คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความรู้สึกที่ซ่อนเร้นในหัวใจ (50%)
ยามบ่ายแ่ๆ
อวัน ายหาทาอนใ้อประเทศไทย เมษายนในุระโปรยาวร้อเท้าสีาวบาเบา
ำลันอนรับลมอยู่บนเปลผ้าใบหน้าบ้านพัาอาาศส่วนัว้วยอารม์ปลอโปร่
ทอสายามอออไปยัท้อทะเลสีรามที่ำลัส่อแพรวพรายระยิบระยับราวเร็เพร
โยมีเรือนร่าแร่ำยำสวมาเาสั้นเพียัวเียวนอนทอายอยู่บนเปล้าๆ
่าันับเรโนล์
เพราะสายาอเาไม่ไ้มอไปยัทิศทาเียวับหิสาว
แ่ำลั้อมอใบหน้าเนียนละมุนอเธออย่าเผลอไผล
พานทำให้นึนว่านเอำลัเินไปามแผนาร
หรือำลัทำามวาม้อารอหัวใอยู่ันแน่
“ุลุ์”
เสียเรียอหิสาวปลุเาาภวั์วามิ
แ่ระนั้นสายา็ยัทอมออยู่เ่นเิม
“เมษอยารู้ััวนอุให้มาว่ารู้แ่ว่าุือเรโนล์
แม็าิโอ้”
ภายหลัารวบรวมวามล้าอยู่นาน
ประอบับเห็นว่าเป็นโอาสี เมษายนึเอ่ยถามออไป อย่าน้อย็สามารถบอลูในท้อไ้ว่าพ่ออเาเป็นใร
แ่วาสีฟ้ารามเเ่นเียวับท้อทะเลเบื้อหน้าลับมีประายวามบัน
“ผมนึว่าุไม่อยารู้ะอี”
เรโนล์ยยิ้มโยไม่หลบสายา
่อนะเบนหน้าออสู่ท้อทะเลผืนว้า ในในึำไม่น้อยที่้อมานั่แนะนำนเอ
เพราะไม่มีใรในลาสเวัสไม่รู้ัเา
โยเพาะเพศร้าม!
“พ่ออผมเป็นนัธุริาวอเมริัน
แ่แ่านับแม่ที่เป็นนไทยเหมือนับุ ่อนที่ท่านะาไป้วยโรประำัว
และพ่อ็ามไปในเวลาไม่นาน ผมึ้อสาน่อิารอพ่อั้แ่อายุสิบแป
โรแรมที่ผมพาุไปไือิารอพ่อผม”
“ุหมายถึ...”
“ใ่
ผมือเ้าอ Maxcasio
Las Vegas Hotel & Casino”
โอ้ไม่! แม้ลอมาพอะรู้อยู่บ้าว่าานะอายหนุ่มไม่ธรรมา
แ่็ไม่เยิว่าเาะเป็นถึเ้าอโรแรมและาสิโนสุหรูในลาสเวัส
มิน่าเล่าเธอึรับรู้ไ้ถึวามมีอำนาาเา และายรร์ท่าทาไม่น่าไว้ใสอนนั้นึมีท่าทีลนลาน
วาลมโอเมษายนถึับเบิว้า้วยวามะลึปนหวาลัว
เพราะัไม่แน่ใเสียแล้วว่าะหนีเื้อมมืออเาพ้น
ทันในั้นฝ่ามือบา็วาทาบลบนหน้าท้ออย่าลืมัว
โีว่าายหนุ่มำลัทอมอไป้าหน้าึไม่เห็นารระทำอน
“ถ้าเวลานั้นมาถึ
ุะปล่อยเมษไปริๆ ไหม”
ถาม้วยน้ำเสียสั่นไหวเ่นเียวับแววา
ทำให้ายหนุ่ม่อยๆ หันลับมามอ
่อนะพบว่าสีหน้าอเาำลัาบเลือบวามไม่พอใเอาไว้
เรโนล์ไม่เ้าใเลยว่าทำไมหิสาวถึอยาีัวออห่าาเานั เาไม่ีรไหน
รูปร่าหน้าา านะทาสัมล้วนสร้าวามภาภูมิใให้เามาโยลอ
แ่เธอลับทำเหมือนว่ามันไม่มี่าเอาเสียเลย
วบนหลายนาทีผันผ่านท่ามลาวามเียบัน
เ้าอวาสีฟ้าราม็ให้ำอบเหมือนไม่แยแส เหมือนอย่าที่เรโนล์
แม็าิโอ้เยเป็นมา
“ไม่้อห่ว
เพราะผมไม่เยมีวามสัมพันธ์ับผู้หินไหนนานเินหนึ่เือน แม้แุ่”
‘แม้แุ่’
ราวับสายฟ้าฟาลลาหัวใอนฟั
มัน่าเป็นวามเ็บปวเินบรรยาย
แ่ในะเียวันอี้านอวามปวร้าวลับเป็นวามโล่ใอย่าบอไม่ถู
สอวามรู้สึเิึ้นพร้อมๆ ัน นแยไม่ออว่าำลัรู้สึอย่าไรันแน่
แ่เธอ็พยายาม่มมันไว้้วยารปลอบัวเอว่า็ยัีว่าารเป็นผู้หิอเา
เพราะเหุผลสำัือ...
