คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter thirteen: Please accept me!
Chapter thirteen: Please accept me!
“บอส...”
ยามาโมโตะมองมิสึกิสลับกับคนที่เข้ามาใหม่ ผมสีบลอนด์ฟูเหมือนสึนะเปี๊ยบ เขาใส่ชุดคลุมเหมือนกับที่พวกยามาโมโตะเคยเห็นให้แหวนวองโกเล่
นี่มัน...วองโกเล่พรีโม่?
คนๆนี้น่ะเหรอ ที่ทำร้ายมิสึกิ
“เดี๋ยว...ขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหมครับ บอส?” นัคเคิ้ลถามใช้ร่างตนเองบังยามาโมโตะและมิสึกิเอาไว้ “คงมีเรื่องกันสินะครับ”
“อ้อ..นัคเคิ้ลเองเรอะ โทษทีนะ แต่ช่วยหลบไปก่อนได้ไหม? ตอนนี้ข้าไม่มีธุระกับเจ้าหรอกนะ”
“ข้าคงทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าไม่ได้ฟังเหตุผลจากบอส” นัคเคิ้ลตอบ “อีกอย่างพวกเราก็รู้ความจริงหมดแล้วเรื่องของคุณหนูคนนี้...”
“งั้นเหรอ?”
“ท่านโกหกพวกข้า”
จีอ๊อตโต้นิ่งเงียบ ดวงตาสีฟ้าบัดนี้กลายเป็นสีทองอีกครั้งมองไปยังร่างเล็กที่อยู่หลังยามาโมโตะ
“เด็กผู้ชายคนนี้เป็นใคร...?” เขาถามมองมาที่ยามาโมโตะที่บังร่างมิสึกิไว้ ดวงตาของเขาฉายแววเปลี่ยนไป
“คุณสินะ ที่ทำร้ายเพื่อนผม” ยามาโมโตะเอ่ยถาม
“เพื่อนของเจ้างั้นเหรอ?” จีอ๊อดโต้ถามเธอ”ขอโทษด้วยนะ แต่มิสึกิจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
มิสึกิเกาะแขนเสื้อยามาโมโตะแน่น เธอกลัวผู้ชายคนนี้ ...
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ เพราะมิสึกิเป็นเพื่อนของพวกเราและจะต้องกลับบ้านไปพร้อมกับพวกเรา” ยามาโมโตะพูด
“ส่งมิสึกิมาซะ”
“พวกเราขอปฎิเสธ!!”
ทันใดนั้นทั้งหมดไม่ทันตั้งตัว แสงบางอย่างส่องสว่างขึ้นที่มือของจีอ๊อตโต้แล้วจากนั้นก็เกิดระเบิดดังสนั่น!!
บึ้มมมมมมมมมมม!!!!
ร่างของมิสึกิและยามาโมโตะกระเด็นออกไปไม่ไกลนัก แต่เสียงระเบิดทำให้พวกสึนะวิ่งออกมาจากห้องพัก
“มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ยามาโมโตะ!” สึนะร้องถามเพื่อนแล้วดึงร่างเพื่อนให้ลุกขึ้น ส่วนฮารุก็วิ่งไปพยุงร่างของมิสึกิที่กระเด็นไปอีกทาง
“สึนะ...วองโกเล่พรีโม่มาที่นี่”
“หา!”
“นี่แกว่าไงนะ!!” โกคุเดระทวนลั่นแล้วมองไปยังซากปรักหักพังที่ประตูซึ่งมีร่างหนึ่งที่ยืนตระหง่านอยู่มีไฟนภาลุกโชนที่หัว “ไม่จริงนา นั่นเหรอวองโกเล่พรีโม่”
“มิสึกิจังเป็นยังไงบ้างค่ะ!” ฮารุร้องถามขณะที่ประคองร่างเธอเอาไว้ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นค่ะเนี่ย..?”
