คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter Twelve: Where is she?
Chapter Twelve: Where is she?
“เด็กคนนั้นล่ะ เด็กผู้ชายที่เจ้าพามาด้วย” อลินเอ่ยถามอลาวดี้เมื่อสังเกตว่าไม่เห็นร่างของเด็กหนุ่มผมสีนิลหน้าตาละม้ายคล้ายกับคนตรงหน้าเธอ
“หายไปแล้ว...”
“หมายความว่ายังไง?” เธอถาม
“เด็กนั่นกลับไปหาน้องสาวของเขา ข้าเลยปล่อยให้กลับไป” อลาวดี้ตอบ
“เจ้าบ้าไปแล้วรึไงกัน อลาวดี้! ปล่อยให้เด็กคนนั้นไปที่ปราสาทของวองโกเล่” อลินพูดนึกหงุดหงิดในใจ “ข้ามีอะไรจะบอก..”
“...”
“น้องสาวของเด็กหนุ่มคนนั้น...หนีออกมาจากปราสาท”
“เรื่องนั่นข้าเพิ่งรู้เมื่อกี้นี้แหล่ะ”เขาบอก “พรีโม่เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
อลินเม้มปากเป็นเส้นตรง
เพราะเธอ... อย่างที่มิสึกิพูด มันเป็นเพราะเธอ ถ้าเธอไม่หนี ไม่ขี้ขลาดตาขาวหนีออกจากปราสาทนั่นไป จีอ็อตโต้ก็คงไม่เป็นแบบนี้
จากที่เคยเป็นเด็กหนุ่มผู้ที่มีความฝันอยากจะปกป้องผู้คน
กลับกลายมาเป็นชายหนุ่มในวงการมืดเต็มตัวที่ทำร้ายจิตใจแม้กระทั้งเด็ก
ทำไมถึงโหดร้ายแบบนี้ จ็อด...มันเป็นเพราะข้าสินะ ที่ทรยศเจ้า ทรยศความรู้สึกเจ้า
“มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าซักหน่อย” อลาวดี้เอ่ย “ที่เจ้าต้องหนีออกมาเพราะไอ้เดม่อน”
“อลาวดี้...”
“ตอนนั้นถ้าข้าไม่รู้ทันมันล่ะก็ ข้าก็คงไม่ได้เห็นหน้าเจ้าอีก...”
อลินมองตาสีฟ้าคู่นั้นพยายามที่จะอ่านใจคนตรงหน้าที่เพิ่งพูดแบบนั้นกับเธอ
“ขอโทษ...” หญิงสาวเอ่ย “ข้าล้อเล่นกับความรู้สึกเจ้า”
“เจ้าไม่ได้ทำ”
“แต่ว่า...”
“เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆเถอะ” เขาหันหลังให้เธอ “ช่วยเหลือเด็กคนนั้น ช่วยเหลือพรีโม่ตามที่เจ้าหวังเถอะ”
อลินมองแผ่นหลังชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมา
ชายคนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนที่ข้ารักที่สุด....ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ตาม และเจ้า...
“ขอบคุณมาก อลาวดี้” เธอเอ่ยแล้วหันหลังเดินจากไป โดยไม่ได้รู้เลยว่าชายคนนี้หันหลังให้เธออยู่นั่นดวงตาสีฟ้าของเขานั่นเจ็บปวดมากแค่ไหน
ไม่ว่าเจ้าจะคิดกับข้าอย่างไร แต่เจ้าก็ยังเป็นคนที่ข้ารักมาตลอด อลิน...
ยามพลบค่ำ ที่ปราสาทวองโกเล่
“มันแปลกมากเลยนะขอรับ บอส...ที่เรียกกระผมมาที่ห้องของท่านในเวลาแบบนี้” อุเก็ตซึพูดเมื่อตนได้เข้ามาให้ห้องพักของคนเป็นบอส “รายงานน่าจะมาถึงมือท่านแล้วนี่นา...?”
จีอ๊อตโต้นั่งยิ้มอยู่บนโซฟาโดยไม่พูดอะไร
“ถ้าท่านอยากจะดื่มล่ะก็ไปที่ห้องของจีจะดีกว่าไหมขอรับ หือ?” เขาหยุดพูดทันทีเมื่อมีสิ่งหนึ่งลอยละลิ่วมาหา อุเก็ตสึรับไว้ มันคือขลุ่ยของเขานั่นเอง
“นี่ อุเก็ตซึ นานแล้วใช่ไหมที่เจ้าเล่นให้ข้าฟัง” บอสหนุ่มถาม
“ฮึๆ ล้อเล้นรึเปล่าขอรับ กระผมไม่ได้เป่าขลุ่ยนี้มานานแล้ว”อุเก็ตซึหัวเราะแห้งๆ “เสียงขลุ่ยตอนนี้คง...”
