คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF 2JAE] แอบ : 04 (100%) END
แอบ
2JAE
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
"ยองแจทำอะไรอยู่ลูกออกมากินข้าวเย็น"
".............. "
"ได้ยินมั้ยเนี่ยแม่เรียกไปกินข้าว"
ผมได้ยินเสียงแม่เรียกชัดเจนแต่ยังไม่อยากให้แม่เห็นหน้าตอนนี้ ไม่พร้อมที่จะพูดกับใครทั้งนั้น
ตั้งแต่ผมกลับมาจากข้างนอก ผมก็มุดหัวอยู่ในห้องนอนคลุมโปงอยู่บนที่นอนนี้ ความรู้สึกอัดอั้นในใจมากมายที่เก็บมามันพรั่งพรูออกมาในรูปน้ำตา ผมรู้สึกตัวเองร้องไห้หนักมาก ครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้แบบนี้ก็ตอนโดยแม่ตีตอนแอบไปเล่นน้ำกับเพื่อนโดยไม่บอกแม่ผมมันแค่เด็กสิ้นคิดคนนึง
นอกจากพี่แจบอมจะไม่รักแล้วเค้าต้องเกลียดผมแน่ๆ ยองแจนายทำอะไรลงไป
ตอนนี้เค้ามีแฟนแล้ว ผมต้องตัดใจ แต่ผมไม่ได้อยากถูกพี่แจบอมเกลียดแล้วมองด้วยสายตาแบบนั้น
"นี่!!ชเวยองแจ แม่เรียกทำไมไม่ตอบ"อยู่ๆผ้าห่มที่คลุมอยู่ก็ถูกเจ้าของเสียงแว๊ดเมื่อครู่นี้ดึงออกแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว แม่เข้ามาในห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่
"แม่!!!"สีหน้าแม่ก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
"ยองแจเป็นอะไรลูก นี่ร้องไห้ใช่มั้ย"
แม่นั่งลงมาบนเตียงและจ้องหน้าผมใกล้ๆด้วยสายตาเป็นห่วง ผมรีบหลบตาแม่ทันที ยิงแม่ทำแบบนี้น้ำตามันพาลจะไหลอีกรอบ จริงๆตอนนี้ผมหยุดร้องไห้ไปสักพักแล้ว แต่ตามันคงยังบวมอยู่แน่ๆเลยแม่เลยรู้
"คือว่าเออ คือ ผมสงสารยูคยอมอะแม่ ผมเลยร้องไห้"
นี่ไม่รู้จะบอกแม่ออกไปยังไงดีบอกจะให้บอกว่าร้องไห้เพราะอกหักก็อายแม่อีก
"เอ๋??ยูคยอมเป็นอะไร ทำไมยองแจต้องร้องไห้สงสารขนาดนั้น"แม่ดูตกใจและอยากรู้มาก
"ยูคยอมมันอกหักอะแม่"ยูคยอมชั้นขอโทษ
"ยูคยอมอกหักแต่ยองแจร้องไห้เนี่ยนะลูก ถ้าบอกว่ายองแจอกหักยังจะหน้าเชื่อกว่า"
"ไม่ใช่!!ไม่ใช่ผมนะ ยูคยอมอกหักจริงๆ ผมเห็นยูคยอมเพื่อนรักเสียใจผมเลยสงสาร แล้วก็เจ็บปวดแทนเพื่อนอะเลยร้องไห้ ยูคยอมจริงๆนะแม่ ไม่ใช่ผม"
อะไรของแม่เนี่ยบอกว่ายูคยอมทำไมต้องสงสัยด้วย
"อะ อะยูคยอมก็ยูคยอม อกหักใช่มั้ยไหนลองเล่ามาสิว่าเป็นยังไง"
แม่จะมาอยากรู้ทำไมเนี่ย แต่ว่าถ้าเล่าให้แม่ฟังแม่อาจจะให้คำปรึกษาดีๆก็ได้นะ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว
ยูคยอมยืมชื่อนายมาใช้หน่อยนะไว้จะเลี้ยงขนมตอบแทน ผมขยับตัวขึ้นมานอนบนตักแม่
"คือว่า ยูคยอมอะแอบชอบรุ่นพี่ที่โรงเรียนคนนึง มันคิดว่าแค่ได้แอบมองได้พูดคุยก็มีความสุขแล้ว แต่แล้ววันนึงอะแม่แฟนพี่เค้าก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ มันก็เลยเสียใจมากๆ"
"อืมแล้วไงต่อ"
"แล้ววันนี้เรา เอ๊ย! ไอ้ยูคยอมไปกินข้าวด้วยกันสามคนทั้งพี่ที่ชอบแล้วก็แฟนเค้าด้วย แบบโดนบังคับให้ไปทั้งที่ไม่อยากไปเลยสักนิดเลย"
"ฟังจากเสียงที่ลูกแม่เล่าแล้วเนี่ยเจ็บปวดยังกะเรื่องตัวเองเลยเนาะ"
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่แม่ยิ้มแปลกๆ แล้วเล่นผมของผมไปมา
"ก็เพื่อนรักผมนี่นา แม่อย่าเพิ่งขัดจะเล่าต่อ พอไปกินข้าวกันใช่มั้ยหละ ยูคยอมมันดันทำตัวงี่เง่ามากๆใส่พี่เค้าทั้งสองคนอะแม่ ทั้งที่บอกไม่อยากไปยังบังคับให้ไปคนมันเลยหงุดหงิดอะ"