“หือ..” จีอ๊อตโต้หันมามองพวกสึนะ “นั่นเหรอเหลนของข้าที่เจ้าเล่าให้ฟัง มิสึกิ”
สึนะกลืนน้ำลายลงคอ ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่านี่คือบรรพบุรุษของเขา ดูน่ากลัวน่าเกรงขาม
“เขาไม่ใช่คนที่พวกเรารู้จัก.... สึนะ” มิสึกิบอก “เขาไม่ใช่วองโกเล่พรีโม่ที่เรารู้จักเลยสักนิด”
สึนะมองใบหน้าของเธอรู้สึกผิดที่สุดเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เธอเผชิญกับผู้ชายคนนี้ คนที่เกี่ยวข้องกับวองโกเล่ ทั้งที่ๆเขาไม่อยากให้มิสึกิมาพัวพันกับพวกมาเฟีย
“คุณ...ทำแบบนี้ทำไม” สึนะยืนขึ้นถามบรรพบุรุษที่มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
“เพราะเธอคนนั้นหักหลังข้า...” ไฟนภาลุกโชนอีกครั้ง สึนะรู้ทันทีว่าชายหนุ่มจะทำอะไร ทันใดนั้นก็เกิดแสงจ้า จนทุกคนมองไปไม่เห็น
“โห...นี่น่ะเหรอ วองโกเล่รุ่นที่ 10 เจ้าใช้อาวุธแบบเดียวกับข้าเลยสินะ” จีอ๊อตโต้เอ่ยมองสึนะโหมดไฮเปอร์ที่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว
“ผมจะไม่ให้คุณทำร้ายเพื่อนผมมากกว่านี้” สึนะพูดแล้วใช้ไฟตนเองผลักตัวเองให้ลอยเหนือหัวจีอ๊อตโต้แล้วฟาดขาลงไป
จีอ๊อตโต้ไม่ขยับเพียงแค่ขยับแขนไปกันขาที่จะฟาดลงมา
แข็งแกร่ง...แถมอ่านการเคลื่อนไหวเราได้
“ไฟบริสุทธิ์เพราะเจ้าสวมแหวนวองโกเล่งั้นเหรอ....แต่ว่า” บอสหนุ่มจับขาสึนะแล้วเหวี่ยงไปอย่างรวดเร็วจนสึนะลอยไปทางมิสึกิแล้วชนกำแพงพังถล่มไป
“รุ่นที่ 10 !!”
“สึนะ!!”
“มันก็ยังไม่ใช่พลังจากแหวนที่แท้จริง”
บอสหนุ่มไม่สนใจสึนะและเพื่อนๆของสึนะอีก เขากวาดสายตาไปพบกับผู้พิทักษ์อรุณของเขาที่บาดเจ็บจนขยับตัวไม่ได้อยู่ด้านหลัง
“นัคเคิ้ล...ข้าเองก็รู้จักเจ้ามานานแล้ว ทั้งๆที่ไม่อยากมีเรื่องด้วยแท้ๆ แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ”
ในมือของจีอ๊อตโต้มีไฟนภาลุกโชนอยู่
“มิสึกิเป็นของของข้า ทั้งเจ้าและอุเก็ตสึต่างก็ทำผิดกฎซึ่งก็คือ.... การหักหลังบอสคนนี้ไงล่ะ ต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
เปรี้ยง!!
หมัดที่มีไฟนภาบริสุทธิ์ซัดเข้าที่ตัวนักบวชหมายจะแช่แข็งแต่ทว่ามีอีกร่างมาบังเอาไว้
“คุณอุเก็ตสึ...” มิสึกิพูด แต่เพราะแรงระเบิดเมื่อกี้ทำให้เธอไม่สามารถลุกได้ จึงพยายามคลานไปทางทั้งสามคนหมายจะห้ามการต่อสู้ที่ไร้เหตุผลนั้น
“เธอเป็นของของท่านงั้นเหรอขอรับ” อุเก็ตสึเอ่ยแขนข้างที่รับหมัดของบอสวองโกเล่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว “อย่าพูดอะไรให้น่าเศร้าแบบนั้นสิขอรับ”
“อุเก็ตสึ!”
