[FIC] TFBOYS ❀

ลำดับตอนที่ #4 : [ Kai & Yuan ] The Answer of My Heart : 3

The Answer of My Heart
คำตอบของหัวใจฉัน คือ คุณ เท่านั้น

ฮือออ ~ ขอร้องไห้ดังๆ หน่อยได้มั้ย จะทำยังไงดีอ่ะ ผมถูกพี่จุนไคสุดหล่อ
 

จับลากขึ้นห้องนอนมาโดยไม่เต็มใจ ( แน่ใจนะว่านั้นไม่เต็มใจ 55+ )
 

ช่างเถอะๆ ยังไงก็ได้มาอยู่ในห้องนอนของพี่จุนไคแล้วตอนนี้ 

เราจะทำอะไรกันก่อนดีน๊า อย่างแรกขึ้นเตียงก่อนเลยดีกว่า เฮ้ย บ้าา

นี้มาติวนะ สติจ้า สติผมไปไหนนนน ?? 

" หยวนนั่งก่อนสิ " จุนไคบอกให้หยวนนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้กับโต๊ะเขียนหนังสือ

ของจุนไคและหลังจากนั้นจุนไคก็ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งอยู่ข้างๆ หยวน

อุ้ยย * 3 * ตึกตักตึกตัก ...ใจผมเต้นแรงอีกแล้วเวลาที่อยู่ใกล้กับพี่ 

เป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านอาหารแล้วนะ 

นั่งตรงข้ามก็เขิน นั่งข้างๆ ก็หวั่นไหว นั้นแหละเป็นสิ่งที่ไม่เข้าใจ 

ว่าทำไมเธอชอบมานั่งอยู่ในหัวใจเรา ^\\^ ~ ขอเพ้อแป๊ป กำลังฟินจ้าา

" หยวนไม่เข้าใจเนื้อหาตรงไหนมั้ง ? พี่จะได้ติวให้ " จุนไคถามขึ้น

ทำเอาหยวนที่กำลังเหม่อๆ เพ้อๆ สะดุ้งเฮือกทันที

" อะ อ๊ะ !! อะไรนะครับ " หยวนสะดุ้งขึ้นมาทันที สติเอ้ยจงมาา

สมงสมองไม่ได้อยู่กับเรื่องเรียนเล้ยย เนี่ยนะจะมาติว ตั้งใจหน่อยสิหยวน ! 

" หยวนไม่เข้าใจเนื้อหาตรงไหนมั้ง ? พี่จะได้ติวให้ถูก " จุนไคถามซ้ำ

" อืม .. ก็มีตรงนี้ แล้วก็ .. " หยวนบอกเนื้อหาของบทเรียนส่วนที่ไม่เข้าใจให้กับจุนไค

" งั้นพี่จะเริ่มอธิบายจากตรงนี้แล้วกันนะ " เมื่อพูดจบจุนไคก็เริ่มอธิบายเนื้อหา

ในบทเรียนอย่างตั้งใจ แต่หยวนนี้สิ ! ไม่เห็นจะตั้งใจเรียนเลยเอาแต่ตั้งใจจ้อง

พี่จุนไคมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นี้มาติวจริงๆ รึป่าวเนี่ย แต่แล้วเมื่อจ้องหน้าหล่อๆ

ของพี่จุนไคไปได้ไม่นานก็เหมือนกับว่าพี่จุนไคจะรู้ตัวซะแล้ว ! O_O

เพราะอยู่ๆ จุนไคก็ละสายตาออกจากหนังสือเรียนแล้วหันมามองหยวนทันที !!

หยวนเองก็ยังคงค้างอยู่ในท่าเดิม.. สายตาของหยวนก็ยังคงจ้องไปที่จุนไคเหมือนเดิม

ปิ๊งๆ วิ้งๆ ตาจ้องตาโดยมิได้นัดหมายอีกแล้วครับท่าน >~< 

แป๊ะ !! 