"ยูคยอมทำอะไรหละที่งี่เง่าอะ"
"พูดไม่ดีกับพี่เค้าแถมยังพาลจนเกิดอุบัติเหตุทำให้อาหารหกใส่แฟนพี่เค้าอีก แต่มันไม่ได้ตั้งใจนะแม่ มันไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลยสักนิด มันก็เสียใจกับสิ่งที่มันทำเหมือนกัน แต่ว่าก็ถูกมองด้วยสายตาตัดพ้อ มันก็เลยวิ่งหนีออกมาเลย"
"แบบนี้ก็เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ ถ้าใจเย็นสักนิดไม่พาลเหตการณ์นี้จะไม่เกิดนะลูก เราแอบชอบเค้าเค้าไม่ผิดสักหน่อยที่เค้าจะมีแฟน"
"ก็ถึงบอกว่ารู้สึกผิดอยู่นี่ไง ผมควรจะทำไงดีหละแม่"
"ลูกไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะเป็นเรื่องของยูคยอมนะ หึหึ"
"อ่านั้นแหละๆ ผมจะได้ไปบอกยูคยอมมันไง "
"รู้สึกผิดก็ไปขอโทษเค้าสิลูก เค้าเป็นรุ่นพี่ทั้งสองคนเลยใช่มั้ยเราเป็นเด็กไม่ควรไปทำกริยาแบบนั้นต่อคนที่อายุมากกว่านะ ยังไงก็ต้องไปขอโทษเค้าซะ ส่วนเรื่องที่เค้ามีแฟนแล้วเราก็ควรจะตัดใจซะ ลองถอยออกมาห่างๆจากเค้าดูมันอาจจะตัดใจง่ายขึ้น ถึงจะต้องใช้เวลาสักนิดก็เถอะ ยิ่งรีบตัดใจมันจะยิ่งไม่เจ็บมากนะ"
"เฮ้ออออออ ยากจังเลยนะแม่ตัดใจเนี่ย"ผมกอดแล้วใช้หน้าตัวเองมุดๆอยู่ตรงพุงน้อยๆของแม่พอดี
"นี่ลูกแม่โตเป็นหนุ่มแล้วสินะเนี่ย"
ผมไม่รู้แม่หมายถึงอะไร แต่ได้กอดแม่ได้นอนหนุนตักแบบนี้มันทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย วันพรุ่งนี้ผมควรไปขอโทษพี่ซูจีกับพี่แจบอมซะจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดแบบตอนนี้ แต่เอาจริงผมยังไม่กล้าสู้หน้าพี่แจบอมเลย เขียนจดหมายไปขอโทษได้มั้ย ส่วนที่บอกว่าถอยห่างถ้าหมายถึงจะไม่ได้เจอหน้าพี่แจบอมออีกเลยงั้นผมขอคิดดูก่อนนะ แต่คือยังไงผมก็ต้องตัดใจอยู่แล้ว ฮืออออออออ เสียใจโว้ยยย
"ป่ะไปกินข้าว พ่อรอนานแล้ว"
"ครับแม่"
+++++++++++++
เช้าวันต่อมา
"ยองแจตื่น เดี๋ยวนี้ วันนี้วันจันทร์นะ"
ผมรับรู้ได้ถึงแรงสั่น6.7ริกเตอร์ เพราะแม่กำลังเขย่าตัวผมให้ตื่นนอน แต่ตาผมมันลืมไม่ขึ้นจริงๆอะแม่
"อืมมมมม"
"นี่ไอ้เด็กจอมขี้เซา ตื่น!!!!!!!"ถูกแม่กระชากผ้าห่มออกไปอีกแล้ว หนาว
"วันนี้ผมหยุดได้มั้ย คนกำลังอกหักอยู่นะแม่ผมเสียใจไปเรียนไม่ไหวอะ"
"ไม่เกี่ยวแล้ว ไหนบอกเรื่องของยูคยอม ตื่น!!!!" อั๊กกกก!!!!!
"โอ๊ยยย แม่อ่าาาา"
ความพยายามในการปลุกผมของแม่สำเร็จ แม่พลักผมตกลงจากเตียง ไม่รู้มือหรือเท้าที่ส่งผมลงมาจากเตียง งืออออ เจ็บชะมัดเลย
"ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ"
คำพูดสุดท้ายก่อนแม่ออกจากห้องไปมันทำผมหลับต่อไม่ลง นี่แหละคือสาเหตุที่แม่ต้องมาปลุกผมทุกวัน มีแม่คนเดียวเท่านั้นที่ปลุกผมตื่นได้
ระหว่างอาหารเช้า
"เติมข้าวอีกมั้ยยองแจ"
"ไม่เอาแล้วครับแม่"
ทั้งๆที่เมื่อวานก็ไม่ได้กินอะไรเลยเช้านี้ก็ยังไม่รู้สึกเจริญอาหารเลย ผอมแน่เลยคราวนี้เรา
"ที่โรงเรียนเป็นไงบ้างลูก"
พ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆแม่ถามผมโดยที่ตายังจับจ้องอยู่ที่หนังสือตรงหน้า
"ก็ดีครับพ่อ"
"ถามที่ไหร่ก็บอกว่าก็ดี ขยันได้แล้วนะยองแจอย่ามัวแต่เรื่อยเปื่อย"
