คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 : อาบน้ำ- -;
Chapter 3
เวลา 19.30 น. ที่บ้านของผม
“ไอ้แมวเตี้ยยยยยยยยย! ตื่นได้แล้วโว้ย!”
โครม!!
ผมตะเบ็งเสียงที่ดังไปถึงจังหวัดอื่นใส่หูแมวไอ้คุณเซมินอสผู้ประเสริฐ ตามด้วยแจกกระโดดถีบเท้าคู่จนมันตกเตียง…
“ถีบข้าทำไม เจ้ามนุษย์!” เซมินอสลุกขึ้นมาตวาดผม ฮึ่มมม! ก็แกตื่นสายเอง!
“กลางคืนแล้วเฟ้ย! แกจะนอนไปถึงตี3เรอะ” ผมว่ามัน แล้วเซมินอสปัดฝุ่นที่ตัวแล้วทำเป็นไม่สนใจ..
“ฉันว่าฉันพูดเสียงดังแล้วนะ! แกไม่ได้ยินฉันพูดรึไง ถึงทำเป็นไม่สนแบบนั้น หันมาเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!!” ผมตะโกนใส่มันอีกรอบ มันหันมามองผมก่อนที่แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย จนผมผงะ
“โอ้ มีอาหารมาเสิร์ฟถึงเตียงเลยนะนี่…” มันพูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย เขี้ยวมันเริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะเดินมาที่ผม เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่า..!
“ไม่!! ฉันไม่เอาด้วยนะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!” ด้วยสัญชาตญาณอันล้ำเลิศของผม ผมจึงรีบวิ่งโกยแน่บแต่….ไม่ทัน
ผม(แหกปาก)ร้องเสียงดังเมื่อมันกระโดดมากระแทกผมล้มลงแล้วฝังเขี้ยวยาวๆของมันลงที่ลำคอของผม จนรู้สึกถึงความเจ็บซี้ดที่ต้นคอจนสรรหาคำไม่ได้ แล้วก็…อ๊ากกก!TT^TT
“อืม….เจ้ามีธุระอะไรกับข้ารึ”
เจ้านั่นกล่าวพร้อมใช้แขนเสื้อยาวๆ(เสื้อผมเอง)เช็ดคราบเลือดที่ปาก ฮึ้ย! ไอ้ตะกละ ไอ้เห็นแก่กิน ไอ้แมว ไอ้แวมไพร์ ไอ้ตัวถูกทิ้งข้างถังขยะ ไอ้สารพัดบลาๆๆๆๆๆๆๆ!
“เจ็บนะเว้ย! เห็นใจกันบ้างสิ” ผมโวยวาย แล้วจับลำคอที่จะเจ็บไม่หาย
“ดีแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ดูดเลือดเจ้าหมดตัว”
ผ...ผมจะไปเขียนการ์ตูน/นิยายใหม่!! ประกาศให้ทั่วโลกรู้เลยว่าไอ้เนโกะมิมินี่ไม่ได้น่ารักและโมเอะเลยแม้แต่นิดเดียว!!! ใครวะที่คิดมาว่าไอ้เนโกะมิมินี่โมเอะ! ผมขอประท้วงด้วยหลักฐานอันเชื่อถือได้สุด ซึ่ง ตอนนี้ผมก็มีหลักฐานแล้ว พร้อมที่จะไปประท้วงที่ญี่ปุ่นเสมอ!
“เจ็บจริงโว้ย…” เมื่อผมลูบลำคอ เลือดมันก็ดันติดมือผมมาด้วยอะ ไม่นะ! ผมมีคอติดเลือด+รูสองรู แบบนี้มันไม่เท่ซะนิดเลยนะ!
“มานี่ เดี๋ยวข้าช่วยสมานแผลให้”
“ยังไง” ผมถามแล้วทำหน้าไม่ไว้ใจสุดๆ
“เหมือนครั้งก่อน” เจ้านั่นตอบเรียบๆ ก่อนที่จะเลื่อนตัวเข้ามาที่ใกล้ๆคอผมอีกครั้ง
“ไม่เอาแล้วเว้ย! ไม่เอา!!!!!!”
โว้ยยยยย! ไม่ว่าตอนโดนกัดหรือปิดแผล(สมานแผล)ก็เจ็บพอๆกันเล้ย!