" โอ้ยยย เจ็บบบ " หยวนร้องขึ้น เมื่อถูกพี่จุนไคใช้มือตีที่หัวเข้าอย่างแรง

" หยวน ! " อะ อ่าา อะไรหรอครับ ? หยวนมึนอีกแล้วครับท่านผู้ชม

" ทำไม ไม่ตั้งใจเรียนล่ะ " พี่จุนไคถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

" ผมก็ตั้งใจอยู่นี้ไงครับ ^_^ " 

" แบบนี้ เนี่ยนะตั้งใจ ? "

" เอ่อ... " หยวนหลบตาจุนไค นี้ผมดูไม่ตั้งใจเรียนขนาดนั้นเลยหรอ ( เพิ่งรู้ตัว )

" หยิบสมุดขึ้นมาจดที่ติวให้ด้วยสิ โง่ๆ อย่างนายน่ะ ฟังไปเดี๋ยวก็ลืม " 

" ครับ " หยวนตอบและหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาจด รู้สึกเหมือนถูกด่า T T

" เดี๋ยวพี่จะอธิบายต่อนะ " และแล้วจุนไคก็อธิบายต่อ

หยวนนั่งฟังจุนไคอธิบายไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้จดอะไรลงสมุดเลย

หยวนนั่งฟังไปเหม่อไป และแล้วระหว่างที่กำลังเหม่ออยู่นั้น

หยวนก็เขียน คำๆ หนึ่งลงไปในสมุด คำๆ นั้น มันเป็นคำที่เขาอยากจะบอก

กับจุนไคเหลือเกินแต่ว่ามันคงบอกไม่ได้แล้ว ~ 

' 愛している。' เป็นภาษาญี่ปุ่น แปลว่า ฉันรักเธอ 

 ( อะอิชิเตรุ )

น่าเสียดายจริงๆ ที่ผมไม่มีโอกาสได้ใช้มันกับพี่จุนไค

เพราะฉนั้นก็ขอแค่เขียนระบายความในใจทิ้งไว้ในสมุดแล้วกัน

" หยวน ! " เสียงเรียกจากจุนไคทำให้หยวนสะดุ้งเฮือก 

" นายเขียนอะไรลงไปน่ะ " จุนไคยื่นหน้าเข้ามาดูที่สมุดของหยวน

แต่หยวนก็รีบปิดสมุดลงอย่างรวดเร็วและเอาไปซ่อนไว้ข้างหลัง

" ไม่มีอะไรหรอกครับ " 
 

" จริงหรอ ถ้าไม่มีแล้วทำไมต้องซ่อน ? " จุนไคถามและมองหยวนด้วย

สายตาที่จ้องจะจับผิดอยู่ตลอดเวลา 

" อ๊ะ !! " หยวนอุทานออกมาหลังจากที่จุนไคพยายามจะเอื้อมมือไปแย่งสมุดจากหยวน

แต่ก็ยังแย่งมาไม่ได้เพราะหยวนใช้มืออีกข้างชูสมุดเอาไว้ให้สูงที่สุด เพื่อไม่ให้จุนไคแย่งไปได้ 

" จะให้ดูดีๆ หรือจะให้ใช้กำลัง " จุนไคทำหน้านิ่งและขู่หยวนผู้ไม่มีทางสู้ TT

" ถ้าพี่คิดว่าใช้กำลัง แล้วแย่งได้ก็เอาเล้ยย " หยวนตอบจุนไค

" มีท้าซะด้วย " 

" แน่จริงก็ใช้กำลังเข้ามาแย่งเล้ยยย " หยวนคิดถูกแล้วหรอที่ไปท้าจุนไค ?!

และแล้วการแย่งสมุดเล่มเดียวก็เกิดขึ้นในห้องนอนของจุนไค

แต่ทว่า ... หยวนน่ะ เก่งกว่าที่คิดนะ รู้ป่าว 

" เอามานะ " จุนไคพูด

" ม่าย ให้ แบร่ๆ " หยวนพูดพร้อมกับแลบลิ้นยั่วให้จุนไคโมโห

" อยากได้ก็ใช้กำลังแย่งให้ได้สิ เอ๊ะ!! หรือว่ามีกำลังแค่นี้ ฮ่าๆ 

โธ่ สู้หยวนก็ไม่ได้ " หยวนนายอย่าท้านะ !!