"เฮ้ออออ ผมคิดว่าจนกว่าจะเข้ามหาลัยผมจะไม่ไปที่โรงเรียนศิลปะแล้วครับ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมนอนคิดมาค่อนคืน แม่บอกว่าผมควรจะห่างออกมาเพราะเค้ามีแฟนแล้ว ผมคิดดูแล้วว่ามันหน้าจะดีต่อหัวใจน้อยๆดวงนี้ด้วยเหมือนกัน
"เอ๊ะ!แม่ไม่ได้ฟังอะไรผิดไปนะ"
"ฟังไม่ผิดหรอกแม่ ผมไปเรียนก่อนนะ"
+++++++++++++++++++
ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง ผมแวะมาที่โรงเรียนศิลปะเพื่อขอโทษพี่แจบอมกับพี่ซูจี เรื่องเมื่อวาน แล้วก็ตั้งใจจะมาลาทุกๆคน ผมคงจะไม่มาที่นี่สักระยะ ขอเวลาทำใจ ตอนนี้รู้สึกหายใจไม่ค่อยทั่วท้องเอาซะเลย
"อ้าว!!รถพี่แจบอมไม่อยู่หนิ"
หรือว่าตอนนี้พี่แจบอมจะไม่อยู่ หรือเราจะรีบเข้าไปเก็บของแล้วฝากพี่จินยองบอกเรื่องที่จะไม่มาเรียนสักพักกับพี่แจบอมดี ส่วนเรื่องขอโทษโทรไปบอกก็ได้หนิ เอาแบบนี้ดีกว่า
ผมตัดสินใจเรียนเดินเข้าไปทันที แต่ว่าแบบนี้เราจะไม่ได้เห็นหน้าพี่แจบอมอีกนานเลยนะ ความคิดเริ่มสับสน แต่ว่าถ้าให้เจอหน้าตอนนี้ก็ไม่กล้าอยู่ดี ไม่รู้จะมองหน้ายังไง รีบเก็บของรีบไปดีกว่ายองแจนายจะตัดใจจากเค้านะ ไม่ต้องเจอหน้าเค้านี่แหละดีที่สุด
"ยองแจ!!มายืนขว้างประตูทำไม"เสียงพี่จินยองปลุกผมตื่นจากความคิดของตัวเอง
"อะ!!สวัสดีครับพี่จินยอง เอ่อ คือว่าพี่แจบอมไม่มาหรอครับ"
"ไปทำธุระแปบนึงอะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"
"จะกลับมาแล้วหรอ"ไม่ได้การแล้วต้องรีบแล้ว
"ทำไมอะ ยองแจก็ไปวาดรูปรอกับซูจีในห้องแจบอมดิ วันนี้ไม่มีใครมาเรียนเลยสงสัยใกล้สอบกันมั้ง"
พี่จินยองพูดเสร็จแล้วหันหลังเดินกลับห้องไป อ่าพี่ซูจีก็อยู่หรอ ผมควรจะไปขอโทษเค้าตรงๆมั้ยอะไหนๆเค้าก็อยู่แล้ว ผมรู้สึกผิดกับพี่ซูจีเรื่องเมื่อวานจริงๆนะ ผมตัดสินใจเดินไปยังห้องเรียนที่แสนคุ้นเคย
ก๊อก ก๊อก ผมเปิดประตูห้องเข้าไปทันทีหลังจากเคาะประตู จังหวะนั้นพี่ซูจีก็หันมาพอดี
"ยองแจ"
เธอยังคงยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ไม่มีทีท่าว่าโกธรผมสักนิดเลย ยองแจนายมันเด็กงี่เง่าทำอะไรไปเนี่ย
"สวัสดีครับพี่ซูจี"ผมเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆ ในใจแอบกลัวเบาๆ
"แจบอมออกไปข้างนอกเดียวก็มาแล้ว"
"คือ พี่ซูจี เรื่องเมื่อวาน เอ่ออ ผมขอโทษ"ผมก้มหัวขอโทษเธออย่างสำนึกผิดสูงสุด
"เห้ย!!ไม่ต้องขอโทษพี่ไม่ได้โกธร มันเป็นอุบัติเหตุพี่เค้าใจ พี่สิต้องขอโทษที่บังคับยองแจให้ไปด้วย"
"ผมมันเด็กไม่ดีงี่เง่าเลยทำให้พี่ต้องเดือดร้อน"
ยิ่งพี่ซูจีไม่ว่าผมเลยแถมยังขอโทษผมอีก ผมยิ่งเสียใจจนน้ำตาจะไหล
"เด็กน้อยขี้แย แค่นี้เองจะร้องไห้ทำไม เรื่องเล็กจี๊ดเดียว"
ไม่รู้น้ำตามันไหลออกมาตอนไหน พี่ซูจีเอามือมาลูบหัวผม พร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเธอ พี่แจบอมเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับเค้าที่สุดแล้ว ผมเอามือปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะยิ้มตอบกับไปอย่างขอบคุณ
"คือพี่ซูจีครับ ผมฝากขอโทษพี่แจบอมด้วย แล้วก็ฝากบอกพี่เค้าว่าผมจะไม่มาที่นี่สักพัก จนกว่าจะเข้ามหาลัยได้ หรือว่าอาจจะนานกว่านั้น"
พูดออกไปเองก็เสียใจเอง จะไม่ได้เจอพี่แจบอมอีกแล้วนะยองแจ
"ทำไมหละ!!"
