วันที่ 27 สิงหาคม 2553
เวลา 14:30 - 19:00 น.
ห้องประชุม โรงเรียนไตรมิตรวิทยาลัย
ก่อนที่จะเข้าเรื่องเลย ปอนด์ขออธิบายให้เพื่อนๆฟังกัน ว่า แนะแนวสัมพันธ์ คือกิจกรรมอะไร?
แนะแนวสัมพันธ์ คือ กิจกรรมที่เปิดโอกาศให้รุ่นพี่ที่จบไปแล้วเข้ามาให้ความรู้ ประสบการณ์ในมหาวิทยาลัย แก่น้องๆ รวมทั้งเป็นกิจกรรมที่จะกระตุ้นรุ่นน้องให้มีเป้าหมายและเส้นทางของตนเองด้วย !!!!
วันนี้การดำเนินกิจกรรมในตอนต้นช่างดูเรียบง่าย จนเหมือนปกติ พี่ๆเล่าประสบการณ์ การเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย ชีวิตหลังจากเข้ามหาวิทยาลัย รวมทั้งคอยจ้ำจี้จ้ำไชรุ่นน้องทั้งหลายให้เริ่มอ่านหนังสือกันได้แล้ว ^O^
กิจกรรมยังคงดำเนินต่อไป จนกระทั่งถึงช่วงของการแยกสายไปตามคณะที่ใช่และคณะที่ชอบของตัวพวกเราเอง แต่ละคนก็ขยับขยายกันไปตามกลุ่มต่างๆ ใช้เวลาพักใหญ่ =]]]
เมื่อกิจกรรมแยกกลุ่มเสร็จแล้ว เราก็แยกย้ายไปกินข้าวกัน :D แต่..... หารู้ไม่ว่า รุ่นพี่ไม่ได้มากินข้าวร่วมกับเรา รุ่นพี่ปิดห้องประชุมอย่างเงียบๆเพื่อเตรียมพิธีบายศรีสู่ขวัญ!!!
และแล้วก็ถึงเวลาพิธีบายศรีสู่ขวัญ เด็กนักเรียนชั้นม.6 ทุกคนนั่งเป็นวงกลมอยู่รอบห้องประชุม โดยแท่นตรงกลางเต็มไปด้วยเทียนพร้อมกับเปลวไฟที่ส่องสว่างตัดกับความมืดของท้องฟ้าข้างนอกได้อย่างดี จากเสียงที่ดังเซ็งแซ่....เริ่มเงียบลง ทุกคนเริ่มนั่งหลับตา ตามที่พิธีกรบอก กิจกรรมนี้เริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ โดยมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วตลอดหกปีที่ผ่านมา หรือ บอกได้ว่า รุ่นพี่ตั้งแต่รุ่นที่รับน้องพวกเราเข้ามาตอนม.1 มาร่วมกันผูกด้ายสีชมพู-ขาว พร้อมให้กำลังใจพวกเรากันเป็นรายบุคคล กิจกรรมยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
เมื่อกิจกรรมบายศรีจบลง ตัวแทนรุ่นพี่ที่จบไปมีทั้งอยู่ปี1 ปี2 ปี3 ปี4 ...จวบจนรุ่นพี่ที่จะต่อปริญญาโท
ได้ขึ้นมาพูดเรื่องต่างๆที่พวกเรา นักเรียนชั้นม.6ควรจะต้องทำ ไม่ว่าจะเรื่องการเตรียมตัวสอบ การทำกิจกรรม การมีจิตสำนึกที่ดีต่อรร. ต่อเพื่อน ต่อรุ่นพี่และรุ่นน้อง!!!! และแล้ว.....ช่วงเวลาสำคุญของชีวิตพวกเราก็มาถึง
รุ่นพี่พร้อมใจกัน พร้อมใจกันยืนเป็นวงกลม พร้อมผู้นำหนึ่งคน พี่เป้ก ปธน.ปีที่แล้ว พี่เป้กตะโกนอย่างสุดเสียง "บูม ทีเอ็มซี พร้อม!!!!" พี่ๆตอบรับกัน "พร้อม" พี่เป้ก "สาม สี่...."........(การบูมทีเอ็มซี)
ทันใดนั้นเอง ...ภาพที่อยู่ตรงหน้า คือ..!!! พี่ รุ่นพี่ที่เราเคารพรัก กอดคอกัน โค้งให้เรา ร้องบูมทีเอ็มซีกันอย่างสุดเสียง ถามว่ารู้สึกอย่างไร รู้สึกเลยครับ ขนลุก พูดได้เลยว่าขนลุกจริงๆ ไม่ใช่แค่ปอนด์ แต่กับเพื่อนๆทุกคน ทุกคนเริ่มมีอาการ อาการที่เรียกว่า น้ำตาคลอเบ้า "นี่หรือ รุ่นพี่ ....รุ่นพี่ที่จบไปแล้ว พี่ยังคงย้อนกลับมาดูแลพวกผมหรือ พวกพี่ยังไม่ลืมพวกผมกันใช่มั้ยครับ.... พวกพี่รู้มั้ย พวกผมรอวันนี้กันมานานแค่ไหน และแล้ววันนี้ก็มาถึง" น้ำตาแห่งความปิติ ยินดี ซาบซึ้ง ไหลออกมา ไหลออกมาจากตาของปอนด์ ตาของเพื่อน รวมทั้งตาของพี่ๆหลายๆคน
