คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทรยศ 9
Song::: DAVICHI (다비치) - BE WARMED (녹는 중) (FEAT. VERBAL JINT)
그 땐 왜 그랬어? 지겨워서 그랬니
คือ แทน เว กึลเรซซอ? จีกยอวอซอ กือเรทนี
ทำไมคุณถึงทำแบบนั้น คุณกังวลในเรื่องที่เกี่ยวกับตัวฉัน
아니면 내가 뭔가 잘못했던거니
อานีมยอน แนกา มวอนกา จัลโมแชซตอนกอนี
หรือว่าตัวฉันที่ทำอะไรผิดพลาดไปอย่างงั้นเหรอ?
:: Yongjae part ::
ผมหลบแดฮยอนออกมาคุยงานด้านนอกห้อง ไม่มีใครรู้ว่าผมคิดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าผมต้องการจะทำอะไร ผมโทรหาเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งและขอให้เค้าตรวจสอบว่ามีใครที่มีลักษณะแบบที่แดฮยอนเขียนมาให้ผมรึเปล่า
“อา..ฉันฝากหน่อยนะเจย์บี..ได้ตอนกี่โมงอ่ะ...โอเคสองชัวโมง..ขอบใจนะ”ผมกดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมา
มันได้เร็วกว่าที่ผมคิดไว้หน่อย แต่ก็ดีละนะตอนนี้เกือบบ่ายโมงแล้ว ผมคิดว่าแดฮยอนคงมีเรียนต่องั้นผมก็ต้องรีบแล้วล่ะ
ผมกดโทรหาผู้หญิงคนหนึ่ง ใช่เลย ไอยู ผมเคยส่งข้อความไปบอกว่าอีกหนึ่งอาทิตย์จะติดต่อไปสินะ แต่นี่มันได้เร็วกว่าที่คิดและผมก็ไม่อยากเสียเวลามากยิ่งเตรียมพร้อมได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น
(ฮัลโหล ยองแจหรอ)
“อือ..ฉันมีเรื่องให้เธอช่วย”
(เรื่องอะไรฉันก็ทำได้หมดแหละ)
ผมยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนนี้ช่างหลอกล่อง่ายดายจริงๆ
“อีกสองชั่วโมงฉันจะโทรหาเธอ ระหว่างนี้แต่งตัวสวยๆไว้หล่ะ”พูดจบผมก็ตัดสายทันที เพราะไม่อยากได้ยินเสียงที่กระดี้กระด้าจนน่าอาเจียน ผู้หญิงก็แบบนี้แหละน่าลำคาญ
ผมเข้าห้องไปและเห็นว่าแดฮยอนนั่งหลับตาอยู่หัวอิงกับโซฟา ผมคิดว่าเค้ากำลังพักสายตาและพักสมอง ผมอยู่กับเค้ามาหนึ่งปีแน่นอนว่าผมรู้เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อ จอง แดฮยอน มากประมาณหนึ่ง
ผมนั่งลงข้างๆเค้าจ้องมองใบหน้าคมคายที่ผมหลงใหล ผมไม่ควรปล่อยเค้าไปตั้งแต่ทีแรก ไม่น่าเลย มาคิดเสียดายทีหลังก็เหมือนจะสายแต่ไม่มีอะไรสายเกินแก้ แดฮยอนเป็นของผมและจะเป็นแบบนั้นตลอดไป
หลังจากที่เค้ามาบอกเลิกผม ผมก็ได้แต่คิดทบทวนว่าผมทำอะไรผิดไปงั้นหรอ ที่ผมผิดคงผิดที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อค้ายาที่เปิดโรงเรียนฝึกบอดี้การ์ดและสอนวิชาป้องกันตัวทั่วไปบังหน้า
ผมไม่เคยคิดโกรธแดฮยอนหรือพ่อของเค้าที่ทำให้เราต้องเลิกกัน เพราะผมรู้ว่าคนเรามีความเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว พ่อของแดฮยอนเพียงแค่ต้องการปกป้องครอบครัวของตัวเอง แดฮยอนรักพ่อแม่ของเค้ามากและพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อท่าน เพื่อที่จะได้มีความสุขแบบคนทั่วไป
แต่ลืมอะไรไปรึเปล่าว่าผมก็ต้องการมีชีวิตแบบนั้นเหมือนกัน ที่ผมไม่โกรธพ่อของแดฮยอนก็ใช่ว่าพ่อของผมจะไม่โกรธหนิ ใช่รึเปล่า ผมไม่รู้ว่าพ่อผมตอนนี้รู้สึกอะไรบ้าง พ่อจะคิดถึงแม่แบบที่ผมคิดถึงรึเปล่า..
“แดฮยอน”
ผมเอ่ยเรียกเค้าเบาๆกลัวว่าจะรบกวนเวลาพักสมองของเค้า เมื่อเจ้าตัวยังไม่ขยับเขยื้อนผมก็ค่อยๆสอดแขนเข้าไปโอบกอดตัวของเค้าไว้ กลิ่นน้ำหอมที่เค้าใช้ยังคงเป็นกลิ่นเดิม กลิ่นที่ผมหลงใหลแต่กลิ่นตัวกลับไม่เหมือนเดิม...