"แม่อยากให้ตั้งใจเรียนกับอ่านหนังสือมากกว่านี้"
"พี่ว่าบอกแจบอมเองดีกว่าเดียวเค้าก็มาแล้ว เดี๋ยวพี่โทรตามให้มันรีบกลับ"ผมควรจะรีบไปจากที่นี่ดีกว่า
"ไม่ต้องครับ! ผมรีบไปทำธุระต่องั้นผมไปเก็บของก่อนนะครับ"
ผมก้มหัวลาพี่ซูจีแล้วรีบออกไปจากห้องนี้ทันที
ผมเข้ามาในห้องเก็บของเก็บอุปกรณ์ทั้งดินสอ สี อะไรมากมายที่เป็นของผมลงกระเป๋าที่ละอย่าง ใจรู้สึกโหวงๆแบบบอกไม่ถูก มันนานเท่าไหร่แล้วที่ผมมาเรียนวาดรูปที่นี่เกือบทุกวัน ต่อไปจะไม่ได้มาแล้วนะพี่แจบอม
"ยัยซูจี!!มาเอาขนมที่เธอฝากซื้อไปเดี๋ยวนี้ ชั้นจะเอาของไปเก็บในห้องเก็บของก่อน"
อยู่ๆเสียงที่ผมกำลังคิดถึงมันดังขึ้นหลังประตูบานนี้ พี่แจบอมกลับมาแล้ว เห้ยเอาไงดี พี่แจบอมจะเอาของมาเก็บในนี้ด้วย ยังไม่พร้อมเจอจริงๆนะ ผมรีบยัดๆทุกสิ่งลงกระเป๋าไม่มีเวลามาระลึกความหลังแล้ว
หรือจะปีนออกหน้าต่างดีอะ ผมรีบวิ่งไปดูตรงที่หน้าตาว่าพอจะปีนออกได้มั้ยมันสูงระดับนึงเลยนะเนี่ย ไม่กล้าอะกลัวเจ็บ เอาไงดีเข้าไปหลบในตู้ก่อนได้มั้ย ตู้ๆๆ มีตู้เหล็กอันใหญ่ที่ใช้เก็บภาพอยู่สองสามตู้ โชคดีจังที่ในตู้ยังพอมีที่ว่างให้ผมเขาไป ผมรีบเข้าไปนั่งหลบอยู่ในตู้และดึงประตูมันเข้ามา ทำไมต้องมาแอบแบบนี้ด้วยทำตัวเหมือนขโมยเลยวะยองแจ พี่แจบอมต่างหากที่ขโมยหัวใจผมไป
+++++++++++++++++
Jaebum Part
วันนี้จู่ๆ เด็กๆ ก็โทรมายกเลิกคลาสเรียนศิลปะกับผมพร้อมกันหมดสะงั้น ผมก็เลยขอออกไปทำธุระนิดนึงแล้วจะรีบกลับมา ถึงคนอื่นจะยกเลิกแต่ยองแจไม่ได้โทรมายกเลิกผมเลยต้องรีบกลับมาสอนน้องและผมตั้งใจจะบอกอะไรบางอย่างกับน้องในวันนี้ แต่พอมาถึงดันได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนรักที่มาเป็นนักเรียนผมแบบเฉพาะกิจ
"ยัยซูจี!!มาเอาขนมที่เธอฝากซื้อไปเดี๋ยวนี้ ชั้นจะเอาของไปเก็บในห้องเก็บของก่อน"
ประตูห้องเปิดออกมาแล้วซูจีก็ดึงผมเข้าไปในห้อง ผมตกใจนิดนึงมีอะไรของเค้านะ
"ยองแจมา"
"มาแล้วหรออยู่ไหนอะ"
ผมกวาดตามองหายองแจทั่วทั้งห้อง แต่หน้าเพื่อนผมตรงหน้าดูเหมือนมีอะไรมากกว่ายองแจมา
"เค้ามาขอโทษชั้น แล้วก็ ฝากบอกนายว่าจะไม่มาที่นี่สักพักจนกว่าจะเข้ามหาลัยได้"
"ห๊ะ!!นี่เธอเล่นอะไรอีกหรือป่าวเนี่ย โกหกใช่มั้ย"ยัยซูจีแผนสูงไม่รู้ว่าจะแกล้งอะไรผมอีกหรอป่าว
"ไม่เชื่อไปถามเจ้าตัวเลย อยู่ในห้องเก็บของโน้น เก็บของอยู่"
"นี่เธอพูดจริงหรอ"
ผมค่อยถอยหลังออกจาห้องไป ใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมมองไปที่ประตูห้องเก็บของในนั้นมียองแจที่กำลังจะไปจากผม
"นี่อย่ามัวแต่อึ้ง ไปคุยกันให้รู้เรื่องเลย รั้งไว้ให้ได้นะ"ซูจีใช้มือตบที่บ่าผมเบาๆก่อนเธอจะกลับเข้าห้องไป
แกร๊ก กกก
ผมบิดลูกบิดประตูห้องออกช้าๆแล้วค่อยๆพลักเข้าไป แต่ผิดคาดในห้องว่างป่าวไม่มียองแจอยู่อย่างที่ซูจีบอก
ผมรีบเดินตรงไปที่ล็อกเกอร์ของน้อง ในนี้ไม่มีของเหลืออยู่เลย หรือว่ายองแจจะออกไปแล้วแต่ซูจีไม่เห็น
เฮ้ออออออ~ ผมยืนพิงล็อกเกอร์อย่างหมดแรง น้องไปแล้วสินะ ผมมันมัวแต่ขี้ขลาดจนเกินไป ไม่กล้าจะบอกความรู้สึกกับคนที่ตัวเองรัก ถ้ายองแจรู้สึกกับผมแบบที่ผมรู้สึกกับเค้าจริงๆตอนนี้น้องก็คงจะรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน ความขี้ขลาดของผมทำน้องเจ็บปวด เราไม่ควรจะจากกันไปแบบนี้ อย่างน้อยควรจะได้ลากันบ้าง ผมโทรหายยองแจดีกว่า ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง แต่ท่ายองแจไม่รับก็ทำอะไรไม่ได้อีกหรือว่าผมจะตามไปที่บ้านยองแจดี ไปคุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
