คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 13 Good bye (ลาก่อน)
13
Good bye
(ลาก่อน)
ตีต้าร์ฉันไม่รอให้นายมาไล่ฉันหรอกฉันไปเองก็ได้เพราะฉันเองก็มีศักดิ์ศรีพอ
ถ้าฉันไปฉันคงจะลำบากน่าดูเลยเหมือนครั้งนั้นที่ฉันหนีไปจากเขา แต่เขาไม่อยากให้ฉันอยู่เขาไล่ฉันขนาดนี้ ขืนฉันยังจะทนอยู่คำว่าผู้หญิงหน้าไม่อายต้องผุดขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์อยู่หน้าผากฉันเป็นได้ เขาเลือกที่จะเชื่อแฟนของเขาเหตุผลก็มีข้อเดียวคือเขารักเธอผิดกับฉันที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลยเขาไม่ได้รักฉันและก็ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อฉัน ถึงการจากไปของฉันมันจะอาจทำให้ฉันต้องเจออันตรายฉันก็ยอมที่จะออกไปจากชีวิตของเขา พวกเขาทั้งสองคนจะได้ไม่มี ก.ข.ค.อย่างฉันทำให้ร้าวฉานอีกต่อไป
ฉันเดินออกไปทั้งน้ำตา
ลาก่อนตีต้าร์…
เช้าวันรุ่งขึ้น
ซ่า ซ่า…
ตีต้าร์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำเขาเหลือบมองใบปิ่นที่นอนโกนหลับสนิทอยู่บนเตียง ถึงเวลาแล้วสินะที่เขาจะได้สะสางเรื่องนี้กับมาย เมื่อคืนเขาเผลอพูดออกไปว่าจะไล่เธอออก เขานอนคิดทั้งคืนว่าเขาพูดแรงเกินไปหรือเปล่า แต่แท้ที่จริงแล้วเขาไม่คิดที่จะไล่เธอออกไปจริงๆหรอก เขาโกรธเลยเผลอพูดไปอย่างนั้น เขาจะออกไปเคลียร์รับเธอยังไงดีตอนนี้ เขาไม่อยากให้เธอไปจากเขา มีบางทีเหมือนกันที่เขาคิดว่าถ้าเธอความจำเสื่อมไปอย่างนี้ตลอดไปคงดี เพราะเธอจะได้อยู่กับเขาตลอดไป แต่มันคงเป็นความคิดที่เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัวไปหน่อย
ฟิ้วววว
ตีต้าร์โยนผ้าเช็ดผมออกไปแรงๆระบายอารมณ์ที่อัดอั้นในใจ ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆทีหนึ่ง และเดินออกไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทำให้เขาคิดหนักเมื่อคืน โดยไม่ได้สนใจหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงว่าโดนผ้าที่เขาโยนปิดหน้าอยู่อย่างไม่รู้ตัว แต่ที่แน่ๆถ้าเธอตื่นมาเธอโวยวายแน่
ตีต้าร์มองซ้ายมองขวาหามายแต่ก็ไม่เห็นเขาคิดว่าเธอคงอยู่ในครัว ในใจก็อยากที่จะขอโทษเธอที่พูดแรงไปหน่อยถ้าเจอเธอแล้วเขาจะขอโทษเธอดีไหมนะ แต่ถ้าทำอย่างนั้นเขาก็เสียฟอร์มน่ะสิ ไม่ได้ๆ เอ๋! หรือต้องขอโทษ ไม่ๆ ไม่ดีกว่า ตีต้าร์แกเป็นผู้ชายต้องขอโทษเธอสิวะ โอ้ย ยังไงกัน ทำไมหัวของเขามันไม่เข้าขากันซะเลย สิ่งที่มันขัดกันก็คือทิฐิที่มีอยู่ในใจเขาสั่งให้เขาไม่ขอโทษ แต่สิ่งที่อยากให้เขาต้องขอโทษก็คือ…
ความ…
อะไรซักอย่างเนี่ยแหละเขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่
ฟิ้วววว
ผิดคลาด!!
เธอไม่ได้อยู่ในห้อง ในห้องมีแต่ความว่างเปล่าเธอหายไปไหนกัน…
หรือว่า…
ไม่นะ!!!
