[บารามอส] ขอคำตอบให้ฉันหน่อยจะได้มั๊ย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1



"นายยังรักฉันอยู่ใช่มั๊ย"วาจาของหญิงสาวตรงหน้าเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพราะไม่มั่นใจว่า ชายตรงหน้าเธอจะตอบเช่นไร...

  

   นาน...นานมากที่ความเงียบปกคลุมคนทั้งสอง...ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกจากปากของชายหนุ่ม...หญิงสาวที่พยายามกลั่นน้ำตาไว้....

    บัดนี้...มันไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกแล้ว เพราะเธอกลัว คำตอบของชายหนุ่มตรงหน้า...น้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้น ยกมือขึ้นมาปาดมันออก แต่ไม่มีวาจาใดๆเอ่ยออกจากปากของชายหนุ่ม...



"คาโล นายตอบฉันมาสิ ว่ายังรักฉันอยู่ใช่มั๊ย"หญิงสาวยังคงถามทั้งน้ำตา แต่ก็ยังมิมีคำตอบออกจากปากของชายหนุ่ม

   ชายหนุ่มที่เธอรักสุดหัวใจ...คาโล วาเนบลี  ปริ๊น ออฟ คาโนวาล



"งั้นก็ได้ คาโล วาเนบลี ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนายจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีก"หญิงสาวเอ่ยเสียงแข็งพลางเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะประทับจูบไว้บนดวงหน้าของอดีตชายคนรัก



   แล้ววิ่งจากไป โดยไม่คิดจะเหลียวมอง...



  ส่วนชายที่โดนประทับจูบไว้บนดวงหน้านั้นกลับพำพึมว่า "ขอโทษ เฟริน ที่ฉันไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้ ฉันขอโทษจริงๆ"

            ***********************************

   ย้อนกลับไปเมื่อ สองชั่วโมงก่อน...



"เฟริน ฉันมีเรื่องจะบอกนาย"คาโลพูด น้ำเสียงบอกว่าเครียดจัด



"มีอะไรเหรอ คาโล"เฟรินหันมาถามอย่างสงสัย



"ฉันกำลังจะแต่งงาน"คาโลพูดเสียงเรียบ



"..."เฟรินเงียบ ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วถามว่า "แต่งกะใครล่ะ คาโล"



"ฉันกำลังจะแต่งงานกับ...เจ้าหญิงมาเรีย"คาโลพูด



"..."เฟรินเงียบเหมือนจะอึ้ง มองชายตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ



    เงียบ...แต่ความเงียบก็ถูกทำลายโดยหญิงสาวที่ถามด้วยความคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น



"นายล้อฉันเล่นรึไง คาโล"



"ฉันไม่ได้ล้อนายเล่น เป็นเรื่องจริง"คาโลพูดเสียงเรียบ และใบหน้าก็เรียบเฉย ราวกับว่าไม่เสียใจกับเรื่องนี้...



"555+ นายอย่ามาโกหกกันหน่อยเลย เจ้าหญิงที่ไหนจะรักนายได้ นายอย่าล้อเล่นสิ 555+"เฟรินพูดแล้วหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะนั้นมันเจือปนไปด้วยความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด



   เธอรู้ว่าคนตรงหน้าไม่เคยโกหก ไม่เคยเลยตั้งแต่เธอรู้จักมา...แต่เรื่องนี้...เธอรับไม่ได้จริงๆ ไม่มีทาง และไม่มีวันด้วย...