"ใช่!!จะไปแบบนี้ไม่ได้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
ระะหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องไปนั้น ตาดันไปมองเห็นสายอะไรบางอย่างที่มันโผล่ออกมาจากตู้เหล็กอันใหญ่ ผมค่อยๆเดินไปดูมันใกล้ๆ มันเหมือนสายกระเป๋าเป้เลย แถมยังมีร่องรอยเลอะสีอีกต่างหาก
"พี่แจบอมลงสีน้ำมันสวยมากๆเลยขอดูใกล้หน่อยนะ"เด็กน้อยดูตื่นเต้นกับภาพวาดตรงหน้าของผม
"เอาเป้วางก่อนมั้ย เดี๋ยวสายมันจะจุ่มลงถาดสีพี่เอานะ"เด็กน้อยไม่ยอมฟังแถมยังก้มลงไปใกล้มากกว่าเก่า
"ขอดูแปบเดียวเดี๋ยวจะไปวางแล้ว สวยจริงๆเลยดูเป็นธรรมชาติมาก เอ๊ย!!!! เลอะแล้วจริงๆด้วยอะพี่แจบอม"ยังพูดได้ไม่ถึงนาทีสายปลายสายกระเป๋าที่ผมบอกตอนนี้เลอะสีเรียบร้อยแล้ว
ว่าแล้วเชียวว่าหายไปไหนเด็กดื้อมาแอบซ่อนอยู่ในตู้นี่เอง
ปึงงงง!!ผมตั้งใจทิ้งตัวลงพิงตู้เหล็กอย่างแรง ผมว่าผมคิดอะไรดีๆออกแล้ว แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
"ไหนยัยบ้าซูจีบอกว่ายองแจอยู่ในห้องเก็บของนะ ไม่เห็นมีเลย"
ผมตั้งใจพูดเสียงดังพอประมาณเพื่อให้คนในตู้ได้ยิน
"เฮ้อออออ ยองแจคงไม่อยากเจอหน้าพี่แจบอมคนนี้มากเลยสินะ ถึงจากกันไปแบบไม่ร่ำลากันแบบนี้
ถ้าเป็นไปได้พี่อยากให้ยองงแจกลับมาได้มั้ย พี่แจบอมคนขี้ขลาดคนนี้มีอะไรจะบอกกับยองแจ มันเป็นเรื่องที่พี่เก็บมันไว้ในใจมาตลอดไม่กล้าที่จะพูดมันออกไป แต่ตอนนี้พี่แอบมันไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ถึงยองแจจะไม่ได้ยิน ไม่รับรู้สิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้ก็เหอะ แต่ให้พี่ได้พูดมันออกมา พี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่พี่มีให้ยองแจมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็วันไหนที่ไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้เห็นรอยยิ้มหรือไม่ได้ยินเสียงยองแจมันไม่มีความสุขเอาซะเลย ตลอดเวลาที่พี่ได้อยู่ใกล้ ได้สอนยองแจวาดรูป ได้ไปกินข้าวด้วยกัน และพี่ได้ไปส่งยองแจที่บ้านพี่มีความสุขมาก จนวันนึงพี่มาคิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร พี่พยายามหลอกตัวเองว่าพี่รักยองแจเหมือนน้องชายคนนึง แต่มันก็ยังขัดแย้งว่าทำไม่พี่ไม่รู้สึกกับยูคยอมเหมือนยองแจสักนิด ความรู้สึกนี้คงไม่ธรรมดาแล้วจริงๆนั้นแหละ พี่เริ่มมั่นใจว่าความรู้สึกนี้มันคือความรัก"
ปัง!!!!
มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในตู้ข้างหลังผม อิมแจบอมที่เลือกจะบอกรักชเวยองแจโดยวิธีขี้ขลาด แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้บอก พอผมพูดเสร็จผมจะเดินออกไป ถ้าน้องคิดไม่ตรงกับผมน้องก็คงจะจากไปเงียบๆเช่นกัน ถ้าเราใจตรงกันยองแจอาจจะออกมาเจอผม จริงๆพูดตอนนี้ผมตื่นเต้นมากๆเลยนะ มือเย็นไปหมดเลย
"แต่พี่ก็ยังต้องแอบเก็บมันไว้ กลัวว่าคำว่ารักของพี่จะไปทำลายความสัมพันธ์ของเรา และไปทำร้ายยองแจ พี่เลยเลือกที่จะเแอบมันไว้ในเสี่ยวลึกๆของจิตใจ"
บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าเอาคำน้ำเน่าแบบนี้มาจากไหน
