คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก้าวแรกสู่มหาลัย
“หา! อย่ามาพูดเล่นน่า ไม่ใช่เรื่องตลกนะ”
“ไม่ได้พูดเล่นครับ ทางคณะกรรมการมหาวิทยาลัย FMU (Future Military University) ได้เห็นถึงความสามารถ และศักยภาพที่มีอยู่ในตัวของคุณยูตะ จึงได้เสนอให้คุณยูตะ ไปสอบสัมภาษณ์ ทุนการศึกษาของทางสหประชาชาติครับ นี่เป็นรายการเอกสารที่จะต้องเตรียมไปครับ ทางยังงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เหอ แล้วที่นี้จะเอาไงดีอ่ะ”
“ลูกอยากไปลองสอบรึเปล่าหละ”
“พ่อจะให้ผมไปทำไม สอบไปไงก็ไม่ได้หลอก โง่ๆอย่างผมเนี่ย”
“เอาน่า ก็ไปลองสอบ ได้ไม่ได้ ลองพยายามดูก่อนไม่ดีกว่าหรอ ไม่เคยได้ยินหรอไง พยายามแล้วแพ้ยังดีกว่าแพ้ทั้งๆที่ยังไม่ได้พยายาม”
“ครับๆ ไปสอบก็ได้”
ณ ตึกที่ทำการ สหประชาชาติ กลางมหานคร เดอะรอยัล อาคารสีขาว พร้อมปฎิมากรรมรูปครึ่งวงกลมติดธงสีฟ้า ใจกลางผืนธงเป็นรูปโลก ที่วันๆไม่ค่อยมีแขกมาเยี่ยมเยียน แต่ไม่ใช่ในวันนี้ ที่หน้าอาคาร มีเด็กหนุ่มสาวจากหลากหลายสัญชาติ ยืนต่อคิวรอรับการสัมภาษณ์ทุนการศึกษา จนดูเหมือนฝูงมดย่อมๆเลยทีเดียว
“น้อง มาใหม่ใช่ป่ะไปรับหมายเลขสอบก่อนเลย ทางด้านนู๋นนะ ตามป้ายประกาศตามทางเลย”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“เออ พี่ครับมาลงทะเบียนรับหมายเลขสอบครับ”
“โอเคจ้านี่จ้า น้อง เซ็นเอกสารตรงนี้ได้เลย แล้วนี่หมายเลข 924 จ๊ะ”
“โหพี่อะไรมันจาซวยปานนี้เนี่ยกว่าจะได้สอบ ต้องรออีกกี่ชาติเนี่ย”
“งั้นหลับรอเลยแล้วกัน” คิดได้ดังนั้นเจ้าตัวดีก็ก็หานั่งชันเข่า แล้วไปเข้าสู่แดนฝันทันที
“นายยูตะ ซาซากิ เชิญเข้าห้องสอบได้”
“หืม ชื่อคุ้นๆแหะ มีคนชื่อคล้ายๆเราด้วยหรอ” เอ เวรเอ้ย มันชื่อเรานี่หว่าซวยแล้ว
“ครับๆมาแล้วครับ” พูดพร้อมกับหอบหายใจเพราะต้องวิ่งมาจากที่(แอบ)นอน
“เชิญครับ ขออนุญาติตรวจบัตรนะครับ ห้องสอบสัมภาษณ์ของคุณซาซากิ จะอยู่ห้องทางด้านซ้ายนะครับ”
“ครับขอบคุณครับ”
ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะประชุม ตั้งอยู่พร้อมกับคณะกรมการผู้คุมสอบสัมภาษณ์ สี่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผนังพิงขนาดใหญ่พร้อมด้วยใบหน้าที่ดูมีอำนาจ และไม่ค่อยที่จะเป็นมิตรนัก
“สวัสดีครับ”
“เชิญนั่ง” “คุณซาซากิ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ผมขอถามคำถามคุณเพียง สอบคำถามครับ คุณมีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับสถานการณ์ของโลกในปัจจุบัน”
“เออคือว่า ผมคิดว่าในปัจจุบัน โลกของเราอยู่ในสภาวะที่ตรึงเครียดมากๆครับ ทั้งทางด้านเศรษฐกิจ ทางด้านมลภาวะ และเชื้อโรค นอกจากนี้ยังมีการแกร่งแย่งทรัพยากร และการชิงดีชิงเด่นกันเองระหว่างประเทศต่างๆในโลกคับ พร้อมทั้งยังเกิดปัญหาจากกลุ่มผู้ก่อการร้ายต่างๆที่มีมาให้เห็นไม่เว้นแต่ละวันครับ”
“แล้วคุณคิดว่าจะมีวิธีแก้ปัญหาอย่างไร”
“เออ ในความคิดของผม สิ่งแรกก็ต้องเริ่มจากการเพิ่มบทบาทของสหประชาชาติให้มากขึ้น ทั้งทางด้านการทหาร การทูต และการสนับสนุนครับ อย่างแรกครับทางด้านการทหาร ผมไม่รู้ว่าความคิดผมผิดไหมนะครับท่าน แต่พ่อผมบอกว่าใครกำปั้นใหญ่กว่า ก็มีสิทธิ์มีเสียงมากกว่าครับ ดังนั้นทางสหประชาชาติจะต้องมีกองทหารของตัวเองเพื่อที่จะสามารถคานอำนาจกับประเทศต่างๆได้ แต่ไม่ใช่ว่าเอะอะก็เอาทหารเข้าว่านะครับ อย่างที่สองด้านการทูต เราต้องเป็นกลางที่เป็นกลางจริงๆ ไม่ใช่เอนเอียงไปด้านใดด้านหนึ่ง ซึ่งหากเรามีกองทหารตามข้อแรก แรงหรือเสียงสนับสนุนทางการทูตเราก็จะมีน้ำหนักที่มากขึ้นครับ อย่างสุดท้ายการสนับสนุน ตามแนวทางเดิมขอสหประชาชาติเราสนับสนุนที่พักพิง อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยางรักษาโรค แต่ทั้งหมดเป็นปลายเหตุครับ สิ่งที่เราต้องสนับสนุนคือการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุของสถาน ณ การนั้นๆครับ แต่ก็ยังต้องมีการสนับสนุนให้กับผู้ประสบภัยต่างๆอยู่ดีครับ"
“อืม เป็นคำตอบที่ดูดีนะ งั้นผมขอจบการสัมภาษณ์เพียงเท่านี้ละกัน แล้วจะมีการติดต่อไปทางคุณในภายหลังโชคดี”
“ครับขอบคุณครับ”
หลังจากที่นายยูตะ ออกจากห้อง
“เด็กคนนี้น่ะหรอที่ท่านผู้พันหมายตาไว้”
“ใช่ คนนี้แหละ”
“อืม ดูแนวคิดไปทางเดียวกับทางท่านผู้พันนะ ทางผู้พันจะให้เด็กคนนั้นเข้าโครการเลยรึเปล่า”
“ไม่สิรู้ เดี๋ยวท่านผู้พันก็คงจัดการเองนั่นแหละ”
“อืม”
เพิ่งกำลังเริ่มปูเนื่องเรื่องนะครับอาจจะดำเนินเรื่องช้าๆหน่อยครับ
ความคิดเห็น