“ตกลงมีธุระอะไรกับข้ารึ”
เจ้านั่นพูดพลางกินขนมปังไส้แยมสตอเบอร์รี่ของผม(ที่เอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้)อย่างเอร็ดอร่อยไม่เกรงใจชาวบ้าน..(-_-*)
“แล้วนายจะออกไปจากบ้านฉันเมื่อไหร่” ผมถามแบบจริงๆจังๆ
“ง่ำๆ..งับๆ.. อืม…ง่ำๆ…ข้าไม่แน่ใจ เพราะแถวนี้ข้าก็ไม่รู้จัก” แต่เจ้านี่ตอบแบบจริงจังโครตๆเลยครับ..(ประชด)
“แล้วแกมาได้ไงวะเนี่ย”
“ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เจอเจ้านี่แหละ” มันว่าแล้วกินขนมปังชิ้นต่อไป
“ห๊ะ ว่าไงนะ =[ ]=!”
“ง่ำๆๆ เจ้านี่อร่อยดีนะ เรียกว่าอะไรเหรอ” มันว่าแบบไม่สนสถานการณ์
“มันเรียกว่าขนมปังฟาร์มเฮ้าท์…เอ้ย! ไม่ใช่สิ!!! ฉันถามอยู่นะเฟ้ย แกไม่รู้จริงๆเหรอ!?”ผมขว้างซองขนมปังใส่หน้าไอ้เซมินอส แล้วมันก็ขว้างกลับมาที่ผมแบบเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
“ข้าไม่รู้ รู้สึกตัวอีกที ข้าก็อยู่ที่นี่แล้วล่ะ แล้วเจ้าเจอข้าที่ไหนเหรอ”เซมินอสเริ่มถาม แล้วยกกาแฟที่ผมชงให้มาดื่ม
“ข้างถังขยะ” ผมตอบเรียบๆ
“พรวดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“อะ..อะ...”
เต็มหน้าเลยครับ…
“อ้ะ!! ข้าขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ!” เจ้านั่นยิ้มแห้งๆแล้วขอโทษ
“อะ..อะ...ไอ้เซมินอสสสสส!!!!!!!!!” ผมเด้งตัวลุกขึ้นวิ่งไล่มันทั้งทีเมื่อเห็นมันย่องหนีผม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยยยยย”
“ก็ข้าบอกว่าขอโทษไงเล่า เจ้าจะไล่ข้าทำไม!?” มันพูดในระหว่างที่กำลังปีนตู้เสื้อผ้า
“ก็แกหนีเองนี่!” ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับตัวเซมินอสที่อยู่บนตู้เสื้อผ้า
“แล้วถ้าไม่หนี ข้าจะรอดมั้ยเล่า!” เมื่อผมหยิบเก้าอี้มาเพื่อจะเอื้อมให้ถึงตัวเซมินอส มันก็ดันกระโดดไปที่โต๊ะอีก! ฮึ้ยยยยยยยยย
“แต่แกมันเป็นแวมไพร์! จะตายเพราะมนุษย์อย่างฉันเรอะ!” เหอะๆ ที่จริงไม่อยากพูดงี้เลยครับ แต่แบบว่า ขี้เกียจไล่แล้ว มันเหมือนเด็กอนุบาลครับ!!
เอี๊ยด!(?)
สิ้นเสียงผม มันก็หยุดทันที แล้วหันมาหาผม
“นั่นสิ เจ้าพูดถูก คนอย่างข้าจะไม่รอดกับมนุษย์ซื่อบื้อๆอย่างเจ้า คงเป็นไปไม่ได้”
............ติดไอ้ตรงที่มันเป็นแวมไพร์นี่แหละ ไม่งั้นผมคงจะจับตีก้นไปนานแล้ว!! ไอ้เปี๊ยกเหมือนเด็กอนุบาลนี่!............
