คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : So Sorry! ตอนที่ 1 Start!
...”เพื่อน” จะรักกันได้จริงหรือ?...
…แล้วถ้าเพื่อนคนนั้นมันไม่เคยรู้ตัวล่ะ...
เป็นประจำทุกวันทุกวันที่ผมจะต้องมายืนอยู่หน้ากระจกเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเองเป็นเวลานานเกือบชั่วโมง ชีวิตผมวันๆก็แค่ไปเรียน ไปเที่ยว ไปเล่นกับเพื่อน กลับบ้าน ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันพิเศษสำหรับผม...
“คิว เสร็จรึยังลูก บอส มารอแล้วนะ” เสียงแม่ที่ดังขึ้นมาทำให้ผมเลิกจัดแจงตัวเองก่อนจะตอบกลับไป
“ครับ” ผมเช็คตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย มุมปากกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ข้างล่าง รู้สึกร้อนผ่าวบริเวณแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ
...บอส...
ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ผมรีบก้าวยาวๆลงบันไดไป สายตากวาดหาบอสจนไปหยุดอยู่ที่ร่างหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าโซฟา ปากมันก็กระตุกตามเคย ผมยืนมองมันนิ่งจนมันเริ่มรู้สึกตัวแล้วหันมามองผม พร้อมรอยยิ้มละลายใจ
“ช้าจริงมึง กูรอจนรากก็ฝังบนโซฟามึงแล้วเนี่ย” ตอบได้กวนตรีนมาก -0-
“เรื่องของกู รีบไปเหอะ”
บอสลุกขึ้นเดินตามผมมาอย่างง่ายๆ เมื่อเดินผานห้องครัวผมก็แว่บไปบอกลาแม่ ไม่ลืมที่จะหยิบขนมปังปิ้งติดมือมาด้วย มือนึงใส่รองเท้า มือนึงถือกระเป๋า ที่ปากก็คาบขนมปังปิ้ง เมื่อใส่เสร็จก็รีบวิ่งไปหาคนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างจักรยาน บอสขึ้นขี่จักรยานก่อนแลวผมก็นั่งซ้อนท้าย เป็นประจำที่เราจะขี่จักรยานไปโรงเรียนด้วยกันเสมอ
แปลกใจอะไร? ผมกับบอสเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเป็นเบบี๋ บ้านก็อยู่ข้างกัน จึงไม่แปลกที่เราจะทำอะไร หรือไปไหนด้วยกัน
หลังจากจอดรถจักรยานเสร็จเรียบร้อยเราก็เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน และก็เช่นเคย...บอสมักจะถือกระเป๋าให้ผมเสมอ ทั้งที่ผมบอกว่าไม่ต้องแท้ๆ -*- ยุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่มันก็ทำให้ผมแอบดีใจเล็กๆอยู่คนเดียวเหมือนกัน >///< (อ้าว? ตกลงเอาไงจ้ะ) ตามนี้แหละ
“กรี๊ดดดด พี่บอสมาล่ะเธอ”
“ไหนๆ กรี๊ดดดด หล่อจังเลย”
“คนข้างๆใครน่ะ? แฟนหรอ”
“บ้า เพื่อนพี่เขาหรอก แต่น่ารักเนอะ”
“ใช่ กรี๊ดดดดดด พี่ขา หนูรักพี่ค่ะ”
ทุกครั้งที่ผมมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงพวกนั้นกรี๊ดกร๊าดบอสเสมอ ใช่ซี้! มันหล่อ มันสูง มันขาว มันเก่ง มันรวย มันเฟอร์เฟคไปหมด สาวน้อยสาวใหญ่สาวเทียมก็ชอบมัน (แล้วตัวเองไม่มีรึไง?) ก็นะ ผมไม่ได้ดูดีอย่างมันนี่ ก็แค่ตัวเล็ก(ถ้าเทียบกับผู้ชายคนอื่น) บอบบาง ผิวขาว ตาโต ปากแดง อะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมแอบอิจฉามัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด
“เป็นอะไร? ไอ้เตี้ย” ผมหันไปค้อนขวับให้คนที่กวนตรีนผมเมื่อกี้
“หนักหัวป๊ามึงหรอ! เรื่องของกู...อย่ายุ่ง!” ผมยกมือขึ้นกอดอกพลางเชิดหน้าไปอีกด้าน มือหนาของบอสก็เอื้อมมาจับหัวผมแล้วขยี้เบาๆ
เชี้ยยยย ผมกูเสียทรงหมด
ไม่ว่าเปล่า มือผมปัดๆมือมันออกทันที อุตส่าห์เซ็ตให้ดูดี มึงเล่นซะเสียทรงเลย
“ผมกูเสียทรงหมด” น่าน มันยิ่งขยี้หัวผมหนักกว่าเดิมอีก
“ฮ่าๆๆ ไม่รู้เว้ย กูสนุกของกู หัวมึงยุ่งก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกู หัวกูไม่ได้ยุ่งเหมือนมึงนี่” บอสยักคิ้วให้ทีนึงอย่าง(โคตร)กวนตรีน ผมยิ่งงอนหนัก สะบัดมือมันแล้ววิ่งขึ้นห้อองทันที ไม่ฟังเสียงของบอสที่โหยหวนด้านหลัง
“ไอ้คิววววว กูขอโทษษษษษษษษษษ”
อาเมน...
