[FIC] TFBOYS ❀

ลำดับตอนที่ #5 : [ Kai & Yuan ] The Answer of My Heart : 4 [END]

The Answer of My Heart
คำตอบของหัวใจฉัน คือ คุณ เท่านั้น


 

 

ปังงง !!! เสียงทุบโต๊ะดังปังจนทำให้ทั้งหยวนและเซียนซีหันไปมองผู้ที่มาทุบโต๊ะ
 

" พี่จุนไค " หยวนเงยหน้าขึ้นและพูดชื่อของผู้ที่มาทุบโต๊ะ
 

"ทำไม ทำหน้าเครียดกันทั้งสองคนเลย มีอะไรหรือป่าว " จุนไคที่ยืนอยู่ถามขึ้น
 

" มะ ( ไม่ ) " ยังไม่ทันที่หยวนจะพูดจบจุนไคก็เดินเข้ามาใกล้ๆ หยวน
 

และใช้มือของตนเองจับหยวนให้แยกออกจากเซียนซีทันที 
 

เฮ้ออ - - รู้สึกว่าอยู่ห่างๆ เซียนซีแล้วหายใจสะดวกขึ้นเยอะเลย ว่าแต่ความจริง
 

ที่เซียนซีจะบอกมันคืออะไรกันนะ 
 

" เซียน . . " หยวนจะถามเซียนซีต่อแต่ว่าจุนไคก็ดันมาขัดจังหวะซะก่อน 
 

" หยวน นายอยู่ใกล้แฟนฉันเกินไปแล้วนะ " จุนไคบอกกับหยวนแล้วหันหน้าไปหาเซียนซีและพูดว่า . . 
 

" เซียนซี นายอย่าทำให้ฉันหึงแบบนี้สิ " 
 

" พี่จุนไคคือว่า . . " 
 

เซียนซีกำลังจะพูดบางอย่างกับจุนไคแต่หยวนดันพูดแทรกขึ้นมาก่อน
 

" ฉันขอโทษ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " หยวนพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเรียนทั้งจุนไค

และเซียนซีหันไปมองหยวนที่เดินออกไปอย่างเลื่อนลอย ทำท่าอย่างกับคนอกหัก

 

" เซียนซี " จุนไคที่ละสายตาจากการมองหยวนที่ค่อยๆ เดินห่างออกไปแล้ว

หันมาพูดกับเซียนซีแทน
 

" ฉันว่า . . เราบอกความจริงกับหยวนไปเถอะ " เซียนซีพูดขึ้น
 

" แล้วจะบอกยังไงดี ? " จุนไคถามและหลังจากนั้นเซียนซีกับจุนไคก็คุยกันต่อไป
 

จนกระทั้งถึงตอนเวลาใกล้เข้าเรียน
 

" พี่จุนไค อย่าลืมนะ เย็นนี้ที่สวนดอกไม้หลังโรงเรียน " เซียนซีบอกจุนไค
 

" โอเค นายก็พาหยวนมาให้ได้ด้วยล่ะ " จุนไคพูดขึ้น
 

" ไม่มีปัญหาครับ คุณพี่ :) " เซียนซีตอบและยิ้มให้กับจุนไค
 

จุนไคยิ้มตอบเซียนซีก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อกลับไปเรียนที่ห้องของตนเอง
 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
 

 

ตอนนี้ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว หยวนที่หายไปเข้าห้องน้ำนานมากๆ จึงกลับมาที่ห้องเรียน

หลังจากที่ชั่วโมงเรียนคาบบ่ายเริ่มขึ้นทั้งหยวนและเซียนซีต่างคนก็ต่างเงียบ

ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย ทั้งที่โดยปกติสองคนนี้จะต้องคุยกันตลอด

ไม่ว่าจะเป็นเวลาเรียน ทำการบ้าน กินข้าว หรือแม้แต่กระทั้งก่อนนอน
 

แต่ทำไมวันนี้มันถึงได้เงียบเหงา ไม่พูด ไม่คุยอย่างกับเป็นคนไม่รู้จักกัน
 

และแล้วทุกอย่างก็เงียบสนิทต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั้งไปถึงตอนเย็นหลังเลิกเรียน
 

" หยวน " เซียนซีพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นกับทั้งสองแต่หยวน
 

กลับทำเป็นแกล้งไม่ได้ยินและทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง 
 

จนเซียนซีต้องพูดอีกประโยคหนึ่งขึ้นมาเพื่อให้หยวนหยุดฟัง !!
 