เาไม่ไ้รัเธอ!
“เมษรู้สึปวหัว
อัว่อนนะะ”
เรโนล์ไม่ไ้เอ่ยห้าม
หรือลุามนัวเล็ไป เาเพียนอนอยู่นิ่ๆ บนเปลัวเิม แ่ใระรู้ว่าสมออเาไม่ไ้อยู่เยเ่นเียวับร่าาย
เพราะมันำลัรุ่นิอย่าสับสน
และวามิเหล่านั้น็ล้วนเี่ยว้อับนที่เพิ่ะลุาไปทั้สิ้น
“เพล้!”
เสียแันแ้วลอยไประทบับผนัห้อลมาแระายเป็นเสี่ยๆ
ส่วนนว้าปา็ำลัยืนหอบหายใแร้วยวามโรธั
เพราะายหนุ่มที่นหมายาไว้หายัวไปอย่าไร้ร่อรอยอีแล้ว
้วยลัษะเ่นเียวับหนแรไม่มีผิ ือิ่อไม่ไ้
และ็ไม่มีใรให้ำอบไ้ว่าเาหายไปไหน้วย
แม้แ่เลานุารที่รู้วามเลื่อนไหวอเามาที่สุ
อลิเียะเบ็เสียรีร้อ้วยวามเ็บแ้นราวับนเสียสิ
แ่่อนแ่ไร่าวราวอเรโนล์ไม่เยรอพ้นหูพ้นาอหล่อนไปไ้
่อให้เาำลัั่วแม่สาวหุ่นสะบึมอยู่็ยัสืบรู้
แ่ราวนี้เนาอเามันัเนว่าใปิบั
ลัวว่าหล่อนะามไปราวีเหมือนเ่นทุที และวามินั้น็ยิ่ทำให้หล่อนรีร้อ
เพราะรับไม่ไ้ับวามริที่ว่าเาให้วามสำัับหิสาวปริศนามาว่าู่าทุนที่เยร่วมเีย
“ไปสืบมาว่ามันเป็นใร
อย่าให้ัน้อผิหวันะมาัส”
“รับ ุหนู”
มาัสน้อมรับำสั่แล้วหันหลัเินออาห้อไป
แ่็ไม่สามารถทำให้แววาออลิเีย สวอนลวามอาาล
เพราะใร็ามที่บัอา่วิเาไป หล่อนะำัให้สิ้นา!
.JPG)
ภายในห้อที่สว่าไสวาแสันทร์สาส่อเ้ามาทา่อหน้า่า
เมษายนในุนอนัวบาำลันั่มอท้อทะเลผืนว้า้วยแววาเศร้าสร้อยอยู่บนเียว้าเพียลำพั
เพราะั้แ่ปลีัวแยออมาเมื่ออนบ่าย เา็ไม่ามเ้ามาวนใอีเลย
หาแ่นั่นลับไม่ใ่้นเหุออาาร
สถานะที่เป็นอยู่่าหาที่ทำให้เธอรู้สึท้อแท้และสิ้นหวัเหลือเิน
ราวับภาพินนาารอันแสนสุพัทลาย
เธอไม่อามีรอบรัวที่สมบูร์ไ้ั่ที่วาฝัน เพราะวามริมัน่าโหร้ายนั
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวรรรมที่ทำมา หรือเป็นเพราะโะาลั่นแล้
อุส่าห์นำพาเามาพบโยไม่้อลแรามหา
แ่เธอลับไม่สามารถบอวามริไ้ว่ามีเลือเนื้อเื้อไอเาอยู่ในท้อ
“ลู๋า
หนูเ้าใเหุผลอแม่ใ่ไหม...”