"แต่เรื่อทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันทำให้พี่มีความหวังขึ้นว่าว่ายองแจอาจจะรู้สึกแบบพี่ ซูจีบอกกับพี่ว่าเธอบอกยองแจไปว่าพี่กับซูจีเป็นแฟนกัน มันเป็นแผนการบ้าๆของยัยซูจี ฟังที่แรกพี่ก็ตกใจกลัวยองแจจะเข้าใจพี่ผิด และมันก็เป็นแบบที่พี่คิดเพราะยองแจดูมีปฏิกิริยาที่แปลกไป พี่คิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่ายองแจหึงพี่ รู้มั้ยว่ามันทำให้พี่ตัดสินใจจะมาบอกสิ่งที่พี่คิดกับยองแจในวันนี้ แต่สุดท้ายมันก็สายไป ยองแจทิ้งพี่ไปโดยที่ไม่ให้พี่พูดอะไรสักคำ พี่ก็อยากได้ยินจากปากยองแจเหมือนกันนะว่าเราก็คิดเหมือนกัน ถ้าใจเราตรงกันก็ปล่อยมันออกมาเถอะอย่าแอบมันไว้อีกเลย"
กุก กัก กุก กัก สิ่งมีชีวิตในตู้เคลื่อนไหวอีกครั้ง
"อ่าาาาาาาา อิมแจบอม นายนี่มันบ้าจริงๆเลยมายืนพูดอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย ทำใจสะ น้องเค้าไปแล้ว"
ผมถอยหลังออกมามองที่ตู้หลังเดิม ยองแจออกมาเถอะ ออกมาบอกพี่ว่ายองแจก็คิดเหมือนพี่ ผมเดินไปที่ประตูห้องในใจก็ลุ้นว่าผลตอบรับมันจะเป็นยังไง
แกร๊ก !!! ผมกลั้นใจบิดลูกบิดประตู ตามออกมานะยองแจ
ปัง!!! ผมหันกลับไปมองตามเสียงปังทันที ผมเห็นยองแจนั่งหายใจหอบอยู่ในตู้ เสื้อน้องเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมรีบวิ่งกลับเข้าไปประคองน้องไว้ ผมมันก็ลืมคิดไปเลยว่ายองแจนั่งอยู่ในตู้ตั้งนานในนั้นคงจะร้อนมาก
ไอ้เด็กคนนี้หนิ ไม่ไหวทำไมไม่ยอมออกมา
"ยองแจไหวมั้ย!!ปะออกไปข้างนอกกัน"
ผมพยายามจะประคองน้องขึ้นยืน ยองแจเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับผม
"พี่แจบอม ยองแจก็ชอบ ชอบ พะ พี่"
"ยองแจ!!!!!!!!"
ยังที่ผมไม่ทันหัวใจผมมันจะพองได้เต็มที่ ยองแจเป็นลมไปในอ้อมอกผม ไอ้เด็กดื้อนี่ไม่ไหวก็ไม่ยอมออกมา ผมอุ้มยองแจขึ้น พาไปที่ห้องของผมก่อนในห้องนี้มันอับเกินไป
"เห้ย!!ยองแจเป็นอะไรแจบอม แกทำอะไรน้องวะ!!"
เข้ามาถึงยัยซูจีก็ตกใจโวยวายก่อนเป็นอย่างแรก ผมวางน้องลงตรงจุดที่คิดว่าอากาศถ่ายเทได้สะดวกที่สุด
"ยองแจเข้าไปหลบอยู่ในตู้ตั้งนานอะแก เลยเป็นลม ต้องทำไงอะ"ทั้งผมและซูจียืนมองน้อง ทำอะไรไม่ถูกทั้งคู่
"ผายปอดป่าววะน้องเค้าขาดอากาศใช่มั้ย"
ความคิดยัยซูจีหน้าสนใจ แต่คนเป็นลมถึงขนาดต้องผายปอดเลยหรอ ผมเห็นเค้าทำกันตอนจมน้ำ
"เอางั้นหรอวะ"
"เห้ยๆๆ ชั้นเคยเห็นในละครแกไปเอาผ้าชุปน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้น้องเค้า เร็วๆ"
แบบนี้หน้าจะเข้าท่ากว่า ผมรีบวิ่งออกไปหาผ้าตามที่ซูจีบอก
"เข้าไปอยู่ในตู้ทำไมเนี่ย ยองแจเจ้ไม่เข้าใจ"
++++++++++++++++++
YoungJae Part
"ยองแจ รู้สึกตัวแล้วหรอ"เสียงเหมือนพี่แจบอมเลย
ผมกำลังฝันอยู่หรือป่าวนะ ผมฝันว่าผมเข้าไปอยู่ในตู้ แล้วพี่แจบอมก็มาบอกว่าชอบผมอยู่หน้าตู้ พี่แจบอมบอกว่าพี่ซูจีโกหกว่าเป็นแฟนเค้า ผมดีใจมากจริงๆที่ได้ยินแบบนั้น แต่ในตู้มันทั้งร้อนแล้วก็มืด แทบไม่มีอากาศหายใจเลย จนผมรู้สึกทนไม่ไหวแล้วผมรวบรวมพลักเหือกสุดท้ายพลักประตูออกแต่มันไม่ยอมเปิดเหมือนมีอะไรมาขว้างอยู่ ผมพยายามอยู่สองครั้งจนครั้งที่สามมันก็เปิดออก ผมมองเห็นแผ่นหลังพี่แจบอมกำลังห่างออกไป ผมใช้พลังเฮือกสุดท้ายบอกกับพี่แจบอมไปว่าผมก็ชอบเค้า เป็นฝันที่ทำให้ผมอึดอัดและมีความสุขไปพร้อมๆกัน ตอนนี้หายอึดอัดแล้ว ผมเลยไม่อยากจะลืมตาตื่นเลย