“ไม่เป็นไร...เป่าเถอะ ข้าอยากฟัง”
“แต่ว่า...”
“อุเก็ตสึ...เจ้าเป็นนักดนตรีมืออาชีพไม่ใช่รึ? นิ้วของเจ้าจำได้อยู่แล้ว” จีอ๊อตโต้สั่ง
ขุนนางหนุ่มเงียบไปมองขลุ่ยบนมืออย่างชั่งใจ
“ไม่ได้ยินเหรอ นี่เป็นคำสั่งของบอสนะ รีบเล่นเร็วเข้า”
เฮ้อ...ก็แค่เป่าขลุ่ยละนะ
“หวังว่าเจ้าจะทำให้ข้ารู้สึกตื่นเต้นกับมันอีกครั้งนะ อาซาริ อุเก็ตซึ” สิ้นเสียงของบอส ขุนนางหนุ่มก็ยกขลุ่ยจรดที่ริมฝีปาก แล้วค่อยผ่อนลมบรรเลงเสียงลงไปในขลุ่ยไม้
ไม่ใช่แค่เพียงจีอ็อตโต้เท่านั่นที่ได้ยินเสียงขลุ่ยกันแสนไพเราะนี่ มันดังไปทั่วปราสาทที่แสนจะเงียบสงบ เหล่ามาเฟียที่นั่งดื่มเหล้ากันอยู่บ้าง ทำกิจวัตรส่วนอยู่บ้าง ต่างก็ได้ยินเสียงขลุ่ยด้วยกันทั้งสิ้น
มันฟังดูโดดเดี่ยวและเศร้าสร้อยเหลือเกิน...แต่ก็ยังฟังดูงดงาม
“หยุดก่อน...อุเก็ตซึ”
“ขอรับ”
“ตอนที่เจ้ากลับมารายงานข้า ท่าที่ของเจ้าดูน่าสงสัย....ราวกับปิดบังความรู้สึกเอาไว้”
ขุนนางหนุ่มนิ่งเงียบ ไม่สบตาคนเป็นบอส
“ทว่าเสียงที่บรรเลงออกมาไม่สามารถโกหกได้” จีอ๊อตโต้ยืนขึ้น “เสียงไม่มีทางหลอกลวงได้หรอก...บอกความจริงมาซะ...”
เขาโดนจับได้ซะแล้ว
“ตอบมาซะ...มิสึกิอยู่ที่ไหน”
มิสึกิรู้สึกตัวแล้ว
ฮารุนั้นนั่งเฝ้าเธอมาตลอดจนผล็อยหลับไปข้างเตียงของเธอ มิสึกิหันไปมองรอบด้าน
ที่นี่...ไม่ใช่ที่ปราสาท
เธอปลอดภัยแล้ว มีคนช่วยเธอเอาไว้
“อลิน...” เด็กสาวเอ่ยขึ้นเบาๆนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่เหมือนกับเธอ “เธอยังอยู่ที่นี่...”
ติ๋ง...
มิสึกิหันไปมองนอกหน้าต่าง ฟ้าด้านนอกมืดลงแล้วดันมีฝนโปรยปรายลงมาอีก
ฝนตก...
เธอขยับกายลงบนเตียง เดินออกจากห้องมาด้วยเสียงที่เงียบเชียบ ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงไปหมด เธอใช้มือยันกำแพงเอาไว้ ตามทางที่เดินกลับมืดสนิท
ที่นี่มันที่ไหนกัน ...เรามาถึงที่นี่ได้ยังไงกัน
“ร่างกายแบบนั้นเธอควรจะนอนพักนะ”
มิสึกิสะดุ้งหันควับไปมองคนด้านหลังทันที ในความมืดหญิงสาวไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนนักว่าเป็นใคร แต่รู้ว่าเป็นร่างสูงของผู้ชาย เธอกลับถอยร่นหนีอย่างเดียว
“เดี๋ยว!! นี่ฉันเอง ยามาโมโตะไง” ยามาโมโตะ ทาเคชิดึงแขนเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอกลัวไปมากกว่านี้ มิสึกิที่โดนมือหนาจับแขนไว้กลับตัวสั่นระริก แต่พอรู้ว่าเป็นใครเธอก็พยายามจะหยุดสั่น
“ยะ...ยามาโมโตะ” เธอเอ่ยรู้สึกดีใจที่เห็นเพื่อนชาย “นาย..นายมา...ช่วยชั้นใช่ไหม”
“ก็...ไม่เชิงหรอก พวกเราถูกหมีวิ่งไล่มาแล้วได้คุณอลินช่วยไว้แล้วก็มาพบกับเธอนี่แหล่ะ” ยามาโมโตะอธิบาย “แล้วฉันจะมาเปลี่ยนเวรเฝ้าเธอ กับฮารุน่ะเลยเดินออกมา”
“ฮารุ...หลับไปแล้ว” เธอบอก “แล้ว...พี่ล่ะ พี่เคียวยะล่ะ!!”