" ทำไมฉันจะแย่งไม่ได้ " จุนไคพูดขึ้นอีกและก็ . . 

 

พลั่กกกก !!???

" อุ๊ปส์ ! " ไม่รู้เพราะความบังเอิญหรือพรมลิขิตเพราะจู่ๆ 

หยวนก็ถูกพี่จุนไคกระโดดเข้าใส่อย่างแรงจนร่างกายไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ 

จึงร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกลงมานอนอยู่บนเตียงของจุนไค >\\< 

โดยมีจุนไคนอนคร่อมร่างของหยวนอยู่ด้วยนะ อิอิ 

" เสร็จฉัน ฮ่าๆๆ " จุนไคหัวเราะอย่างผู้ชนะ 

ตอนนี้จุนไคนอนคร่อมร่างของหยวนอยู่ เพราะฉนั้นเขาจึงสามารถแย่ง

สมุดเล่มนั้นมาจากหยวนได้อย่างง่ายดาย แต่ !! เขากลับไม่ทำ 

เขาทำเพียงแค่ใช้สายตามองสมุดเล่มนั้น ที่อยู่ในมือของหยวนก่อนจะ

เปลี่ยนมาเป็นยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วลุกออกจากการนอนคร่อมหยวนอยู่แบบนี้ 

" ทำไมไม่แย่งไปล่ะ " 

หยวนลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพราะสงสัยว่าทำไมจุนไคถึงทำแบบนี้ 

" หิ ... ช่างเถอะ " จุนไคพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก 

" เราเปลี่ยนมาเล่นเกม แก้เบื่อกันหน่อยดีกว่า " จุนไคพูด

" เกมอะไร  ?  " หยวนถาม

" เกมแปลภาษาญี่ปุ่น กติกาง่ายๆ แค่ฉันจะพูดประโยคภาษาญี่ปุ่นออกมา

แล้วนาย !! มีหน้าที่แปลประโยคที่ฉันบอกให้ถูกก็พอ " 

" ก็ง่ายๆ เองนี้ครับ " หยวนพูดขึ้น หยวนก็เรียนญี่ปุ่นอยู่แล้วคงไม่ยากหรอก

" อย่าเพิ่งคิดว่ามันง่าย ! เพราะถ้านายตอบผิดละก็ ... จะต้องโดนลงโทษ "

จุนไคพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เรียบๆ เหมือนเตรียมแผนการลงโทษมาอย่างดี

" ละ ละ ลงโทษ ?? แล้วจะลงโทษยังไงล่ะครับ " 

" อันนั้น ยังบอกไม่ได้ ตอบผิดเมื่อไร เดี๋ยวนายก็ได้รู้เอง " จุนไคพูดและทำหน้านิ่ง ๆ

ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้ หยวนชักจะกลัวซะแล้วสิ ฮ่าๆ 

" ฉันจะถามแค่ง่ายๆ ไม่ต้องเครียดหรอก ^^ " จุนไคพูดขึ้นอีกที

" มาเริ่มประโยคแรกกันเลยดีกว่า " หยวนตอบจุนไค

" 「私の手を握って、気持ちがわかる。」 แปลว่าอะไร ? " จุนไคถามประโยคแรก

  ( วะตะชิโนะเตะโอะนิกิตเตะ , คิโมจิกะวะคะรุ )

เอิ่ม เอ่อ ... แค่คำแรกของประโยคก็มึนตึบแล้วครับท่าน ทำยังไงดี 

ตอบไม่ได้โดนลงโทษแน่ๆ แต่ก็ช่างเถอะไม่ว่าพี่จุนไคจะลงโทษยังไง

หยวนก็ยอมมอบให้ทั้งกายและใจเลยนะจะบอกให้ ฮ่าๆๆ 

" เอ่อ เอิ่ม เอิ่ม ....???!!!! " หยวนอึกอักพูดไม่ออก

 

หมับ O_o 

อ๊ากกก นะ นี้ มัน อะ ไร กัน >\\\< 

หยวนยังไม่ทันได้ตอบ เนื่องจากสมองประมวณผลไม่ทัน จริงๆ ก็คือไม่รู้นั้นแหละ

แต่แล้วอยู่ๆ ร่างของจุนไคก็พุ่งเข้ามากอดหยวนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกระซิบ

ที่ข้างหูของหยวนเบาๆ ว่า ...

