คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter: 14 ฉันต้องการนาย!!
“นายจะเล่นตัวไปทำไม? รู้มั้ยว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงนายแค่ไหน?” ผมพยายามกลั้นอารมณ์ไว้ เพื่อไม่ให้เรตะสงสัย
“จริงอยู่ที่คนอื่นเป็นห่วงฉัน แต่นายเป็นคนไล่ฉันออกมาเองนะ นายจะมาสนใจฉันทำไมกันล่ะ ฉันกลับไปก็มีแต่จะทำให้นายลำบากใจเปล่าๆ นายกลับไปเถอะ” เรตะยังคงดื้อรั้นอยู่เหมือนเดิม พร้อมกลับเดินไปซ่อมกลองต่อโดยที่ไม่สนใจอะไร ตอนนี้น้ำตาของผมมันเริ่มจะไหลอีกแล้ว ทำไมเขาถึงใจแข็งแบบนี้นะ?
“เรตะ...กลับบ้านเถอะนะ” ผมพูดเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่เบาเรียบ
“นายอยากให้ฉันกลับไปจริงๆเหรอ?” เรตะหันมาถามผมด้วยใบหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์พิกล
“งั้นนายก็บอกมาว่า นายคิดถึงฉันก่อนสิ แล้วฉันจะยอมกลับไปกับนาย” ผมถึงกับอายเมื่อเรตะบอกให้ผมทำแบบนั้น
“จะบ้าเหรอ? ใครจะไปพูดแบบนั้นกันเล่า” ผมบอกอย่างเขินๆ
“งั้นก็ตามใจ ถ้านายไม่บอกก็เชิญกลับไปได้เลย” เรตะพูดด้วยท่าทางเอาจริง
“ไม่เอาน่า!! อย่าบังคับฉันเลยนะ”
“....” ไร้เสียงตอบรับของเรตะ
“นี่! เรตะอย่าทำแบบนี้สิ” ผมพยายามพูดพร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลทั้งๆที่ตอนนี้น้ำตามันเอ่อล้นจนจะทะลักออกมาอยู่แล้ว
“......”
“ก็ได้! ฉันคิดถึงนาย คิดถึงที่สุดเลยด้วย!! ฉันรู้สึกเหงา รู้สึกหดหู่ตอนที่นายไม่อยู่ ฉันภาวนาทุกวันว่าขอให้เจอนายไวๆ ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับซักครั้ง ฉันต้องการนาย!! ฉันคิดถึงนายที่สุดเลยรู้มั้ยเรตะ คิดถึงนายจนใจจะขาดอยู่แล้ว!!...ฮึกๆๆT^T” ตอนนี้น้ำตามากมายมันพรั่งพรูออกมาโดยที่ผมกลั้นไว้ไม่อยู่ ผมทรุดตัวนั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง ความรู้สึกทุกอย่าง ผมได้ระบายมันออกไปหมดแล้ว เรตะมองหน้าผมอย่างตกใจ พร้อมกับเดินเข้ามาหาผม เรตะดึงตัวผมเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น ผมก็ซุกหน้าลงที่ไหล่อันกำยำของเขาเช่นเดียวกัน อ้อมกอดนี้คือสิ่งที่ผมโหยหามาตลอดหนึ่งเดือน ผมต้องการสิ่งนี้จริงๆ
“ขี้แยจังเลยนะตัวเล็ก...เล่นสารภาพรักออกมาซะแบบนี้ ถ้าฉันไม่กลับไปด้วยก็คงไม่ใช่คนแล้วล่ะ...^^” เรตะพูดด้วยน้ำเสียงแกมล้อเล่น พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆเหมือนเป็นการปลอบใจ เมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่า ผมดึงเสื้อเรตะไว้แน่นมากๆ แถมยังโดนเขากอดแบบไม่ขออนุญาตอีกซะด้วย ให้ตายเถอะ!
“ใครบอกว่าฉันสารภาพรัก?....ฉันก็แค่ทำตามที่นายบอกต่างหากเล่า” ผมโวยวายพร้อมกลับขยับตัวออกจากอ้อมกอดของเรตะอย่างรวดเร็ว
“เอาเหอะ! ฉันไม่อยากแกล้งนายแล้วล่ะ...รอแป๊บนึงนะ ฉันไปเก็บของก่อนแล้วเดี๋ยวเรากลับบ้านไปพร้อมกัน” เรตะพูดพร้อมกลับจะเดินไปจัดแจงข้าวของ
“แต่ว่า...รุ่นพี่มิยาบิกับไครออยู่นะ” ผมพูดด้วยความกังวล
“ก็บอกให้พวกนั้นกลับไปก่อนสิ...ฉันอยากไปกับนายแค่สองคนเท่านั้นแหละ” เรตะพูดอย่างไม่ลังเลผมเลยต้องเดินไปบอกรุ่นพี่มิยาบิกับไคให้กลับไปก่อน ซึ่งพวกเขาก็ตกลงโดยดี ไม่นานเรตะก็เก็บข้าวของเสร็จ เขาพาผมไปบอกลาคุณอาโทระ และจูงมือผมเดินไปขึ้นรถด้วยกันทันที เรตะมีสีหน้าที่ยิ้มๆยังไงก็ไม่รู้ ไม่เจอกันหนึ่งเดือน สงสัยเพี้ยนไปแล้วล่ะมั้ง?
“นานแล้วนะ ที่ไม่ได้ไปส่งนาย” เขาหันมาพูดกับผมก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
“งั้นต่อไปต้องไปส่งทุกวันเลยด้วย!!” ผมพูดอย่างงอนๆ ทำเอาเรตะถึงกลับหัวเราะออกมาเบาๆ ผมรู้สึกดีที่ได้เห็นเรตะยิ้ม ภายใต้ผ้าพันหน้านั้น นายมีความลับอะไรซ่อนอยู่กันนะ? ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ...............
ความคิดเห็น