ตีต้าร์หัวเสียปิดประตูห้องครัวอย่างแรง เขาเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมอย่างหัวเสีย
“มาย!!! มาย!!!” ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกับมาเลย เธอหนีไปแล้วจริงๆนั้นคือเรื่องจริง เธอคิดที่จะไปโดยไม่บอกลาเขาซักคำทั้งๆที่เธอเป็นคนผิด เธอทำไมทำอย่างนี้เธอทำไมไม่นึกถึงความรู้สึกของเขาเลย หายกันไปดื้อๆอย่างนี้ เขาไม่ยอมให้เธอทำอย่างนี้แน่
ตีต้าร์เดินไปหยิบกุญแจรถข้างในห้องนอนส่วนใบปิ่นก็รู้สึกตัวพอดี เธอเอามือมาจับๆที่ผ้าที่ผาดหน้าของเธออยู่
“ต้าร์นี้มันอะไรกันค่ะ!!!” ใบปิ่นเริ่มจะแผลงฤทธิ์อีกแล้ว
“ผมขอโทษ ผมไม่ทันมอง” ตีต้าร์กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้อง
“ไม่ทันมองเหรอคะ แม้แต่หน้าปิ่นตอนนี้ต้าร์ก็ไม่หันมามองซะด้วยซ้ำ มันเท่ากับขอโทษส่งๆนะต้าร์!!!”
“ผมไม่มีเวลามาทะเลาะกับปิ่นหรอกนะ -^-”
“ทำไมจะไม่มี แล้วนั้นต้าร์จะรีบไปไหน ต้าร์!! ต้าร์!!!” ไม่ทันซะแล้วตีต้าร์เดินออกจากห้องแล้ว
“กริ้ดดดดด >O< ต้าร์ทำกับปิ่นอย่างนี้ไม่ได้นะต้าร์!!! ต้าร์!!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!! ปิ่นเป็นถึงนางเอกชื่อดังเชียวนะต้าร์!!! ต้าร์จะมาทำกับปิ่นอย่างนี้ไม่ได้นะ!!! ต้าร์!!! กริ้ดดดด >O< กริ้ดดดด >O<”
ฉันเดินข้างถนนและรถคันแล้วคันเล่าวิ่งไปวิ่งมาข้างๆกายของฉัน มีหลายคันที่วิ่งเฉี่ยวฉัน และหลายคันที่ทำน้ำริมถนนกระเด็นใส่ฉันจนเปียกไปหมด มารู้ตัวอีกทีมันก็เช้าซะแล้วไม่รู้ว่าเช้าตอนไหนแต่จากแดดที่ส่องแสงกระทบฉันมันร้อนมากสงสัยอาจจะสายใกล้เที่ยงมากแล้วก็ได้ ขาที่เดินมาทั้งคืนก็เริ่มอ่อนแรงอาจจะหมดแรงล้มลงในอีกไม่ช้าฉันรู้สึกอย่างนั้น ฉันในตอนนี้ไม่มีจุดหมายปลายทางที่จะไปไม่รู้ว่าจะเดินไปเพื่ออะไรนับจากวันนี้ฉันคงกลายเป็นคนร่อนเร่พเนจรเป็นได้ ท้องไส้ก็บิดไปบิดมาอย่างเจ็บปวดและเหมือนว่ามันจะเพิ่มความเจ็บปวดมากขึ้นๆซะด้วย
พรึ้บ
ไม่ไหวแล้ว
เข่าฉันอ่อนลงและก็เซไปทางถนนที่มีรถคันหนึ่งกำลังวิ่งมา ไม่ได้นะฉันจะเซไปอย่างนั้นไม่ได้ฉันต้องตายแน่ๆถ้าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าฉันอาจจะต้องพิการหรือถึงตายแต่ฉันก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย
เอี้ยดดดด
ฉันล้มลงไปกลางถนนเสียงรถคันที่วิ่งมาเหยียบเบรกอย่างเต็มที่เสียงดังกังวาน และก็เบรกได้ทันท่วงทีเพียงแค่สองเซนติเมตรมันก็จะเข้าถึงตัวฉันแล้ว เพียงแค่สองเซนติเมตรเท่านั้น ฉันเฉียดตายอย่างไม่น่าเชื่อ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คนขับรีบเปิดรถออกมาดูด้วยความตกใจสุดขีด ตอนนี้ไทยมุงก็เริ่มๆทยอยกันเข้ามาแล้ว