" นี้คือการลงโทษนะ " จุนไคพูดและยิ้มหวานๆ ให้กับหยวน

" แบบนี้เรียกว่าลงโทษหรอ ? " หยวนถามขึ้น

ถึงแม้หยวนจะยังงงๆ อยู่ แต่ก็แอบดีใจนะที่พี่จุนไคเข้ามากอด

" แล้วนายรู้มั้ย ว่า 「私の手を握って、気持ちがわかる。」 แปลว่าอะไร " 

                      ( วะตะชิโนะเตะโอะนิกิตเตะ , คิโมจิกะวะคะรุ )

จุนไคที่ตอนนี้กำลังกอดหยวนอยู่พูดขึ้น

" .... " เสียงเงียบเหมือนเป็นคำตอบจากน้องหยวนว่า ไม่รู้ครับพี่จุนไค

" คงไม่รู้สินะ การลงโทษของฉันคือการเฉลยประโยคนั้นด้วยการกระทำ " 

" เฉลยด้วย การ กระ ทำ " มีวิธีเฉลยแบบนี้ด้วยหรอห๊าาาา หยวนงงไปเลย

" ใช่ " และแล้วจุนไคก็กระชับอ้อมกอดของตนเองให้แน่นขึ้น ความรู้สึกอบอุ่น

จากการกอดนี้มันคืออะไรกันนะ ... รู้สึกเหมือนกับอยู่ในความฝันเลย

' 夢みたい~' หยวนพูดสั้นๆ ในใจ แปลว่า เหมือนเป็นเพียงความฝัน ~

 ( ยูเมะมิไต ) 　 

หลังจากที่หยวนนั่งกอดกับจุนไคมาสักพักหนึ่ง จุนไคก็ค่อยๆ ผละออกจากหยวน

อย่างช้าๆ ก่อนที่จะใช้มือหนาของตัวเองจับเข้าไปที่มือขาวๆ ของหยวนอย่างหลวมๆ

แล้วจุนไคก็ถามหยวนว่า . . 

" หยวน นายเข้าใจถึงความรู้สึกของฉันบ้างมั้ย ? " 

" ... " หยวนไม่พูดอะไรแต่ส่ายหน้าเป็นการตอบ พี่จุนไคคิดจะทำอะไรเนี่ย >\\<

" งั้นนายก็ต้องกุมมือฉันไว้แน่นๆ นะ 「私の手を握って、気持ちがわかる。」

                                             ( วะตะชิโนะเตะโอะนิกิตเตะ , คิโมจิกะวะคะรุ )

แปลว่า กุมมือฉันเอาไว้สิ แล้วจะเข้าใจถึงความรู้สึก " จุนไคพูดและยิ้มให้หยวน

คำตอบของจุนไคทำเอาหยวนยิ้มออกมาจนหยุดยิ้มไม่ได้หลังจากที่ได้ฟัง

คำเฉลยของประโยคนั้นแล้วหยวนก็ค่อยๆ ขยับฝ่ามือของตนเองให้แนบชิดติดกับฝ่ามือ

ของจุนไคจนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความห่วงใยที่จุนไคมีให้หยวนผ่านฝ่ามือนั้น >~< 

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

ผ่านไป 1 วันแล้ว หลังจากที่หยวนไปติวหนังสือที่บ้านจุนไคแต่ความรู้สึกที่มีความสุขในวันนั้น