" สมุดญี่ปุ่นของนายหายไปใช่มั้ย " เซียนซีพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทำเอาคนที่
 

ถูกถามหยุดกึกในทันที !! หยวนที่ถูกถามหันหน้าไปหาเซียนซีแล้วพูดต่อ
 

" นายรู้ได้ยังไง ? นายเอาไปใช่มั้ย " 
 

" นี้ ! อย่ามาใส่ความฉันนะ นายนั้นแหละ ลืมมันไว้ที่บ้านพี่จุนไคเอง " 
 

คำตอบของเซียนซีทำให้หยวนเพิ่งนึกได้ว่าลืมไว้ที่บ้านจุนไคจริงๆ
 

" เอ่อ .. จริงด้วย ว่าแต่นายรู้ได้ยังไง " 
 

" พี่จุนไคบอกกับฉันเอง เขาบอกว่าเย็นนี้ให้นายไปหาเขา

ที่สวนดอกไม้หลังโรงเรียนด้วย เขาจะได้คืนสมุดให้ " 
 

" อืม " หยวนตอบสั้นๆ แล้วก็เดินออกจากห้องเรียนไป โดยไม่หันกลับมามองเซียนซีอีก

ที่หยวนไม่คุยกับเซียนซี ที่หยวนทำเป็นไม่สนใจเขา ไม่ใช่เพราะว่าหยวนโกรธเซียนซีนะ
 

แต่หยวนงง งงกับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวหยวนเอง เซียนซีและพี่จุนไค

ว่ามันมักจะมีอะไรแปลกๆ อยู่เสมอ 

 

หยวนเดินคิดเรื่องต่างๆ ที่ตนเองเคยสงสัยมาตลอดไปอย่างเรื่อยเปื่อยจนมาถึง
 

สวนดอกไม้หลังโรงเรียน สวนดอกไม้หลังโรงเรียนช่างดูร่มรื่นและสวยงาม
 

ร่มเงาของต้นไม้ที่แผ่กระจายออกมาช่วยบดบังแสงอาทิตย์สีส้มอันร้อนแรงในยามเย็น

ที่ส่องลงมาแผดเผา ดอกกุหลาบสีชมพูที่อยู่ในสวนดอกไม้ส่งกลิ่นหอมหวนชวนฝัน

ทำให้รู้สึกสดชื่นเหลือเกิน หยวนเดินมาถึงม้านั่งสีขาวที่ตั้งอยู่ท่ามกลางดอกไม้หลากสีในสวนดอกไม้

แล้วจึงค่อยกวาดตามองสวนหลังโรงเรียนที่ตอนนี้ว่างเปล่าร้างไร้ผู้คน

' ทำไมพี่จุนไคยังไม่มาอีกนะ ? ' หยวนคิดในใจพร้อมกับนั่งลงบนม้านั่งสีขาว

ที่อยู่ท่ามกลางดอกไม้หลากสีในสวนหลังโรงเรียน

 

" หยวน รอนานมั้ย " จุนไคเดินเข้ามาทักหยวนจากข้างหลัง 
 

หยวนจึงหันหน้าไปหาจุนไคที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่น้องหยวนคนนี้ก็โดนพี่จุนไคแกล้งอีกแล้ว
 

" แปะ แปะ !! " จุนไคนำสมุดเล่มบางวิชาภาษาญี่ปุ่นที่ถือมาคืนหยวน
 

ตีเข้าที่หัวของหยวนที่นั่งอยู่อย่างเบาๆ 
 

" โอ้ย! เจ็บนะ พี่จุนไค " หยวนบอกพี่จุนไค ก่อนที่จุนไคจะเดินมานั่งลงบนม้านั่งสีขาวที่หยวนนั่งอยู่
 

" เจ็บๆ น่ะ ดีแล้วจะได้จำ ไม่ขี้ลืมแบบนี้อีก " จุนไคที่นั่งอยู่ข้างๆ หยวนพูดขึ้น
 

และขยับตัวเข้ามานั่งใกล้กับหยวน 
 

" พี่จุนไค คืนสมุดมาเถอะครับ " หยวนบอกจุนไคและยื่นมือไปคว้าสมุด
 

แต่จุนไคก็ดันชูสมุดขึ้นหนีซะก่อน หยวนเลยคว้ามาไม่ได้
 

" พี่จุนไค คืนสมุดให้หยวนมาสักทีสิครับ " หยวนบอกจุนไคด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
 

" คนขี้ลืมแบบนาย ถ้าคืนให้ง่ายๆ ก็คงจะขี้ลืมเหมือนเดิมอีก
 

เพราะฉนั้นมันจะต้องมีการเตือนความจำกันสักหน่อย "
 

จุนไคบอกกับหยวนด้วยสีหน้านิ่งๆ ปนเจ้าเล่ห์นิดๆ เอาอีกแล้วพี่จุนไค
 

นอกจากจะทำให้รักแล้วยังจะทำให้กลัวอีก หน้านิ่งๆ แบบนี้ผมเดาใจไม่ถูกเลยนะ
 

" ตะ ตะ เตือนความจำ " หยวนตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก
 

