คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter Six : Funny of primo
Chapter Six : Funny of primo
หลังจากที่ฮิบาริจากไป เวลาเย็นต่อมาจีอ๊อตโต้ก็กลับมาพอดี มิสึกิเดินออกก็เห็นว่าจีอ๊อตโต้ดูค่อนข้างอารมณ์ไม่ดี จึงไม่ยอมออกไปพบหน้า ยืนแอบอยู่ในห้องที่สามารถหลบสายตาชายหนุ่มได้ ก็เห็นว่ามีจีและอุเก็ตสึตามหลังอยู่
“มิสึกิล่ะ”จีอ๊อตโต้ถามเมดเดอร์ที่มาต้อนรับตน
“อยู่ที่ศาลากลางน้ำค่ะ ตั้งแต่บ่ายแล้ว”
“งั้นเหรอ...” จีอ๊อตโต้พยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินมุ่งหน้าไปอีกทางที่ไม่ใช่บันได้ขึ้นไปห้องทำงานตน
“นายจะไปไหนน่ะ พรีโม่!” จีเรียกแต่ไม่ทันซะแล้ว บอสมุ่งหน้าไปที่สวนแล้ว
มิสึกิมองแผ่นหลังชายหนุ่มที่เดินไปทางสวนก็อดคิดไม่ได้ว่า บอสหนุ่มคนนี้คิดยังไงกับเธอกันแน่ จึงเดินตามชายหนุ่มไป แม้ในใจจะบอกว่า ถ้าเจอกันเมื่อไหร่ ต้องมีเรื่องวุ่นว่ายอีกแน่
“เดินไวชะมัด...ไม่ใช่ว่าใช้โหมดไฮเปอร์บินไปล่ะ” มิสึกิคิดในใจพร้อมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางที่บอสหนุ่มไป ก็เห็นว่าบอสนั่นยืนมองหาเธอที่ศาลากลางน้ำอยู่
มิสึกิอดขำไม่ได้ที่เห็นท่าทางร้อนรนของชายหนุ่ม จึงค่อยๆเดินไปหาอย่างเงียบไม่ให้เขาสังเกตได้ และเมื่อเธอยืนอยู่ที่หน้าประตูศาลาแล้วเธอก็หยุดยืนมองอยู่ตรงนั้น รอให้ชายหนุ่มเห็นเธอ
แต่...เขากลับไม่เห็น?
“อยู่ที่ไหน....มิสึกิ...อยู่ที่ไหน...”
“บอส...”
“มิสึกิ!”
“บอสค่ะ!” พอเธอเรียกชายหนุ่มอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าครั้งแรก ทำให้จีอ๊อตโต้หันกลับมาตามเรียกใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ตาสีฟ้านั่นที่ดูร้อนรนพอเห็นเธอก็ดูโล่งใจ
“บอสเป็นอะไรไป ...ว้าย!!” มิสึกิร้องเสียงหลงเมื่อถูกร่างสูงโถมเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว อ้อมแขนของเขากอดเธอแน่น ทำให้เธอเซไปเล็กน้อย
“อย่าไปไหนนะ....อยู่กับข้านะ...”
“บอสค่ะ?”
“ได้โปรด...อย่าทิ้งข้า...อย่าจากข้า...”
“.....”
เสียงของจีอ๊อตโต้ดูสั่นเครืออยู่ข้างหูมิสึกิ ร่างกายที่ดูสูงแต่เพรียวบางนั่นดูสั่นเทา หญิงสาวค่อยยกมือขึ้นมาโอบกอดตอบชายหนุ่มเป็นการปลอบประโลม
“ไม่เป็นไรแล้วนะค่ะ บอส ฉันอยู่นี่แล้ว” พูดออกไปก็รู้สึกเจ็บแปล็บที่หน้าอก “บอสเป็นอะไรไปเหรอค่ะ...”
“ข้าสังหรณ์ใจไม่ดี” จีอ๊อตโต้ตอบ “ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะจากข้าไป มัน...”
สุดยอดลางสังหรณ์...
