เรียนกับอาจารย์มาเมื่อตอนบ่าย ซึ่งท่านยกตัวอย่างวรรณคดีเรื่องหนึ่ง คือ “เพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยา” สันนิษฐานกันว่าแต่งในสมัยพระเจ้าปราสาททอง ช่วงอยุธยาตอนกลาง = =
แต่ปัจจุบัน มีหลายคนที่อ่านแล้วมีความเห็นเดียวกันว่า เนื้อความเพลงยาว ช่างบรรยายเหตุการณ์ได้เหมือนในปัจจุบันนี้ยิ่งกว่าเมื่ตอนกรุงแตกเสียอีก
ไม่เชื่อลองอ่านดูได้ อันนี้ตัดตอนมาเฉพาะที่เราอ่านแล้วรู้สึกขนลุก... ฉบับเต็มหาได้ในอากู๋หรือวิกิ...^^
“... ในลักษณ์ทำนายไว้บ่ห่อนผิด เมื่อวินิศพิศดูก็เห็นสม
มิใช่เทศกาลร้อนก็ร้อนระงม มิใช่เทศกาลลมลมก็พัด
มิใช่เทศกาลหนาวก็หนาวพ้น มิใช่เทศกาลฝนฝนก็อุบัติ
ทุกต้นไม้หย่อมหญ้าสาระพัด เกิดวิบัตินานาทั่วสากล
เทวดาซึ่งรักษาพระศาสนา จะรักษาแต่คนฝ่ายอกุศล
สัปบุรุษจะแพ้แก่ทรชน มิตรตนจะฆ่าซึ่งความรัก
ภรรยาจะฆ่าซึ่งคุณผัว คนชั่วจะมล้างผู้มีศักดิ์
ลูกศิษย์จะสู้ครูพัก จะหาญหักผู้ใหญ่ให้เป็นน้อย
ผู้มีศีลจะเสียซึ่งอำนาจ นักปราชญ์จะตกต่ำต้อย
กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าอันลอยนั้นจะถอยจม
ผู้มีตระกูลจะสูญเผ่า เพราะจัณฑาลมันเข้ามาเสพสม
ผู้มีศีลนั้นจะเสียซึ่งอารมณ์ เพราะสมัครสมาคมด้วยมารยา
พระมหากระษัตริย์จะเสื่อมสิงหนาท ประเทศราชจะเสื่อมซึ่งยศถา
อาสัตย์จะเลื่องลือชา พระธรรมาจะตกลึกลับ
ผู้กล้าจะเสื่อมใจหาญ จะสาบสูญวิชาการทั้งปวงสรรพ
ผู้มีสินจะถอยจากทรัพย์ สัปบุรุษจะอับซึ่งน้ำใจ
ทั้งอายุศม์จะถอยเคลื่อนจากเดือนปี ประเวณีจะแปรปรวนตามวิสัย
ทั้งพืชแผ่นดินจะผ่อนไป ผลหมากรากไม้จะถอยรส
ทั้งแพทยพรรณว่านยาก็อาเพศ เคยเป็นคุณวิเศษก็เสื่อมหมด
จวงจันทน์พรรณไม้อันหอมรส จะถอยถดไปตามประเพณี
ทั้งข้าวก็จะยากหมากจะแพง สาระพันจะแห้งแล้งเป็นถ้วนถี่
จะบังเกิดทรพิษมิคสัญญี ฝูงผีจะวิ่งเข้าปลอมคน
กรุงประเทศราชธานี จะเกิดการกุลีทุกแห่งหน
จะอ้างว้างอกใจทั้งไพร่พล จะสาละวนทั่วโลกทั้งหญิงชาย
จะร้อนอกสมณาประชาราช จะเกิดเข็ญเป็นอุบาทว์นั้นมากหลาย
จะรบราฆ่าฟันกันวุ่นวาย ฝูงคนจะล้มตายลงเป็นเบือ
ทางน้ำก็จะแห้งเป็นทางบก เวียงวังก็จะรกเป็นป่าเสือ
แต่สิงห์สารสัตว์เนื้อเบื้อ นั้นจะหลงหลอเหลือในแผ่นดิน...”
สมัยก่อนเหตุการณ์เหล่านี้ถือว่าเป็นอาเพศหนัก เป็นเรื่องอุบาทว์ที่ไม่มีทางเกิดขึ้นในบ้านเมืองปกติ...
แต่ในปัจจุบัน มันคือเหตุการณ์ปกติในชีวิตประจำวันที่เห็นในหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ทุกวัน...จริงไหม?
ความคิดเห็น