วันที่หยวนได้อยู่กับจุนไคสองต่อสองที่บ้านมันยังคงอยู่ในใจของหยวนเสมอ

ไม่เคยเลือนหายไปเลย หยวนคิดเรื่องนั้นอยู่ในใจคนเดียวและแอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว 
 

วันนี้หยวนนั่งยิ้มอยู่คนเดียวมาตั้งหลายรอบแล้วนะ สงสัยคนอื่นคงจะมองว่า

ผมบ้าไปหมดแล้วมั้ง แต่ผมไม่ได้บ้านะ ก็แค่มีความสุข
 

ที่ได้คิดถึงพี่จุนไคสุดหล่อที่ผมแอบชอบก็เท่านั้นเอง <3 
 

ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วซึ่งยังเป็นช่วงพักกลางวันอยู่หยวนจึงหยิบตารางสอนขึ้นมาดู

ก็พบว่าวิชาที่มีเรียนคาบบ่ายต่อจากพักเที่ยงนี้คือวิชาภาษาญี่ปุ่น หยวนจึงตั้งใจว่า

จะเตรียมหยิบหนังสือกับสมุดขึ้นมารอก่อนเรียน แต่เอ๊ะ !! . .

หนังสือญี่ปุ่นผมหาเจอนะ แต่สมุดนี้สิหายไปไหน หรือว่าไอ้เซียนซี

จะเอาไปลอกการบ้านเเล้วลืมคืน เมื่อพูดถึงเซียนซี 
 

หยวนก็หันไปตรงที่นั่งของเซียนซีที่อยู่ข้างๆ กับที่นั่งของตนเอง 
 

ซึ่งตอนนี้มันว่างเปล่าไม่มีใครมานั่งตรงนั้นเลย อ้อ !! ผมลืมบอกไปว่าวันนี้
 

เซียนซีไม่มาโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว เซียนซีเป็นอะไร ไม่สบายหรือป่าวนะ 
 

ทำไม จู่ๆ ก็ขาดไปเฉยๆ ไม่ยอมบอกกันสักคำ ในขณะที่หยวนมองไปยังที่นั่ง
 

ของเซียนซีที่ว่างเปล่าอยู่นั้นก็ . . 

 

ตุบ !! 
 

" เฮ้ย " หยวนอุทานออกมาทันทีหลังจากที่รู้สึกว่ามีมือของใครสักคนมาว่างลงบนบ่าของตนเอง

พอหยวนหันหน้าไปหาเจ้าของมือนั้น เจ้ามือก็ทำให้หยวนถึงขั้นกับตกใจจนทำหน้างง

 

" เซียนซี . . " หยวนพูดชื่อของคนที่มาแตะบ่าของตนเองอย่างงงๆ 
 

" ใช่ ฉันเอง ตกใจอะไรไม่ทราบครับ คุณหวังหยวน " 
 

" นายมาได้ยังไงอ่ะ " 
 

" หายตัวมามั้ง ฮ่าๆๆ " 
 

" อย่ามากวนนะ นี้มันเที่ยงแล้ว เรียนอีกไม่กี่วิชาก็จะกลับแล้ว
 

ทำไมมาเรียนเอาตอนนี้ล่ะ " 
 

" โทษที พอดีตื่นสายอ่ะ ฮ่าๆๆ " 
 

" ทำมาเป็นเรื่องตลกไปได้ มาเรียนสายแบบนี้ยังจะมาทำตัวร่าเริงอยู่อีก " 
 

" โห้ !! ทำเป็นเครียดไปได้ ผมนายอี้หยางเซียนซีคนนี้ขอสัญญากับคุณครู
 

หวังหยวนหน้าโหดโครตดุว่าจะไม่มาสายอีกแล้วครับ ฮ่าๆๆ " 
 

เซียนซีพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาไม่ยอมหยุด
 

แปะ แปะ !! หยวนตีที่ไหล่ของเซียนซีเบาๆ แล้วบอกว่า
 

" ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่ครูหน้าโหดนะ ฉันหน้าหล่อแถมใจดีจะตายย " 
 