สมแล้วที่คุณเป็นวองโกเล่รุ่นที่ 1 จริงๆ ใช่ เธอกำลังจะจากเขาไปเมื่อฮิบาริและพวกสึนะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
“คุณดูเหนื่อยมากนะ” มิสึกิดันร่างสูงให้ออกห่างแล้วยิ้มกว้างให้กับเขา จีอ๊อตโต้มองใบหน้าเด็กสาวที่ยิ้มให้อย่างบริสุทธ์ใจก็ยิ้มตอบแล้วเอ่ย
“แค่ข้าเห็นหน้าเจ้า ข้าก็หายเหนื่อยแล้ว”
เอ๊ะ? ทำไมรู้สึกเหมือนจะกลับไปเป็นคนเดิม?
“เอ่อ..ขอโทษค่ะ คือ..ฉันเพิ่งนึกได้ว่า จะต้องไปเตรียมชาให้คุณ งั้นขอตัว- -”
“พรีโม่!” เสียงจากด้านหลังร้องเรียก พอทั้งสองหันไปมองก็เห็น จี อุเก๊ตซึและ บาโดยืนอยู่ตรงตีนสะพานทีข้ามมายังศาลา สีหน้าของจีนั่นดูโมโหสุดๆ
“โทษที จี ข้าแค่...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย พรีโม่ จู่ๆก็วิ่งตาตื่นมา มีคนคุมซักหน่อยก็ยังดี” จีบ่น
“น่าๆท่านจีขอรับ ยังไงท่านพรีโม่ก็ปลอดภัยนะขอรับ ดูคุณหนูมิสึกิก็ปลอดภัยที่อยู่ในอะจิโตะอยู่แล้ว” อุเก็ตสึเอ่ยปรามมือขวาหนุ่ม “แต่ว่าคุณหนูมิสึกิ ถ้ายืนรออยู่ที่ถ้าประตูแล้วทำไมไม่ออกมาต้อนรับล่ะขอรับ กลับยืนหลบอยู่ในห้อง”
“อะ..เอ่อ.. คุณอุเก็ตสึ...” มิสึกิสะดุ้งแอบเหลือบตามองคนข้างกายก่อนจะหลบตาสีฟ้าของชายหนุ่มที่จ้องเธออยู่ ขนาดหลบไกลขนาดนั้น ยังมองเห็นอีกเหรอเนี่ย สมแล้วที่เป็นนักดาบซามูไรต้นแบบยามาโมโตะ
“หืม? นี่เจ้าไปรอรับข้าเชียวเหรอ” จีอ๊อตโต้ถามเธอ
มิสึกิได้แต่ยิ้มแห้งๆ “แหะๆ พอดีว่าเดินผ่านพอดีน่ะค่ะ”
“แล้วทำไมต้องหลบข้าด้วยล่ะ”
“เอ่อ...” เธอมองสามหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอ ซึ่งตอนนี้ทำเป็นไม่สนใจเธอกับจีอ๊อตโต้ไปซะแล้ว
“ว่าไง...มิสึกิ ทำไมเจ้าต้องหลบหน้าข้าด้วย”
“ถ..ถ้าไปก็เท่านั้นแหล่ะค่ะ ยังไงคุณก็เจอฉันไปแล้ว ! ฉันขอตัวนะค่ะ”
“ไม่เอาน่า เจอหน้าข้าทั้งที มาหาอะไรเล่นสนุกๆดีว่า”จีอ๊อตโต้ ดึงแขนเธอเอาไว้ไม่ให้ไปไหน “บาโด ไม่ตามทุกคนมาทีสิ วันนี้ไม่มีงานผ่อนคลายกันดีกว่านะ”
“ครับ..”
“เจ้าจะเล่นอะไรกัน พรีโม่” จีถาม
จีอ๊อตโต้ยิ้มอย่างสนุกสนานก่อนจะตอบว่า
“เล่นปลาเป็นปลาตายกัน”
“หา?”