จุนไคไม่อยากให้หยวนถามอะไรไปมากกว่านี้ จึงรีบดึงตัวหยวนให้เข้ามาใกล้
 

กับตนเองแล้วโน้มหน้าลงไปจนปลายจมูกของจุนไคแตะลงที่แก้มของหยวน >.<
 

ปลายจมูกของจุนไคเลื่อนไปอย่างช้าๆ และเบาๆ บนแก้มขาวอมชมพูของหยวน
 

" ขยับเข้ามาใกล้ๆ สิ แล้วฉันจะบอกคำๆ หนึ่ง ที่จะทำให้นายไม่มีวันลืมเลยล่ะ "
 

ร่างของผมและจุนไคค่อยๆ ขยับเข้าหากันเรื่อยๆ จนชิดติดกันแทบจะรวมร่างได้อยู่แล้ว

จุนไคค่อยๆ เลื่อนปลายจมูกของตนเองที่แตะอยู่บนแก้มของผมเบาๆ ก่อนจะหยุดอย่างกระทันหัน
 

และโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกจนริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูของจุนไคแตะลงบนแก้มสีขาวอมชมพูของหยวน

 

จุ๊บ >3< 
 

" ฉวยโอกาศ " หยวนผละออกจากจุนไคทันที ที่รู้ตัวว่าถูกหอมแก้ม แล้วพูดออกมาอย่างรวดเร็ว

" ก็เตือนความจำไง ว่าถ้าลืมของไว้กับฉันอีกจะต้องโดนแบบนี้ " 

จุนไคบอกและยิ้มปนขำออกมา พี่คงจะสะใจมากใช่มั้ยที่แกล้งหยวนได้สำเร็จ
 

" จูบแก้มไปแล้ว ขอจูบปากต่อได้ป่าว ?! " จุนไคพูดต่อและใช้มือข้างหนึ่ง
 

จับที่คางของหยวนให้เชิดขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆ โน้มหน้าลงมาใกล้ ใกล้อีก ใกล้อีก 
 

" ไม่นะ ไม่ได้นะ พี่จุนไคเป็นแฟนเซียนซีจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ "
 

หยวนรีบผลักร่างของจุนไคให้ออกไปทันที ก่อนที่น้ำตาหยดเล็กๆ จะค่อยๆไหลซึมออกมา

ทำไมล่ะ ทำไมต้องร้องไห้ จะร้องไห้ไปทำไมกัน 

ในเมื่อเรื่องของผมกับพี่จุนไคมันก็เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี้ !! 

หยวนรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว พี่จุนไคเห็นหยวนเป็นแบบนี้ก็รีบใช้มือของตนเอง

ช่วยปาดน้ำตาของหยวนออกอย่างเบาๆ และอ่อนโยน 
 

" หยวน พี่ว่ามันถึงเวลาที่พี่ต้องบอกความจริงกับหยวนแล้วล่ะ "
 

จุนไคพูดพร้อมกับยิ้มหวานๆ ให้หยวน คำพูดนั้นของจุนไคทำให้ผมรู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที
 

" ความจริง " หยวนพึมพำเบาๆ ' ความจริง ' มันหมายความว่ายังไงกันแน่
 

เซียนซีกับพี่จุนไคกำลังปิดบังอะไรอยู่ หยวนรีบปวดน้ำตาออกทันทีและมองมาที่จุนไค
 

" ตั้งใจฟังให้ดีๆ นะ " จุนไคพูดพร้อมกับยิ้มให้หยวนอีกครั้ง

หยวนจึงจ้องหน้าจุนไคตาไม่กระพริบ ความจริง ? คือ อะไร 
 

" ความจริงก็คือ พี่ไม่ได้เป็นแฟนกับเซียนซีและพี่ก็ไม่ได้ชอบเซียนซีด้วย " 
 

" ห๊ะ!! ว่ายังไงนะ " หยวนที่ทำหน้านิ่งตั้งใจฟังเมื่อครู่เปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจ
 

อย่างกระทันหัน 0-0 ช็อกเลยอ่ะ แล้วที่ผมเข้าใจมาทั้งหมดมันคืออะไรกัน ?
 