" ฮ่าๆๆ ช่างเถอะ " เซียนพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างไม่ยอมหยุดไม่เข้าจริงๆ
 

ว่านอกจากผมที่วันนี้นั่งยิ้มอยู่คนเดียวแล้วยังจะมีคนบ้านั่งหัวเราะได้ทั้งวัน
 

อย่างเซียนซีมาอยู่ด้วยอีกหรือไง บ้าพอกันเลยทั้งหยวนทั้งเซียนซีอีกหน่อย
 

คงได้มีบ้านเป็นศรีธัญญาแน่นอน
 

" นี้ !! เลิกหัวเราะสักทีได้มั้ย เซียนซี " หยวนบอกให้เซียนซีหยุดหัวเราะ
 

" ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ " แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะหนักกว่าเดิมเสียอีก
 

" นายขำอะไรห๊ะ !! " 
 

" ขำนายนั้นแหละ ทำหน้าเครียดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วมีอะไรหรือป่าวล่ะ 
 

เวลานายทำหน้าเครียดน่ะ มันตลกชะมัดเลยนะรู้ป่าว " เซียนซีถามแล้วก็ค่อยๆ 
 

หยุดหัวเราะไปเองในที่สุด
 

" เซียนซี ฉันมีเรื่องจะถาม " หยวนบอกและทำสีหน้าจริงจัง
 

" ถามมาเลย " 
 

" วันนั้นอ่ะ วันที่พี่จุนไคนัดนายไปกินข้าวที่ห้าง ทำไมนายถึงไม่ไปล่ะ ? " 
 

" อ้าวว ทำเป็นลืมไปได้ก็ฉันบอกนายไปแล้วไง ว่าฉันติดธุระด่วน " 
 

" ธุระด่วนอะไร ที่ไหน แล้วนายไปทำธุระด่วนกับใคร ? " 
 

" เฮ้ย !! เลิกถามสักทีได้มั้ย มันเป็นธุระส่วนตัว " เซียนซีเริ่มจะหงุดหงิด
 

" ธุระส่วนตัวของนาย คือการแอบนอกใจจุนไคไปเที่ยวกับคนอื่นใช่มั้ย " 
 

หยวนพูดออกมาอย่างช้าๆ และชัดเจนทุกถ้อยคำทำเอาเซียนซีที่นั่งฟังอยู่
 

รู้สึกสะอึกไปเลย หยวนนายเห็นใช่มั้ย วันนั้น . . โธ่เอ้ยย !? 
 

" ซวยล่ะ ไม่น่าเล้ยย " เซียนซีพูดกับตัวเองเบาๆ และเบาที่สุด
 

แต่หยวนกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน 
 

" ในที่สุดก็ยอมรับเเล้วสินะ " หยวนพูดกับเซียนซีเเละทำหน้าเศร้าราวกับว่า
 

หยวนผิดหวังกับเซียนซีมากๆ ที่ทำแบบนี้ ทำไมนายทำแบบนี้ ทำไม ทั้งที่พี่จุนไค
 

เขารักนายอย่างจริงใจแต่นายกลับแอบนอกใจพี่จุนไค มันแย่ที่สุดเลย
 

" เปล่า มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจ " 
 

" ยังจะมีหน้ามาปฎิเสธอีกก็ฉันเห็นอยู่เต็มตา ว่าวันที่นายนัดไปทานข้าว
 

กับพี่จุนไคที่ห้างน่ะ นายแอบไปเที่ยวกับคนอื่น แถมห้างที่นายแอบไปเที่ยว
 

กับคนอื่นก็เป็นที่เดียวกับที่นายนัดพี่จุนไคเอาไว้อีก นายเคยคิดบ้างหรือป่าว
 

ว่าถ้าพี่จุนไคเขารู้ว่านายทำตัวเเบบนี้ พี่เขาจะเสียใจแค่ไหน " 
 