“เพราะว่าท่านยังไม่ลืมเธอคนนั้นเลยนะขอรับ ท่านถึงเป็นแบบนี้ไง”
“ข้าไม่ต้องการได้ยินชื่อเธอคนนั้นอีก อุเก็ตสึ”
“เพราะว่ามิสึกิมีใบหน้าเพียงแค่เหมือนกับท่านอลิน ท่านถึงไม่ต้องการให้ความรักที่เจ็บปวดนั้นกลับมาซ้ำรอยอีก แต่สิ่งที่ท่านทำก็ซ้ำรอยความเกลียดชังของท่านเพิ่มขึ้นไปอีก”
“ข้าบอกว่า ข้าไม่ต้องการได้ยินชื่อนั้นอีก!!” จีอ๊อตโต้ตวาด น้ำเสียงที่ฟังดูเจ็บปวด และสั่นเครือ มิสึกิจับความรู้สึกได้
“คุณหนูมิสึกิน่ะ เธอไม่ใช่ท่านอลินหรอกนะขอรับ ลืมตาซักทีเถอะ พรีโม่!!!” พอขุนนางหนุ่มพูดจบ ที่คอของเขาก็มีน้ำแข็งก่อตัวขึ้น
“อะ อ้ากกกกก!!!”
“ข้าตาสว่างนานแล้ว อุเก็ตสึ” จีอ๊อตโต้บอก “วันที่ข้าบดขยี้เทอร์บาสโก ข้าก็รู้สึกตัวมานานแล้วว่านางทรยศข้า ส่วนเรื่องของมิสึกิ มันไม่เกี่ยวกัน”
ดี...แบบนี้สิถึงจะเป็นวองโกเล่ที่ข้าหวัง นุฟุฟุ
จากสายตาของคนนอกที่มองอยู่ไม่ใกล้ เขายิ้มอย่างพึงพอใจกับแผนการของเขา ทุกอย่างเป็นไปตามแผน พรีโม่แข็งแกร่งเหนือกว่าใครๆ และจะเป็นวองโกเล่ที่เราสองคนหวังมาตลอด เอเลน่า...
แล้วไม่นานแล้วก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังใกล้เข้ามา พร้อมกับรถยนต์สีดำหลายคันมาที่นี่ จีก็ลงจากรถมาด้วยสีหน้าแตกตื่น
“พรีโม่!!! เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ” มือขวาร้องลั่นแล้วมองสภาพโบสถ์ด้านหน้าที่พังทลายเรียบ แล้วมีร่างพวกสึนะอยู่ในนั่น
ขนาดทำร้ายเด็ก?
“นะ... นั่นมัน จี ผู้พิทักษ์วายุรุ่นแรกที่ครับ รุ่นที่ 10 !!” โกคุเดระร้อง สึนะที่ยังมึนๆกับการโดนกระแทกหัวอยู่นั่นก็ลืมตามาดู
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...ทำไมมีแต่พวกวองโกเล่รุ่นแรกมาที่นี่กัน??
จีอ๊อตโต้ไม่ได้สนใจเสียงของเพื่อนสนิทเลยซักนิด ดวงตาฉายแววโรจน์ มือที่มีไฟนภานั้นก็ยังอยู่ที่คอของผู้พิทักษ์พิรุณซึ่งไม่สามารถจะสู้แรงของบอสตัวเองได้ จึงได้แต่ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก”
“อุเก็ตสึ!” ในขณะที่จีวิ่งเข้ามาห้ามนั้นเอง มิสึกิก็ดึงแขนของจีอ๊อตโต้เอาไว้หวังที่จะหยุดเขาทำร้ายเพื่อนตัวเอง
จีอ๊อตโต้หยุดการกระทำนั้นลง สายตาเลื่อนลงไปมองร่างเล็กที่กอดแขนของเขาตัวสั่น
“หืม? ทำอะไรน่ะ มิสึกิ....”
“พะ...พอเถอะค่ะ บอส...” เธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา
บอสหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ แต่เธอก็รู้...ว่ารอยยิ้มนั้นมันน่ากลัว
“เดี๋ยวถูกฆ่านะ ตรงนี้มันอันตราย”
เธอส่ายหน้า จีอ๊อตโต้หัวเราะ
“ช่างน่ารักจริงนะ สั่นเป็นลูกนกเชียว...”
คำพูดที่เขาพูดกับเธอ มันทำให้เธอกลัวมากเข้าไปอีกทว่า ถ้าเธอไม่ห้าม คุณอุเก็ตสึต้องตายแน่ๆ
ทำไมกัน... ผู้ชายคนนี้...
“ข้าไม่อยากให้เจ้าโดนลูกหลงไปด้วยหรอกนะ อยากให้เจ้าอยู่ข้าเสมอ ข้าคิดถึงเจ้านะ”
ไม่ใช่... คำพูดนั่น...มันไม่ได้ส่งมาหาเรา....
