มอร์เกิน……..
อากาศดี…แต่..บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย…?
ที่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม….ไม่สิ…มันไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“ สิ่งที่เหนี่ยวรั้งฉันไว้ตลอด….กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันอยากทิ้งมันที่สุด “
“ถ้าหาก…เป็นเธอ…จะยอมทิ้งมันรึเปล่า?”
“………………….”
“ทุกอย่างย่อมมีความหมายของตัวมันเอง…แล้วฉันล่ะ…?”
“วาเนริอาไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง…แต่คือสิ่งที่ฉันเหลืออยู่”
“แล้วฉันล่ะ….มีความหมายอะไรกับครอบครัวบ้าง…?”
“……………….”
“ตอบไม่ได้….หรือไม่อยากตอบ…”
“มันก็เห็นกันชัดๆอยู่…...”
“ความสงสารแบบนั้น…ฉันไม่ต้องการ!”
“หน้าไหนๆ ก็เหมือนกันหมด ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย!!!”
วันนั้น…ฉันผิดเอง…..มันเป็นความผิดของฉัน
คำพูดที่ออกไปแล้วก็คงไม่สามารถแก้ไขอะไรได้….
ความสัมพันธ์มันช่าง..เปราะบาง…เกินไป
มันเปราะบางเกินไป…
แตกสลาย ขาดสะบั้น…เพียงแค่ประโยคเดียว…
ทำไมตอนนั้น…พวกเราถึงได้มีฐิติต่อกัน…..
ขอโทษ……
แค่สองคำ……
เรื่องมันคง…ไม่ลุกลามถึงขั้นนี้………..
มันสายไปแล้ว…………สายไป……….ตั้งแต่…พวกเราเจอหน้ากัน….หลังวันนั้น……
พวกเรา….เป็นคนแปลกหน้ากันไปแล้วใช่มั้ย!!???
มัน…ไม่มีทางที่จะกลับไปเหมือนเดิมแล้วงั้นเหรอ?
มันมาได้แค่นี้งั้นเหรอ…..
**** ****** **** **** ***** ***** ******
หลอกตัวเอง……….งั้นเหรอ……
กระจก…มันสะท้อนตัวเราได้ไม่หมดหรอกนะ…
มันก็แค่สะท้อน..สิ่งที่ที่เราแสดงออกมา..
สิ่งที่ซ่อนไว้…ก็ยังคงซ่อนต่อไป……
ถ้าหาก …..มันจริง…..ถ้าอย่างนั้น…ฉันก็ยิ่งผิดสินะ…ที่เอาไปลงกับ…พวกนั้น
วาเนริอา ….กระจกที่สะท้อนสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นและไม่อยากเห็น
ฮาร์เซล ความสัมพันธ์ของพวกเรา…มันสะบั้นลงเพราะความไม่เชื่อใจกัน
เดอ ลาร์เวร์นา อดีตที่ผูกพัน กลับพันธการพวกเราไม่ให้เห็นความเป็นจริง………
ฟอน ไคเซอร์ไรซ์ ความเชื่อใจบนความไม่เชื่อใจ
อาเวลลูเซีย ภาพลักษณ์จอมปลอมของพวกเรา
อาเวนทีเรียส อดีตที่มิอาจหวนกลับมา วันวานที่เคยเชื่อใจ
เบลเลรอฟสกี้ เพื่อน มิตรภาพ ความรู้สึกผิด…ฐิติของจิตใจ
สิ่งที่เชื่อมโยงพวกเราเข้าด้วยกัน…ก็คือความขัดแย้ง……
วันเวลามันช่าง…ผ่านไปเร็วเหลือเกิน…..
ใช่มั้ย?
ภายนอก…ฉันดูเหมือนพวกที่รั่วไปวันๆ ไม่เก็บอะไรมาคิดให้หนักสมองใช่มั้ย?
ฉันไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่ใครๆเขาคิดหรอกนะ…..
ทำไม….ทุกอย่างต้องเอามาลงที่ฉันทั้งหมด!!
ฉันรู้ว่าพูดแบบนี้มันอาจจะเป็นการแก้ตัว….
แต่ว่า….มันถูกแล้วหรือ?
เมื่อก่อนบอกว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว….
แล้วทำไม…วันนี้ ถึงเอาเรื่องของผู้ใหญ่โยนมาให้เด็กตัดสินใจ
พอออกความเห็นอะไรไป ก็บอกว่า อย่าคิดอะไรสักแต่ว่าให้มันเสร็จๆ!!
แล้ว….เอามาบอกฉันทำไม…..
ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของฉัน……
แล้ว…..ทำไมถึงให้ฉันตัดสินใจ…………..
แล้วไม่เอา แถมยังถูกว่ากลับมา…………………
จะเอา….ยังไงกันแน่?
มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง…..ที่ฉันจะพอทนแล้วปล่อยไป…
แต่….เฉลี่ยแล้ว มันเกิดขึ้นทุกๆสัปดาห์….
ปีนี้….จริงอยู่มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะ…แต่ช่วยอย่าเอาเรื่องมาเพิ่มหน่อยได้มั้ย?
ความอดทนมันก็สิ้นสุดลงได้สักวันนะ……
ถ้าเป็นเมื่อก่อน…ฉันอาจจะทำแบบนั้น…..
ขึ้นหน้าหนึ่งข่าวไปเลยมั้ย? “ลูกทรพีฆ่าล้างโครต ปมสังหารเกิดจากความขัดแย้งกันภายใน”
เอายังงี้ดีมั้ย?
แล้วไปอยู่ในคุก…โชคดีก็โดนประหาร
งี่เง่าหน่อย ก็จำคุกตลอดชีวิต….
ไม่ก็…ใช้ชีวิตแบบสนุกสนาน หนีคดีไปตลอดชีวิต…..
เอาแบบนั้นมั้ย?
หรือจะตัดปัญหา…ฉันไปแค่คนเดียว….
คงไม่มีใครใส่ใจหรือสนใจด้วยซ้ำ…
แล้วฉันก็ไม่คิดจะมาตายที่นี่ ให้ใครบางคนมานินทาต่ออีกหรอก….
จริงอยู่…ที่มันรู้สึกผิดกับเยอรมัน……
แต่ประเทศไทยไม่ได้มีอะไรให้ฉันอาลัยอาวรณ์…..แล้ว
เพื่อน…ที่เคยบอกว่าจะไปพร้อมกัน…..
เขาก็ไม่อยู่กันหมดแล้ว…..
มันคงเอาแต่ใจไปหน่อย…ถ้าเราพูดแบบนี้….
แต่มันอดน้อยใจลึกๆไม่ได้…..
ขอโทษ……
สำหรับ…ทุกสิ่งทุกอย่าง…..
…………………………………………………..
ท่าทางฉันจะชอบสปอยล์ชีวิตตัวเองเหลือเกิน……
นิยายที่ฉันแต่ง….ทุกเรื่อง มันมีจุดตัดที่เหมือนกัน…ก็คือ….เรื่องครอบครัว…..
เทียบกันแล้ว…..
ฉันอยากกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อน…..
ถ้าวันนั้น…ฉันไม่เดินมาหาพวกนาย….
อ่านหนังสือรออาจารย์….บางที….ฉันคงอยู่ไม่ถึงวันนี้…..
คงอยู่ไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ……..
ขอบคุณ….นะ….
เอาส์ วีแดร์เซนท์.....
ความคิดเห็น