ไม่นานเหล่าสมากชิกวองโกเล่ของพรีโม่ก็มากันครบพอดี ทำเอามิสึกิยืนมองด้วยความอึ้ง
คนเยอะแบบนี้แล้วจะจับกันยังไงล่ะ เธอยังจำชื่อคนทั้งแฟมิลี่นี่ไม่ได้เลย
ความซวยเริ่มบังเกิดซะแล้ว
“เอาล่ะ พวกเจ้า เห็นแก่ความเหนื่อยยากของพวกเจ้าแล้ว วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้ผ่อนคลายกันล่ะนะ”จีอ๊อตโต้พูดกับทุกคน เหล่าผู้พิทักษ์ของจีอ๊อตโต้ก็มากันครบ ยกเว้นชายหนุ่มผู้รักสันโดษคนนั้น
นิสัยก็เหมือนกันแหล่ะนะ เกลียดการสุมหัว
“นุฟุฟุ แล้ววันนี้พรีโม่จะเล่นอะไรกันเหรอครับ” เดม่อนถามขึ้น เขายืนอยู่ข้างมิสึกิพอดี เล่นเอาเธอขนลุก เพราะอาการไม่ค่อยถูกกับผู้ใช้มายาซักเท่าไหร่
ยิ่งบรรพบุรุษสัปปะรดล่ะก็...อย่าพูดถึง = =
“ก็ปลาเป็นปลาตายไงล่ะ”
“มันคืออะไรกันเหรอขอรับการละเล่นแบบนั้น” อุเก็ตสึถาม
“มันคือการเล่นโดดจับปลาในบ่อน้ำสุดขั้วนี่ใช่ไหม มาข้าขอก่อนเลย!!” นัคเคิลถอดชุดคลุมบาทหลวงออกแล้วโดดน้ำลงไปทันที โดยที่มิสึกิห้ามไม่ทัน
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ผิดแล้ว นัคเคิล ปลาเป็นปลาตายที่ว่าเป็นการละเล่นของไทยที่มิสึกิเล่าให้ข้าฟัง “จีอ๊อตโต้บอกสหายอย่างอารมณ์ แต่สหายผู้นั้นทำหน้างุนงงใส่ “ผู้ที่เป็นเป็นปลาจะถูกผูกตาแล้วหมุนสามรอบ เมื่อเสร็จแล้วเราจะต้องถามว่า ปลาเป็นหรือปลาตาย ถ้าปลาตอบว่าตาย เราจะต้องหยุดอยู่นิ่งๆห้ามขยับ ถ้าพวกเจ้าขยับโดนเจื๋อนแน่ แต่ถ้าปลาตอบว่าปลาเป็น พวกเจ้าก็ขยับไปมาได้”
โดนจับเจื๋อน อย่าบอกนะว่ารีบอร์นเอามาจากคำพูดของพรีโม่คนนี้?
“หากปลาแตะตัวพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งแล้วทายชื่อถูก ผู้นั้นจะต้องเป็นปลาแทน ตกลงมั้ย”
“แล้วทำไมบอกช้าสุดขั้วแบบนี้ฟะ! พรีโม่”
“ก็เจ้าใจร้อนเองนี่ นัคเคิล” จีอ๊อตโต้ยิ้ม “อ่ะ แต่ถ้าทายผิดพวกเจ้าจะต้องโดนทำโทษนะ”
เฮ้ย! มันไม่ใช่แล้ว
“เอาล่ะ งั้นเริ่มจากเจ้าเลยล่ะกัน นัคเคิล เพราะดูเหมือนเจ้าจะอยากเป็นปลามากนะ”
“สุดขั้วเลยล่ะ”นัคเคิลตอบแล้วขึ้นฝั่งมาหาจีอ๊อตโต้
“ข้าให้เจ้าเป็นคนปิดตานัคเคิลล่ะกัน มิซึกิ” ว่าแล้วจีอ๊อตโต้ก็ยื่นผ้าผูกตามาให้เธอ มิซึกิมองทุกคนในแฟมิลี่ที่ถูกลากมาเล่น ก็กลัวว่าพวกเขาจะไม่ชอบกัน แต่เมื่อเห็นใบหน้าทุกคนแล้ว กลับยิ้มแย้มสนุกสนานพยายามทำสัญลักษณ์ให้ตัวเอง เพื่อที่จะได้ทายถูก
“พวกเขาไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นศัตรูหรอก”
“เอ๋?”