"ยองแจ ยองแจ"
ผมยังคงได้ยินแต่เสียงพี่แจบอมเรียกผมอยู่ตลอดเวลา ไม่ตื่นอ่า ไม่เอา ไม่อยากตื่น ขอฝันต่ออีกหน่อยนะ
"ยองแจ!!!!ตื่นเถอะ"
ผมรู้สึกถึงแรงเขย่าเบาๆ ผมลืมตาขึ้นมาก่อนจะรีบหลับตาลงทันทีตายังปรับกับแสงไฟไม่ได้ เอ๊ะ แต่เพดานเมื่อกี้มันไม่ใช่ห้องนอนผมหนิ แล้วนี่นอนอยู่ที่ไหน ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง
ผมเห็นพี่แจบอมนั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าที่กังวล นี่ผมฝันอยู่อีกหรอ ผมหันไปมองอีกฟัง พี่ซูจี พี่จินยอง
"ฟื้นสักทีนะยองแจ ทุกคนเป็นห่วงเรามากเลย"
ผมค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วเอาสองมือดึงแก้มตังเองอย่างแรง
"โอ๊ย!!!!เจ็บจัง ผมไม่ได้ฝันหรอกหรอเนี่ย"
"ฮ่าๆ ฝันอะไรเล่าเป็นลมไปตั้งนานสองนาน"เป็นพี่จินยองที่ตอบคำถามผม
"แล้วเข้าไปอยู่ในตู้ทำไมอะยองแจ"
พี่ซูจีถามด้วยท่าทางสงสัย โอ๊ยยยยนี่ผมเข้าไปอยู่ในตู้จริงๆหรอ แล้วที่พี่แจบอมบอกว่าชอบมันก็ไม่ใช่ความฝันหรือป่าว ผมค่อยๆหันหน้าไปมองอีกทางที่พี่แจบอมนั่งอยู่ข้างๆ
"พี่แจบอม"ทำไมหน้าผมมันร้อนผ่าวขึ้นมาแบบนี้นะ ยิ่งเห็นสายตาที่ส่งมาว่าห่วงใยยิ่งทำให้ผม ใจเต้นแรง มันคือเรื่องจริงหรอวะเนี่ยชเวยองแจ
"ตื่นมาก็ดีแล้ว เด็กดื้อ พี่เป็นห่วงมากรู้มั้ย"
พี่แจบอมเอามือมาลูบหัวแบบที่เค้าชอบทำ พร้อมรอยยิ้มที่ทำลายล้างหัวใจยองแจ ผมไม่กล้าสบตาเค้าตรงๆเลย ทำไมมันเขินแบบนี้นะ
"ชั้นไปก่อนดีกว่า มีนัดเดท ฮ่าๆๆๆ ไปแล้วนะเพื่อนแจบอม อย่าให้พาดหละ"
พี่ซูจีลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินอออกจากห้องไป
"โอเค ชั้นไปเก็บของห้องเรียนชั้นก่อนนะแจบอม"
พี่จินยองก็ไปอีกคนผมมองตามพวกเค้าเดินออกไปทีละคน ตอนนี้เหลือแค่ผมกับพี่แจบอมสองต่อสอง มันเงียบจนผมได้ยินเสียงลมแอร์ ไม่รู้จะทำไงดีแล้ว
"พี่แจบอม/ยองแจ"พอดันจะพูดก็พูดมาพร้อมกันซะงั้น
"ยองแจพูดก่อนเลย"
"ไม่ ไม่ พี่ก่อนเลย"ใจผมมันเต้นรัวจนจะออกมานอกหน้าอกอยู่แล้ว
"เอางั้นก็ได้ ที่ยองแจบอกว่าชอบพี่ จริงๆหรอ"
เห้ยยยยยยไอ้พี่แจบอมบ้ามาถามอะไรตรงประเด็นซะขนาดนี้เล่า
นี่คนนะ เขินเป็นนะเว้ย ถามตรงๆแบบนี้แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
"..............."จะตอบยังไงดี ผมรักพี่มากเลยตอบแบบนี้ได้มั้ย โอ๊ยอายยยยย
"หน้าแดงน่ารักเชียว"ยังมีหน้าเอามือมาหยิกแก้มคนอื่นอีก ทำไงดีผมไม่กล้าสบตาเค้าเลย
"คือ ว่า ผม"
อยู่ๆพี่แจบอมก็จับไหล่ผมทั้งสองข้างให้นั่งเผชิญกันตรงๆแต่ผมก็ยังคงก้มหน้าอยู่ไม่กล้าเงยขึ้นมาสักวินาที
Jaebum Part
"แต่พี่รักยองแจจริงๆนะ รักมานานแล้ว และก็รักมากๆด้วย"
ไอ้ที่พูดออกไปหน้าด้านๆเนี่ยเขินเหมือนกันนะไม่ใช่ไม่เขิน แต่คนที่เขินกว่าคงจะเป็นคนตัวเล็กตรงหน้านี้มากกว่าก้มหน้าไม่กล้าสบตาผมเลย
"แล้วยองแจหละ บอกพี่ชัดๆอีกครั้งได้มั้ยว่ารู้สึกยังไง"
ผมใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าน้องให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากันตรงๆ ยองแจเขินหน้าแดงไปถึงหูเลย น่ารักชะมัด แก้มแดงๆหน้าฟัด แจบอมใจเย็นๆๆ
"เอ่อ อ คือ ออออ รักครับ"
ยองแจพูดเสียงเบามากแต่ผมก็ยังได้ยินชัดเจนว่าน้องพูดอะไร แต่เห็นท่าทางแบบนี้ของยองแจแล้วผมอยากแกล้งไอ้เด็กดื้อคนนี้จริงๆ มันน่ารัก