"เฟริน...นายเลิกรักฉันเถอะ"คาโลพูด



"นะ...นะ...นายพูดอะไรน่ะ คาโล..."เฟรินพูด มองชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

"เลิกรักฉันเถอะ เฟริน"คาโลพูดเน้นคำ



"ไม่!!!"เฟริตะโกน



"เฟริน"คาโลเรียกเธอ แต่บัดนี้หญิงสาวตรงหน้าเขาไม่มีสติพอที่จะฟังคำพูดของเขาอีกแล้ว



"ไม่ๆๆๆๆๆ ฉันไม่เลิกรักนาย คาโล ไม่มีวัน ได้ยินมั๊ย ไม่มีวัน!!!"เฟรินตะโกนพลางปิดหูตนเอง ราวกับจะปิดกันเสียงที่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ให้เข้ามา



"เฟริน..."คาโลเรียกชื่อของหญิงคนรักอีกครั้ง



    เฟรินเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "นายยังรักฉันอยู่ใช่มั๊ย"

                                           ******************************

หลังจากนั้นสองเดือน



    เฟรินกลับไปอยู่ที่เดมอสแล้ว ส่วนคาโลนั้นก็กลับไปคาโนวาล เพื่อไปแต่งงาน...และก็ขึ้นตำแหน่งเป็นคิงทันที....



ณ เดมอส



"เฟลิโอน่า มาทานอาหารได้แล้วลูก"เสียงของจ้าวปีศาจเรียกลูกของตน



   แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาจากผู้เป็นลูก เฟรินได้แต่นั่งเหม่อออกไปด้านนอก มองไปที่ไกลแสนไกล เธอเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เธอกลับมาที่นี่ ไม่สิ ตั้งแต่วันนั้น วันที่ชายที่เธอรักสุดหัวใจบอกว่าจะไปแต่งงานกับหญิงอื่น ที่ไม่ใช่เธอ...



"คาโล..."เฟรินเอ่ยออกมา เสียงนั้นออกจะแตกพร่า...แล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง แต่สีของน้ำตาของเธอนั้นไม่เป็นสีใสเหมือนแก้วอีกแล้ว แต่มันเป็นสีแดงโลหิต...เพราะเธอร้องได้มานานมากแล้ว และเธอก็ไม่ยอมที่จะทานอาหารหรือแตะน้ำเลย...



"เฟลิโอน่า...เพราะเจ้านั้นใช่มั๊ย เพราะเจ้านั้น ถึงทำให้ลูกเป็นอย่างนี้"ท่านจ้าวถาม ทั้งๆที่รู้ว่าจะไม่มีคำตอบออกจากปากของผู้เป็นลูก



"คาโล...คาโล นายอย่าไป...คาโล...ไม่!!!!!!"เธอพูดแล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลพรากมากกว่าเดิม พลางใช้มือของเธอนั้นขูดแขนของตัวเองจนเป็นรอยแผล แล้วเลือดก็ค่อยๆไหลรินลงมา แต่ผู้กระทำกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่กลับพร่ำเพ้อหาคนที่ไม่อยู่ที่แห่งนี้...



   ท่านข้าวปีศาจที่มองมานานทนไม่ไหวที่เห็นลูกสาวของตนเป็นเช่นนี้ จนเสกให้ลูกของตนหลับไป...



"เฟลิโอน่า พ่อจะไปฆ่าคนที่ทำให้ลูกเป็นทุกข์ให้เอง"ท่านจ้าวพำพึมบอกร่างของลูกสาวที่หลับใหล แล้วหันไปสั่งเหล่าทหารว่า "ไปเตรียมม้ามา ข้าจะไปคาโนวาล"



"พระเจ้าค่ะ"ทหารรับแล้ววิ่งไปทันที



    จ้าวปีศาจอุ้มร่างที่ไร้สติของลูกสาวของตนเดินไป แล้วกล่าวว่า "ไปเตรียมเกวียนมาด้วย ข้าจะพาเฟลิโอน่าไปด้วย"



"พระเจ้าค่ะ"ทหารอีกคนรับแล้วไปจัดเตรียมเกวียน



                           ***********************

ณ คาโนวาล



"เจ้าพี่เพคะ"เสียงของสาวนางหนึ่งร้องเรียกพระสวามีของตน



"มีอะไรหรือ มาเรีย"คาโลถามเสียงเรียบ แต่ไม่มองหน้าของผู้เป็นภรรยา



"เจ้าพี่ น้องอยากไปเที่ยวที่ตลาด เจ้าพี่ไปกับน้องได้มั๊ยเพคะ"มาเรียถามอย่างติดจะเกรงใจ



"เจ้าจะไปทำอะไร"คาโลถาม แต่ก็ยังไม่มองหน้าของผู้เป็นภรรยาเช่นเคย



"น้องอยากไปซื้อของน่ะเพคะ"มาเรียตอบ แต่ในใจเธอนั้นกำลังร่ำไห้...