“ปะ เปล่าค่ะ ฉะ ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้เขา
“ผมขอโทษนะครับที่เกือบจะฆ่าคุณ มาครับผมช่วยพยุง” เขาพูดสุภาพดีจัง แถมยังเข้ามาช่วยฉันให้ลุกขึ้นอีกต่างหาก เขาขอโทษฉันทั้งๆที่ฉันเป็นคนเซมาตัดหน้ารถเขาเอง เขาเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เงยหน้าขึ้นดูหน่อยสิว่าหน้าตาเป็นยังไง
“เอเชีย!” เป็นเขาเองเหรอ? เอเชียคนที่ฉันเจอตอนไปน้ำตก ตอนนั้นเขาก็มาช่วยพยุงฉันไปนั่ง มาตอนนี้ก็เป็นเขาอีก ไม่น่าเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้
“คุณมาย” เขายังจำฉันได้
“โลกกลมจังเลยนะคะ”
“ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ผมกำลังจะชนเมื่อกี้เป็นคุณ” เอเชียพยุงฉันไปขึ้นรถของเขา หวังว่าเขาคงไม่เอาฉันไปขายนะ ฉันเชื่อใจเขาได้ใช่ไหม คงต้องได้อยู่หรอกทีกับตีต้าร์ฉันเองก็ไม่รู้จัก เขายังไม่หลอกลวงฉันไปขายเลยนิ่
“นั่งข้างในนี้ก่อนนะครับ ^_^” เอเชียยิ้มให้ฉันและปิดประตูเดินไปขึ้นรถฝั่งด้านคนขับ
“คุณมายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงครับ แล้วทำไมสภาพคุณถึงเป็นอย่างนี้”
“เอ่อ…คือว่า… มีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ -_-”
“เรื่องอะไรกันครับถึงทำให้คุณเป็นถึงขนาดนี้”
“เอ่อ… คือ… เรื่อง…”
ผล็อย!
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นหยดน้ำตาของฉันก็ไหลลงโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัว
ผล็อย!
“อย่าถามฉันเรื่องนี้เลยนะคะฉันไม่อยากเล่า T~T” เสียงฉันสั่นๆ
“ครับ ขอโทษครับ” เอเชียเข้าใจอย่างว่าง่ายไม่เหมือนตีต้าร์ ทำไมฉันต้องเอาเอเชียไปเปรียบเทียบกับเขาด้วยเนี่ย พอๆมาย เธอจะต้องไม่คิดถีงเขาอีก เธอต้องลืมเขาให้ได้เพราะเธอเลือกที่จะตัดขาดจากเขาแล้ว
ผล็อย! ผล็อย!
ทำไมฉันทรมานเหลือเกิน หายใจก็ไม่ออก
“แล้วคุณจะไปไหน”
“ขับไปเรื่อยๆเถอะค่ะ T~T”
10นาทีผ่านไป
“โอ้ย!!!” ฉันเอามือกุมหัวตัวเอง อาการปวดหัวเกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว ก่อนหน้านั้นฉันพยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่จะไม่คิดถึงตีต้าร์ให้ได้ ฉันพยายามต่อต้านเขาออกจากใจให้ได้
“มายคุณเป็นอะไร” เอเชียจอดรถข้างทางถามฉัน
“ฉัน… ปวดหัว…” ฉันพูดหลับตาปี๊
“เสียงคุณไม่ค่อยดีเลย คุณไหวไหม”
“วะ ไหว…ค่ะ… ไหว… โอ้ย!!!”
