[Fic Boyfriend] boy or girl รักได้ไหมถ้าหัวใจเลือก

ลำดับตอนที่ #2 : boy or girl II

"หนาวเหรอ ตัวสั่นเชี่ยว"
"ไม่ต้องมาแซว ไม่ขำ"
"อย่ามาพาลนะมินอู นายเลือกเองนะ"
"เอออยู่แล้วหน่า ย้ำอยู่ได้"

อย่างสั่นได้มั้ยจะตื่นเต้นอะไรนักหนาทำอย่างกับไม่เคยสมัครงานไปได้ แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้างานสมัครงานของผมครั้งนี้มันเป็นการสมัครงานแบบปกติ เพราะคราวนี้ไม่ใช่มินอูที่สมัคร แต่เป็นมินอาน่ะซิ อยากรู้เรื่องมินอาก็อยาก กลัวก็กลัวโดนจับตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ยิ่งเห็นตัวเองในสภาพนี้แล้วยิ่งอนาถ ตอนที่เอากระโปรงมาใส่ว่าแปลกแล้ว พอแต่งหน้า ใส่วิกเข้าไป พระเจ้า ไอที่ตกใจไม่ใช่ผมนะแต่เป็นไอกงยู มันมองจนผมแทบไม่เหลือความมั่นใจอะไรเลย แม้แต่ตอนออกที่นี่ มันก็ยังแซวไม่เลิกหนักสุดมีคนคิดว่าผมเป็นแฟนมัน เฮ้ยมินอูหล่ะท้อ แต่อย่างน้อยก้ทำให้ผมมั่นใจได้ว่าการปลอบตัวคราวนี้มันเนียนสุดๆ
ตอนนี้ก้เหลือเพียงเข้าไปข้างใน มันจะเป็นยังไงบ้างนะ

"มินอู เค้าเรียกแล้ว"
"กงยู ฉัน"
"ไปรีบทำให้มันจบซะ ฉันอยากมินอูเพื่อนฉันกลับมาซะที"

นั่นซินะไปทำให้มันจบๆ ไม่ใช่ว่าเค้าจะรับเราเลยซะที่ไหน แค่สมัครแล้วสัมภาษณ์เอง เอาวะทำให้เสร็จถ้าไม่ได้อย่างน้อยก็ได้ทำ
มินอู สู้ๆ

บ้านจะใหญ่ไปไหนเนี่ย ของหายคงไม่ต้องคิดจะหาหรอก ไม่เจอแน่ๆ  
"เธอ โนว์ มินอาใช่มั้ย"
"ใช่ครับ เฮ้ย ค่ะ"
"เป็นทอมหรือไง"
"เปล่าค่ะ"
"ส่งใบสมัครแล้วก็รอฟังผลถ้าได้เราจะติดต่อไป"
"ค่ะ" อะไรวะไหนว่าสัมภาษณ์ไม่เห็นมีอะไรเลย งง หรือว่าสงสัยอดแน่ๆเลยมินอู

"เป็นบ้างเดินคอตกมาเลย"
"สงสัยไม่ได้แน่เลยอ่ะ"
"ทำไม ก็เค้าไม่ถามอะไรซักอย่าง คนอื่นเข้าไปตั้งนานนายก็เห็นแล้วฉันหล่ะ เซ็งอ่ะ"
"แล้วนั่นจะไปไหน"
"กลับบ้านดิ จะให้อยู่ในสภาพนี้หรือไง"
"เออจริง" แต่ฉันว่า แันอยากให้นายอยู่ในสภาพนี้นะมินอู

จากวันที่ไปสัมภาษณ์ถึงตอนนี้เกือบจะสองอาทิตย์แล้วไม่มีวี่แววเลยแม้แต่น้อย หมดหวังแล้วมินอู 

"ใจลอยไปนะ เสียงโทรศัพท์ยังไม่ได้ยินเนี่ย"
เอ๊ะ โทรศัพท์หรือ? จริงด้วย
"ฮัลโหล มินอู ครับ"
"ขอสายคุณ โนว์ มินอาค่ะ"
หามินอา์? หรือว่า 
"สวัสดี ค่ะ มินอา"

วันนี้ผมมาที่คฤหาสน์หลังนี้อีกครั้ง ในที่สุดผมก้ได้เข้าไปข้างในนี้ซะที มินอารอพี่นะพี่ต้องหาเธอให้เจอให้ได้

