คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter: 13 ได้เจอเรตะแล้ว!!!
“กี้! ฉันดีใจนะที่นายมา” ไคพูดกับผมด้วยท่าทีที่ดีใจสุดๆ เขาคงดีใจมั้งที่ผมยังไม่ตาย เพราะตั้งแต่เรตะหนีไป ผมก็ไม่เคยออกไปไหนกับเขาอีกเลย
“ถามจริงๆเถอะ นายยังคิดถึงพี่เรตะอยู่รึเปล่า?” ไคถามผมด้วยความอยากรู้สุดๆ
“ก็คิดถึงอ่านะ แต่เขาคงไม่กลับมาหรอก” ผมฝืนทำเป็นไม่ค่อยสนใจ ทั้งที่ความจริงผมอยากจะตอบไปว่า คิดถึงจนใจจะขาดอยู่แล้ว ซะด้วยซ้ำ
“แน่ใจเหรอไอ้กี้?” รุ่นพี่มิยาบิที่นั่งอยู่ข้างๆไคก็ถามผมขึ้นมาเช่นกัน ผมได้แต่พยักหน้าตอบโดยที่ไม่พูดอะไร เพราะผมไม่อยากให้พวกเขาคิดว่าผมกำลังเศร้า
“และถ้าฉันบอกว่า ฉันรู้ว่าพี่เรตะอยู่ที่ไหนล่ะก็ นายจะสนใจมั้ย?” อยู่ดีๆไคก็พูดแบบนั้นออกมา ทำเอาผมที่กำลังนั่งนิ่งๆอยู่ถึงกลับสะดุ้งขึ้นมาทันที
“ไค!! นายจะบอกมันไปทำไมเนี่ย?” รุ่นพี่มิยาบิดุไคนิดๆ พร้อมกับทำหน้าตาประมาณว่ากรูซวยแล้วสิ ให้เห็น
“ที่ไหน?...!” ผมถามไคอย่างเน้นๆ ด้วยความอยากรู้สุดๆ
“พาฉันไปหาเรตะหน่อยได้มั้ย?!!” ไคหันไปมองหน้ารุ่นพี่มิยาบิอย่างไม่แน่ใจ
“ได้โปรดเถอะนะ!!” ผมขอร้องอย่างสุดชีวิต
“งั้นก็ไปขึ้นรถสิ” รุ่นพี่มิยาบิบอกเสียงเข้ม พวกเราจึงรีบขึ้นรถบึ่งไปที่ๆเรตะอยู่ทันที พระเจ้าครับ! ขอบคุณนะครับ ผมจะได้เจอเรตะแล้ว!!.....
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงที่นั่น เป็นร้านขายเครื่องดนตรีและแผ่นเสียงที่ใหญ่อยู่ร้านนึง รุ่นพี่มิยาบิเดินนำเข้าไปในร้าน ส่วนผมกับไคก็เดินตามไปโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไร
“สวัสดีครับ!! อ้าว!มิยาบิคุง พาเพื่อนมาด้วยเหรอ?” เจ้าของร้านทักพวกเราอย่างเป็นกันเอง ว่าแต่ไหนล่ะเรตะ?
“อ๋อ!ครับ นั่นไคแฟนผม ส่วนอีกคนก็รูกิ น้องชายของเรตะไงครับ” รุ่นพี่แนะนำตัวพวกเราอย่างเป็นทางการ
“อ้าว! นี่เหรอรูกิ? เจ้าเรมันชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆน่ะ ฉันโทระนะ จะเรียกว่าอาโทระก็ได้ ฉันเป็นอาแท้ๆของเรตะมันเองแหละ”
“ครับ! คุณอา ว่าแต่เรตะอยู่ไหนเหรอครับ?” ผมถามพร้อมกับชะเง้อหาเรตะ
“อ๋อ...อยู่หลังร้านน่ะ สงสัยจะซ่อมกลองอยู่มั้ง เดินเข้าไปหาสิ” คุณอาบอกพร้อมกับชี้ทางให้ผมเดินไป
“ไปเลยกี้ สู้ๆล่ะ!!” ไคบอกกับผมก่อนที่จะดันผมให้เดินเข้าไป ผมค่อยๆเดินไปเรื่อยๆตามทางด้วยความตื่นเต้น หนึ่งเดือนเต็มๆที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเขา ผมตื้นตันจนพูดอะไรไม่ถูกแล้วล่ะครับ ผมค่อยๆเปิดประตูห้องนั้น แล้วก็พบว่าเรตะกำลังยืนหันหลังให้ผมและกำลังซ่อมกลองชุดอยู่ หันมาสิเรตะ หันหน้ามาให้ฉันเห็นหน่อยได้มั้ย?
“มีอะไรเหรอครับคุณอา?” เรตะถามโดยที่ไม่ได้หันมามองผม ผมไม่ตอบอะไร นอกจากยืนจ้องมองเขาอยู่แบบนั้น และทันใดนั้นเองเรตะก็หันหน้ามาพร้อมกลับสบตาของผมอย่างประหลาดใจ พระเจ้า!ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วนะเนี่ย
“รูกิ...นายมาที่นี่ได้ยังไง?” เรตะถามผมอย่างอึ้งๆ พร้อมกลับเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ
“ก็มาตามนายกลับบ้านไงล่ะ...” ผมพูดโดยกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผมดีใจจนพูดไม่ถูกจริงๆ
“ฉันคงกลับไปกับนายไม่ได้หรอกนะ...” เรตะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทำเอาความดีใจของผมนั้นหายไปในทันที
“ทำไมล่ะ?...นายน่าจะรู้นะว่าคนที่บ้านเขาเป็นห่วงนายแค่ไหน นายไม่เป็นห่วงคุณแม่รึไงกันเล่า?” ผมพยายามหาข้ออ้างเพื่อโน้มน้าวใจเขา
“คุณแม่น่าจะเข้าใจนะ นายกลับไปเถอะ” เหมือนกับว่าผมจะพูดอะไรไปเรตะก็ไม่ใส่ใจทั้งนั้น ผมควรจำทำยังไงดีล่ะครับ เขาคงจะโกระผมมากเลยล่ะมั้งเนี่ย?? คิดๆแล้วผมก็เริ่มรู้สึกท้อหวังขึ้นมา ถ้าเขาไม่ยอมกลับไปล่ะก็ ผมคงต้องขาดใจตายแน่ๆ
ความคิดเห็น