"อะไรนะ รักใคร"ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้หน้าน้องกว่าเดิม
"พี่แจบอมไง"
ยังคงพูดงึมๆงัมๆ แต่ระยะห่างแค่ไม่ถึงสิบเซนติเมตรมีหรอผมจะไม่ได้ยิน ยองแจหลบตามองไปทางอื่นทันทีที่พูดจบน้องคงจะเขินมาก
"เอาดีๆสิ พี่ยังบอกว่าพี่รักยองแจชัดๆเลย"แต่คราวนี้หันกลับมาค้อนผมแทน
"ไม่เอาแล้ว พี่แจบอมแกล้งกลับบ้านแล้ว"
น้องลุกขึ้นยืนแต่ผมก็คว้าแขนแล้วดึงลงมานั่งอีกรอบแต่คราวนี้ดึงลงมาให้นั่งที่ตักผมพอดีผมใช้แขนทั้งสองข้างกอดน้องไว้ไม่ให้ลุกไปไหนอีก อิมแจบอมนายมันเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่ยองแจบอกว่ารักเนี่ยแหละตอบได้เลย ฮ่าๆๆๆ ยองแจดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดผม
อิมแจบอมมีความสุขจังเลย ยองแจมองภายนอกเหมือนจะดูอวบอ้วนแก้มเยอะหน้าฟัด แต่จริงๆแล้วตัวไม่ได้อ้วนขนาดนั้นเป็นประเภทที่แบบกำลังกอด
"พี่แจบอมปล่อยยยยยยยย"
"ไม่เอาไม่ปล่อย บอกมาก่อนว่ายองแจรักพี่แจบอม"
ผมเอาค้างตัวเองไปเกยที่ไหล่เด็กดื้อข้างหน้าแก้มของเราชนกัน เด็กดื้อหันหน้าหนีและหยุดดิ้นไปเลย
"ถ้าบอกแล้วจะปล่อยใช่มั้ย"
"อืม"
"เฮ้อออออ ฟังดีๆนะ ยองแจ รัก เอ่อ พี่ พี่ แจบอม"
คนอะไรเขินน่ารักขนาดนี้วะ น่ารักจนผมอยากจะแกล้งให้เขินแบบนี้บ่อยๆ
จุ๊บ !!! >3< <----------แจบอม
O.O!!!!!! <--------ยองแจ
"น่ารักมากเด็กดี โอ๊ย โอ๊ยยยย !!"
ผมเผลอจุ๊บแก้มน้องไป เลยถูกยองแจตีที่แขนที่กอดน้องอยู่รัวๆ แก้มแดงๆของยองแจมันอยู่ใกล้เกินจนผมห้ามใจไว้ไม่อยู่แล้วหนิ อยากหอมแก้มขาวนี้มาตลอดแต่มันทำไม่ได้
"นี่ๆ ๆๆๆปล่อยเลยนะ คนเจ้าเล่ห์ ไหนบอกจะปล่อยมาจุ๊บแก้มเค้าทำไม"
ยองแจทั้งตีทั้งดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดผมแต่แรงน้องหรอจะสู้ผมได้ แต่ยอมรับว่าเด็กนี่มือหนักชะมัด
"หยุดตีไม่งั้นจะจุ๊บที่อื่นที่ไม่ใช่แกัมแล้วนะ"ได้ผลครับ หยุดทันที
"หยุดดิ้นแล้วปล่อยสักทีสิ หิวข้าว"
"หิวหรอเดี๋ยวป๋าพาไปเลี้ยงนะเด็กน้อย หึหึ"
ผมกอดยองแจแน่กว่าเก่า ขออยู่แบบนี้สักพักนะอิมแจบอมคนนี้กำลังมีความสุข
"พี่แจบอมผมหิวจริงๆนะ ไปกินข้าวกันเถอะ"เด็กนี่เรื่องกินมาก่อนคนรักหรือไงกันนะ คนกำลังมีความสุข
"ต่อไปกับพี่แทนตัวเองด้วยชื่อยองแจได้มั้ย"ผมยังคงเอาคางวางอยู่ตำแหน่งเดิม
"อืม"
"ไหนพูดสิยองแจเป็นแฟนพี่แจบอม"
"............."เงียบแบบนี้เขินอยู่อะดิ
"ไม่พูดไม่ให้กินอะไรทั้งนั้นแหละ"ผมพูดน้ำเสียงจริงจัง
"แต่ไปเป็นแฟนตอนไหนอะ ผมไม่ได้บอกเลยจะเป็นแฟนด้วย"
"จะไปกินข้าวมั้ยหละ ถ้าหิวก็พูดสิ"
"ชิ!!ก็ได้ๆ ยองแจเป็นแฟนพี่แจบอม พอใจมั้ย"เด็กนี่ต้องเอาของกินมาล่อสินะถึงจะทำตาม
"โอเค พี่แจบอมก็เป็นแฟนยองแจ เราสองคนเป็นแฟนกันแล้วนะ แล้วห้ามหนีพี่ไปไหนด้วย"
ผมไม่คิดว่าผมจะมีวันที่สมหวังกับยองแจ ผมเคยคิดว่าการได้เฝ้ามองน้องเติบโตขึ้นเรื่อยๆก็เป็นความสุขของผมแล้ว เวลานี้มันเกินคาดมาก แค่คิดว่าจะได้ฟัดแก้มยองแจบ่อยๆอิมแจบอมคนนี้ก็มีความสุขแล้ว
พี่แจบอมรักเด็กมึนยองแจที่สุดเลย
END
****************
ในที่สุดก็จบจนได้
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านฟิคนะคะ
ต่อไปเราจะแต่งJackJaeแหละ
แต่ชวงนี้ไม่ว่างเลย 555
วันนี้คอนเด็กๆที่ญี่ปุ่นวันแรก
มาเป็นกำลังใจให้เด็กๆของเรากันเถอะนะ
ความคิดเห็น