" ใช่ มันคือความจริง ฉันกับพี่จุนไคไม่ได้เป็นแฟนกัน " เซียนซีที่ยืนแอบอยู่
 

ออกมาจากที่ซ่อนและเดินมาใกล้ๆ หยวนกับจุนไคที่นั่งอยู่บนม้านั่งสีขาวใจกลาง
 

สวนดอกไม้หลากสีที่ส่งกลิ่นหอมหวน ทำให้รู้สึกสดชื่นเหลือเกิน
 

" หมายความว่ายังไง " หยวนถามและทำหน้างงๆ งง งง งง
 

อยากจะเติมงอ.งู อีกยาวๆ เลยคร้าบบ ~ ผมล่ะ งงเป็นไก่ตาบอดแล้วจริงๆ
 

เซียนซีเดินมาตรงหน้าหยวนก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างของตนเองจับที่บ่าของหยวน

และทำสีหน้าจริงจังสุดๆ อย่างกับจะบอกความลับระดับชาติ 0_0 !!
 

ตุบ !! เสียงมือของเซียนซีที่วางลงบนบ่าของหยวน 
 

" ตั้งใจฟังเรื่องที่ฉันจะเล่าให้ดีๆ ล่ะ เพราะมันคือสิ่งที่นายสงสัยมาตลอด " 
 

เซียนซีบอกพร้อมกับจ้องตาหยวนเขม็ง 
 

" จ้องตาฉันอยู่นั้นแหละ จะเล่าก็รีบเล่ามาสิ " หยวนบอกกับเซียนซี 
 

นี้นายจะจ้องตาให้ฉันหวั่นไหวกับนายหรือไง ไม่มีทางซะหรอก ฮ่าๆ เล่ามาเร็วๆสิ
 

" เรื่องมันมีอยู่ว่า . . เมื่อหลายวันก่อน  . . " 

ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน 
 

" โอ้ยย ใครทักไลน์มาวะ คนจะหลับจะนอน " เซียนซีบ่นออกมา
 

ด้วยน้ำเสียงงัวเงียกับหน้าเอ๋อๆ ตาเบลอๆ แบบคนเพิ่งตื่น ก่อนจะกดดูข้อความ
 

ในไลน์ที่พี่จุนไคทักมา
 

พี่จุนไค : เซียนซีฉันมีเรื่องอยากจะถามหน่อย
 

เซียนซี : มีไรครับ พี่ชาย
 

พี่จุนไค : เพื่อนห้องเดียวกับนายที่ตัวขาวๆ ร่างบางๆ อ่ะ ชื่อหยวนใช่มั้ย
 

เซียนซี : ใช่ พี่ถามทำไมอ่ะ ชอบมันหรอ ? 
 

พี่จุนไค : 5555 ถ้าชอบ ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ได้ป่าว
 

เซียนซี : ได้สิครับ พี่เคยคุยกับหยวนบ้างหรือยัง ?
 

พี่จุนไค : ไม่เคยคุยเลย ช่วยหน่อยสิ
 

เซียนซี : ถ้าพี่ว่างเมื่อไรก็มาที่ห้องเรียนของผมแล้วกันนะครับ
 

จะได้แนะนำหยวนให้รู้จักกับพี่ด้วย ผมขอถามอะไรพี่บ้างสิครับ
 

พี่จุนไค : อะไรล่ะ
 

เซียนซี : ระหว่างเซียนซีกับหยวนใครน่ารักกว่ากัน ?!
 

พี่จุนไค : หยวนอยู่แล้ว
 

เซียนซี : โธ่ !! โกหกว่าผมน่ารักหน่อยก็ไม่ได้เนอะ 555 เดี๋ยวไม่ช่วยซะเลย

 

" ห๊ะ " หยวนอ้าปากค้างกับเรื่องที่เซียนซีเล่า 
 

" ชู่วว !! เงียบก่อนสิ " เซียนซีพูดก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาจุ๊ปาก ดูแล้วน่ารักจัง ^*^

แต่ก็แอบเจ้าเล่ห์แฮะ - - 

" มันยังมีอีกหลายเรื่องที่นายยังไม่รู้ " เซียนซีบอกแล้วจึงหันหน้าไปหาจุนไค

ที่นั่งอยู่ข้างๆ หยวน หลังจากนั้น เซียนซีก็ค่อยๆ ถอยห่างออกมาจากหยวน
 

แล้วพูดว่า . . 

" พี่จุนไค เล่าต่อเลยครับ " 

" หยวน นายยังจำวันนั้นได้มั้ย วันที่เราได้คุยกันครั้งแรก " จุนไคถามขึ้น

" จำได้สิครับ จำได้ .. ดีเลยล่ะ " 

" แล้วนายยังจำได้มั้ย ที่นายเคยถามฉันว่า? พะ พี่ รู้ได้ยังไงว่า น้องชื่อหยวน ? "

" จำได้สิครับ เพราะพี่จุนไคก็ตอบว่า? พี่ก็แค่สังเกตชื่อของหยวนที่อยู่บนเสื้อนักเรียน