“มีอะไรครับ” แดฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับแสงให้เป็นปรกติ เค้ากอดผมตอบอย่างลวกๆแค่นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น
“ถ้าเรายังไม่เลิกกันเราจะเป็นของกันและกันใช่มั้ย”
“..” แดฮยอนเงียบไป และผมก็กำลังรอฟังคำตอบของเค้าอยู่ ผมวางหัวลงกับอกกว้างของแดฮยอน ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจเต้น”ใช่ เราจะเป็นของกันและกัน”
“แล้วตอนนี้ล่ะแดฮยอน ฉันยังเป็นของนายอยู่มั้ย”
แดฮยอนถึงกับนิ่งเงียบไป ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าทำหน้าไปแบบไหนแต่ผมรู้ว่าผมได้ยินเสียงหัวใจของเค้าเริ่มเต้นรัว ผมก็ไม่รู้อีกว่ามันเต้นแรงเพราะความตกใจหรือ...ความกลัว
มือใหญ่ของแดฮยอนเลื่อนมาลูบผมของผมอย่างอ่อนโยน และผมก็ยังรอคำตอบจากเค้าเหมือนเดิม ใจของผมนั้นเต้นรัวด้วยความกลัว...ใช่แล้วผมกลัว กลัวว่าคำตอบของเราจะไม่ตรงกัน
“นายเป็นของฉัน”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองแดฮยอน ดวงตาคมฉายแววว่าเค้าไม่ได้กำลังกลัวหรือลังเล แต่เค้าได้ตัดสินใจแล้ว
“ขอบคุณนะแดฮยอน ฉันรักนาย” ผมเอ่ยเบาๆ น้ำตาที่มาจากไหนไม่รู้ปริ่มออกมาจากตา แดฮยอนใช้นิ้วโป้งเกลี่ยมันออกอย่างแผ่วเบา
วิธีอ่านเอ็นซีตอนนี้
Coppy “ [ Fic B.A.P ] ทรยศ ตอนที่ 9 : NC ” เสิร์ชหาในกูเกิ้ล เลือกเวปแรก
(남자들이 그렇대)
(นัมจาดึล รีกึลรอแท)
เขาว่ากันว่าผู้ชายก็เป็นแบบนี้
항상 곁에 있어주고 잘해주고 그러면 안 된대
ฮังซัง กอทเท อิซซอจูโก จัลแฮจูโก กึลรอมมยอน อัน ตึนแดว
พวกเขาต่างบอกว่าผู้ชายไม่เคยยอมที่จะอยู่เคียงข้างและดูแลเขาให้ดี
:: Daehyun part ::
ผมกอดยองแจไว้จนเค้าผลอยหลับไปจึงค่อยๆคลายอ้อมกอดออก ผมตัดสินใจไปแล้วว่าผมนั้นยังเป็นของยองแจและยองแจก็เป็นของผม เรากำลังกลับไปที่จุดเริ่มต้นกันใหม่
ผมอาจจะแค่รู้สึกผิดที่ว่าผมดูแลยองแจได้ไม่ดีหรือไม่ได้อยู่ดูแลเค้าในฐานะคนรักที่ดี และตอนนี้ผมอาจจะกำลังชดใช้มันอยู่ล่ะมั้ง
ผมไม่คิดว่ายองแจจะรอผมนานขนาดนี้และผมแน่ใจว่าเค้าไม่เคยลืมผมเลยสักวันเดียว ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองไปรอบห้องของที่มันเป็นของผมยังคงอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักอย่างเดียว
ผมไม่อยากคิดเลยว่ายองแจจะสามารถนอนคนเดียวในห้องอันกว้างใหญ่นี้ได้ยังไงในวันทีไมมีผม มันคงเป็นความรู้สึกที่ทรมารและโดดเดี่ยวมากๆ
ผมดึงผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเตียงมาห่มให้ยองแจก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและลดแอร์ให้ห้องอุ่นขึ้น ยองแจจะได้หลับสบายมากขึ้น
น่าแปลกที่ใจผมมันมีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่คิดถึงใครอีกคนขึ้นมา ผมสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะกดโทรศัพท์ดูเวลาและพบว่าตอนนี้เกือบสี่โมงแล้ว ไอ่เด็กนั่นคงเลิกแล้ว ว่าแต่จะคิดถึงมันทำไมล่ะ
ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนออกจากห้องผมก็ก้มลงไปจูบแก้มขาวๆนั้นหนึ่งที
“รักนะ”
ผมกระซิบเบาๆ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะคบยองแจโดยที่ไม่ให้พ่อรู้และจะไม่ให้ใครรู้ ผมอยากทดแทนในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำและเริ่มชีวิตใหม่ที่คิดว่าน่าจะดีกว่าเดิมหรือบางทีเส้นทางนี้อาจจะแย่กว่าเดิม ในเมื่อผมเลือกไปแล้วจะเปลี่ยนก็คงไม่ทัน
ผมเลือก ‘ยู ยองแจ’ ไม่ใช่ ‘ชเว จุนฮง’
เวิ่นเว้อสกรีมเกี่ยวกับฟิค แท็กนี้นะคะ #ฟิคทรยศ
CRY .q
ความคิดเห็น