หิสาวรำพันะลูบหน้าท้ออย่าแผ่วเบา
่อนะรีบราบเ็น้ำาออาใบหน้าอย่ารวเร็ว
เพราะไ้ยินเสียฝีเท้าและาม้วยเสียเปิประูห้อ
“ทำไมไม่เปิไฟ
นั่ทำอะไรมืๆ หืม”
เรโนล์หย่อนัวล้าๆ
นฟูนุ่มยุบยวบลามน้ำหนัาย แ่ระนั้นนัวเล็็ยัไม่ยอมหันลับไปเผิหน้า
่อนะอบออมา้วยน้ำเสียราบเรียบเหมือนเ่นปิ
“เมษแ่ิอะไรเพลินๆ”
“บอผมไ้ไหม”
ยัไม่ทันะอบำถาม
ริมฝีปาหยั็ทาบทับลบนเิบ่าาวเนียนใ้แสันทร์อาบไล้
สูมลิ่นายหอมรุ่นละมุนละไมาผิวเนื้อนวลลออ
นเมษายนัวสั่นสะท้าน้วยวามหวามไหว เพราะลมหายใร้อนผ่าวอเาำลัทลายปราารอเธอ
ทว่า่อนที่สายเสื้อเส้นเล็ะถูรูลาหัวไหล่มน
เธอ็หมุนัวหันลับไปเผิหน้า้วยแววาปิเสธ
“ะ่อ้านไปทำไม
ในเมื่อุ็้อาร”
“เมษไม่้อาร”
“โห”
“มะ... อื้อ!”
ถ้อยำปิเสธาหายไปทันทีที่ริมฝีปาถูประบ
และวินาที่อมาปลายลิ้นหนา็สอแทรเ้ามาอย่ารวเร็ว
เมษายนถึับเบิาโพล้วยวามใ
พยายามใ้ฝ่ามือผลัันเาออ้วยแรำลัทั้หมที่มี
แ่เาลับใ้วามำนิำนาเ้าล่อลวเธอ นเรี่ยวแรเหือหายไปพร้อมับวามิ
เหมือนสิและิวิาถููลืนออาร่าอย่าไรอย่านั้น
เรโนล์ไม่ปล่อยให้เิ่อว่าอวามห่าเหิน
ในะที่ริมฝีปาลาผ่านปลายาลมายัลำอระห
เา็ใ้ฝ่ามือบีบลึเนินเนื้อ้าหนึ่ผ่านุนอนัวบา
นหิสาวัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมออเา และเผลอส่เสียราออมาเบาๆ
อย่าหลลืม
แผ่นหลับอบบา่อยๆ เอนราบลับฟูนอน
สอมือสอหายเ้าไปใ้หมอนหนุนรอศีรษะ เปลือาปิแน่น้วยวาม่านสยิว
เมื่อปลายลิ้นเปียื้นแะลบนยอถันผ่านผืนผ้า
่อนะผลุบหายไปในโพรปาร้อนผะผ่าวอนบนัว
ิาม่อไ้ที่เวปห้อสมุนะะ
ภายหลัาห้วแห่วามหฤหรรษ์ผ่านพ้นไป
ร่าหนา็พัพับลมาโยไม่ยอมถอนายออ
ปล่อยให้เสียหัวใเ้นประสานันอยู่นานหลายนาที นวามวาบหวิวาบ่านแผ่วาล
เาึันัวออแล้วโอบอุ้มนัวเล็เ้าไปในห้อน้ำ
เวลานั้นเมษายนหมแระ่อ้าน
ึยอมให้เาทำวามสะอาทุอมุมอย่าไม่ัืน
่อนะใ้ผ้านหนูพันัวเธอไว้แล้วพาลับมายัเียนอน
สวมุนอนัวเิมให้และโอบอเธอไว้ลอทั้ืน
ยอมรับว่าไรท์ไม่่อยถนัแนวหวานๆ เลย
เียนยามามาย สู้โห ิบ เถื่อนไม่ไ้ เียนลื่นปรื๊ๆ (เฮ้อ...)
เหมือนเ่นเย
แอแฟนและอมเม้นท์เป็นำลัใให้ไรท์บ้าน้า ามอ่านทุอันเลย (รีเฟรรัวๆ ฮี่ๆ)
ความคิดเห็น