“เจ้าเป็นเพียงแค่เด็กเอง เล่นให้สนุกเถอะมิสึกิ”
มิสึกิมองใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะยิ้มตอบ จีอ๊อตโต้ก็ยังเป็นจีอ๊อตโต้ล่ะนะ จากนั้นเธอก็ปิดตานัคเคิลแล้วจับเขาหมุน
“หมุนสามรอบยังน้อยไป ต้องหมุนแบบสุดขั้ววววววววววววววว”
เดาไม่ผิดจริงๆ มันจะต้องเป็นแบบนี้
นัคเคิลหมุนตัวอย่างเร็วและหลายรอบพร้อมร้องว่าสุดขั้วไปด้วย ทุกคนที่มองต่างก็อมยิ้มและขำกับพฤติกรรมของผู้พิทักษ์อรุณคนนี้
“ปลาเป็น!!”
ทุกคนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบจ้าล่ะหวั่นวิ่งหนีทันที ไม่ใช่อะไรแต่เพราะคนที่เป็นปลากลับวิ่งตรงไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“มานี่ มิสึกิ...” เสียงจีอ๊อตโต้เรียกเธอแล้วก็ดึงร่างเธอหลบรัศมีที่นัคเคิลวิ่ง แล้วมาหลบให้ต้นไม้ แววตาของจีอ๊อตโต้นั้นดูสนุกมากที่ได้วิ่งเล่น มือหนานั่นจับมือเธอแน่น
อุ่น …
มือของเขาช่างอุ่นเหลือเกิน
ช่างเหมือนกับนภาที่อบอุ่นและโอบอุ้มทุกสิ่งไว้
“เอ่อ...”
“มิสึกิ...”
“ค่ะ?”
ชายหนุ่มเรียกเธอแต่มือของเขาก็ยังกุมมือเธอแน่น
“ข้าอยากได้ยินเจ้าเรียกชื่อข้า....”
มิสึกิเงยหน้ามองคนตรงหน้าราวกับจะถามอะไรบางอย่าง แต่เธอก็พูดกลับมองตัวตาสีฟ้านั่นอย่างเดียว ใบหน้าเธอก็เริ่มร้อนผ่าว “ชะ ชื่อของบอส?”
“ไม่รู้ว่าเจ้าลังเลอะไรอยู่รึเปล่า หลายวันก่อนตั้งแต่เจ้ามาอยู่ที่อะจิโต เจ้าก็ไม่เคยเรียกชื่อข้าอีกใช่ไหม”
ตั้งแต่ตอนที่พบกันครั้งแรก เราก็ไม่ได้เอ่ยชื่อนั่นอีก เรา...
จีอ๊อตโต้เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เธอเรื้อยๆ จนจมูกนั่นแทบจะชนกัน
“เรียกชื่อข้าเถอะนะ...”
ฝ่ามืออุ่นประคองใบหน้าเธอขึ้นอีก หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าคมโน้มเข้ามา เช่นเดียวกับมือบางที่วางบนไหล่ของชายหนุ่ม ร่างของเธอเริ่มอ่อนระทวย
“จีอ๊อ...”
“บอสครับ!! ผมได้รับข้อความมาครับ!”
จีอ๊อตโต้ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนจะผละออกจากตัวมิสึกิ แล้วหันไปสนใจลูกน้องที่มาขัดจังหวะแทน หญิงสาวได้แต่หลุบหน้าต่ำลงด้วยความอาย
“เกิดอะไรขึ้น...ใจเย็นๆก่อน แล้วค่อยๆบอกข้ามา”
ภาษาอิตาลี?
“เราพบคนที่เป็นไส้ศึกแล้วครับ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะถูกควบคุมตัวไว้อยู่ครับ”
“งั้นเหรอ” มิสึกิมองชายหนุ่มข้างกายก็สัมผัสได้ว่ามีจิตสังหารบางอย่างแผ่ออกมาจากร่างสูง “คนทรยศ ที่เข้ามาล้วงข้อมูลถูกจับไปขังไว้ที่นั่น...”
ชั่วขณะนั้นเอง...เราไม่เคยคาดคิด...
ว่ามีสิ่งใด...ทำให้เขาโกรธมากถึงเพียงนี้...ไม่เข้าใจเลย ...จนกระทั่ง...
ใบหน้าของเขา ในยามนี้... จะติดตาไปชั่วชีวิต
ความคิดเห็น