“ตั้งแต่มาที่นี่ ฉันก็ไม่ได้เจอฮิบาริเลย...”
“งั้นเหรอ?”
“แต่ว่าคุณอลิน คนที่ช่วยเราเอาไว้บอกว่าฮิบาริอยู่กับคนรู้จักของเธอน่ะ คงปลอดภัยอยู่นั่นแหล่ะ” เขาบอกเพื่อให้เธอสบายใจ “แล้วเธอจะไปไหนล่ะ”
“...”
“มิสึกิ?”
“เอ่อ...เปล่าหรอก ไม่ได้ไปไหน คือว่าที่นี่มัน...”
“โบถส์น่ะ พวกเราถูกช่วยเอาไว้โดยพวกคุณนัคเคิ้ลและคนอื่นๆ”
“ยะ...ยังหนีไม่พ้นเหรอ?”
“เธอว่าอะไรนะ” ยามาโมโตะทวนถามเมื่อเธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบาและสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังยามาโมโตะ
“ฟื้นแล้วเหรอ คุณหนูมิสึกิ”
“คุณนัคเคิ้ล...” เธอเอ่ยชื่อ
บาทหลวงหนุ่มยิ้มให้แล้วยกถาดอาหารมาให้เธอ “ข้าเอาอาหารมาให้ วันนี้คุณหนูไม่ได้ทานอะไรมาเลยนะ”
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ที่นี่ยังปลอดภัยไปอีกซักพัก เจ้ามาเติมพลังสุดขั้วซะหน่อยเถอะ”
“...”
“อย่างที่ท่านนักบวชพูดนะ มิสึกิ” ยามาโมโตะบอก “แล้วพักผ่อนให้เยอะๆ พรุ่งนี้พวกสึนะจะมาเยี่ยมนะ”
ปึง! ปึง!
ทั้งสามคนหันไปมองที่ประตูบานใหญ่ทันทีเมื่อมีเสียงทุบประตูรัว
“ทั้งสองคนรออยู่นี่นะ ข้าจะไปดูเอง” นัคเคิ้ลสั่งแล้ววางถาดอาหารไว้ที่หน้าประตู จากนั้นก็เดินไปที่ประตู มิสึกิเกาะแขนเสื้อยามาโมโตะแน่น จนเขารู้สึกได้ว่าเธอกลัวมากแค่ไหน
“ใครน่ะ! ถ้ามีธุระให้มาที่โบสถ์ตอนเช้า?” นักบวชหนุ่มถามเตรียมรับมืออย่างดี
รู้สึกไม่ค่อยดีเลย...
“นัคเคิ้ล!! นั่นเจ้าใช่ไหม? รีบเปิดที! เร็วเข้า!” เสียงของคุณอุเก็ตซึ
“ทำไมเสียง...!” นัคเดิ้ลเปิดประตูทันทีก็พบร่างขุนนางหนุ่มในสภาพสะบักสะบอม
“พาคุณหนูมิสึกิหนีไป!!” เขาตะโกน
“อุเก็ตซึ เจ้าหมายความว่าไง??”
มิสึกิหน้าซีด
“คุณบาดเจ็บ...”
“เดี๋ยวค่อยบอกเหตุผลที่หลัง พ่อหนุ่มพาเพื่อนเจ้าหนีไปซะ” อุเก็ตสึสั่งยามาโมโตะ “พาเพื่อนเธอไปด้วย ไปจากที่นี่....”
“เฮ้ เฮ้...” เสียงอันคุ้นหูมิสึกิดังขึ้นจากด้านนอกประตู เธอตัวสั่นไม่อาจควบคุมตัวเองได้ “อุตส่าห์ยอมให้มาถึงที่นี่...แผนในวันหยุดของพวกเจ้างั้นเหรอ? ฟังน่าสนุกนะ ให้ฉันร่วมวงด้วยคนสิ...”
เขาคนนั้นหาตัวเธอพบแล้ว...
“นะ? มิสึกิ”
ความคิดเห็น