“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลนะ อดทนหน่อยนะมาย”
เอเชียดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องหนึ่งเขาแทบจะก้นไม่เคยติดพื้นเลยตั้งแต่มาถึง และคนที่เขารอต้องการจะถามมานานก็เปิดประตูออกมาจากห้องนั้น
“หมอครับ เธอปลอดภัยไหมครับ”
“หายห่วงได้ครับ เธอปลอดภัยแล้ว”
“เฮ้อ… ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย” เอเชียถอนหายใจอย่างโล่งอก
“คนไข้มีภาวะเครียดอย่างรุนแรงทำให้สมองบีบตัวเลือดไม่สามารถไปล่อเลี้ยงส่วนนั้นได้จึงทำให้เกิดการปวดที่ศีรษะอย่างรุนแรง”
“ครับ”
“หมอขอตัวนะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ” เอเชียคิดเดาไปต่างๆนาๆแต่ก็นึกไม่ออกว่าเหตุใดทำให้เธอเครียดได้ถึงขนาดนี้ เขาคงต้องรอถามกับเจ้าตัวเอง ตอนนี้มิ้นต์เองก็สลบอยู่ เขาจึงออกไปหาซื้อผลไม้ของกินข้างนอกมาให้เธอกินดีกว่า เธอตื่นขึ้นมาเหนื่อยๆจะได้กินของที่สดชื่นมีประโยชน์
ตีต้าร์ขับรถออกตามหามิ้นต์แต่ก็ยังไม่พบวี่แวว ไม่รู้ว่าเธอจะไปตกตระกรรมลำบากอยู่ที่ไหนตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว ผู้หญิงคนเดียวออกมาเดินในที่เปลี่ยวๆตอนกลางค่ำกลางคืนเธอคงจะไม่โชคร้ายเจอพวกหื่นกามเหมือนในครั้งนั้นนะ ขณะที่ใจของชายหนุ่มกระวนกระวายกับผู้หญิงคนที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเป็นห่วงเธอนักหนาอยู่นัก ก็เหลือบมองเข้าไปเห็นเอเชียยืนอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า ตีต้าร์เพ่งมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าใช่เอเชียจริงๆ
“ไอ้เอเชียมันมาทำอะไรแถวนี้วะ น่าจะกลับกรุงเทพไปแล้วนี้นา วันนี้ทำไมยังมายืนซื้อของอยู่ในห้างได้ พรุ่งนี้มันไม่ทำงานทำการหรือยังไง” ตีต้าร์ให้ความสนใจไปที่เอเชียเพียงแปบเดียวก็เลิกคิดให้ความสนใจเรื่องของเอเชีย กลับมาคิดให้ความสนใจเรื่องของมิ้นต์ตามเคย เธอไปอยู่ไหนกันนะมิ้นต์
“มายคุณฟื้นแล้ว ดูนี้สิผมซื้อของกินมาให้คุณเยอะแยะเลย” เสียงผู้ชายที่ไหนมาพูดอยู่ข้างๆหูฉันเนี่ย ฉันลืมตาตื่นขึ้น มองดูผู้ชายคนนั้นเขากำลังหันหลังให้ฉันอยู่ เหมือนกำลังจัดการปาดเปลือกผลไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งอยู่ ฉันมองดูรอบๆห้อง สภาพห้องเหมือนในโรงพยายาลและฉันก็กำลังนอนอยูที่เตียง แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน
“นายเป็นใครแล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง -_-?”
“ผมก็เอเชียไง”
“เอเชียไหนฉันไม่เคยรู้จัก -_-? รู้จักก็แต่เอเชียนักร้องของเมืองไทยตอนนี้”
“มายทำไมคุณพูดแปลกๆ คุณไม่รู้จักผมนิ่” ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาทางฉัน ไม่ได้หันหลังให้เหมืนเมื่อก่อน สิ่งที่ฉันเจอฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“กริ้ดดดด เอเชียยยย >O<” ฉันไม่คิดมาก่อนว่าจะเจอนักร้องตัวเป็นๆกับใครเขาเหมือนกัน เอเชียจริงๆเหรอ หรือฉันตาฝาดไหนๆลองจับดูซิ
“มายคุณเป็นอะไรไป” เอเชียพูดขณะที่ฉันยังลูปคลำๆจับใบหน้าเขาไปมาเหมือนขูดขอหวยต้นไม้ก็ไม่ปาน
“ว้าว!! เอเชียจริงๆด้วย ^O^”
“คุณสนใจที่ผมพูดหรือเปล่าเนี่ยมาย”
“ฉันไม่ได้ชื่อมายนะค่ะเอเชีย ฉันชื่อมิ้นต์ค่ะ”
“ไปกันใหญ่แล้วคุณบอกผมเองนิ่ว่าคุณชื่อมายคุณจะไปชื่อมิ้นต์ได้ไงครับ”
“ฉันกับคุณเราเคยรู้จักกันด้วยเหรอคะ แล้วนี้ฉันอยู่โรงพยายาลเหรอ”
“ทำไมจะไม่เคยรู้จักกันก็วันไปเที่ยวน้ำตกแม่ยะไง แล้วฉันก็เป็นคนพาเธอมาโรงพยาบาลเพราะเธอปวดหัว”
“ปวดหัว ฉันเนี่ยนะปวดหัว >.<” ฉันกำลังจะเถียงเขาแต่เพิ่งนึกได้ว่าเขาเป็นนักร้องชื่อดัง “เอ่อ… เอเชียฉันขอลายเซ็นหน่อยสิ อ๋อ ถ่ายรูปด้วยนะ!! เดี๋ยวนะรอแปบหนึ่งฉันหาปากกาก่อน อยู่ไหนน้าน ^_^?”