“อ๊ะ ทำไรน่ะ” เซมินอสเขย่งเท้าเพื่อพยายามให้สูงเท่าผมแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้า(จากไหนไม่รู้)เช็ดรอยกาแฟบนหน้าให้ผม
“เช็ดหน้า” มันตอบผมกวนๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าผมแล้วหยิบเสื้อโยนให้ผม”ใส่ซะ เสื้อเจ้าเปื้อน”
ถึงให้ผมก็ไม่ขอบใจหรอก เพราะที่เสื้อมันเปื้อนเพราะมัน แล้วนี่ก็เสื้อผมอีกด้วย-*-
“มองทำไม ฉันจะถอดเสื้อ!” ผมว่าเซมินอสที่นั่งไขว่ห้าง(อีกแล้ว)มองผมอยู่บนเตียง
“เจ้าก็ผู้ชาย ข้าก็ผู้ชาย จะอายทำไม?” มันว่า.. เถียงฉันเรอะ! แต่มันก็จริงว่ะ..-*-“
เมื่อผมจัดการเสื้อตัวเองเสร็จ (โดยการเอาไปไว้ในตะกร้าเสื้อ)ผมจึงเดินมาในห้อง แล้วก็เจอกับเซมินอสที่กำลังถือรูปถ่ายของผมอยู่..
“นี่ คนที่อยู่ในรูปนี่ ครอบครัวเจ้ารึ?”
ควับ!!
“นายมายุ่งของคนอื่นได้ยังไง!!!” ผมแย่งรูปถ่ายของมือเซมินอสมา
“ขอโทษ แล้วนั่นรูปครอบครัวเจ้างั้นรึ?” เซมินอสชี้มาที่รูปถ่ายของผมแล้วถามซ้ำ
“เออ! รูปครอบครัวฉัน”
“แล้วครอบครัวเจ้าอยู่ไหนล่ะ?” เซมินอสถาม ผมกัดฟันแล้วจำใจตอบ
“ครอบครัวฉัน..ตายไปหมดแล้ว ตั้งแต่3ปีก่อน”
“ตายแล้ว? เพราะอะไร?” เซมินอสถามต่อ
“รถคว่ำตาย จบยัง!! เลิกถามได้แล้ว!!” ผมรู้อยู่หรอก ว่าเซมินอสเขาไม่รู้ถึงได้ถาม แต่ผมไม่ชอบให้ใครมาพูดถึงครอบครัวผมเลย.. มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้..อีกแล้ว…
“ข้าขอโทษที่ถาม เจ้าจะร้องไห้หรือ” แน่ะ! รู้อีก ผมอุตส่าห์ก้มหน้าแล้วนะ กลั้นน้ำตาแล้วด้วย ดันจะไหลมาอีก…
“ต..ต..ตอนนั้น ถ้าฉันไม่เอาแต่ใจตัวเอง…พวกท่านคงไม่ตายไปหรอก…” ผมร้องไห้ ตอนนี้ผมเหมือนคนขี้แยมากใช่ไหม? ผมไม่ว่าหรอกถ้าบอกว่าใช่ เพราะผมก็ว่าตนเองขี้แยมากเช่นกัน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นรึ…? เก็บไว้มันจะรู้สึกเจ็บปวด เจ้าจะระบายให้ข้าฟังได้นะ” ผมฟังผิดรึเปล่า??? ทำไมไอ้เซมินอสมันพูดเสียงอ่อนโยนแบบนั้นฟะ (แล้วอยากให้เขาตบซ้ำเรอะ)
“เปล่า..ไม่มีอะไร..ไม่มีอะไรทั้งสิ้น เอาล่ะ เปลี่ยนเรื่องกัน!” ผมเช็ดน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้น ยิ้มมมมมมมม ยิ้มให้สุดๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! เซมินอสมองผมแบบงงๆก่อนที่จะยิ้ม(แห้งๆ)ด้วยคน
“นี่ แล้วที่ตะกี๊บอกข้าว่า ข้าอยู่ข้างถังขยะหมายความว่าไง?” โอ๊ะ เกือบจะลืมแล้วเชียว เหอะๆอยากตัดบทให้จบๆตอนน่ะ
“ก็ฉันน่ะ เห็นนายนอนตาย..เอ้ย นอนสลบอยู่ในกล่องทีวีข้างถังขยะ และอยู่ในสภาพ...เอ่อ บาดแผลเต็มตัว สกปรก(-*-) และ เปลือยทั้งตัว...” ผมตอบ
“นอนในกล่อง? ปะ...ปะ..เปลือยทั้งตัว!?” มันทำหน้าอึ้งๆ แล้วมองผมแบบจะสื่อความหมายว่า เฮ้ย!? ไอ้หมอนี่มันเห็นฉันโป๊เรอะ!? ประมาณนั้น..