น้องเนี่ย ขี้สังสัยจังเลยนะ ? " ทำไมหยวนจะจำไม่ได้ล่ะ

ก็คำตอบของพี่จุนไคทำเอาหยวนคนนี้ผิดหวังหัวใจแทบแตกสลายเลยแหละ

หยวนเองก็ผิดที่คิดไปเองว่า พี่จุนไคแอบชอบหยวนแล้วไปตามสืบชื่อของหยวนมาจนรู้

" นายรู้มั้ยว่าจริงๆ แล้วมันไม่ใช่ ฉันแอบไปตามสืบชื่อของนายมาจนได้รู้ว่า นายชื่อ หยวน

แต่ที่ฉันต้องโกหกแบบนั้นก็เพราะว่า ฉันไม่อยากให้นายรู้ว่าฉันแอบชอบนายอยู่

นายคงจะไม่เคยรู้เลยสินะ ฉันน่ะแอบชอบนายมาตั้งนานแล้ว

แต่ก็ไม่มีโอกาสจะได้บอกหรือแม้แต่จะได้พูดคุย ฉันจึงขอให้เซียนซีมาช่วยเป็นพ่อสื่อนี้แหละ " 

" ไม่ . . จริง . . " หยวนยิ่งงงเข้าไปใหญ่กับคำตอบของจุนไค นี้มันอะไรกัน

ที่ผ่านมานี้ หยวนคิดมาตลอดว่าเขาเป็นฝ่ายที่แอบชอบจุนไคอยู่คนดียวมาตลอด

แต่ทำไม ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้หรือดูออกเลยว่าจุนไคก็แอบชอบเขาอยู่เหมือนกัน

" มันคือความจริง หยวน " จุนไคมองหน้าหยวนแล้วพูดออกมาอย่างจริงจัง

" ไม่ . . จริง . . " หยวนพึมพำเบาๆ โดยที่ยังทำหน้างงๆ อยู่ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

เหมือนกับว่าทุกอย่างมันกลับตาลปัดไปหมด สิ่งเคยคิดว่าถูกกลับผิดไปหมดเสียทุกอย่าง

สิ่งที่เคยเป็นเพียงความฝันมันกลับกลายเป็นความจริงอย่างไม่น่าเชื่อ

และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งไปกว่านั้นคือ สิ่งที่เขาได้ยินจากปากของพี่จุนไคและเซียนซี

ทำไมกันนะ ทั้งทีเขาควรจะดีใจแท้ๆ ถ้าสิ่งที่สองคนนั้นบอกเป็น ความจริง แต่ทำไม . .

" ฉันชอบนายจริงๆ นะ หยวน " จุนไคบอกหยวนที่นั่งนิ่งอย่างกับวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว

" ไม่จริง!! พี่จุนไคกับเซียนซีกำลังวางแผนหลอกอะไรหยวนอยู่กันแน่ 

อย่ามาโกหกกันอีกเลย ถ้าพี่จุนไคชอบหยวนจริงๆ ทำไมถึงบอกว่าเป็นแฟนกับ

เซียนซีตั้งแต่แรก แล้วนายด้วยเซียนซี " หยวนพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเซียนซี

" ถ้านายไม่ได้ชอบพี่จุนไค ทำไมตอนนั้นนายถึงบอกฉันว่า นายชอบพี่จุนไค " 

หยวนพูดจบก็จ้องหน้าเซียนซีอย่างจับผิด 

" อย่าไปโกรธพี่จุนไคเขาเลย เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันเอง " เซียนซีบอกกับหยวน

" เพราะนาย . . ?! "  หยวนทำหน้าตกใจและพูดออกมาเสียงดัง

" ใช่ แต่ที่ฉันต้องทำแบบนี้ก็เป็นเพราะนายนั้นแหละ หยวน "  

" เพราะฉัน . . เพราะฉันเนี่ยนะ " หยวนถามและทำหน้าสงสัย ครั้งนี้ตกใจยิ่งกว่าครั้งก่อนอีก

" นายยังจำวันนั้นได้มั้ย วันที่ฉันถามว่า นายชอบพี่จุนไคหรือป่าว "


ย้อนกลับไปวันนั้น

" นายชอบพี่จุนไคใช่มั้ย " เซียนซีถาม

" ไม่ "  หยวนโกหกเซียนซี

" ให้โอกาสตอบอีกครั้ง นายชอบพี่จุนไคใช่มั้ย "  

" บอกว่าไม่ก็ไม่เซ่ !!! "  


" เพราะว่าฉันรู้ไง ว่านายไม่มีทางยอมบอกความจริงว่านายชอบพี่จุนไคอย่างแน่นอน

ฉันก็เลยต้องใช้แผนนี้ เพื่อเค้นความจริงจากใจนายออกมาไงล่ะ " เซียนซีบอกกับหยวน 

" แผน . . " หยวนพูดทวนคำตอบของเซียนซี ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวในวันนั้นอีกครั้ง


" งั้นดี "  เซียนซีบอกพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แผ่นการเด็ดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

" หือออ ? " อะไรของเซียนซีเนี่ย 

" ฉันมีอะไรจะบอกนาย ฟังให้ชัดๆ ล่ะ "  

" ว่ามา "

" ฉันชอบพี่จุนไค <3 " 


" ที่ฉันบอกกับนายว่า ฉันชอบพี่จุนไค ที่พี่จุนไคกับฉันเป็นแฟนกัน ใช่!!