เราขานกลับด้วยการบูมทีเอ็มซีเช่นกัน ชั่วโมงนั้นเองปอนด์ไม่คิดถึงภาระของคอผมที่จะต้องตามมา ไม่ว่าจะไมมีเสียง แสบลำคอ ดื่มน้ำไม่ได้ ปอนด์ไม่คิดแล้ว ปอนด์ตะโกนพร้อมน้ำตาอย่างสุดเสียง "บูม ทีเอ็มซี พร้อม!!!".....(การบูมทีเอ็มซี) เป็นครั้งแรกในตลอดระยะเวลาหกปีที่ปอนด์อยู่มา เป็นครั้งแรกที่ปอนด์ได้เห็นเพื่อนๆทุกคนสามัคคี พร้อมใจกันขนาดนี้ ทุกคนเป็นอย่างปอนด์ ตะโกนอย่างสุดเสียง ทั้งๆน้ำตาที่คลอเบ้าเช่นกัน.....เมื่อถึงช่วงปิดพิธี ปอนด์ได้เป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณรุ่นพี่ พร้อมทั้งเพื่อนๆม.6ให้คำสัญญาด้วยกัน คำสัญญาที่ว่า "ในคราหน้าพวกเราจะกลับมาที่นี่กันอีก กลับมาให้คำแนะนำแก่น้อง กลับมาแชร์ประสบการณ์แก่น้อง กลับมาให้กำลังใจน้อง กลับมาพัฒนารร.ของเราให้ดียิ่งขึ้นอย่างที่รุ่นพี่ได้ทำไว้!!!!!"
เมื่อบูมเสร็จ พิธีการทั้งหมดก็ดูเหมือนจะเสร็จสิ้น แต่...ไม่เลย พวกเราต่างเดินไปหารุ่นพี่ ขอให้รุ่นพี่ได้ผูกบายศรีกันอีกครั้งหนึ่ง พร้อมทั้งถ้อยคำ กำลังใจ ที่พี่ๆได้มอบให้ เพื่อนหลายคนปาดน้ำตา น้ำตาลูกผู้ชายที่หาได้ยากยิ่งในวุฒิภาวะระดับนี้.....กิจกรรมเล็กๆเช่นนี้จะยังคงดำเนินต่อไป และตลอดไปในทุกๆปี
"ม.6ทุกคน สัญญากันไว้แล้วนะครับ เราต้องทำได้ตามที่สัญญา ปีหน้าเราจะกลับเข้าไปในโรงเรียนด้วยชุดมหาวิทยาลัยที่เราภาคภูมิใจ เวลาเหลือน้อยลงทุกทีแล้ว เริ่มกันได้แล้วครั้บ
สู้เพื่อตัวเอง เพื่อเพื่อน เพื่อพ่อแม่ และเพื่อชื่อเสียงของรร.!!"
ติดตามชมคลิปวีดีโอได้ที่เฟซบุ้คของปอนด์นะครับ facebook.com/hunter.pound
ความคิดเห็น
ตอนที่แยกย้ายไปตามกลุ่มนี่ได้คำแนะนำเยอะมาก คือแบบมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย แล้วก็ได้กำลังใจจากพี่คนอื่น ๆ ที่มาผูกข้อมือเรา บางคนเราก็ไม่รู้จักอ่ะ แต่เค้าก็ถามแบบว่าเป็นไงบ้าง ช่วงนี้ เหนื่อยป่าว ตั้งใจเรียนนะน้อง ฯลฯ ....รู้สึกไม่ค่อยเครียดแล้วอ่ะ ซึ้ง ๆ ๆ T T'
พออ่านแล้วรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้อยู่วันนั้นจัง แต่อย่างไรรั้วใจไม่มีวันสิ้น
ผมขอให้คำมั่นสัญญาด้วยครับแม้ไม่ได้อยู่ในวันนั้น ผมจะกลับมาช่วย
รุ่นน้องอย่างที่ทุกคนตั้งใจไว้ครับ...
ขอบคุนจากใจ ถึง คนที่จัดงาน
ฮ่าๆๆๆๆ ไม่น่าเลย สยิวแท้
เพราะคนเขียน หรือเปล่าหนอ หรือว่ามันซึ้งล่ะนี่
ตอนปอนด์พิมพ์ยังขนลุกเลย
ประทับใจมาก
แค่อ่านยังซึ้งเลย
สู้ๆค่ะพี่ เพื่อที่ปีหน้าพี่จะได้กลับไป
อย่างภาคภูมิใจ :)
สู้ๆๆ เด็กแอดมิชชั่นทุกคนนนน
เราเด็กแอด 54 เหมือนกัน
ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือนะ
น้ำตาคลอเบ้า เด็กแอด 54 ทุกคน สู้ๆๆ นะคร๊ะ ^^
เด็กแอด 54 สู้ ๆ นะครับ
พยายามให้ถึงที่สุด ^^