“อ่าฮะ หวังว่าตอนนายได้รับบาดเจ็บ คงไม่ใช่ว่านายไม่ใส่เสื้อผ้านะ-_-”
“จะบ้าเรอะ!!...ใครหน้าไหนมันกล้าถอดเสื้อผ้าข้าแล้วเอาไปทิ้งไว้ข้างถังขยะนะ(วะ)!! ถ้ารู้เหลือแต่ซากแน่!” เซมินอสเอ่ยด้วยความโกรธ ผมขอเดานะครับ เจ้าคนที่สู้กับเซมินอสอาจจะสู้กับไอ้เซแล้วคิดว่าเซ(เรียกสั้นๆละกัน)ตายไปแล้ว จึงจะเอาไปเผา แต่เพราะเหตุอะไรเสียอย่าง จึงเปลี่ยนเป็นเอาไปทิ้งแทน=_=!
“เฮ้ๆ สงบสติอารมณ์ความบ้าของตนเองไว้ก่อน=_=;” ผมกล่าวห้าม เซมินอสทำหน้าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็หยุดเสียโดยดี
“....”
“นั่นไง หยุดแล้ว ว่าง่ายดีนะ เด็กน้อย ฮ่าๆ^ ^” ผมอดที่จะเล่นขยี้ผมมันไม่ได้ ฮ่าๆ ก็เดิมทีผมเป็นคนรักเด็กนะครับ แต่…ปัญหาคือไอ้หมอนี่มันเด็กเฉพาะรูปน่ะสิครับ-_-!!
“ข้าไม่ใช่เด็กนะ! มาขยี้ผมกันแบบนี้!”
“อืมๆ แก่สินะ”
“ข้าก็ไม่แก่ด้วย!”
“ถึงไงอายุคงไม่ต่ำกว่าร้อยปีแหละเนอะ”
“ฮึ้ยยยยยยยยย!!(เถียงไม่ออก)” เซมินอสกอดอก เหมือนจะงอนแบบเด็กๆ ฮ่าๆ ถึงจะรู้ว่าไม่ได้งอนหรอก แต่น่ารักว่ะ ไอ้เตี้ยนี่
“เอาหน่าๆ ว่าแต่เซมินอสเมื่อวานนายก็ยังไม่อาบน้ำไม่ใช่เหรอ อาบน้ำเสียด้วยตัวดี” ผมจับไหล่มันแล้วว่า
“เออ” มันตอบสั้นๆ แล้วส่งสายตามาที่ผมว่า ‘ข้าไม่ใช่เด็กให้มาสั่งนะ(เฟ้ย)’
“งั้น ไปๆ ไปอาบน้ำด้วยกัน”
“ห๊ะ..ที่เจ้าบอกนี่..?”
“โธ่เอ้ย! นายมันก็แค่เด็ก อาบน้ำด้วยกันจะเป็นไรไป ผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่เสียเวลาด้วยไง”
“ข้าไม่ใช่เด็กนะ!!”
“อยู่ในสภาพนี้ก็เด็กแหละน่า”
“ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!(ยาวไป)” เซมินอสสบถด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะยอมไปอาบน้ำกับผม
ซ่า ซ่า
“นี่ๆๆ แอ๊กซิส ขอฝักบัวให้ข้าหน่อย ยาสระผมเข้าตา” ผมส่งฝักบัวให้ไอ้แมวไพร์ร่างเด็กอนุบาลที่สระผมอยู่
“ก็ยังเด็กอยู่ดี มานี่ฉันช่วยล้างให้”
“บอกว่าไม่ใช่เด็ก..”
“ปิดตาแล้วอย่าลืมปิดปากสิฟะ เดี๋ยวแชมพูเข้าปากนะเฟ้ย” ผมล้างแชมพูให้มันเสร็จ ผมก็มาถูสบู่ต่อ-.- ( ได้ข่าวว่าถูมาชาตินึงแล้ว )
“นี่ๆๆ”
“อะไรอีก” ผมขานรับ(ด้วยความไม่พอใจ)
“ขัดหลังให้ข้าที” มันพูดแล้วยื่นปองน้ำมาให้อย่างไม่มีการเกรงใจ
“เกรงใจบ้างมีมั้ย” ผมรับฟองน้ำมา..