หยวนพูดกับเซียนซีด้วยสีหน้าเศร้าๆ เพราะเสียใจแทนจุนไคที่เซียนซีทำแบบนี้
 

ทำไมกันล่ะ เซียนซีทั้งที่นายเป็นคนที่โชคดีกว่าฉัน นายเป็นคนที่พี่จุนไคชอบ 
 

แต่ทำไมนายถึงไม่ยอมรักพี่จุนไคเขาอย่างจริงใจเหมือนที่พี่จุนไคเขารักนายล่ะ 
 

" หยุด !! นายไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมาก " เซียนซีทำหน้าโมโหและยกมือของตนเอง
 

ขึ้นมาปิดปากหยวนเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดพูด 
 

แต่หยวนไม่ยอมและแกะมือของเซียนซีที่ปิดปากหยวนออก แล้วพูดต่อ . . 
 

" ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่ทำแบบนี้ ฉันจะรักพี่เขาแค่คนเดียวให้เหมือนกับที่เขารักฉัน

เพียงคนเดียวเหมือนกัน แต่ฉันมันโชคร้ายไม่มีโอกาสจะได้รักพี่จุนไคเหมือนกับนาย

เพราะพี่จุนไคเขาไม่ได้ชอบฉัน " 
 

" ฉันจะรักจุนไคหรือไม่รัก หรือถ้าฉันรักพี่จุนไคแล้วแอบไปเที่ยวกับคนอื่น
 

มันจะไปเกี่ยวอะไรกับนาย นายก็ไม่ได้เดือดร้อนไม่ใช่หรอ ? " เซียนซีพูดขึ้น
 

" แต่มันไม่ถูกต้องนะ มันไม่สมควรทำ นายรู้หรือป่าวว่าการที่เราเห็นคนที่เรารัก
 

ไปรักกับคนอื่นมันเจ็บแค่ไหน ใช่มันเจ็บแต่ฉันก็ยอมเจ็บเพื่อให้คนที่ฉันรักมีความสุข

นายมันเลวที่สุดเซียนซี " หยวนตอบเซียนซี 
 

" หิ . . มีเจ็บแทนพี่จุนไคซะด้วย ในที่สุดนายก็หลุดบอกมันออกมาแล้วนะ " 
 

" ห๊ะ !! " หยวนอุทานและทำหน้าตกใจทันที นี้ผมหลุดพูดอะไรออกไปเนี่ย 
 

" นายชอบพี่จุนไค " เซียนซีพูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ 
 

" ฉันขอโทษ " หยวนขอโทษเซียนซีด้วยสีหน้าเศร้าๆ 
 

" ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ " แทนที่จะเศร้าแต่เซียนกลับหัวเราะออกมาแทน แปลกจริงๆ 
 

" มันถึงเวลาที่ฉันต้องบอกความจริงกับนายแล้วล่ะ หยวน " เซียนซีพูดต่อ
 

" ความจริง ? " หมายความว่ายังไง มีเรื่องอะไรที่ผมยังไม่รู้ หรือบางทีเรื่องที่
 

ผมสงสัยมาทั้งหมดกำลังจะถูกเปิดเผย
 

" เข้ามาใกล้ฉันหน่อยสิ " เซียนซีบอกกับหยวนพร้อมกับดึงตัวหยวนให้เข้าไป
 

ใกล้ๆ กับตนเอง จนใบหน้าของหยวนเกือบจะติดกับใบหน้าของเซียนซี 
 

" เข้ามาใกล้ๆ แล้วฉันจะเล่าความจริงให้ฟัง " เซียนซีพูดกับหยวน
 

" ใกล้ไปมั้ง ห่างหน่อยดีกว่า " หยวนบอกและถอยห่างออกมาจากเซียนซีนิดนึ่ง
 

แต่ก็ยังเป็นระยะที่ใกล้อยู่ดี เซียนซีมองหน้าหยวนอยู่พักนึ่งก่อนจะเริ่มพูดว่า
 

" ความจริงก็คือ . . "



 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
.
ความจริง คืออะไรกันน๊าา 

ติดตามต่อในตอนหน้าจ้ะ 

B E R L I N ❀