"มันจะคุ้มเหรอ"
"หมายความว่าไงกงยู"
"ก็นายคิดดูนะมินอู วันนั้นนายเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าน้องนายเข้าไปนี่จริงหรือเปล่า แล้วอีกอย่างลุงยามแก่เคยบอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีคนชื่อมินอา ฉันว่ามันไม่คุ้มกันเลยกับการที่นาย"
"เงียบเถอะกงยู ฉันตัดสินใจแล้ว"  


ใช่ผมตัดสินใจแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมคิดว่าผมพร้อมที่จะรับมันนะ และผมมั่นใจได้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนที่ยืนอยู่ข้างผมตอนนี้จะไม่ทิ้งผมแน่ ขนาดวันนี้ผมมาเซ็นสัญญาจ้างงาน เค้ายังยอมลางานเพื่อมาเป๋็นเพื่อนผมเลย

"สวัสดีค่ะ เชิญนั่งซิ ดีใจด้วยนะ"
"ขอบคุณค่ะ " เกรงจนหายใจไม่ถูกที่ตำแหน่งแม่บ้านต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ เว่อร์เกิด
"แล้วนั่น" คนข้างนี้ก็อีกคนบอกว่าไม่ต้องเข้ามามันเสียมารยาท ยังจะเข้ามาอีก
"ผมเป็นพี่ชายครับ"
"อ่อ ดูจะห่วงน้องมากนะ ทำไมยอมให้มาทำงานแล้วนี้"
"ถ้าผมข้ามได้คงดี"
"เอ่อ เราจะคุยเรื่องสัญญากันไม่ใช่หรือค่ะ"
"ใช่ขอโทษทีที่พานอกเรื่อง นี่สัญญา อ่านดูให้ละเอียดนะ
"ค่ะ"

เนื้อหาส่วนใหญ่ก็เป็นเหมือนสัญญาว่าจ้างปกติ แต่ข้อสุดท้ายนี่ซิทำเอาผมกับกงยูต้องหันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ต้องทำงานอย่างน้อยสามเดือนถึงจะลาออกได้ ถ้าหากลาออกก่อนจะครบกำหนดสามเดือนจะต้องเสียค่าปรับให้กับนายจ้าง จำนวนแปดล้านวอน โหอะไรกันเนี่ย


"เออขอโทษนะคะคุณ"
"จางค่ะ จางรี่อิน"
"ค่ะคุณจาง ข้อสุดท้ายนี้มัน"
"ใช่ค่ะเนื่องจากถ้าคุณ เข้ามาไม่เท่าไหร่แล้วลาออก ทางเราจะต้องเสียเวลาและค่าใช่จ่ายในการหาคนใหม่ซึ่งจะทำให้เราเสียหายมากจึงมีข้อกำหนดนี้"
"เราขอปรึกษากันซักครู่นะครับ"
"ไม่ไหวมั้ง" 
"มาถึงขนาดนี้แล้วนะ"
"ขนาดนี้ขนาดไหน นายยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยนะ"
"แต่ว่า"
"มันคุ้มหรือมินอุ คิดดูให้ดีนะ การเข้าไปที่นั่นวันเดียวฉันว่ามันก้หน้าจะทำให้นายรู้ได้แล้ว ว่าในนั่นมีหรือไม่มีน้องนาย แล้วอีกหลายวันที่เหลือหล่ะ"
"กงยู ฉัน"
"ฉันเค้ารพการตัดสินใจของนายนะ"
"ไม่ทำก็ได้"
"เข้าไปข้างในกัน"

"เออ ขอโทษด้วยนะค่ะ คือ ฉันคง"
"คุณจาง เอ๊ะนั่น แม่บ้านคนใหม่เหรอ ดีเลยไปกับ ยองมินหน่อย"
"เออคือ"
"ไม่ต้องอั้มอึ่งแล้วไปก่อนเลยไป"
"คุณหนู เดี๋ยวค่ะ คุณหนู"
"ไม่ทันแล้วมั่งครับผมว่า"
"เฮ้อ"
"ช่างมันเหอะครับ"

"เร็วหน่อยซิ เดี๋ยวกวังมินมันตาย"
"ตะ ตาย"
"ใช้นะซิ" 