มันคือเรื่องโกหกทั้งหมด แต่ที่ฉันต้องโกหกก็เพื่อที่จะเค้นความจริงให้ออกมา " 

กว่าเซียนซีจะพูดจบ ก็ทำหยวนงงไปหลายตลบเลยครับบ

" สรุปว่า . . พี่จุนไคและเซียนซีร่วมมือกันหลอกหยวนใช่มั้ย " หยวนถาม

" พี่จุนไคไม่เกี่ยว ฉันวางแผนคนเดียวทั้งหมด " เซียนซีบอกกับหยวน ก่อนจะพูดต่อ . .

" นายรู้มั้ย หยวนหลังจากที่ฉันแกล้งโกหกนายว่าฉันชอบพี่จุนไค ฉันก็รีบโทรไปหา

พี่จุนไคทันที ฉันบอกแผนการทั้งหมดกับพี่จุนไคแต่พี่เขาก็ไม่ได้เห็นด้วยหรอกนะ "

" ไม่ได้เห็นด้วยแต่ก็ร่วมมือกันหลอก ฉัน !! หมายความว่ายังไง "

" ก็หมายความว่า . . "


ย้อนกลับไปวันนั้น

เซียนซีเดินออกมาจากห้องเรียนในช่วงพักกลางวันก่อนจะหาที่สงบๆ แล้วกดโทรศัพท์หาพีุ่จนไค

( ฮัลโล ) พี่จุนไคพูดขึ้นเมื่อรับสายจากเซียนซี

" พี่จุนไค อยากรู้มั้ย ว่าหยวนชอบพี่รึป่าว " เซียนซีถาม

( นายรู้หรอ )

" ไม่ "

( แล้วโทรมาทำไมฟะ )

" ผมมีวิธีที่จะทำให้พี่รู้ว่าหยวนชอบพี่รึป่าว "

( วิธีอะไร ) 

" ผมโกหกหยวนไปว่า ผมชอบพี่จุนไค "

( ห๊ะ !!! ไอบ้าาาา ) เสียงดังลากยาวจากจุนไคส่งเสียงผ่านโทรศัพท์มา ช่างแสบแก้วหูจริงๆ 

" โอ้ย เบาๆ หน่อยครับเดี๋ยวหูผมก็แตกพอดี "

( แตกๆ ไปเถอะ สมน้ำหน้า คิดอะไรไปบอกหยวนแบบนั้น )

"  ก็นี้แหละ แผนของผม ถ้าจะรอให้หยวนมาบอกชอบพี่จุนไคล่ะก็ฝันไปเถอะ หมอนั้น

ไม่มีทางทำแน่นอน หยวนน่ะ ขี้อายจะตายไป ผมก็เลยคิดว่า . . ถ้าพี่จุนไคกับผมแกล้ง

เป็นแฟนกัน หยวนอาจจะยอมบอกความในใจกับพี่ก็ได้นะ "

( แน่ใจหรอ ว่ามันจะได้ผลน่ะ ฉันว่าไม่ได้เรื่องหรอก )

" แต่ลองทำไปก่อนก็ไม่เสียหายนี้ จริงมั้ย ? ผมไม่ได้จะโกหกหยวนมันจริงๆ จังๆ หรอก

แค่แกล้งไปงั้นแหละ เพราะว่าผมดันบอกมันไปแล้วด้วยว่า

เย็นนี้พี่จุนไคนัดผมให้ไปทานข้าวที่ห้างฝั่งตรงข้ามโรงเรียน  

เดี๋ยวผมจะพาหยวนไปเอง พี่จุนไคก็ไปรอที่ร้านแล้วกัน โอเคมั้ย ?? "

( เฮ้ออ เซียนซีนายทำอะไรเคยคิดปรึกษาฉันก่อนบ้างมั้ยเนี่ย แต่ช่างเถอะ 

ไหนๆ ก็โกหกไปแล้ว ลองดูหน่อยก็คงไม่เป็นไร อีกอย่างหนึ่งแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ฉันจะได้มีโอกาสคุยกับหยวนสองต่อสองสักที บางทีอาจจะได้รู้ว่าเขาชอบฉันรึป่าวก็ได้ )