“ใช่ไหม เจ้าเองก็...”
“ไม่ใช่!!” เธอร้องแล้วปัดมือของจีอ๊อตโต้ที่เข้ามาโอบตัวเธอแล้วถอยหนีห่างแล้วล้มลงพื้น “คุณกำลังหลอกลวง...หลอกลวงตัวเอง คำพูดของคุณ มัน...มัน... ได้โปรดเถอะค่ะ หยุดทำร้ายทุกคนที...”
“.....”
“คุณน่ะ ถ้าเพื่อเพื่อนพ้องแล้ว คุณพร้อมที่จะปกป้องไม่ใช่เหรอค่ะ ทำไมล่ะ...เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว คุณถึงกับทำร้ายเพื่อนของคุณด้วย”
“....”
“ได้สติซักทีเถอะค่ะ บอส....”
“....”
“บอสกำลังทำร้ายตัวเองอยู่นะค่ะ” ได้โปรด ลืมตามองความเป็นจริงซักที “ทำร้ายเพื่อนพ้อง ทำร้ายคนที่บอสรัก...”
“มิสึกิ...”
มิสึกิเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าจีอ๊อตโต้เดินก้ามสามขุมมาหาเธอ ในมือทั้งสองนั้นไม่มีไฟลุกอยู่แล้ว น้ำเสียงของจีอ๊อตโต้นั้นเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกเลยว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร
“เจ้า...ต้องการอะไรกันแน่ ? ตอบข้ามาสิ”
“บอส...”
“ดอกไม้งาม อัญมณี? เงินทอง? ชื่อเสียง? เกียรติยศ? หรือทุกสิ่งที่เจ้าพอใจ?”
อะไรน่ะ ? ตาของเขาดูเจ็บปวด
“ทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนาไม่ว่าอะไรก็ตามข้าจะหามาให้เจ้า แล้วทำไม...มิสึกิ...ทำไม...” บอสหนุ่มก้มลงดึงแขนมิสึกิเข้าหาตัว
เพราะว่าถูกทรยศ ถูกทอดทิ้ง อย่างไม่ใยดี โดดเดี่ยว
“ทำไม? ถึงไม่พูดชื่อของข้า”
“....”
“ทำไมเจ้าถึงไม่รักข้า!!”
“....”
“ทำไม...ทำไมถึงไม่ยอมรับข้า”
มือของจีอ๊อตโต้สั่นเหมือนกับตอนนั้นที่เขากอดเธอ มิสึกิรู้ถึงจิตใจของคนๆนี้ ไม่ปรารถนาคำจากลา
“มิสึกิ ขอโอกาสให้ข้าเถอะนะ....” เสียงนั่นแผ่วเบาลง ช่างอ่อนล้าเหลือเกิน ทำไมกันนะ? ทั้งๆที่ผู้ชายคนนี้ทำร้ายเรา ทำไมเราถึง ไม่หลีกหนีจากมือของเขา
สายฝนเริ่มซาลงเรื่อยๆ พร้อมกับร่างของบอสแห่งวองโกเล่ทรุดลงบนกายของมิสึกิอย่างเงียบงัน
“พอเถอะ” จีเข้ามาหาทั้งสองคน “พอได้แล้ว จ๊อต เจ้าสู้มานานแล้วล่ะ”
“ข้าขอโทษ”
ตอนนี้เธอไม่เห็นอีกแล้ว ผู้ขายที่ดูน่าเกรงขาม มีอำนาจเกรงกลัว เธอเห็นเพียงแค่เด็กหนุ่มที่เปราะบางและอ่อนล้ากับการต่อสู้กับตัวเอง
เขาเหนื่อยกับการหลอกลวงตัวเอง
“จีอ๊อตโต้!!”
ปุ้ง!
ทันทีที่หญิงสาวตรงหน้าร้องเรียกชื่อของชายหนุ่ม ทุกอย่างก็ถูกม่านควันสีชมพูบดบังภาพไป จีอ๊อตโต้มองควันนั่นด้วยใจที่หล่นวูบไปถึงตาตุ่ม และตรงที่มีพวกสึนะโยชิอยู่นั่นก็เกิดควันสีชมพูแบบเดียวกับมิสึกิเช่นกัน
ปุ้ง! ปุ้ง! ปุ้ง! ปุ้ง!