พอได้ยินคำว่า ตาย ผมก้รีบกา้วตามคนตรงหน้าไม่ได้หรอกเรื่องความเป็นความตายสำคัญ เรื่องสัญญาเอาไว้ก่อนแล้วกันช่วยคนสำคัญกว่า เดินกันขาแทบลากก็มาถึงห้อง ห้องนึงคนที่พาผมมารีบเดินเข้าไป ผมก็เดินตามเข้าไปติดๆ แล้วผมก็เจอกับภาพที่ทำเอาอึ้ง คนอีกที่คนที่หน้าเหมือนกับคนที่พาผมมากำลังจมอยุ่ในกองตุ๊กตา ใช่ครับฟังไม่ผิด ที่บอกว่าตายคือ โอ๊ยมินอูจะเป็นลมคนอุตส่ารีบ

"อ้าวเธอรีบมาช่วยมันดิ เดี๋ยวมันตาย" 

มันจะตายได้ไงนั่นันตุ๊กตานะไม่ใช่ อิฐ หิน ดิน ทรายซะที่ไหน เฮ้อ แต่แล้วผมก็จำใจเดินไปลื้อกองตุ๊กตาออกจาก คนนั้น

"แหะ พอดีคิดว่าจะจัดมันใหม่แต่มันดันหล่นลงมาได้ ลงมาหมดเลยด้วย" คนท่ีเพิ่งหลุดจากกองตุ๊กตา บอกพลาง ยิ้มแหย่ส่งมาให้
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันช่วยเก็บให้นะค่ะ"
"ขอบใจนะ นี่ยองมินนายบ้าหรือเปล่าเรื่องแค่นี้ต้องไปตามคนมาด้วย"
"อ้าวก็ฉันคิดว่ามมันดูอันตรายเนี่ย แล้วนี่นายจะมาว่าฉันทำไมเนี่ยฉันพี่นายนะเว้ย"
"ก็นายเว่อร์อ่ะ"
"นายดิเว่อร์คนมันตกใจนี่หว่า"
"อยู่นี้กันนี่เองดิฉันหาแทบแย่ แล้วเออ"
"คุณแม่บ้านเหรอ"
"อ๋อใช่ค่ะ"
"เก็บตุ๊กตาอยู่ไง มีอะไรหรือ แม่บ้านจาง"
"ดิฉันยังคุยรายละเอียดกับคุณมินอาไม่เสร็จเลยนะค่ะคุณหนูทั่งสอง"
"อ้าว ก็ไม่รู้นิหว่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ โยริเธอไปจัดการซิ คุณมินอาเชิญค่ะ"

"วุ่นวายไปหมด"
"ไม่เป็นไรค่ะ สนุกดี"
"สนุกดีเหรอ เธอคิดว่าเธอจะเข้ากับพวกคุณหนูได้มั้ยเพราะดูจากประวัติก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน"
"ก้ไม่น่าจะยากจะค่ะ"
"ถ้าฉันจะจ้างคุณเป้นกรณีพิเศษเธอสนใจมั้ย"
"ยังไงหรือค่ะ"
"มันเป็นข้อตกลงระหว่างเรานะ"

"สำเร็จในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จแล้วกงยู"
"อืม ฉันเห็นแล้ว"
"จากสามเดือนก็เหลือแค่เดือนเดียว แล้วก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรด้วย"
"อืม ตั้งใจทำงานหล่ะ คุณแม่บ้าน"
"แน่นอนค่ะ ดิดฉันจะตั้งใจทำงานให้เต็มที่"
"555555" 

และเหมือนเสียงหัวเราะของเราจะดังเกินไปหน่อยเพราะตอนนี้ไม่ว่าใครที่เดินผ่านเราก็พากันหันมองทั้งนั้น
แต่ใครจะสนหล่ะในเมื่อสิ่งผมหวังไว้มันสำเร็จ
จากพรุ่งนี้ไปผมต้องเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์หลังนั้นเพื่อทำหน้าที่แทนคุณจางชั่วคราว ได้เข้าไปอยู่อย่างไม่มีข้อผูกมัดและใช่เวลาแค่เดือนเดียวเอง สบายอยู่ มินอูซะอย่าง


 

,................................................

 

สองตอนผ่านไป
คุณชายทั้งห้าโผล่มาแค่สอง 
มาก็แค่แวบๆ อยากเจอคุณแบบเต็มกันหรือยังค่ะ
ขอเม้นหน่อยซิอย่าปล่อยให้เรารอ

ปล.ขอโทษนะมาช้าไปหน่อยแต่ก็มาแล้วนะ