ดาดฟ้าเป็นที่ๆผมมักจะมาแอบงีบที่นี่เสมอ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้มา ผมล้มตัวนอนบนพื้นดาดฟ้าที่ประจำของผม ลมพัดเย็นๆน่านอนชะมัด แถมยังรู้สึกดีเวลาที่ได้มองท้องฟ้า ที่นี่มันทำให้ผมคิดถึง...
...บอส...
พวกเรามักจะขึ้นมานอนบนนี้เสมอ ผมชอบนะ ถือว่าเป็นที่โปรดของผมเลยล่ะ เพราะคำพูดของใครบางคน
“ที่นี่จะเป็นที่พิเศษของเรานะ ได้นอนมองท้องฟ้ารู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ที่นี่จะมีแค่เราสองคนเท่านั้น”
“บ้า พูดอะไรน้ำเน่าเป็นด้วยหรอมึง”
“ก็พูดกับมึงคนเดียวไง ฮ่าๆๆ หน้าแดงเชียว”
“ถึงกูเป็นผู้ชายกูก็เขินเป็นนะเว้ย!”
เพราะแบบนี้มันถึงเป็นที่โปรดของผม
...เป็นที่ของเราสองคนเท่านั้น...
ไม่ว่าจะเวลาโกรธ งอน เหงา หรือเศร้า ผมก็มักจะมาหลบบนดาดฟ้าเสมอ ตรงมุมประจำของผมที่มีแค่ผมและบอสเท่านั้นที่รู้ ก็มีบางทีที่พวกเราทั้งแก๊งค์จะขึ้นมา(โดดเรียน)นอนบนนี้ประจำ -*-
ผ่าง!!
ขณะที่ผมจะหลับตาลงเสียงประตูดาดฟ้าก็เปิดขึ้น ผมเลยลืมตามองคนที่มารบกวนผมตอนนี้ ถ้ารู้พ่อจะด่าเช็ดเลย - - ชิ
แต่ผมก็ต้องนั่งอึ้งทันทีเมื่อเห็นหน้าคนที่เปิดเข้ามา คนคุ้นใจของผม ...
“ไงมึง จะโดดแต่เช้าเลยรึไง” มันว่าพลางกระโดดขึ้นมานั่งข้างผม แต่ผมก็สะบัดหน้าหนีมันไป
เชอะ กูยังงอน เอ้ย! โกรธมึงอยู่
“โกรธกูหรอ?” ยังมีหน้ามาถามอีก เพราะอะไรล่ะที่ทำให้กูโกรธ
“...”
“กูขอโทษ อย่าโกรธกูนะ” มันว่าทำให้ผมชายตามองมันนิดหน่อยพองาม (แหม่ๆ) ก่อนจะรีบเสตาไปทางอื่นทันที
ไอ้เชี้ยยยยย มึงอย่ามาทำตาปิ๊งๆเหมือนลูกหมาใส่กูนะเว้ย กูแพ้สายตามึง
“...” ผมยังคงนิ่งไม่ตอบ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งหันมามองคนข้างตัวที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
เอามือมึงออกไปจากเอวกู!!! สาดดดดดด กูขนลุกกกก
ผมพยายามแกะมือของบอสที่เลื้อยรัดรอบเอวผมแล้วดึงเข้าไปประชิดตัวมันทันที อ๊ากกกกก กูเขินนะเว้ยยย
ให้ทายว่าหน้าผมมันต้องแดงแบบไม่รู้จะแดงยังไงแล้วแน่ๆ มือบางๆของผมก็ผลักไหล่ของบอสให้ห่าง แต่มันแรงควายเพราะผลักยังไงก็ไม่เขยื้อนสักนิด แถมยังคว้ามือผมไปอีกต่างหาก
กูจะระเบิดกลายเป็นโกโก้ครั๊นซ์แล้วนะเว้ยยยย T T แง~! มันแกล้งโผมมม
“ปล่อยกูนะเว้ย!! กูไม่เล่นนน” ผมบอกมัน ในขณะที่ยังไม่ละความพยายามบิดแขนออกจากการควบคุมของมัน แต่แมร่งก็ยังทำหน้าระรื่นแถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก
ไอ้สาดดดด กูรู้แล้วมึงหล่อ >///< แต่ออกไปห่างๆกูได้ม้ายยยย กูจะร้องไห้แล้ว
“ม่ายปล่อย ~ มึงก็หายโกรธกูก่อนดิ กูถึงจะปล่อย” เจือกต่อรองกูอีก เอาหน้าออกไปน้า
“กูไม่ได้โกรธมึง เอาหน้าเหี้ยๆของมึงออกไปไกลๆหน้ากูเลย”
“กูไม่เชื่อ มึงมองตาแล้วบอกดิว่ามึงไม่ได้โกรธกู”
ผมเงยหน้าขึ้นมองบอสนิดนึงก่อนจะหลบวูบไปอีกทาง แมร่งงงงง กูเขินเว้ยย กูทำไม่ด้ายยย
สงสัยบอสจะทนไม่ไหวมันเลยจับปลายคางผมให้หันมามองมันแทน ผมเลยจำใจมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ หน้าจะระเบิดตู้ม!มั้ยเนี่ย
“บอกมาดิ ไม่งั้นก็อยู่แมร่งท่าเนี้ยทั้งวัน ให้เพื่อนมันขึ้นมาเห็น” ขู่กูดีจัง ผมกัดปากเล็กน้อยอย่างชั่งใจ ก่อนจะเงยหน้าแดงๆขึ้นสบตากับบอสแล้วเอ่ยปากพูด
“กะ...กู...ไม่...ดะ...ได้...โกรธ...มึง” อยากตบปากตัวเองจริง ผมระงับเสียงอันสั่นไหวไม่ได้ งือ
“ไม่ได้ยิน มึงพูดชัดๆดิ๊” มึงแกล้งกูใช่มั้ย T T ฮือ~ กูเริ่มเกลียดมึงแล้ว (แต่กูก็เกลียดมึงไม่ลงอยู่ดี)
“กูไม่ได้โกรธมึงแล้ววว!!!! พอใจยัง !!” รอบนี้ผมเลยตะโกนใส่หน้ามันทันที พอพูดจบก็หลบตามันทันที เรื่องอะไรจะอยู่ให้มันจ้องล่ะเขินนะเว้ย
บอสยิ้มอย่างพอใจกับคำพูดของผมก่อนจะปล่อยตัวผมออกมา ทันทีที่เป็นอิสระผมก็สปริงตัวลุกขึ้นมาทันที ปากผมก็เริ่มทำงานทันที
“มึงเล่นอะไรวะ!! เกิดกูหัวใจวายขึ้นมามึงจะทำไง” ผมยังคงโวยวายอยู่ ก็จริงนี่ ผมยิ่งเป็นโรคอ่อนแอแพ้คนแบบมันอยู่ด้วย
“ล้อเล่นนิดหน่อยเองคร้าบบบ กลับห้องกันเถอะ”
บอสดึงข้อมือผมให้เดินตามมันไปจนถึงหน้าประตูทางลง มันก็หยุดเดินแล้วกระทันหันทำเอาผมที่ก้มหน้าก้มตาเดินตามมันชนแผ่นลังมันดังปึ้กทันที
“โอ้ย มึงจะหยุดแล้วทำไมไม่บอกวะ จมูกกูหักมั้ยเนี้ย” มือผมจับจมูกเบาๆเพื่อเช็คว่ายังอยู่ดีรึเปล่า แต่ดูเหมือนบอสจะไม่เล่นเท่าไหร่ เพราะมันหันหน้ามามองผมแบบจริงจังแล้วพุดประโยคที่ทำเอาผมไม่กล้ามองหน้ามันอีกเลย
“กูไม่มีวันปล่อยให้มึงหัวใจวายหรอก ถ้ามึงตาย...กูจะอยู่กับใคร”
...ถึงตัวกูไม่อยู่ แต่หัวใจกูอยู่กับมึงเสมอ...
ต่อค่ะ
เราสองคนเดินลงมาจากดาดฟ้าโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกเลย ผมเดินก้มหน้าก้มตาหน้าแดงเดินตามบอสไปอย่างเลื่อนลอย ก็เห็นหน้ามันแล้วแมร่งเขินอ่ะ >///< พอคิดถึงประโยคบนดาดฟ้าทีไรแล้วมันก็อดจะหน้าแดงไม่ได้
...โดยที่ไม่รู้ว่า ไอ้คนข้างหน้ามันก็เดินอมยิ้มเหมือนกัน...
จนผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เดินมาถึงหน้าห้องนั่นแหละ บอสเป็นฝ่ายเปิดประตูออกไปก่อนทำให้ทั้งห้องหันมามอง ไม่เว้นแม้แต่ไอ้สามเสี่ยวข้าวเหนียวส้มตำนั่นแหละ ที่ในตาพวกมันมีแววล้อๆ ไม่ปล่อยให้มองล้อนานพวกมันก็ปล่อยมาออกมาเดินเล่นกันอีกแล้ว
"ฮิ้วววววว สามีภรรยาคู่นี้ดีกันแล้วเว้ย พอดีกันแมร่งก็หวานชื่นเชียว" ไอ้เพชรแกนนำกลุ่มเอ่ย ก่อนที่จะมีลูกคู่ของมันคือไอ้เต้ที่รับกันอย่างดีรวมทั้งไอ้เท็นด้วย
"แล้วดูนั่นสิ" ไอ้เต้แมร่งชี้มาที่ผมกับบอสก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาข้างล่างเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่...
มือของผมกับบอสที่จับกันอยู่ เชี้ยยยยแล้วไง
"แมร่งยังจับมือกันอยู่เลยว่ะ"
ได้ทีเพื่อนในห้องก็พากันล้อเรื่องผมกับบอสอย่างมันส์ปาก ทำเอาผมรีบสะบัดมือบอสออกทันที ดูมันดิ ยังมีหน้ามายิ้มอีก มึงไม่คิดจะช่วยกูอีกสินะ
"ไม่ใช่นะเว้ย พวกมึงอ่ะมั่วแล้ว กูกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" ผมพยายามปฎิเสธแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟัง ยังคงตั้งหน้าตั้งตาล้อผมอยู่
"เหรอ" อย่าทำเสียงพวกมึงไม่เชื่อเดะ ผมเลยรีบพยักหน้ารับใหญ่
"แต่กูไม่เชื่อว่ะ เพื่อนกันแมร่งไม่ทำแบบนี้กันหรอก" ไอ้เท็นยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม ผมยืนอึกอักเถียงไม่ออกทันที ใครแมร่งเอาทรายมาอุดปากผมวะครับ เมื่อผมทำไรไม่ถูกเลยหันไปอ้อนบอสแทน
ปกติผมไม่ค่อยอ้อนใครหรอก ยกเว้นเวลาอยากได้อะไรขึ้นมาจริง แต่เรื่องขี้งอนอ่ะ...ผมนัมเบอร์วันเลย คนที่จะง้อผมก็คงมีแต่ไอ้บอสเนี่ยแหละ พวกเชี่ยนั่นมีแต่แกล้งผม เซ็ง
"ไอ้บอส ช่วยกูด้วยดิ" ทำตาปริบๆให้มันดูน่าสงสาร ทุกคนมักจะบอกเสมอว่าเวลาผมอ้อนจริงๆอ่ะ ไม่ว่าใครก็ใจอ่อน (ยกเว้นแต่บอสเนี่ยแหละที่ใจแข็งบ่อยๆ)
บอสทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะตอบประโยคที่ทำเอาเท้าผมกระตุกยิกๆอยากจะไปประทับบนหน้าหล่อๆนั่น
“เรื่องดิ ก็มันเป็นเรื่องจริง มึงจะปฏิเสธทำไม”
ไอ้สัสสสสสสส กูเกลียดพวกเมิงงงงงง TOT
----------------------------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างกับตอนที่2 ผิดพลาดตรงไหนอะไรยังไง ไม่สนุกก็บอกนะคะ
ขอบอกนิดนึงนะคะ ว่าแต่ละตอนที่ผ่านมาเนี่ย แต่งสดๆและลงสดๆ
อาจจะมีอู้กันบ้างก็อย่าถือเลย 555+
กรุณาเม้นให้ด้วยนะคะ เพราะคอมเม้นคือกำลังใจของผู้แต่ง
ความคิดเห็น