพราะร่างเป็นลม)ด้วยความหวาดกลัวเอเรส ลอยลงมารับบัญชาจากเฮสเทีย (ร่างเป็นลมแล้วจะกลัวทำไมเนี่ย)
“บ้าฉิบ..” เฮสเทียสบถเบาๆ ก่อนจะพาเอเรสไปห้องของตน
อยากบอกมากๆ... ตอนนี้รีไรท์ก่อนลงเด็กดีมา 3 ครั้ง... เพราะครั้งแรกแต่งแล้วไนท์มันบ้าก่อน.. ครั้งที่2 มันไม่มีเหตุผลมาจนเกินไป คราวนี้ 3 ครั้ง... มันก็ไม่มีเหตุผลอยู่ดี ก็ต้องการแบบนี้แหละ.. ขี้เกียจแก้!
---------------------------------------------------------
แอบคิดว่าเรื่องนี้มันพิลึกๆ= =
รู้สึกว่าไนท์เนี่ย ประวัติความหลังเยอะยิ่งกว่าแอ๊กซิสและเซมินอสอีก=_="
ไนท์นี่ทำไมเหมือนตัวเอกแบบนี้นะ!! ไม่ยุติธรรมเสียเล้ย~ (แล้วแต่งแบบนั้นทำไม?)
ไนท์ดันมีนิยามหลายแบบ ทำสิถิติของนิยายที่มีมายด์แต่งมาทั้งหมด ทั้งลงเด็กดีและลบไปแล้ว และแต่งโดยไม่ลง= =!!!
:: ร้ายที่สุดในเรื่อง ซาดิสม์ที่สุดในเรื่อง บ้า/คลั่งที่สุดในเรื่อง ประวัติเยอะที่สุดในเรื่อง เป็นตัวละครที่ปวดตับที่สุดในเรื่อง ความลับเยอะที่สุดในเรื่อง เอาแต่ใจที่สุดในเรื่อง(?) และน่าสงสารที่สุดในเรื่องด้วย (เพราะมันไม่ได้คู่กับแอ๊กซิสที่ชอบมาตั้งนาน 55+)
แถมยังรู้จักแอ๊กซิสมากกว่าเซมินอสอีก=w=;
รู้สึกเหมือนมีมายด์จะลำเอียงนะเนี่ย?
ความคิดเห็น