" งั้นเอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ พี่จุนไค "

หลังจากพูดจบเซียนซีก็กดวางสายแล้วแผนการทุกอย่างก็เริ่มขึ้นนับตั้งแต่ตอนนั้น 


" คราวนี้ก็เข้าใจหมดทุกอย่างแล้วสินะ " เซียนซีถามหยวน

" ยัง !! ฉันสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง ฉันสงสัยว่าตอนนั้นน่ะ ตอนฉันไปกินข้าวกับพี่จุนไค

ที่ห้างแล้วบังเอิญเห็นนายกับใคร ?? อีกคน เขาเป็นใครกันหรอ แล้วทำไมถึงมาห้างเดียว

กับที่นัดพี่จุนไคไว้ล่ะ ไม่กลัวแผนจะแตกรึไง " หยวนถามรัวเป็นชุดเลยคราวนี้

" คนนั้นน่ะหรอ เขาชื่อน้อง จื่อฮง น่ะ จริงๆ ฉันไม่ได้อยากมาห้างฝั่งตรงข้ามโรงเรียนหรอก

แต่น้องเขาอยากมาเลยขัดไม่ได้อ่ะ น้องเขาน่ารัก ขัดใจไม่ลงกลัวโดนเกลียด ฮ่าๆๆ "

เซียนซีพูดพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย 

" เซียนซีนายชอบน้องจือฮงหรอ " หยวนถาม 

" อืม ฉันชอบน้องจือฮง ตอนนี้นายก็เข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว

ฉันขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดด้วยนะ ฉันกลับก่อนแล้วกัน เริ่มเย็นแล้ว "

เซียนซีบอกกับหยวนจบแล้วก็ค่อยๆ เดินออกไป

และในขณะที่หยวนกำลังยืนมองเซียนซีที่กำลังเดินออกไปนั้น จู่ๆ ก็ไม่รู้อะไรดลใจ

ให้หยวนรีบวิ่งเข้าไปกอดเซียนซีจากข้างหลัง >_<

หมับ O_<  หยวนรีบวิ่งเข้าไปกอดเซียนซีจากข้างหลังอย่างหลวมๆ

ก่อนจะค่อยๆ กระชับอ้อมกอดให้แน่นมากยิ่งขึ้น

" มากอดฉันทำไมเนี่ย ? ไปกอดพี่จุนไคแฟนนายโน้น " เซียนซีหันหน้ามาบอกกับหยวน

" ที่ฉันกอดนายไม่ใช่เพราะว่าฉันพิษสวาทนายซะหน่อย ก็แค่จะบอกว่า ขอบคุณนะ 

ขอบคุณจริงๆ ที่นายคิดจะช่วยให้ฉันและพี่จุนไคได้เป็นแฟนกัน ถึงแม้ว่าวิธีของนายมันจะบ้าๆ

ไปนิดหนึ่งก็เถอะ คราวหลังไม่ต้องโกหกเพื่อช่วยฉันอีกแล้วนะ ขอโทษด้วยนะที่เข้าใจนายผิดมาตลอด "

หยวนบอกกับเซียนซีและค่อยๆ คลายอ้อมกอดของตนเองออก เซียนซีจึงหันหน้ามาหาหยวนอย่างช้าๆ

ก่อนจะบอกว่า . . " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เพื่อเพื่อนรักฉันต้องช่วยได้อยู่แล้ว "

" นี้ !! สองคนนั้นน่ะ จะทำซึ้งกันอีกนานมั้ย " จุนไคที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างเงียบๆ พูดขึ้นมา

ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ หยวนกับเซียนซีและรีบดึงตัวหยวนเข้าไปกอดหน้าตาเฉย

จึงทำให้หยวนเซล้มลงไปซบที่แผงอกของจนุไคทันที ขณะที่เซล้มลงไปกระแทกกับแผงอกของจุนไค

ใบหน้าของหยวนที่กระทบกับแผงอกนั้นก็ร้อนผ่าวเสียจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้เลย 

" ฉันไปดีกว่าไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอคนรักกัน ไปล่ะ " เซียนซีตอบและยิ้มให้หยวนกับจุนไค

ก่อนจะเดินออกไปจากสวนดอกไม้หลังโรงเรียนอย่างรวดเร็ว เพราะฉนั้นตอนนี้จึงเหลือแค่จุนไคกับหยวนสองคน

" หยวน พี่ขอโทษนะ ที่ผ่านมาพี่โกหกหยวนมาตลอด ยกโทษให้พี่ได้มั้ย ? " 

จุนไคถามหยวน เมื่อหยวนฟังคำถามของจุนไคแล้ว ก็ทำหน้านิ่งครุ่นคิดคำตอบอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบว่า . .

