กลอนเศร้าๆ

หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ
คงพบเจอกับความเจ็บช้ำมาเสมอๆ...ใช่ไหม
จึงอ่อนแอ...บอบช้ำ...และร่ำไห้
ท้อแท้กับความเดียวดายที่ผ่านเข้ามา

จะรังเกียจกันไหม ?
หากฉันจะขอใช้สองมืออันไร้ค่า
ประคองหัวใจเธอที่แสนอ่อนล้า
และซับน้ำตาเวลาเธอไม่มีใคร

หวังเพียงจะเห็นรอยยิ้มเธออีกครั้ง
หวังเพียงจะได้ฟังน้ำเสียงที่สดใส
หวังเพียงเธอจะมีพลังก้าวเดินต่อไป
สู่ฝันอันยิ่งใหญ่อย่างที่ใจเธอต้องการ

และวันนั้น....ฉันคงจากไป
เหมือนกับรอยทรายที่เลือนหายยามลมพัดผ่าน
คงเหลือไว้เพียงกำลังใจให้เธอตราบเท่านาน
เป็นคนของวันวานที่จะจดจำเธอไว้ไม่ลืมเลือน

เฮ้ย! ทำไมแต่งแล้วมันเศร้าแบบนี้ล่ะ? ไม่ได้อารมณ์นี้ซักหน่อย