คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 This is my home! (นี้มันบ้านของฉัน!)
2
This is my home!
(นี้มันบ้านของฉัน!)
“เธอ!”
“...”
“มองอยู่ได้ ไม่ได้ยินฉันเรียกหรือไง!!” เขาตะวากใส่ฉันเสียงดัง ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของเขา(อย่างล่วงเกิน)ไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้
“อ๋อ! อืม...ได้ยินสิ ^^” ฉันรีบกลืนน้ำลายลงคอไม่ให้มันไหลออกมา
“หล่อล่ะสิ” เขา
“ใช่ หล่อ... @_@” ฉันเผลอเคลิ้ม “เอ้ย! ไม่ใช่นะฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น!!” ฉันพูดเร็วฝุ่นแทบตลบ ปากฉันกลายเป็นรถเมื่อไหร่กัน
“ฉันรู้หรอกน้าว่าเธอน่ะคิด” เขาช่างเป็นคนหลงตัวเองอะไรอย่างนี้ แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูด ฉันจะยอมรับดีไหมนะ ไม่ได้ๆเดี๋ยวเขาจะรู้ว่าทางฉันว่าฉันแพ้คนหล่อ ไม่ได้เขาจะรู้จุดอ่อนของฉันไม่ได้
“ฉันเปล๊าคิด! >O<”
“ขึ้นเสียงสูง”
“ฉันเปล่า >.,<” ฉันพยายามปรับสภาพเสียงให้เป็นปกติที่สุด ปกติมากจนเสียงทุ้มใหญ่เหมือนผู้ชาย
ฉันเหลือบเห็นเขายิ้มพอใจนิดๆที่มุมปากด้วย เห็นอย่างนี้แล้วโคตรหล่อเลย
“ยิ้มอะไร!” เขารีบปรับสีหน้าเป็นเคร่งเครียดทันทีอย่างกับไม่ได้ขี้มาสิบชาติอย่างไงอย่างงั้น “เปลี่ยนสีเร็วจริงนะ”
“ฉันไม่ใช่จิ้งจกนะจะได้เปลี่ยนสีได้ เธอนี้ตาถั่วชะมัด -_-”
“ฉันเนี่ยนะตาถั่วระดับฉันแล้วไม่มีคำว่าตาถั่วในสมองหรอกยะ ฉันเลือกที่จะชอบแต่คนดีๆต่างหาก อย่างนายเนี่ยนะไม่ได้อยู่ในเกณฑ์มาตรฐานของฉันเลย”
“นิเธอพูดแรงเกินไปแล้วนะ -_-” เหมือนนายนี้เริ่มจะโกรธแล้วรู้สึกเหมือนมีลมออกหูเขาทั้งสองข้างด้วยแหละ เขาจะตาก่ำตาแดงด้วยไหมนะ
“พูดแค่นี้ทำเป็นโกรธ อะโด่... ขี้ใจน้อยชะมัด ตัวออกใหญ่แต่หัวใจปลาซิวนี้หว่า > <”
“เธอออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ!!!” เขาตะวากเสียงดังใส่ฉัน อย่างเหลืออด นี้ฉันไปโดนต่อมอารมณ์เขาเข้าจริงๆหรือเนี่ย
“ไม่! นี้บ้านฉัน”
“ยัยหน้าไม่อาย!” เขาทำหน้าเหวอ =O=
“นายนั่นแหละออกไปนิบ้านฉัน >_<”
“อย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม ฉันเริ่มจะทนกับเธอไม่ไหวแล้วนะ!!”