" ไม่ !! " หยวนปฎิเสธที่จะให้อภัยจุนไคแต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มแย้มอย่างร่าเริงแทนที่จะโกรธ

นั้นเป็นเพราะว่าหยวนไม่ได้โกรธจุนไคจริงๆ แต่แค่ต้องการแกล้งอีกฝ่ายเล่นๆ มากกว่า

" เฮ้ออ จะทำไงยังไงดีนะ ขอโทษดีๆ แล้วไม่ให้อภัย งั้นก็ต้อง . .  " จุนไคพูดแล้วหันหน้ามามองหยวน

ก่อนจะจับหยวนให้หันหน้าเข้ามาหาตนเองและโน้มหน้าลงไปใกล้ๆ กับใบหน้าของหยวน 

" ต้องจับจูบเลยดีกว่า " จุนไคพูดจบก็รีบประทับริมฝีปากอันอวบอิ่มของตนเอง

ลงบนริมฝีปากบางของหยวนอย่างเบาๆ จูบครั้งนี้เป็นจูบแรก ถึงจะไม่ร้อนแรงแต่ก็นุ่มนวลและอ่อนโยน 

ขณะที่กำลังจูบกันนั้นทั้งจุนไคและหยวนเหมือนกับตกลงไปในห้วงพภังค์แห่งความฝัน

แต่ดูเหมือนว่าจุนไคจะได้สติขึ้นมาซะก่อน จึงค่อยๆ ผละออกมาจากการจูบอันหอมหวานอย่างช้าๆ 

หยวนที่ถูกจูบค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วมองใบหน้าของจุนไคที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนอยู่

ท่ามกลางสวนดอกไม้หลากสีที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ สายลมเบาๆ พัดผ่านมาทำให้กลีบดอกไม้

ในสวนค่อยๆ ร่วงหล่นจากต้นและปลิ้วไปตามสายลมอย่างช้าๆ มองแล้วช่างโรแมนติกเหลือเกิน >.<

" หยวนรักพี่จุนไคนะครับ เรื่องต่างๆ ที่ผ่านมาผมให้อภัยพี่นะ "

หยวนบอกกับจุนไคและทำท่าเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่างต่อแต่จุนไคก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

" ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้ว่านายรักฉัน ตั้งแต่. .  ตอนนั้นแล้วแหละ "

" ตอนนั้น ตอนไหนครับ !! " นี้ยังมีเรื่องไหนที่ผมยังไม่รู้อีกเนี่ย เซียนซีกับพี่จุนไคแผนเยอะจริงๆ 

" ตอนที่นายไปติวที่บ้านฉัน แล้วแอบเขียนอะไรลงไปในสมุดไง ฉันเห็นหมดแล้วนะ "

" เห็น . . "

" เห็นสิ นายเขียนว่า . . นายรักฉัน " อร้ายย พี่จุนไคเห็นหมดแล้ว มิน่าล่ะ ตอนนั้นเขาถึงไม่แย่งสมุดไป

" ตอนนี้นายไม่ต้องบอกรักฉันแบบแอบๆ อีกแล้ว บอกรักฉันมาตรงๆ เลย บอกรักฉันทุกวันได้ก็ยิ่งดี :) "

" ครับ ผมจะบอกรักพี่ทุกวัน เริ่มตั้งแต่วันนี้ พรุ่งนี้ และตลอดไป <3 " หยวนตอบจุนไคและส่งยิ้มหวานๆ ให้

แล้วหลังจากนั้นจุนไคก็เอื้อมมือหนาของตนไปจับเข้าที่มือขาวเรียวบางของหยวน

แล้วจูงมือกัน เดินกลับบ้านยามพระอาทิตย์ตกดิน

แสงสีส้มของพระอาทิตย์สาดส่องลงมาเหมือนแสงสีทองจากสวรรค์ สวรรค์ที่มีแค่ผมกับพี่จุนไคสองคน

ตอนนี้ทุกอย่างมันจบไปแล้ว ปมปริศนาทุกอย่างได้คลี่คลายออกมาหมด

คำตอบของหัวใจพี่จุนไคเป็นสิ่งที่ผมเคยสงสัยมาตลอด แต่วันนี้ผมได้รู้ความจริงแล้วนะว่า . . .

คำตอบของหัวใจพี่จุนไค คือ หยวน ผู้น่ารักคนนี้ไงครับ >//< อย่าอิจฉาผมนะ ที่พี่จุนไครักผมคนเดียว ฮ่าๆ

- THE END - 

จบแล้วนะกับแฟนฟิคเรื่องนี้ ฟินกันบ้างมั้ยเอ่ย ? 

B E R L I N ❀