“เมื่อมีทาสแล้วต้องใช้ถึงที่สุด เจ้าก็เหมือน” เจ้านี่นั่งบนเก้าอี้เตี้ย...
“ว่างี้เดี๋ยวไม่ช่วยซะดีไหม?? นายบอกประมาณว่า อุตส่าห์มีเพื่อนอาบด้วย ก็ขอให้ช่วยขัดหลังให้ ฉันก็รู้สึกดีกว่านี้มากนะ-_-*”
“แล้วแต่เจ้า”
ผมช่วยมันขัดหลังให้ ผมพยายามขัดให้เบาที่สุด เพราะคิดว่ามันอาจจะเจ็บบาดแผลที่หลังนั้นได้
“เหมือนว่านายจะสู้หนักมากเลยนะ ถึงได้แผลลึกแบบนี้” ถึงผมจะแปะพลาสเตอร์(??) พันผ้าก๊อซอยู่ก็เถอะ.. “นายไม่เจ็บเหรอ?”
“ไม่ มีหลายครั้งที่ข้าโดนเยอะและเจ็บกว่านี้”
“อ้าว แล้วงี้นายพลาดท่าได้ไงอะ ถึงได้มาถูกทิ้งอยู่ข้างถังขยะ”
“ข้าอยู่ในร่างนี้ มันมีโอกาสพลาดท่ามาก และยังเสียเปรียบถึง90%เพราะร่างนี้สูญเสียพลังเป็นจำนวนมาก”
“มีแค่นี้เรอะ ที่ทำให้พลาดท่า”
“เปล่า ข้าขี้เกียจเล่า” เชื่อเขาเลย..ไอ้เด็กบ้า
“อ้ะ อ้ะ..ข้าจักจี้...” ผมเลื่อนจากขัดที่หลังมาขัดส่วนหน้าบ้าง มันเอาตัวพิงแผงอกผม เฮ้ ระวังตัวเก้าอี้นะเฟ้ย
“เฮ้ๆ คงไม่ใช่ว่าจะหลับต่อในห้องน้ำใช่ไหม” ผมเห็นเซมินอสเริ่มหลับตาพริ้มไปผมจึงเตือน มันจึงลุกตัวขึ้นแล้วเงยมาที่ผม มีใบหน้าสีระเรื่อ เฮ้ย ไอ้หมอนี่มันกำลังคิดอะไรอยู่วะ=[]=!?
“ห..หอม” มันพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“ห๊ะ???”
“อ้ะ..เปล่า ข้าแค่ว่าหอมกลิ่นสบู่”
“เดี๋ยวฉันอาบให้นายเสร็จ นายก็หอมเหมือนกันน่า ไม่ต้องอิจฉา-w-
“เจ้าจะหอมกว่านี้ ถ้าตัวเจ้าย้อมด้วยเลือด” เซมินอสแสยะยิ้ม
“เฮ้ยยย! แกจะฆาตกรรมฉันในห้องน้ำเรอะ=[]=!?”
“ฮ่าๆ ข้าล้อเล่น... แต่ถ้าเป็นจริง.. หึๆๆ” มันหันมาสบตาผมแล้วยิ้มสยดสยอง
อ๊ากกกกกกกกก แค่รอยยิ้มของมันก็แทบทำผมอายุสั้นลงแปดปีเลยนะนั่น!
ถ้าผมยังอยู่กับแวมไพร์กระหายเลือดนี้ต่อไปผมจะอยู่อย่างครบ32ได้ไหมนี่=[]=!!!
อ๊ากกกกกกกก ดองนานมาก!! ขออภัยนะคะ!! T^T มีมายด์กลับมาแล้ว รีดเดอร์อย่าเพิ่งหายไปปปป
ไม่ได้อัพนาน รู้สึกความจำเลอะเลือนมาก ทำไงดีเนี่ย T[]T
แก้คำผิด อัพจริง 23 เม.ย. 55
อ๊ากก มีมายด์กำลังเขียนตอนต่อไปอยู่ รอหน่อยนะ T^T (มีมายด์มาแก้คำผิด อย่าคิดว่ามีมายด์อัพหลอกน๊า T[]T)
^.Me_My_Shining_.^
ความคิดเห็น