“ฉันไม่ได้กวน นี้บ้านฉันจริงๆ >_<”
“ไหนลองบอกฉันหน่อยสิ!! ทำไมเธอถึงเชื่อว่านี้เป็นบ้านเธอ!!” เขานิ่งเงียบไปซักพักก็พูดขึ้น สงสัยคงคิดหาคำพูด
“ก็... ก็...” ก็นั่นสิทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ เขายังคงจ้องหน้าฉันไม่วางสายตาเพื่อกดดันฉัน -.-^ “ก็ฉันตื่นอยู่ในห้องนั่น... แสดงว่าฉันต้องอยู่ที่นี้มาก่อน... นายต่างหากเป็นใครเข้ามาในห้องฉันทำไม! เห็นฉันเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวแล้วคิดจะมาทำมิดีมิร้ายฉันเลยเหรอ! ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!! >O<” เขารีบเอามือมาปิดปากฉันทันทีที่ฉันแหกปากร้อง
“เธอจะตะโกนทำไมยัยบ้า เดี๋ยวก็แห่กันมาจริงๆหรอก เสียงเธอยิ่งแหลมเหมือนนกหวีดอยู่ด้วย ถ้าปล่อยให้เธอร้องต่อแก้วหูฉันคงแตกกันพอดี”
“ใช่แล้วๆ โทรแจ้งตำรวจ” ฉันลุกขึ้นวิ่งหาโทรศัพท์
“เธอจะบ้าเหรอ นี้บ้านฉัน!!” เหมือนเขาจะเชื่อเหลือเกินว่านี้บ้านเขา บ้านฉันต่างหาก!!
“ไม่จริง!” ฉันค้านเขาไป มันจะเป็นบ้านเขาได้ไงนี้บ้านฉันไม่ใช่เหรอ?(ใจเริ่มแกว่ง) เราทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความเงียบ
“โถเว้ย! อย่าให้เป็นเหมือนที่คิดนะวะ” หลังจากที่เขาจ้องหน้าฉันอยู่นานเขาก็พูดสบถขึ้น ฉันก็ยังไม่เข้าใจที่เขาพูดอยู่ดี มันหมายความว่าไงกันแน่ -_-?
“...เธอชื่ออะไร...”
“ฉัน... ฉัน...” สีหน้าเขากำลังลุ้นคำตอบของฉันอย่างใจจดใจจ่อ อย่างกับว่าเป็นเขาผู้โชคดีลุ้นที่จะได้เงินล้านจากฉันอย่างนั้นแหละ คิดหรือว่าฉันจะมีปัญญาหาเงินมากมายขนาดนั้นมาให้เขา(รู้สึกเหมือนดูถูกตัวเองยังไงก็ไม่รู้) “…ฉันจำไม่ได้ =_=”
“เธอต้องจำได้สิ!!!” เขาจับไหล่ฉัน เขาบีบมันแรงจนฉันเจ็บไปหมด และเขาก็ตะคอกใส่หน้าฉัน
“ก็ฉันจำไม่ได้นายจะให้ฉันทำยังไงเล่า!!” ฉันตะคอกกลับบ้าง แต่เหมือนน้ำตาของฉันมันจะเริ่มไหลออกมาด้วย นี่ฉันจะร้องไห้ทำไมเนี่ยเรื่องแค่นี้เอง
“ไม่!! เธอต้องจำได้!!!” ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันตะคอกใส่หน้าฉันแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัว
“ฮือๆ ฉันบอกได้แค่ฉันจำไม่ได้ นายจะมาเอาคำตอบจากฉันทำไม ฮือๆ ฉันเองก็ยังจำไม่ได้เลย ฮึก ฮือ... เลิกตะคอกฉันสักทีได้แล้ว!!!” ฉันตะคอกกลับเขาไปอย่างเหลืออด นี้ฉันจะร้องไห้ทำไมเนี่ย ให้เขาเห็นน้ำตาลูกผู้หญิงได้ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ จะให้เขามาดูถูกอย่างนี้ไม่ได้นะ
ฉันต้องเรียกความเข้มแข็งกลับมา > <
“...” เขาได้แต่มองฉันอย่างนิ่งเงียบ
“ฮึก ฮือ...” ฉัน
“ฉัน...” เขาพูดอำๆอึ้งๆ
“นายมันคนใจร้าย นายมันเป็นมนุษย์ไม่มีหัวใจ นายมัน...”
