เราไม่ได้ไม่รักกัน

                                 


    บนเตียงเล็กๆ ในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่ง แดดยามเย็นทอบางๆ ผ่านหน้าต่าง หญิงชราอายุราวๆ 70 ปีนอนซมอยู่บนเตียง เธอรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอแล้ว แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมดที่เธอได้ผ่านมาเธอได้แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่นแม้จะไม่มีลูกก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้สามีของเธอจะตายไปร่วม 10 ปี แต่ในวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อนที่เธอรักที่สุดก็มานั่งเคียงข้างเธออยู่ตรงนี้ มาส่งเธอเหมือนทุกครั้ง...
"หมอบอกว่า...ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก" เธอเอ่ยบอกกับเขา เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก
"ฉันรู้" ชายชราพยักหน้ารับ
"เธอมาส่งฉันเหมือนทุกทีสินะ" หญิงชรามองหน้าชายชรา
"ใช่...ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ขาดไปอย่างคงไม่ครบ" ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ตอนเด็กๆ บ้านเราอยู่ทางเดียวกันเรากลับด้วยกันทุกเย็น บ้านฉันอยู่เลยบ้านเธอไปมาก" เธอรำลึกความหลัง
"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน" ชายชราบอก
"ใช่…เธอทำอยู่อย่างนั้นตลอดชั้นประถมและมัธยมที่เราเรียนด้วยกันจนเพื่อนๆ ล้อว่าเราเป็นแฟนกัน" หญิงชราพูดขึ้น
"สุดท้ายก็ต้องเลิกล้อกันไป" เพื่อนชราของเธอต่อคำ
"ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ" เธอเย้ายิ้มๆ
"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิม...จนต้องเลิกกับแฟนไม่ใช่รึ" ชายชราทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า "ไม่ต้องเดินมาส่งแล้ว...เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา" แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะมาส่งเธอ
"โกรธก็โกรธไป ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนานยังไงเธอก็ต้องมาก่อน" นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่ลืม
แม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม เธอยังจำวันที่เขาต้องขึ้นรถไฟเพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้นเธอไปส่งเขาที่สถานี ร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาวุ่นกับการปลอบเธอจนไม่เป็นอันได้ลาพ่อแม่ พอเธอสงบลงและขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พ่อแม่ของเขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ  พอเธอกลับมาก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว...กับกองกระเป๋า เขาเงยหน้าขึ้นบอกกับเธอทั้งน้ำตา "กลับบ้านเอง...เดินดีๆนะ" และนั่น...ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอีกรอบ
เธอจำได้ว่าวันที่เขาปิดภาคเรียนกลับมาบ้านเธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน มีคนมาบอกว่าแฟนเธอกับเพื่อนเธอต่อยกัน
"มัน...นอกใจเธอ" เขาบอกเรียบๆ แต่เธอไม่เชื่อ วันนั้นเธอเชื่อแฟนมากกว่า ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอจึงหาเรื่องชกต่อย เธอว่าเขาไปหลายคำ หนึ่งอาทิตย์ให้หลังเธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูกเมื่อเธอไปหาเขาที่บ้านก็เจอแต่พ่อของเขา
"มันกลับไปอาทิตย์ก่อนแล้วเห็นว่ามีธุระด่วน ไม่รู้อะไร"
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ เขาบอกไม่เป็นไรเขาไม่เคยโกรธเธอแค่น้อยใจเล็กๆ  ในจดหมายลงท้ายด้วยคำๆเก่า
"กลับบ้านเอง...เดินดีๆนะ" เธอรู้ว่าในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น เขาพูดอะไรออกมามากมายขนาดไหน
เธอจำได้ถึงวันที่เธอบอกเขาว่าเธอจะแต่งงาน เขามองหน้าเธอ เธออ่านไม่ออกว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร ...ดีใจ? ...เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ เขาก็ตอบว่า "เราใจหาย" แต่ก่อนหน้านั้นก็เขานี่แหละ ที่เป็นคนช่วยเธอเลือกช่วยเธอดูว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดีและรักเธอจริง "เราผู้ชายด้วยกัน เราดูออก" ซึ่งเขาก็ดูไม่ผิดสามีของเธอดีเหมือนอย่างที่เขาบอก
วันแต่งงานเธอบอกเขาว่า "ความเป็นเพื่อนของเรายังเหมือนเดิมนะไม่ต้องห่วง" เขามองเธอนิ่งๆ พยักหน้าน้อยๆ ไม่ตอบอะไร ถึงเวลารดน้ำสังข์เขาอวยพรเธอมากมาย  แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆว่า "ฝากด้วยนะ" เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคยลืมกัน
เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆปี ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ เพราะเธอนับของเธอแล้วมันได้ 58 ใบ น้อยกว่าอยู่หนึ่งใบ...เพราะเธอเกิดหลังเขา 5 เดือน
บางทีเธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้แต่คนรักของเธอไม่แม้แต่ระแคะระคาย และก็เช่นกัน หลายความลับที่เขาระบาย ที่เขาฝากไว้ที่เธอ เธอก็รับและเก็บงำมันไว้ ด้วยความเต็มใจ...
"คิดอะไรอยู่?" เขาเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
"เรากำลังนึกแปลกใจ" เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด "ทำไมเราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน?"
เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน "เราสนิทกันมากมั้ง" เขาว่า
"นั่นไม่น่าใช่เหตุผลนี่" เธอว่า
"เธอถามยากไปนะ" เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกครู่ใหญ่ 
"ไม่ยากหรอกลองคิดเล่นๆ สิว่า ทำไมเราถึงไม่รักกัน" แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซนเหมือนเด็กหญิงในครั้งนั้น
"อืมมมม...อันนี้ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย" เขาพูดขึ้น
เธอมองหน้าเขาแปลกใจว่า เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถามนี่นะ "ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน" เขามองหน้าเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
"แต่...ถ้าเธอถามว่าทำไมเราถึงไม่รักกันนะ" เขาเว้นช่วง "ฉันก็จะตอบว่า เราไม่ได้ไม่รักกันซะหน่อย"  เธอหลับตาลงคำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายสิบปีกลับตอบออกมาง่ายๆ...อย่างนี้เอง  "นั่นสินะ เราไม่ได้ไม่รักกันซะหน่อย" เธอตอบทั้งๆที่หลับตาลง   ตอนนี้เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป...อย่างมีความสุขแล้ว ในความรู้สึกที่เริ่มพร่าและเลือนเธอสัมผัสได้ถึงมือของเขาที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
 "กลับบ้านเอง...เดินดีๆนะ..."  และนั่น คือคำสุดท้ายที่เธอได้ยิน...