สงบ...ท่ามกลางพายุร้าย

ความอดทน เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด
สำหรับชีวิตที่ตีกรอบความอ่อนแอล้อมตัวเองไว้
แม้ จะเป็นเรื่องที่ยากในการผ่านคืนบางคืนหรือวันบางวัน
ที่สายลมแรงมาพร้อม กับพายุโหมกระหน่ำ

เมื่อเรือเล็กๆ กลางทะเลไม่อาจเดินทางต่อไปได้
การหยุดและประคับประคอง เรือไว้
จึงเป็นสิ่งที่จำเป็นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
ท่ามกลาง สายลมที่พัดกระหน่ำในกลางคืนมืด
นอกจากแสงปลาบแปลบของสายฟ้าจะไม่ส่องทาง แล้ว
ยังนำความหวาดกลัวให้กับหัวใจที่อ่อนล้าสาหัส

ริม ฝีปากจะแห้งโหย...และเค็มขื่นไปด้วยน้ำทะเลปนน้ำตา
การเป็นสิ่งมีชีวิต ที่หมุดวนอยู่กลางคลื่นยักษ์ไม่รู้ทิศรู้ทาง
มีแต่จะถูกซัดเกลียวให้ สาดกระทบโขดหินจนบอบช้ำ
การเดินทางย่อมมีจุดหมายมีปลายทาง...
แต่การเดินเรือไม่มีทางเลี่ยงพายุ

เรือ ลำเล็กจะข้ามผ่านไปได้อย่างไร...
ไม้พายเล็กๆ หรือจะทวนกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก
กราบเรือบางๆ หรือจะด้านเกลียวคลื่นที่สาดซ้ำ
เรื่องบางเรื่องอาจจะทำให้เราจะเป็นจะ ตาย
และบีบบังคับเราให้หาทางสู้จนสับสน
และวิ่งวนคว้างไม่มี ทางออก...ไม่มีทางเลือก

ไม่มีใครรู้หรอกว่าหากหยุดวิ่งแล้วอยู่นิ่งๆ สักพัก
ที่ที่ยืนพิงอยู่...อาจเป็นประตู ก็ได้
เสี้ยววินาทีแห่งการหยุด...อาจทำให้เราถึงที่หมายช้า
หรือ บางทีอาจต้องทำให้เรากลับมาเริ่มต้นเดินทางใหม่
แต่การกลับมาเริ่มต้น ใหม่...ลมหายใจยังมีอยู่

จุดมุ่งหมายอาจเป็นสิ่งสำคัญ แต่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด
การประคองเรือให้อยู่นิ่งๆ เพื่อผ่านพายุต่างหาก
ที่สำคัญกว่า...
เพราะถ้าเรือแตก...ไม่ใช่เพียง แค่จะไม่มีจุดหมาย
แต่จะไม่มีแม้แต่การเดินทาง

หากสับสน...ลองหยุดนิ่ง
หากเหนื่อยล้า...ลองหยุดพัก
...ช้า สักก้าว...
แล้วเดินต่อไป
ความสุขสดใสอยู่ข้างหน้า
ความหวังมีจุด หมายอยู่ปลายทาง