“เลิกด่าฉัน ซักทีได้แล้ว!” เขาผละออกจากฉันลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจ และก็เดินหนีจากฉันไปยังอีกห้องหนึ่ง
ปัง!!!
เสียงประตูถูกปิดอย่างแรง
เที่ยงวัน
ฉันมองดูนาฬิกา นี้มันก็ปาไปเที่ยงแล้ว นายนั่นไปไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันเป็นคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อตัวเอง หรือว่าที่นายนั่นพูดว่านี้เป็นห้องของเขามันจะเป็นเรื่องจริง
ถ้างั้นบ้านของฉันอยู่ไหนกันล่ะ แล้วตอนนี้ฉันคงอยู่ที่บ้านของเขาสินะ ฉันเป็นใครกันทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ สิ่งที่จะตอบคำถามของฉันได้ดีที่สุดคือนายนั่น คนที่เพิ่งตะคอกใส่หน้าฉันอย่างหยาบคายเมื่อเช้านี้
จ๊อกๆ
เสียงท้องน้อยๆของฉันร้องขึ้นอย่างน่าสงสาร มันคงต้องการอาหารที่จะมาหล่อเลี้ยง ในตู้เย็นจะมีอะไรที่กินได้บ้างนะ ฉันเปิดตู้เย็นออกมาปรากฏว่าขวดไวน์เต็มทุกชั้นของตู้เย็น เมื่อเช้าฉันมองไม่เห็นได้ยังไงกันนะ ถ้าไม่มีอาหารอะไรเหลือเลยฉันจะกินอะไรล่ะ นายนั่นทำไมไม่พกอาหารอะไรไว้ในตู้เย็นบ้างนะ อย่างน้อยก็น่าจะมีไข่ล่ะ
จ้อก แจ๊ก...
เสียงเตือนดังขึ้นอีกแล้ว โอ้ย! หิวก็หิว อาหารก็ไม่มี ปวดท้องก็ปวด จะกินอะไรดีล่ะ
ติ๊กต้อกๆ
...อย่างน้องไวน์มันคงจะพอประทังความหิวได้บ้างล่ะนะ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันกินไวน์เป็นหรือเปล่า แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ ^^’
07.00 PM.
เอี้ยด
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นเบาๆ ชายหนุ่มหน้าตาดีเวอร์ๆหิ้วถุงที่คาดว่าน่าจะเป็นอาหารมาสองถุง เมื่อเขาเข้ามาในห้องเขามองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“ไปอยู่ไหนนะยัยตัวแสบ”
“เฮ้ย!” ฉันที่มือหนึ่งกำลังถือขวดไวน์อยู่หันหลังไปมองต้นกำเนิดของเสียงเมื่อกี้
“ฮ้า! กลัลมาแล้ลหรล(กลับมาแล้วหรอ) @+@”
“นี้เธอ!” เขาชี้มือมาที่ฉัน
“คร่อก!” ฉันสะเออะ
“กินมันไปกี่ขวดแล้วเนี่ย!!”
“ม่ายยยรู้ @*@”
“เธอรู้ไหมมันขวดล่ะเท่าไหร่ หมดกันไวน์บูร์กอญ (Bourgogne)ของฉัน!!”
“ยัลม่ายยยหมล ยางงงเหลือออลู่(ยังไม่หมด ยังเหลืออยู่)”
“สภาพอย่างนี้คงไม่ต้องกินข้าวแล้วล่ะไป๊ ไปนอน -^-”
อึบ
ตึ้ง!
ฉันพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงพื้นอีก
“ม่ายไหวน่ะ เวียลลลหัว(เวียนหัว) @O@” เขาส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็งๆ แต่ก็อุ้มฉันขึ้นบนแขนแกร่งๆของเขา และตรงไปยังห้องนอนของฉัน เอ๊ะ หรือของเขา
“นายยยทำหน้าเหมือนนนนาลรัลเกียลฉัลเลลลล(นายทำหน้าเหมือนนายรังเกียจฉันเลย)”
“ฉลาดนิ”
“นาล!!(นาย!!)” ฉันชี้หน้าเขา และก็…
“โอ๊ย!!” ...กัดหูเขา
เขาทิ้งฉันลงที่เตียงนอนอย่างแรงทันทีที่เข้าใกล้เตียง ดีนะเนี่ยที่เขาไม่ทิ้งฉันใส่พื้นไม่งั้นหลังฉันหักแน่ๆ
“ฮ่าๆ สมมมมน้ำหน้า” สมน้ำหน้าอยากแกล้งฉันดีนัก …ทำไมมันมึนๆอย่างนี้ “คร่อก -_-Z z Z z”
“หลับซะที สิ้นฤทธิ์แล้วล่ะสิ” ตีต้าร์โน้มหน้าเข้าไปมองมิ้นต์ใกล้ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าเธอหลับหรือยัง ดูไปดูมาเธอเองตอนที่หลับอยู่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าเธอเป็นคนเชื่องๆเรียบร้อยๆคงจะน่ารักกว่านี้เยอะ แต่เธอดันเป็นคนเถียงคำไม่ตกฟาก ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลย
“อ๊วกกกก” ขณะที่ตีต้าร์กำลังจ้องมิ้นต์อยู่ๆเธอก็ลุกพรวดขึ้นมาอ้วกใส่เขา ขณะที่ยังหลับอยู่
“[O~O]\\\” เอาแล้วไง!! ยัยตัวแสบก่อเรื่องอีกแล้วววว ขนาดนอนยังหาเรื่องให้เขาอีกจนได้
“ผมก็คิดถึงคุณครับใบปิ่น” เสียงใครกันมาพูดจีบกันแถวนี้ ไปจีบกันที่อื่นได้ไหมคนจะหลับจะนอน ฉันนอนบิดไปบิดมาอยู่บนเตียง >-<
“ดูแลตัวเองด้วยนะคนดี” โอ้ย!! ไม่ไหวแล้วเว้ย! รำคาญ!!!
พรวด!
[-_ -] [- _-] [Y_Y] [“_”]
ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง มองซ้าย มองขวา ข้างล่าง ข้างบน(เผื่อเป็นเสียงจิ้งจก) หาต้นทางของเสียงหนวกๆหูที่ปลุกฉันตื่น ฉันเดินๆไปทางประตู และเกาะที่ขอบประตูอย่างเหนียวหนืดคล้ายๆตุ๊กแก
“ใบปิ่นครับ สู้ๆนะครับ แค่นี้แหละครับ บาย ^_^” ที่แท้เป็นเสียงนายซาตานนี้เอง หน็อยยย นึกว่าจะใจแข็งเป็นหินรักใครไม่เป็น ที่แท้ก็มีหวานใจกับเขาอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ใครกานนน ที่มาหน้ามืดหน้ามัวหน้าบอกหลงเสน่ห์หมอนี้ ฉันล่ะอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นจริงๆคงจะหน้าเหมือนฝาชีครอบปลาแดก(มันเป็นยังไงว่ะ)
“อะ แฮ๋ม! ครากๆ(โคตรทุเรศ)” ฉันทำเสียงให้นายนั้นรู้ตัวว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้
“ตื่นแล้วเหรอยัยตัวแสบ” เขาเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่เห็นหน้าฉัน เมื่อกี้ยังเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด พอมาตอนนี้อย่างกับตกนรกทั้งหลุมอย่างนั้นแหละ รู้สึกว่าด่าๆตัวเองยังไงก็ไม่รู้
“อืม ได้ยินเสียงหนวกๆหูมันมาปลุกให้ตื่นน่ะ”
“เธอ!” เขาจ้องหน้าฉันตาแดงเหมือนนางผีเสื้อสมุทร
“เซ็งๆ รำคาญคนบ่นมาก ไปอาบน้ำดีกว่า”
“เดี๋ยว!”