“แฮ่กๆๆๆ”
เสียงลมหายใจหอบอย่างน่าสงสาร - - ก็แหงล่ะ ผมวิ่งขึ้นห้องมานี่ ไม่เหนื่อยก็ให้มันรู้ไป คนนะครับ...ไม่ใช่ควาย จะได้ถึก แต่ไอ้ข้างหลังผมถึกกว่า วิ่งตรงมายังผมอย่างรวดเร็วแบบไม่มีเหนื่อย ผมเลยรีบผลักประตูห้องเปิด
ไม่ทันจะได้นั่งกับที่ ไอ้บอสก็เปิดประตูดังผัวะเข้ามา ทุกคนในห้องจึงหันไปมองเป็นตาเดียว มือนึงของมันค้ำขอบประตูไว้ อีกข้างจับเข่าไว้กันทรุด บอสหอบจนตัวโยนแต่ก็พยายามพูดบางอย่างออกมา
กูว่า...มึงนั่งพักก่อนดีมั้ย?
“ไอ้คิว...แฮ่กๆ...กู...กู...เฮือก!”
เฮ้ย! มันจะตายมั้ยครับเนี่ย เห็นแล้วอนาจจิต
“ไอ้คิว....กู...กูขอโทษเว้ยย!”
สิ้นเสียงมัน ทั้งห้องก็เงียบกริบไม่เว้นแม้แต่ผมที่ยืนเงียบ แต่เงียบได้ไม่นานเสียงพวกเพื่อนปากปีจอของผมก็ดังขึ้น
“ฮิ้วววววว คุณภรรยาคร้าบบบบ สามีเขาตามมาขอโทษแล้วนะคร้าบบบบ คุณจะว่ายังไงคร้าบบบบ”
“เชี้ยเพชรมึงเก็บหมาในปากมึงกลับไปเลย” ผมหันไปด่าไอ้เพชรเพื่อนที่เลี้ยงฟาร์มสุนัขไว้ในปาก แถมยังขยันผสมพันธ์จนมันเต็มไปหมด
“อะไรกันๆ สามีภรรยาคู่นี้ ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ? เฮ้อ ไม่หวายๆ” เสียงไอ้เต้ที่แมร่งกวนตรีนไม่แพ้ไอ้เพชรพูดขึ้น หัวเกรียนๆส่ายไปมาเบาๆเหือนจะระอา
ไอ้เพื่อนเชี้ยยยยย รักกูมากเลยนะพวกมึง
“เงียบไปเลยพวกมึง กูกับมันไม่ใช่สามีภรรยากัน อย่ามาพูดพล่อยๆ” ผมตะโกนออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ แต่มีเรอะจะสู้พวกนั้นได้ ไอ้บอสแมรงก็ยืนยิ้มหน้าประตูไม่คิดจะช่วยเล้ยยย
“แหมๆๆ ไม่ใช่แล้วหน้าแดงทำไมล่ะครับ ไอ้คุณคิว” อีกหนึ่งสมุนของพวกนั้นก็คือไอ้เท็น ไอ้เกียงงงงง
“ไอ้พวกเชี้ยยยยย กูบอกแล้วว่าไม่ใช่ พวกมึงยังไม่เลิกล้อกูอีก” ผมหันไปโวยสามสหายนรกนั่น แมร่ง เข้าขากันได้ดีเชียวนะพวกมึง ไม่วายหันไปโวยไอ้บอสอีกต่อ “มึงก็ไม่ช่วยกูเลยนะ”
ไอ้คุณบอสยังคงยืนยิ้ม ก่อนจะตอบด้วยคำตอบที่ผมฟังแฃ้วอยากสะกายคิกมัน เพื่อนในห้องก็พากันฮาครืน
“ให้ช่วยไรจ้ะ ในเมื่อ...มันคือความจริง แล้วเราจะปฏิเสธทำไม”
รอยยิ้มกวนๆเริ่มปรากฎบนใบหน้ามัน ผมยืนหน้าดำหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง เมื่อทำไรไม่ถูกผมเลยวิ่งออกจากห้องชนไหล่ของไอ้บอสไป เป้าหมายคือดาดฟ้า...
“ฮ่าๆๆๆ แกล้งไอ้คิวแล้วหนุกว่ะ มึงรีบตามไปเลยไอ้คุณบอส งานนี้มีงอนยาว” ไอ้เพชรว่าพลางตบไหล่ไอ้บอสเบาๆ มันวางกระเป๋าก่อนจะเตรียมเดินออกจากห้อง
“เออ มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว กูไม่ปล่อยให้คนสำคัญของกูงอนนานแน่”
-------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างคะ สำหรับตอนแรก
ช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะ
จะติ จะชมไม่ว่ากันค่ะ
ความคิดเห็น