ใช้ชื่อ Black_Blubber (หมายถึงแมวอ้วนสีดำกลมๆ) อิอิ เป็นความชอบส่วนตัว ตอนนี้เรียนอยู่อักษรจุฬา อินเตอร์ หรือ Balac กำลังจะขึ้นปี2 (ไว้เดียวจะมาเล่าประสยการณ์การเรียนให้ฟัง) ตอนไปแรกเปลี่ยน ก็อยู่ม.4 ลืมบอกเลย เราไปประเทศแคนาดาาา ปกติคนอื่นๆเขาก็จะไปอเมริกากัน แต่เราแหวกแนว (แม่บอก ไปแคนาดาดีกว่า ปลอดภัยดี เพราะว่าแม่กลัวไปแล้วลูกหาย 555) แต่จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอก แม่เป็นห่วงเราเฉยๆ (บอกไว้ก่อนว่าเมืองที่ไปอยู่เนี่ย เป็นเมืองเล็กๆในรัฐ Nova Scotia โห๊ย ได้ยินชื่อครั้งแรกนะ ทีไหนเนี่ย ไม่รูจัก ไม่เคยได้ยิน มันเป็นเหมือนแผ่นดินเล็กๆที่ยื่นออกมาจากแคนาดา)
WorldAtlas.com
มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า จริงๆไม่เคยมีความคิดอยากไปไหนเลย กะจะนั้งเรียนไปวันๆ สื่อสารอังกฤษก็ไม่เก่ง เรียนก็โอเค แต่บอกไว้ก่อนว่า โดนบังคับเรียนภาษาอังกฤษ มาตั้งแต่เด็ก พอพูดอ่านเขียนได้บ้าง เกรดภาษาก็3.5-4 มาตลอด แต่วิชาอื่นไม่ได้เรื่อง 555 เลขวิทย์อย่าไปพูดถึง ก็เลยรู้ตัวเองละว่ามาเอาดีด้านนี้ดีกว่า ช่วงม.3 เนี่ย ก็ชิวๆ เอาตัวรอดไปวันๆ ไม่ได้คิดถึงอนาคตแม้แต่น้อย ก็มีคิดเรื่องเลือกแผนการเรียนบ้าง แต่ก็ไม่ได้จริงจัง จนวันนึง เพื่อนสนิท มาบอกว่าจะไปแลกเแลี่ยนที่เมกานะ เราก็แบบ หรอๆ ดีเนอะ แต่ในใจก็แอบเศร้า แบบเห๊ยเพื่อนจะหนีไปหาหนุ่มฝรั่ง 5555 แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไร ถึงอยากไปแต่ก็คงคิดว่า จะไปยังไง ป่านนี้ก็คงไม่มีใครพาไปหรอก เพราะก้เทอม2 แล้วพวกโครงการแลกเปลี่ยนเขาก็น่าจะเปิดสอบกันตั้งแต่กลางปี แต่ด้วยโชคเข้าข้างมั้ง ไปเปิดเจอโครงการแลกเปลี่ยนในนิตยสารที่ถูกทิ้งล้างอยู่ในห้อง ที่ไม่มีใครเปิดอ่านมัน 5555 (student weekly มั้ง จำไม่ค่อยได้) ตอนนั้นก็ตื่นเต้น ลองสมัครไปสอบเล่นๆดูละกัน ได้ไม่ได้ค่อยว่ากัน วันนั้นก็กลับบ้านไปบอกแม่ แม่ก็คิดว่าเราจะไปสอบเล่นๆ ไม่ได้จริงจัง แถมวันสอบดันเป็นวันเกิดแม่อีกต่างหาก
ผ่านไปสักพัก ก็ประกาศผล แบบตื่นเต้นมากกก เพราะกลัวไม่ได้ เพราะข้อสอบมันยากอ่ะ แบบเผื่อใจไว้เลย แต่สุดท้ายก็ติดนะ แต่ดันต้องไปสอบสัมภาษณ์ไง ก็เตรียมตัวไป แต่ก็พูดไม่ได้ดีมาก มัวแต่กลัว แต่เขาคงสงสาร ให้ไปก็ได้ 555 เหมือนเป็นความโชคดี ปนกับความโชคร้าย เพราะ ทำให้พ่อแม่หนักใจพอควร เพราะมันก็ต้องใช้เงินจำนวนนึง ก็ค่อนข้างมากนั้นและ เราก็แบบกลัวไปแล้วจะอยู่ได้มั้ย แม่ก็เป็นห่วงมาก แต่เราก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว ก็เลยแบบ ไปก็ไป เป็นไงเป็นกัน ทั้งชีวิตไม่เคยออกนอกประเทศแม้แต่ครั้งเดียว แถมต้องไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ จะรอดมั้ยเนี้ยย TT
มีเวลาอีกครึ่งปี กว่าจะไป ก็นั้งนับวันรอ ไปเรียนภาษาเพิ่มกับเพื่อนสนิทเนี่ยและ แล้วก็ นั้งแบบ เมื่อไหรจะได้ Host เรื่องนี้ก็หนักใจมาก เพราะมันมีคนที่ ไม่ได้ host แล้วไม่ได้ไปก็มี ถึงจะน้อยก็เถอะ แบบกว่าเราจะได้host ก็ช่วงเดือน พฤษภาเลย ก็แอบลุ้นแบบ host จะโอเคกับเรามั้ย จะรับเราได้มั้ย ก็มีเมลไปคุยกับเขาบ้าง นิดๆหน่อยๆ คุยด้วยอังกฤษ งูๆปลาๆ ที่มีอยู่ 555 แต่เวลายิ่งผ่านไป เราก็ยิ่งกลัว เพราะใกล้ต้องจากบ้านแล้ว ตั้งปีนึงเลยนะ ไม่เจอพ่อแม่พี่น้อง สุดแสนจะเศร้า แล้วเราคิดถูกมั้ยเนี่ย แต่แล้ว วันเดินทางก็มาถึง
To be continued
ปล.เป็นเด็กแลกเปลี่ยน IES รุ่น15 นะ
(ถ้าใครอยากรู้ข้อมูลหรือสนใจจะไปแลกเปลี่ยนก็มาcomment มาถามกันได้นะ :)
ความคิดเห็น