“เมื่อคืนเธอรู้ตัวไหมว่าเธอ ทำอะไรลงไปยัยเบื้อก”
ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
คิดไม่ออกง่ะ
“จำไม่ได้ล่ะสิ เมื่อคืนเธออ้วกใส่ฉัน เล่นเอาเหม็นทั้งตัวเลย ฉันต้องอาบน้ำตั้งสามสี่รอบกลิ่นสาบจากปากเธอถึงค่อยทุเลาลงหน่อย”
แรง!!!
“เสื้อผ้าฉันอยู่ในห้องน้ำซักให้ด้วย”
“ของของนาย นายก็ซักเองสิ เกี่ยวไรกับฉัน”
“แต่มันเป็นฝีมือเธอ ถ้าเธอจะเป็นคนไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้ ก็ออกไปจากห้องฉันเลยไป!!! ฉันไล่เธอแล้วไปสิ” ทำไมต้องตะคอกขนาดนั้นด้วย พูดกันดีๆก็ได้
“ก็ได้ๆ ฉันซักให้ก็ได้ นี้เพราะฉันเป็นคนมีความรับผิดชอบหรอกนะ ไม่ใช่เพราะกลัวคำขู่ของนาย >O<”
“...”
“นี่! ได้ยินไหมว่าฉันไม่ได้กลัวคำขู่ของนายอย่าเข้าใจผิดล่ะ >O<” พูดขนาดนี้แล้วเขาคงไม่รู้หรอกนะว่าฉันกลัวคำขู่ของเขา ฉันเริ่มจะรู้สึกแล้วล่ะว่าที่นี้มันไม่ใช่บ้านของฉัน ถ้าเขาไล่ฉันไปฉันคงไม่มีที่ไปแน่ๆ คงต้องหาเวลาคุยกับเขาเรื่องของฉันสักหน่อยแล้วล่ะ
“นาย” เขาหันมามองฉันขณะที่ดูทีวีอยู่
“มีไร” น้ำเสียงเขาเป็นมิตรมากเลย ^_^ (ประชด)
“นายว่างพอที่จะคุยกับฉันได้ไหม” ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวใกล้ๆเขา
“อืม”
“นายช่วยเล่าเรื่องของฉันให้ฟังหน่อยสิ”
“...”
“นะ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
“OoO กรี๊ดดดด!!! กรี๊ดดดด!!! ไอ้บ้า!! ไอ้โรคจิต!!! ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”
“อย่าทำท่าทางแอ๊บแบ๋วทำเป็นตกใจเลยน่า คิดว่าฉันพิศวาสเธอหรือไง แค่เห็นหน้าเธอฉันก็หมดอารมณ์แล้ว-_-”
“นะ นายควรจะละอายใจบ้างสิ ฉันกะกำลังโป๊อยู่นะ”
“นายพูดอย่างกับนายเป็นนักร้องเลย”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเป็นนักร้อง ดังมากด้วยนะจะบอกให้-_-”
“อย่างนายเนี่ยนะ พูดอย่างงี้เด็กอนุบาลก็ยังไม่เชื่อเลย โกหกทั้งเพ”
“เธอมองดูหน้าฉันสิออกจะหล่อ มีเสน่ห์ ไม่น่าเชื่อตรงไหน-_-”
“ไหนๆยื่นหน้ามาใกล้ๆสิ ฉันจะดูให้เต็มตา” เขาทำหน้านิ่งให้ฉันมอง ฉันก็มอง...
“...”
ไม่เสียงใดๆขึ้นทั้งนั้น ฉันก็เผลอสบตาเขา มันพูดอะไรไม่ออกเหมือนโดนสะกดให้ตกอยู่ในภวังค์ของเขา เขาเองก็คงเหมือนกันกับฉัน
ความคิดเห็น