“มายคุณเป็นอะไรไป ผมจะไปเรียกหมอมาดูอาการคุณ คุณผิดปกติไปมากแล้ว”
“อย่านะฉันกลัวเข็ม” ฉันร้องห้ามแต่ก็เหมือนเขาจะไม่ฟังเอาซะเลย สงสัยจังฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงแล้วไปรู้จักมักคุ้นกับคนดังอย่างนั้นตอนไหนกันหว่า
“คุณพยายาบาลเข้ามาทำอะไรคะ”
“คุณหมอฉันอรินทร์สั่งให้ดิฉันพาตัวคุณไปห้องเอ็กซเรย์ค่ะ”
“ห้องเอ็กซเรย์ไปทำไมกันคะ -_-?”
“ไปสแกนสมองคุณค่ะ ว่ามีความผิดปกติอะไรหรือเปล่า ^_^”
“สะ สแกนสมอง มะ ไม่นะคะคุณพยาบาลตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยสแกนสมองฉันกลัว มันจะเจ็บมากไหมคะ TOT” ฉันพูดเสียงสั่นน้ำตาแทบร่วง นี่ฉันหูฝาดไปใช่ไหม ฉันยังทำใจไม่ได้ง่ะมันกะทันหันเกินไปที่จะทำอย่างนี้ มันน่ากลัวเกินไป
“มันไม่ได้น่ากลัวอย่างนั้นหรอกค่ะ เชิญค่ะ”
“ม่ายเอาได้ไหมมมม” พยายาบาลโรงบาลฯนี้แย่จริงๆไม่ฟังเสียงคัดค้านจากคนไข้เลย ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงบริการก็ไม่ดี พยายาบาลที่เพิ่งเดินเข้ามาพยายามพาตัว(เชิงลากมากกว่า)ฉันไปห้องเอ็กซเรย์จนได้ จากนั้นฉันก็…โอ๊ย!!ไม่อยากจะพูดมันทรมานอย่างเห็นที่สุดไม่ได้ มันเป็นการกระทำที่โหดร้ายต่อสุภาพสตรีสุดสวยน่าทะนุถนอมอย่างฉันเป็นอันมาก พอเข้าไปทุกคนก็รุมโทรมข่มขืนฉ้านนนน เอ่อ! ไม่ใช่โทษทีอินไปหน่อย ก็จับตัวฉันยัดใส่เครื่องเอ็กซเรย์ช่วยกัน
“มายคุณฟื้นแล้ว” เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็เห็นเอเชียยืนอยู่ข้างเตียง ฉันเองก็แอบดีใจที่มีผู้ชายหล่อๆอย่างนี้มาเฝ้าไข้ฉัน เพราะมันไม่เคยมีเลยน่ะสิแต่ถ้าเปลี่ยนจากเอเชียเป็นตีต้าร์คงจะดีกว่านี้ร้อยเท่าเลย “ผลออกมาแล้วนะ หมอบอกว่าเมื่อก่อนสมองเธอได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงเป็นผลให้สมองเธออาจเสื่อมได้ แล้วอาจเป็นได้ว่าตอนนั้นคุณมีเรื่องที่ต้องกังวลใจและต้องใช้ความคิดอย่างมาก มันจึงทำให้ความทรงจำทั้งหมดที่เคยลืมไปกลับมา แต่คุณก็จำเรื่องราวหลังความจำเสื่อมไม่ได้”