    เจ้าพี่ไม่รักน้องเลยหรือ ถ้าไม่รักแล้วแต่งงานกับน้องทำไม...



"ขอโทษ ฉันไม่ว่าง"คาโลตอบอย่างไร้เยื่อใย



"เจ้าพี่แต่งงานกับน้องทำไม ในเมื่อเจ้าพี่ไม่ได้รักน้อง!!!"มาเรียระเบิดอารมณ์ออกไปทันที



   เธอทนไม่ได้อีกแล้ว ทั้งๆที่เธอรัก เธอหวงเจ้าพี่ขนาดนี้ แต่เจ้าพี่กลับไม่ให้ความสนใจน้องเลย...แล้วอย่างนี้มาแต่งงานกับน้องทำไม!!!



   คาโลละสายตาออกจากงานที่กองอยู่ แล้วพูดว่า "ก็เพราะใคร ที่ทำให้กระหม่อนต้องมาแต่งงานกับท่าน แล้วเพราะใครที่ทำให้ กระหม่อมต้องเสียคนรักของกระหม่อมไป"



    มาเรียสะดุ้งเฮือก...



   ใช่! นั้นเพราะเธอ...แต่ที่เธอทำไป เพราะเธอคิดว่า เจ้าชายคาโลก็มีใจให้กับเธอเช่นกัน เธอไม่คิดว่าเจ้าชายจะมีคนรักอยู่แล้ว...



"เจ้าพี่..."มาเรียเรียก คาโลมองหน้าของมาเรียแล้วเอ่ยว่า "ท่านได้แค่ร่างกายของกระหม่อมเท่านั้น ท่านไม่มีวันได้หัวใจของกระหม่อมเพราะหัวใจของกระหม่อมมีไว้เพื่อเธอคนที่กระหม่อมรักเท่านั้น"



    ไม่เป็นไร อย่างน้อยเธอก็ได้เขามาแล้ว ไม่มีใครมาแย่งเขาไปจากเธอได้อีกแล้ว มาเรียคิด แต่ความคิดนั้นก็ต้องเป็นเพียงฝัน เมื่อคาโลพูดขึ้นว่า "วันนี้ กระหม่อมจะไปจากที่นี่"



"หมายความว่าอย่างไร เจ้าพี่"มาเรียถาม เสียงสั่นเครือ



"ก็หมายความว่า กระหม่อมจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของท่านอีกแล้ว ท่านมาเรีย แล้วอีกอย่างนะท่านมาเรีย งานแต่งงานนั้นเป็นของปลอม"คาโลพูดอย่างไร้เยื่อใย



______________________________________________________________________________________________________



    เอาล่ะครับก็จบไป 1 ตอน ไม่รู้ว่าจะโดนแฟนๆของ คาโลอัดระหว่างทางรึเปล่า? แต่อยากลองแต่งแบบนี้ดู อยากรู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้แล้วคาโลจะจัดการกับปัญหายังไง



    ก็ถ้าชอบก็บอกนะครับ แต่ตอบจบ ที่ซึ่งกินใจนั้นมันอาจจะเป็น เศร้าก็ได้ ใครจะไปรู้ เพราะผมยังไม่ได้แต่งตอนจบ แต่อยากมาลงก็เลยเอามาลง ไม่รู้จะลงหมวดอะไร ก็เลยลงหมวดนี้ก่อน แต่อาจจะจบแบบซึ่งกินใจก็ได้



    เอาล่ะๆ โม้มาเยอะแล้ว ต้องไปก่อนล่ะ บาย บ๊าย