นามิททัค...(ได้มั้ง ยังไม่ค่ำเลย แค่เย็นๆ)
อากาศร้อน...เพลีย..รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปในวันนั้นอีกครั้ง?
ทั้งๆที่ฉัน พยายามลืมแท้ๆ
==========================
เรื่องร้ายมาทีละโหลจริงๆเลย...
อย่างแรก....
วันที่ทำสงครามเย็นกับทางบ้าน เป็นวันที่ป้าเข้าโรง'บาล กรุงเทพคริสเตียน
เพราะต้องผ่าตัดสมอง(เส้นเลือดในสมองแตก เพราะหัวฟาดพื้น)
นั่นทำให้ความมาคุ ของสงครามเย็นยิ่งทวีความแรงอีก...
ก็กูไม่รู้นี่หว่า!! มึงถามกู กูเพิ่งรู้จากมึง จะเอาอะไรอีก!!!(ขอหยาบ เพราะถ้าพูดตอนนั้นจะโดนตบกลับ เพราะสถานะของเราไม่ได้เหมือนลูมิเอล ที่จะได้ด่ากราด ปฏิวัติ ฆ่าล้างโครตได้อย่างรวดเร็ว .....)
แถมยังทำให้ฉันตองมาระบายกับคนที่ไม่ณู้เรื่องอีกสามคน...
ขอโทษนะ...
ลีน...
น้ำหวาน....
ตั๊ว......
มันยิ่งทำให้ฉัน...อยากจะ....
แค่นี้ฉันก็จิตตก จนอยากปาดข้อมือตายอยู่แล้ว!!
กูรู้เพวกมึงเครียด แต่กูก็เครียดอยู่แล้ว ต่างคนต่างเครียด ก็อย่าโยนกันไปมาอีกสิ!!
สอง...
เรื่องในคณะ...
ตั้งแต่ข่าวลือปีสามโกงเงิน
ยังเรื่องความสัมพันธ์ที่ง่อนแง่นระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้อง.....
เออ....
พวกเรามีกันแค่่นี้ มีปัญหามากกว่าพวกที่มีมากกว่าเราเป็นทวีคูณ...
มันช่าง...
นอกเรื่อง แต่เรือ่งเดียวกัน::
นี่คือสาเหตุว่าทำไมฉันถึงได้บูชาเผด็จการ ถ้ามันมีสิทธิ์ออกเสียงกันทุกคน ต่างคนต่างตีกันแล้วมันจะได้ข้อสรุปมั้ย??
เหมือนจะนอกเรื่อง ::
บางทีคงได้เวลาบอกลากันจริงๆจังๆซะที....
ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องมันดำเนินมาถึงจุดๆนี้สักหน่อย...
ในเมื่อมันมาถึงจุดๆนี้...แล้วต่างคนต่างก็โยนกันไปมา
ก็ได้....ฉันอาจจะผิด หรือไม่ผิด
แต่มันก็ต้องมีข้อสรุป....
ถ้ามันไม่รับผิดชอบกันสักที....
ก็ได้ฉันรับผิดชอบเอง...
ตายๆไปซะให้มันหมดเรื่อง ยังไงๆก็ไม่มีใครต้องการฉันอยู่แล้วนี่...
ทุกอย่างที่ฉันมีมันผิดหมด...
โอเค....
อย่างที่เขาว่ากันนั่นล่ะ
พวกที่หมกมุ่นกับเรื่องแฟนตาซี คือพวกเก็บกด ผิดหวังจากโลกแห่งความเป็นจริง จนต้องสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมา.....
ใช่..ฉันยอมรับ...
เพราะน่าผิดหวังมากไหมล่ะ?
หือ??
ฉันไม่อยากจะอธิบายอีกรอบ...
เพราะที่ผ่านๆมามันก็ซ้ำรอยเดิมตลอด....
ที่่ฉันทำตัวแบบนี้...มันก็เพราะว่าฉันก็ต้องผ่อนความเครียดกันบ้าง ถ้า...ฉันไม่หนีไปหมกกับแฟนตาซี
ป่านนี้ฉันจะทอะไรไปบ้างแล้วก็ไม่รู้..แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งสองครั้ง ด้วยสิ....
พวกมึงก็ยังมาซ้ำเติมกูอีก
ว่าไร้สาระบ้างล่ะ
ปัญญาอ่อน...
โรคจิต
มีปัญหา...
เออ ไอ้พวกเพอร์เฟ๊กซ์................
แล้วก็....มันทำให้ฉันต้อง....
ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษ หลายๆครอบครัว หลายๆคน (ตัวละครOc)
ที่ฉันเอาไปลงกับพวกท่าน....
แล้วก็..ที่ควรขอโทษจริงๆคือ วาเนริอา....
บางคนอาจจะบอกว่า...แค่นี้ก็ทำเป็นจริงจัง มันก็แค่เรื่องสมมติ....
แต่ในเวลาที่ฉันมีปัญญา.....
ใครล่ะที่อยู่ข้างฉันตลอด...
พวกที่มันบอกว่าถูกนักหนา เป้นครอบครัวเดียวกัน..ใมันทำอะไรอยู่....??
ครอบครัวจริงๆของฉันคือ วาเนริอาต่างหาก...
จริงอยู่..ว่ามัน...เป็นแค่.....
แต่ฉันก็ยัง.....
ผูกพันธ์กับวาเนริอามากกว่า อะไรอยู่ดี.....
บางที...วาเนริอา ..อาจจะเป็น...กระจกสะท้อนชีวิตจริงของตระกูลเราก็ได้...
ที่สุดท้ายแล้วก็ไม่เหลือใคร...
ถึงภายนอกจะดูเข้มแข็ง แต่ภายในช่างเปราะบาง....
บางที......
ถ้าหากวันนั้น...ฉันไม่ได้..เก็บความฝันนั้นเอาไปทำให้เป็นจริง...
มันอาจจะไม่ได้เจ็บปวดแบบทุกวันนี้ก็ได้.....
เพราะ...มันเท่ากับว่า....ฉันทำลายครอบครัวตัวเองถึงสองครั้ง...ด้วยกัน....
มันอาจจะเป็นการทำนายล่วงหน้า...ว่าที่สุดแล้ว...ฉันก็...เป็นเหมือนที่...คนๆนั้นบอกไว้ก็เป็นได้
คำพูดในวันนั้น อาจไม่มีใครคิดจริงจัง....
ใช่...เพราะไม่ได้คิดจริงจัง.....
มันถึงได้มีถึงวันนี้ไงล่ะ..............
น่าขำ...ที่สุดท้ายชีวิตของพวกเรามันก็เหมือนนิยายที่พวกเราแต่กันอยู่ดี.....
26....ปี......
แต่ว่าสำหรับฉัน...วันนั้นมันอาจมาเร็วกว่าก็เป็นได้....
ก็ได้แต่ว่า...มันจะจบลงในรูปแบบที่ต่างกันนะ.....
เพราะ...คงไม่มีคนดี ที่งี่เง่าบางคนมาไกล่เกลี่ย...เหมือนนิยาย.....
13//07//54
เขียนโดย
Lumiel S. Waneriar
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
13 ก.ค. 54
51
0
ความคิดเห็น