เกิดอะไรขึ้น?
ในหัวของจีอ๊อตโต้มีแต่คำถามเต็มไปหมด แต่พอควันนั่นจางไป ร่างบางตรงหน้านั่นกลับหายไปแล้ว
“มิสึกิ!”
หายไป หายไปไหน?
เขามองไปรอบด้านที่มีแต่เหล่าลูกน้องยืนอยู่ แล้วมิสึกิล่ะ?
“หายไป?” จีเอ่ยขึ้น
ไม่เอานะ ไม่ ขอร้องล่ะ อย่าจากไปอีก ข้าอยากอยู่กับเจ้านะ มิสึกิ...
“ช้าไปงั้นเหรอ?” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาจากอีกด้านของซากปรักหักพัง จีอ๊อตโต้หันไปมองร่างนั้นถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าจะได้พบกับร่างนั้นอีก
“เจ้า...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” จีถาม
ร่างนั้นหายใจหอบเล็กน้อยแล้วมองทั้งสองหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด ยิ่งอีกคนด้วย
“เจ้าจะไม่ได้พบกับเด็กคนนั้นอีกแล้ว จีอ๊อตโต้”
“ไม่ต้องมาพูดชื่อข้า!!”
อลินสะดุ้งกับน้ำเสียงของเขา เธอเข้าใจดีว่าบอสวองโกเล่คนนี้รู้สึกยังไง
“เจ้าหมายความว่ายังไงกัน อลิน เจ้าบอกว่าจะไม่ได้พบกับมิสึกิอีกแล้ว” จีถามแทน
หญิงสาวหลับตาลงพร้อมพูดว่า “เธอกลับอนาคตไปแล้ว ...เวลาของบาซูก้าทศวรรษหมดลงแล้ว...”
“ข้าได้ข่าวของโบวีโน่แฟมิลี่เรื่องนี้มาไม่กี่วันก่อนเรื่องกระสุนข้ามมิติเวลา”
เธอเงียบลง อีกฝ่ายก็เงียบเช่นกัน บรรยากาศมันน่าอึดอัดใจกับการพบกันอีกครั้งของทั้งสองคน
“เจ้าคงจะโกรธแค้นข้ามากเลยสินะ ถึงกลับมาแก้แค้นให้แฟมิลี่ของเจ้า” จีอ๊อตโต้พูดขึ้นแล้วยิ้มสมเพชกับตัวเองที่คิดปล่อยให้ศัตรูมาแว้งกัดได้
ศัตรู...ใช่ ตอนนี้ระหว่างเขาและเธอคนนี้คือศัตรูกัน
อลินมองบอสหนุ่มก่อนจะเอ่ยขึ้น “ที่ข้ากลับมาที่นี่อีกครั้งไม่ใช่เพราะจะมาแค้นเคืองกับเจ้าหรอกนะ ....”
“อย่ามาโกหกเลยดีกว่า เจ้าน่ะ....”
“ข้ามาคนเดียว มาหาเจ้า”
“....”
“จีอ๊อตโต้...เจ้าถลำลึกมากเกินไปแล้ว เจ้าทำร้ายแม้กระทั่งเด็กผู้หญิง- -“
“แล้วใครล่ะที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้ เจ้าไม่ใช่เหรอ?”
“จีอ๊อต...”
“อย่าเอ่ยชื่อข้าจากปากเจ้าเลย ข้าสะอิดสะเอียน”
“เฮ้ย จ๊อด มากไปแล้วนะ!” จีร้องปราม
“ไม่หรอก จี มันก็สมควรแล้วล่ะ
ที่ข้าเอ่ยชื่อคนที่ข้าหักหลังอย่างเป็นมิตรน่ะ”
หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าและยังคงไม่ละสายตาจากร่างสูงอันคุ้นเคย “ที่ข้ากลับมานั้น ข้ารู้ว่าเจ้าคงต้องระแวงข้า
พรีโม่ แต่ที่ข้ามาก็เพราะ….มาช่วยเจ้า”
บอสวองโกเล่ไม่พูดอะไร
อลินจึงพูดต่อ
“ความจริงแล้วข้าน่ะ….”
TBC.
มาเพิ่มให้จบตอนนะคะ ตอนจบอัพตอนต่อไปน้าา
ความคิดเห็น