“นี้คุณกำลังจะบอกว่าฉันความจำเสื่อมมางั้นเหรอ O_O?” เขาต้องฟังผิดมาแน่ๆ อย่างฉันเนี่ยนะความจำเสื่อม เป็นไปไม่ได้ คนสวยยยยไม่เชื่ออย่างแรงงงง
“ครับ คุณความจำเสื่อมเพราะตอนนั้นที่ผมเจอคุณ คุณอยู่ในสภาพไม่ค่อยดีนัก ดูคุณกลุ้มๆ กลุ้มมากเลยแหละ” นี้ฉันฝันไปใช่ไหม ไม่จริงงงง
“มะ ไม่จริงง่ะ เอเชียคุณบอกว่าสิว่าคุณเจอฉันที่ไหน”
“ข้างถนน”
ป้าดโถ๊ ข้างถนน!!! ม่ายจริงงงง >O<
ตอนฉันความจำเสื่อมฉันกลายเป็นคนร่อนเร่พเนจรไปเหรอเนี่ย แล้วนี้ฉันจะโดนผู้ชายหน้าหื่นๆลวนลามมาหรือเปล่าเนี่ย ตายๆความบริสุทธิ์ของฉันที่อุตส่าห์รักษาไว้ให้กับเจ้าบ่าวคนสำคัญในวันแต่งงานจบสิ้นกันพอดี แง๊ๆๆๆ แล้วนี้ฉันจะท้องป่องหรือเปล่าเนี่ย ฮือๆ รับไม่ได้นะถ้าพ่อของลูกในท้องฉันเป็นจิ๊กโก๋หน้าหื่นน่ะ ฉันรับไม่ได้นะ แง๊ๆๆๆ ฉันต้องรีบไปตรวจครรภ์กับหมอ
โปรดติดตามตอนต่อไป
“มิ้นต์ๆลูกไปอยู่ที่ไหนมา TOT”
“ฉันเป็นห่วงแกมากรู้ไหม TOT”
“ฉันก็ด้วย TOT”
“โฮ้ๆๆ ดีใจจังที่แกยังไม่ตาย TOT”
“ฉันเองก็นึกไปซะผวาเลยนะมิ้นต์นึกว่าแขนขาแกจะอยู่ไม่ครบโดนเขาตัดไปขายซะแล้ว >.<”
“พี่มิ้นต์ปาล์มมี่เองก็เหง๊า เหงาไม่มีใครให้ทะเลาะด้วย >^<”
“เรื่องมันเป็นมายังไงกันมิ้นต์เล่าให้พวกเราฟังเดี๋ยวนี้นะลูก”
“ค่ะๆ จะเล่าเดี่ยวนี้แหละ ทุกคนมองไปที่ประตูสิคะ คนใจดีที่เขามาส่งมิ้นต์กำลังจะเข้ามา”
“ เอเชีย!!! O^O” เสียงทุกคนอุทานขึ้นพร้อมกัน
“สวัสดีครับ ^_^”
“อ่ะ ของแก”
“อะไร -_-?”
“เบอร์ของเอเชียไงแก เขาฝากมาให้แกล่ะ ^O^”
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงหน้านี้ด้วยนะคะ >O<
ดีใจมักมากที่ยังมีคนติดตามเรื่องนี้อยู่ >O<
รู้มั๊ยคะ ว่ารีดเตอร์ทุกคนคือกำลังใจที่ทำให้ไรเตอร์ไม่เลิกล้มความฝัน
ถ้าไม่มีรีดเตอร์ ไรเตอร์คนนี้คงเฉาตายไปแล้ว T_T แฮะๆ
อาจจะไม่เก่ง แต่ไรเตอร์จะพัฒนาฝีมือให้ดียิ่งขึ้นไปกว่านี้อีกนะคะ >.<
รักรีดเตอร์ทุกคนเน้ออออ
เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะ >-<
Add fan จิ้มๆ
ขอบคุณภาพพื้นหลังสวยๆจาก B ♔ W
ความคิดเห็น